บทที่ 231
ออกเดินทาง
ในวันนี้เจียงซิ่วได้กลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งชั้นเรียน
“พี่ชาย นายสุดยอดมาด!”
เจิ้งหลุนยกนิ้วโป้งมาทางเขา และจางยี่เหวินเองก็มาขวางทางเขาไว้เช่นกัน โจวจินประสงค์ที่จะสร้างรูปปั้นไอดอลของเขา เจียงซิ่ว เพื่อที่จะได้สามารถวิงวินขอร้องได้
“ไอดอลของพวกเรา!”
ฟอรัมของมหาวิทยาลัยคล้ายจะระเบิดไปแล้ว หลงหยิงชิงหล่นจากตำแหน่งคนงามอันดับ 1 ของมหาวิทยาลัย ไม่ต้องกล่าวถึงสี่อับดับแรก เธอไม่ได้ถูกจัดอันดับอยู่ในแผนกคนงามแล้วด้วยซ้ำ รูปของเธออยู่เต็มไปทั่วหัวข้อหลักๆ ในฟอรัมแพร่กระจายไปทุกหนทุกแห่ง ส่งผลให้ภาพลักษณ์ของเธอพังยับเยิน แม้แต่ผู้ไม่ประสงค์ออกนามบางคนก็เริ่มสาปแช่งเธอ
“พี่ชาย ดูเหมือนว่าตอนนี้นายจะดังแล้วนะ!”
สัตว์เหล่านี้มองเขาด้วยความนับถือ หลังจากช่วยคนงามอีกคนเสร็จก็ไปปราบปรามคนงามอีกคน เขากลายเป็นคนสำคัญในมหาวิทยาลัย และเขาก็ยังปรากฏขึ้นเป็นอันดับแรก เมื่อค้นหาคำว่าฮีโร่ที่ดังที่สุดในมหาวิทยาลัย
“ฉันได้ยินมาจากเพื่อนร่วมชั้นของหลงหยิงชิงว่าครอบครัวของเธอขอลาเธอโดยไม่ระบุเวลา พวกเขาบอกว่าเธออาจจะย้ายไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยอื่น”
“โห? จริงหรอ?”
เจียงซิ่วรู้ไม่คาดฝันเล็กน้อย เธอคนนั้นค่อนข้างเย็นชา ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเธอมีบุคลิกที่ดื้อดึง แต่ไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะไม่สามารถทนต่อการโจมตีดังกล่าวได้ อย่างไรก็ตาม เจียงซิ่วไม่ได้มีความรู้สึกผิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ อย่างสุภาษิตโบราณที่ว่า – ผู้แพ้ต้องดูแลตัวเอง
“เจียงซิ่ว วันนี้จะไปกินข้างเที่ยงกับคนงามเฉิงอีกไหม?”
“ใช่! ใช่!”
โดยธรรมชาติแล้วเจียงซิ่วย่อมต้องการไปหาเฉิงหลิงหราน อย่างไรก็ตาม เขาต้องละทิ้งสัตว์เดรัจฉานทั้งสามนี้เสียก่อน
บล็อกวิทยาศาสตร์มีถนนแคบๆ ที่ต้องผ่านพุ่มไม้เล็กๆ อยู่ ตั้งแต่ที่มันเป็นตอนกลางวัน มันเลยไม่มีใครอยู่ที่นั่นเลย อย่างไรก็ตาม จากระยะไกล เขาสามารถเห็นเฉิงหลิงหรานก็กำลังปั่นจักรยานอยู่ตรงนั้นได้
“ซิ่วน้อย!”
“พี่ได้รถจักรยานมาจากไหน?” เจียงซิ่วถาม
“จากเพื่อนร่วมชั้น วันนี้ถึงคราวที่ฉันจะต้องซื้อของว่างแล้ว…” ใบหน้าของเฉิงหลิงหรานสวมยิ้ม ใช้เวลาเดินทางประมาณสิบนาทีจากหอพักหญิงไปยังร้านขายของ ดังนั้นพวกเธอจึงใช้จักรยานเพื่อไปที่นั่น ผู้หญิงเหล่านี้หาวิธีที่จะเล่นสนุกจริงๆ
“ขึ้นมา!”
เจียงซิ่วตอบด้วยคำว่า ‘อืม’ และนั่งที่เบาะหลัง เขากอดเอวของเฉิงหลิงหรานได้อย่างเป็นธรรมชาติ เขามีความเข้าใจที่ชัดเจนเกี่ยวกับเอวของเธอ มันเพียวบางและเป็นเป็นทรงที่สมบูรณ์แบบ ไม่มีไขมันส่วนเกินใดๆ เลย
“ไปกันเถอะ!”
เฉิงหลิงหรานออกตัวไป
แสงแดดยามบ่ายของฤดูใบไม้ร่วงส่องลงมาที่ร่างกายของพวกเขา สร้างเงาที่กำลังโอบกอดอยู่บนพื้นซีเมนต์เรียบเนียน แสงแดด เงาต้นไม้ของช่าวงฤดูใบไม้ร่วง ได้ประสานซึ่งกันและกัน ทิวทัศน์ที่สวยงามซึ่งคล้ายกับจะพรรณนาท่วงทำนองที่ไพเราะที่สุดของเยาวชนคนนึงขึ้นมา
เฉิงหลิงหรานส่งเสียงฮัมเพลงเบาๆ ขณะที่เธอขี่จักรยาน
“ถ้าฉันไม่เคยพบคุณ
ฉันจะอยู่ที่ไหน?
ฉันจะใช้ชีวิตในวันนี้ต่อไปได้ยังไง?
ฉันจะรักชีวิตนี้ของตัวเองไหม?
บางทีฉันอาจจะได้พบกับคนอื่น
และใช้ชีวิตธรรมดาๆ
แต่ฉันก็รู้ว่าฉันทำไม่ได้
เคยมีความรักที่หวานชื่นที่ฉันชอบอยู่
เวลาผ่านไป แต่ฉันก็ใส่ใจเพียงแต่คุณเท่านั้น
ฉันมีความสุขทุกครั้งที่คุณทำให้ฉันเบิกบานใจ
มีกี่คนที่จะได้พบกับรักโดยไม่พลัดพรากไปในชีวิต?
ความพ่ายแพ้ไม่มีสงสาร เสียพลังที่จะดำเนินต่อไป
ดังนั้นฉันขอร้องคุณ อย่าปล่อยให้ฉันจากคุณไป
ไม่มีคุณ ฉันก็ไม่สามารถรู้สึกถึงร่องรอยของความรักได้แม้แต่เพียงเล็กน้อย…”
มันเป็นบทกวีที่ไพเราะและสง่างาม ซึ่งดูเหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกับบทบาทของผู้ชายและผู้หญิงในภาพยนตร์!
“วันนี้พี่ดูอารมณ์ดีมาก!”
เฉิงหลิงหรานตอบอย่างร่าเริง “แน่นอน แม่ของฉันโทรมาเมื่อเช้านี้ และบอกฉันว่าพ่อของฉันสามารถนั่งได้แล้ว แพทย์ทุกคนบอกว่ามันเป็นปาฏิหาริย์ เพื่อของฉันสามารถหายขาดได้”
บทกวีหวานๆ เพื่อแลกกับการดูแลเฉิงเฮาหลิน มันคุ้มค่า เจียงซิ่วคิด
“ถึงร้านแล้ว!”
เจียงซิ่วกระโดดออกจากจักรยานในขณะที่เฉิงหลิงหรานลงมาด้วยท่าทีงดงาม หลังจากจอดรถไว้ข้างๆ พวกเขาก็เข้าไปในร้าน ไม่จำเป็นต้องกังวลว่าจักรยานจะถูกขโมยในมหาวิทยาลัย
“ฉันอาจออกไปเที่ยวทริปโบราณคดี!”
เฉิงหลิงหรานหันกลับมามองเจียงซิ่วด้วยความประหลาดใจ “แผนกโบราณคดีของนายไม่ใช่ว่าถูกระงับไม่ให้เดินทางไปไหนในภาคการศึกษานี้ เนื่องจากเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นมาก่อนไม่ใช่หรอ? นายจะไปได้ยังไง?”
“เป็นการเดินทางส่วนตัว ฉันไม่สามารถละเลยการเรียนรู้ได้อยู่แล้ว ใช่ไหม?”
เฉิงหลิงหรานพยักหน้า
“อืม!”
“จะไปนานแค่ไหน?”
“ฉันต้องไปต่างประเทศ ระยะเวลาจะขึ้นอยู่กับสถานการณ์” เจียงซิ่วตอบ
เฉิงหลิงหรานวางของว่างทั้งหมดไว้ในตะกร้าที่เจียงซิ่วถือ เธอไม่ได้กินอะไรมากมาย แต่เพื่อนร่วมห้องของเธอชอบกินมัน “ก็ได้ ไปเถอะ! อย่าลืมเอาของฝากมาด้วยนะ”
จากนั้นเธอก็เตะกล่องเบียร์ใกล้ๆ เท้าของเธอ “ฮี่ฮี่ เอากล่องนี้ไปด้วย!”
“โว้ว! กล่องนี่!”
“ใช่ มันสำคัญมาก!”
ผู้หญิงทุกวันนี้เป็นคนตรงไปตรงมา
ไม่นานหลังจากที่ส่งเฉิงหลิงหรานกลับไปหอพัก เจียงซิ่วได้รับโทรศัพท์จากหวังซินตง เครื่องบินส่วนตัวของเธอไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้เส้นทางบินระหว่างประเทศ ดังนั้นจึงไม่สามารถใช้มันได้ นั่นเป็นเหตุผลที่เธอจองตั๋วโดยสารระดับเฟริสคลาสให้เจียงซิ่วรอบเวลา 15.00 น.
…
ที่สนามบินเมืองหลวงจักรพรรดิ
ห้องโดยสารเฟริสคลาสที่หวังซินตงจองไว้ให้นั้นค่อนข้างกว้างขวางและสะดวกสบาย แอร์โฮสเตสเองก็มีเสน่ห์ เจียงซิ่วสามารถหาที่นั่งของเขาได้ง่าย ๆ โดยที่เธอทำหน้าที่เป็นผู้นำทาง
“คุณค่ะ ที่นั่งริมหน้าต่างเป็นของคุณ!”
เพื่อนร่วมที่นั่งของเขาเป็นหญิงสาวที่มีผมยาวปกปิดหน้าเธอเกือบทั้งหมด เธอทาลิปด้วยสีที่ร้อนแรงดุจไฟ สายตาของเธอจับจ้องไปที่ด้านนอกหน้าต่าง จากเสื้อผ้าของเธอ มันง่ายที่จะบอกว่าเธอเป็นเจ้าหญิงของตระกูล เธอนั่งตัวตรงขัดสมาธิ โดยที่หัวเข่าของเธอแตะอยู่กับขา แม้ว่ามันจะนั่งอยู่บนเครื่องบิน เธอใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อรักษากิริยาท่าทางของเธอ เป็นที่ชัดเจนว่าการฝึกฝนด้วยตนเองของบุคคลนางนี้ค่อนข้างเข้มงวด เธอน่าดึงดูดสายตา เรียวขาของเธอก็เช่นเดียวกัน
มันเป็นเพราะขาของเธอที่ขวางทางเจียงซิ่วอยู่ เขาจึงต้องเรียกเธอ “คุณผู้หญิง โปรดหลีกทางให้ผมหน่อย”
สาวสวยคนนั้นตอบเขา “ในที่สุดคุณก็มาถึงแล้ว คุณแลกเปลี่ยนที่นั่งกับฉันได้ไหม? ฉันต้องการนั่งที่ริมหน้าต่าง…” ทันใดนั้นเองเธอก็เงยหน้าขึ้น เปิดเผยผิดที่ขาวซีดของเธอ หน้าสวยที่งาม ดวงตาที่สวยงามของเธอเบิกกว้างทันที ขณะที่เธออุทาน “นาย!”
เจียงซิ่วเองก็ตกตะลึงเหมือนกัน “เป็นเธอ!”
นี่เป็นเรื่องบังเอิญ หญิงสาวที่งดงามนางนี้ จริงๆ แล้วเป็นหลงหยิงชิง มันเป็นเรื่องที่น่ารำคาญที่จะเผชิญหน้ากับศัตรู หากมือของเธอมีมีดอยู่สองเล่ม เธอก็อาจจะจัดการกับเขาไปแล้ว
“เธอต้องการแลกที่นั่ง?” เจียงซิ่วยิ้มให้เธอ “ฉันไม่ต้องการ!”
“นาย!”
หลงหยิงชิงคิดว่าชายหนุ่มคนนี้คล้ายกับผี ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน เธอก็ไม่สามารถหนีจากเขาได้ เธอกำลังวางแผนที่จะออกจากประเทศ แต่จริงๆ ก็มาตกอยู่ในระนาบเดียวกัน มันเป็นเขาที่มีที่นั่งติดกับเธอ เธอพูดทันที “แอร์โฮตเตส ฉันต้องการเปลี่ยนที่นั่ง!”
แอร์โฮสเตสนางนั้นอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจ ห้องโดยสารชั้นเฟริสคลาสมีเพียงไม่กี่ที่นั่ง และมันก็เต็มแล้ว “นี่… คุณผู้หญิง โปรดรอก่อน ฉันจะลองถามดูให้ค่ะ”
“เร็ว!” หลงหยิงชิงกลายเป็นคนใจร้อน และดูราวกับว่าเธอจะอาลวาด ถ้าเธอได้นั่งข้างๆ เจียงซิ่วอยู่แบบนี้
เจียงซิ่วทำตัวไม่สุภาพและเดินข้ามขาของเธอไปโดยตรง ปีศาจตัวเล็กๆ ในใจของหลงหยิงชิงถูกกระตุ้น มันแนะนำเธอให้เตะเขา แต่หลังจากระลึกถึงความแข็งแกร่งของเจียงซิ่ว เธอตัดสินใจสละความคิดนี้และดึงขาของเธอกลับมา เธอได้ดูเบาเขามากไป และเขาก็ให้เรียนรู้จากประสบการณ์ที่ผ่านมาแล้ว
“คุณผู้หญิงค่ะ ฉันถามให้คุณแล้ว ไม่มีใครยอมที่จะเปลี่ยนที่นั่งเลย!”
คิ้วของหลงหยิงชิงกลายเป็นบึ้งตึง “พวกคนไร้ชนชั้น!”
เสียงที่แสดงความเกลียดชังดังขึ้นในหูของเธอขณะนี้ “หากเธอไม่ต้องการนั่งด้วยกันกับฉัน เธอสามารถเปลี่ยนที่นั่งกับใครบางคนในชั้นประหยัดได้ ฉันเชื่อว่าพวกเขาจะยินดีที่จะทำ”
แอร์โฮสเตสเองก็พยักหน้า
นี่เทียบเท่ากับการอัพเกรดคลาสฟรี ใครจะปล่อยโอกาสเช่นนี้ไป?
หลงหยิงชิงเองยังรู้สึกว่าวิธีนี้ดีกว่า เธอแค่อยากหนีจากปรสิตตัวนี้ที่มาจากดาวเคราะห์ Γ(แอดแปลได้ว่าแกรมมา ใครรู้บอกที)นี้ แต่หลังจากคิดถึงมัน เธอก็คิดว่าทำไมเธอต้องเป็นคนที่ทนทุกข์เช่นนี้ “นายควรเปลี่ยนที่นั่งของตัวเอง!”
เจียงซิ่วดูถูกเหยียดหยามเธอ สื่อว่าให้เธอเรียนรู้จากประสบการณ์
“นาย!”
หลงหยิงชิงกลายเป็นซีด ใบหน้าที่กำลังโกรธเปลี่ยนเป็นสีจางๆ
แอร์โฮสเตสเห็นสิ่งนี้และถามด้วยรอยยิ้ม “เขาอาจเป็นแฟนเก่าของคุณ?”
ดวงตาของหลงหยิงชิงหันกลับไปทางนั่น ขณะที่เธอมองไปยังแอร์โฮสเตสที่ตาบอดด้วยความสิ้นหวัง “เขา? ดูที่เสื้อผ้าของเขา รูปร่างหน้าตาของเขาเองก็ไร้โหงวเฮ้ง มันราวกับว่าทั้ง 18 รุ่นในครอบครัวของเขาไม่เคยมีใครได้เห็นเงินเลย เขาดูคล้ายเป็นคนที่เพิ่งคลานออกมาจากหลุมใต้ดิน หากคุณวางโซ่ทองคำไว้ที่คอของเขา เขาจะดูเหมือนกับชาวแอฟริกันที่ชอบแปล้งสาลี คุณคิดว่าคนอย่างเขาจะเป็นแฟนเก่าของฉันได้ไหม?”
แอร์โฮสเตสยิ้มบางๆ และเดินออกไปจากที่นี่ทางอย่างรวดเร็ วเนื่องจากสถานที่แห่งนี้กลายเป็นอันตราย
เจียงซิ่วสูดอากาศแล้วกล่าว “ได้กลิ่นอะไรไหม? โอ้ใช่! หลงอะไรก็ตาม เธอล้างตัวสะอาดรึยัง? ทำไมเธอถึงตัวเหม็นมาก? บางทีอาจเป็นเพราะเธอไม่ได้สระผมหรอ? ฉันจำได้ว่ามีก้อนอะไรบางอย่างตกลงที่หัวของเธอ และบางส่วนก็ซึมผ่านเส้นผมของเธอไปด้วย”
การแสดงออกของหลงหยิงชิงกลายเป็นผิดธรรมชาติ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีเขียว เธอแม่แต่กระทั้งคิดว่าจะโกนผมออกไปให้หมด แต่ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ไม่สามารถทำได้ และตอนนี้ เนื่องจากคำพูดของเจียงซิ่ว เธอรู้สึก…
“อ็อกก!”
บ้าเอ้ย นายตั้งใจให้ฉันทำสิ่งนี้ ไม่ได้ ฉันจะแพ้เขาไม่ได้ หลงหยิงชิงบังคับไม่ให้ตัวเองรู้สึกคลื่นไส้
“สีน้ำตาลนี่คืออะไร?”
เมื่อเธอได้ยินคำว่า “สีน้ำตาล” เธอก็ทนไม่ไหวอีก แล้วรีบไปที่ห้องน้ำขณะที่ปิดปากไปด้วย
![ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸]](https://i2.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/127752.jpg?resize=151,215 "ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸]")
