บทที่ 232
เรายังไม่ได้ทำอะไรกันเลย
แอร์โฮสเตสกลายเป็นวุ่นวายเนื่องจากสิ่งนี้ เธอกล่าวอย่างเป็นกังวล “คุณผู้หญิง เครื่องบินกำลังจะขึ้นในไม่ช้านี้แล้ว คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ห้องน้ำในขณะนี้ คุณกรุณากลับไปที่นั่งของคุณได้ไหม?”
อันที่จริงแล้ว หลงหยิงชิงยังไม่ได้อาเจียนอะไรออกมา เธอรู้สึกคลื่นไส้ นั่นคือทั้งหมด เธอกลับไปที่ที่นั่งของเธอด้วยสีหน้าไม่น่าดูชม เธอกดท้องด้วยมือของตัวเองเพื่อทนมัน รู้สึกโกรธ ไอ้บ้า นายควรถูกสับออกเป็นชิ้นๆ
แอร์โฮสเตสถามเธอ “คุณรู้สึกไม่สบาย? ฉันจะเอาถุงให้คุณ ดีไหม?”
หลงหยิงชิงส่ายหัว โชคของเธอวันนี้แย่จริงๆ ระยะเวลาของการเดินทางของเที่ยวบินนานกว่า 10 ชั่วโมง ฉันต้องนั่งร่วมกับผู้ชายคนนี้เป็นเวลา 10 ชั่วโมง?
เสียงที่คล้ายกับผีนั้นก็ได้มาถึงหูของเธอในขณะนี้ “ทำไมคุณไม่เอามันมาให้เธอ? คนอื่นอาจจะไม่สามารถทนได้ ถ้าเธออาเจียนในห้องโดยสาร โอ้ใช่! ระวังอย่าเอาถงที่เป็นสีน้ำตาลมา”
น้ำตาล!
หลงหยิงชิงไม่สามารถทนฟังคำๆ นี้ได้ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีเขียวอีกครั้ง เธอปิดปากเธออย่างรวดเร็วเพื่ออดทนต่อมัน ชั่ว นายต้องการฆ่าฉันจริงๆ
“คุณผู้หญิง! คุณผู้หญิง! คุณกำลังจะไปไหน?”
หลงหยิงชิงไม่ได้มองย้อมกลับมา “ฉันจะลงจากเครื่องบิน!” ตั้งแต่ที่ฉันไม่สามารถอะไรนายได้ แล้วฉันจะหลีกเลี่ยงนายไม่ได้รึไง? เธอไม่สนใดๆ อีกแล้วและเธอก็ตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อคำแนะนำของบุคคลใด ๆ
อายุขัยของฉันจะสั้นลง ถ้าฉันนั่งกับผู้ชายคนนี้จนถึงปลายทาง
“แต่ห้องโดยสารถูกปิดไปแล้วนะคะ และบันไดเชื่อมห้องผู้โดยสารก็เอาออกไปแล้ว เครื่องบินกำลังจะบินขึ้น ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้สำหรับคุณที่จะลงจากเครื่องบินในตอนนี้” แอร์โฮสเตสปิดแผนการของเธอลงไปในทันที
“ฉันไม่สนใจ…” หลงหยิงชิงรู้สึกว่าอาหารที่เธอกินมาจากต้องออกมาอยู่รอบๆ นี้แน่ถ้าเธอยังอยู่กับผู้ชายคนนี้ที่นี่ “ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม ฉันตอนการลงจากเครื่อง”
“คุณผู้หญิง นั้นคงทำไม่ได้!”
หลงหยิงชิงเริ่มโกรธ “ฉันเป็นลูกค้าวีไอพีของคุณ คุณสามารถไปค้นคว้าชื่อของฉันหลังเที่ยวบินหมดได้ หากคุณไม่ให้ฉันลงจากเครื่องบิน ฉันจะตำหนิพวกคุณทุกคน”
แอร์โฮสเตสตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก หากบันไดขั้นบันไดผู้โดยสารถูกนำกลับมาอีกครั้ง มันจะทำให้การขึ้นเครื่องล่าช้ากว่า 20 นาที นี่จะทำให้เกิดความยุ่งยากสำหรับเส้นทางการบิน และส่งผลต่อเที่ยวบินตามกำหนดทั้งหมดในวันนั้น
“คุณผู้หญิง โปรดเข้าใจ!”
“มันสายเกินไปแล้ว!”
แอร์โฮสเตสจับจุดได้ว่าปัญหาดังกล่าวเกิดขึ้นเนื่องจากเจียงซิ่ว ดังนั้นเธอจึงส่งสายตาวิงวอนไปหาเขา หวังว่าเขาจะพูดสองสามคำเพื่อปลอบเธอคนนี้ที่จิตใจกำลังพังทลายได้
“เอาล่ะ ฉันจะไม่พูดถึงมันอีก ทุกคนสามารถไปจัดการธุระของตัวเองได้”
“ใครจะเชื่อนาย!” หลงหยิงชิงโต้กลับ
เจียงซิ่วกล่าว “ฉันขอสาบานต่อความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของฉัน โอเคไหม?”
นายไร้ปราณีกับคนที่บริสุทธิ์ สาวสวยอย่างฉัน ไม่มีทางที่ฉันจะเชื่อใจคนแบบนั้นได้ “จิตสำนึกเล็กๆ ของนายก็เป็นได้แค่อาหารหมา!”
“แต่ฉันก็ยังมีให้เธอนะ!” เจียงซิ่วตอบ
ดวงตาที่น่ารักของหลงหยิงชิงหันกลับมาด้วยความตกตะลึง ไอ้ชั่ว นายกำลังจะบอกว่าฉันเป็นหมา? เธอโกรธมาก “นายนั้นแหละหมา!” เธอพูดแบบนี้และนั่งลงอีกครั้ง
เจียงซิ่วกลายเป็นเงียบเมื่อเครื่องบินขึ้น เขาพิงเก้าอี้โดยที่ดวงตาของเขาปิดอยู่ ไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว ชั่วโมงผ่านไป.. สองชั่วโมง แต่เขาก็ยังไม่ได้ขยับ หลงหยิงชิงไม่สามารถทำอย่างไรได้ ได้แต่อยากรู้อยากเห็น เขาแทบจะเป็นสิ่งที่คล้ายกับประติมากรรม เธอแอบมองเขาหลายครั้ง แต่ก็ค้นพบว่าเขาไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ เลยจริงๆ ผ่านไปประมาณ 10 ชั่วโมงและเธอก็เหนื่อยล้าแล้ว แต่เจียงซิ่วก็ยังคงเหมือนเดิม
เธอแม้แต่กระทั่งคิดว่าเขาตายไปแล้ว
“สุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทุกท่าน เนื่องจากฝนตกหนักที่ปลายทางของเรา ที่สนามบินอโกลล์ เราจึงต้องลงจอดฉุกเฉินที่บูร์ช ขออภัยในความไม่สะดวกที่เกิดขึ้น…”
ห้องโดยสารเริ่มวุ่นวายเมื่อการประกาศสิ้นสุดลง แต่การเปลี่ยนแปลงของอากาศก็แปรปรวนเกินไป ถ้ากัปตันบินผ่านพื้นที่พายุฝนฟ้าคะนอง กลับกันนั่นจะเป็นการกระทำที่ขาดความรับผิดชอบ
“ทำไมต้องเกิดขึ้นตอนนี้!”
แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น
เจียงซิ่วลืมตาหลังจากเครื่องบินลงจากนั้นก็ลงไปพร้อมกับคนอื่นๆ ระยะทางจากบูร์ชไปอโกลล์มากกว่า 200 กม. มีบางคนมารอที่สนามบินเพื่อติดตามผลลัพธ์ ในขณะที่คนที่คุ้นเคยกับยุโรปอยู่แล้วก็จองแท็กซี่หรือไม่ก็นั่งรถไฟใต้ดิน
นี่เป็นครั้งแรกที่เจียงซิ่วเดินทางไปต่างประเทศ ดังนั้นเขาจึงไม่คุ้นเคยกับสถานที่ เขาวางแผนที่จะรอให้สายการบินจัดการบางอย่าง แต่พวกเขาบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะจัดระเบียบอะไรในตอนนี้ และเขาจะต้องรออีกสี่ชั่วโมง สี่ชั่วโมงก็เพียงพอที่จะเดินทางไปจนถึงอโกลล์โดยรถยนต์ เขาหมดแรงเนื่องจากเที่ยวบิน 10 ชั่วโมง
เมื่อเป็นงั้น เจียงซิ่วเปลี่ยนแผนของเขาและตัดสินใจพักที่โรงแรมหนึ่งคืนใกล้ๆ สนามบิน แต่เมื่อไปถึง หลงหยิงชิงที่รู้สึกหิวเนื่องจากการไม่กินอะไรมาเป็นเวลานาน เธอก็วางแผนที่จะพักในโรงแรมด้วยเช่นกัน ส่งผลทำให้พวกเขาต้องมาเจอกันอีกครั้ง
หลงหยิงชิงจริงๆ แล้วยิ้มให้เขา เมื่อตอนที่เธอเห็นเจียงซิ่ว รอยยิ้มของสาวที่เย็นชานางนี้สวยผิดปกติ ส่งผลทำให้ใบหน้าของเธอดูมีชีวิตชีวาก็ในเมื่อเธอเผนให้เห็นฟันที่ขาวบริสุทธิ์ขณะที่ยิ้ม อย่างไรก็ตาม เด็กสาวนี้ยิ้มอย่างไม่มีเหตุผลและยิ้มออกมาอย่างแปลกประหลาด
เจียงซิ่วถามเธอ “เธอยิ้มอะไร? เธอไม่เคยเห็นชายหนุ่มผู้หล่อเหลามาก่อน?”
“หล่อก้นนายสิ! นายเหมือนกับลุงที่เป็นไอดอลชวูบ่าเจี๋ย” รอยยิ้มในดวงตาของเธอไม่ลดลงแม้แต่น้อย เธอหันไปเช็คอินทันทีหลังจากนั้น
“หาห้องให้ฉัน”
เจียงซิ่วเองก็วางแผนที่จะใช้พาสปอสเพื่อเช็คอิน แต่การแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไปทันทีหลังจากที่เขามองหามันไม่เจอ “กระเป๋าเงินของฉัน?”เขาไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่ ไม่มีทางที่ใครบางคนจะขโมยกระเป๋าเงินออกไปจากเขาได้ อย่างไรก็ตาม กระเป๋าเงินหายไปจริงๆ
“คุณผู้หญิง นี่บัตรห้องของคุณ ระวังอย่าให้มันหาย!”
เจียงซิ่วขมวดคิ้ว หลงหยิงชิงยื่นมือรับบัตรของห้องมา และแสดงให้เขาเห็น โดยการโบกมือใส่เขา จากนั้นก็เก็บมันลงไปในกระเป๋าของเธอ เจียงซิ่วจับมือเธอทันที “กระเป๋าเงินของฉันอยู่ไหน?”
หลงหยิงชิงพยายามจะทำให้ตัวเองเป็นอิสระ แต่เธอก็ทำไม่ได้ “ฉันจะรู้ได้ไงว่ากระเป๋าเงินของนายอยู่ไหน?”
“เมื่อกี้เธอหัวเราะประหลาดๆ มันเกี่ยวข้องกับเธอแน่นอน”
หลงหยิงชิงมองไปที่เขา “ต้องกล่าวโทษที่สกุลของนายเอง ทำไมนายถึงโทษฉัน? ปล่อยมือฉันไม่งั้นฉันจะกรีดร้องว่านายรังแกฉัน นายคิดว่าที่นี่ยังเป็นเป็นเทศจีนอยู่? พวกเขามีปืนที่นี่”
“ออกไป!”
ชายชาวต่างชาติไม่สามารถทนดูได้ และดังนั้นจึงเดินไปที่พวกเขา พูดภาษาอังกฤษ “หนุ่มน้อย ปล่อยมือผู้หญิงคนนี้ ไม่งั้นแล้ว มันคงจะไม่ดีสำหรับคุณ”
เจียงซิ่วเตะหน้าท้องของชายผู้นั้นด้วยความโกรธ เพื่อนต่างชาติผู้กล้าหาญนั้นกรีดร้องอย่างน่าสังเวชแล้วหดร่างเป็นกุ้งตัวเล็กๆ เจียงซิ่วถามหลงหยิงชิงด้วยน้ำเสียงเย็นชา “บอกฉันเร็วว่ากระเป๋าเงินของฉันอยู่ไหน?”
หลงหยิงชิงไม่สามารถสู้กับผู้ชายหัวรุนแรงคนนี้ได้อีกต่อไป “นายลืมมันไว้ที่เครื่องบิน”
เทพซิ่วตกตะลึง ในขณะนี้มันกลายเป็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจ เพราะเขาเป็นคนที่ลืมมันไปเอง อันที่จริง เป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะขโมยกระเป๋าเงินของเขาภายใต้สายตาของเขาได้
เขาต้องกลับไปที่สนามบิน
อย่างไรก็ตาม เจ้าหน้าของสนามบินหากระเป๋าเงินของเขาไม่พบไม่ว่าพวกเขาจะมองหามันมากเท่าไหร่ก็ตาม ตามที่พนักงานพูด อาจเป็นไปได้ว่ามีใครบางคนหยิบมันไปแล้ว
พาสปอต เช่นเดียวกับบัตรเอทีเอ็มที่อยู่ข้างใน รวมถึงการ์ดสีดำซึ่งมีเงินเป็นพันล้านยูโร หายไป
…
ดิง-ด๊อง
หลงหยิงชิงออกมาจากห้องอาบน้ำและแทบจะไม่เชื่อเมื่อเธอได้ยินเสียงกริ่ง เธอแง้มประตูเล็กน้อย และเจียงซิ่วก็เริ่มเจรจาต่อรองโดยใช้โอกาสนี้ เธอพูด “มันเป็นนาย ทำไมนายถึงมารบกสนที่ห้องของฉัน”
“ฉันหากระเป๋าเงินไม่เจอ”
หลงหยิงชิงกลายเป็นยินดี คิดว่าเขาต้องถูกตอบแทนอย่างสาสม อย่างไรก็ตาม สถานการณ์นี้ดูไม่ดีเท่าที่ควร “งั้น มันเกี่ยวข้องกับฉันยังไง…”
เจียงซิ่วกล่าว “ฉันคงต้องยืมที่พักของเธอในคืนนี้ จะมีคนมารับฉันในวันพรุ่งนี้”
หลงหยิงชิงนำมือมาปิดที่หน้าอกของเธอ “ทำไมฉันต้องให้นายค้างคืนด้วย”
เจียงซิ่วมองเธออย่างเงียบๆ
“นายกำลังทำอะไร? พยายามทำให้ฉันกลัว? กระดูกฉันแข็งพอที่จะไม่กลัวการข่มขู่ของนาย ยิ่งไปกว่านั้น พวกเราทั้งคู่เป็นคนจีน ดังนั้นคนต่างประเทศก็ต้องบันทึกภาพของเราไว้… นี่เป็นสถานที่สาธารณะ”
“คนสกุลเจียง พอแค่นี้ อย่าคิดว่านายจะเอาชนะฉันได้เด็ดขาด ครั้งสุดท้ายที่ฉันพลาดท้าไป เพราะฉันประเมิณนายต่ำไป ห้ามคิดว่าฉันเอาชนะนายไม่ได้”
“… ก็ได้ๆ!”
“นายนอนบนโซฟาข้างนอกก็ได้…”
ท้ายที่สุดแล้ว คนงามของมหาวิทยาลัยหลงก็จำยอมต่อการข่มขู่ของเจียงซิ่ว เธอกระทืบเท้าของเธอด้วยความโกรธ โชคของเธอแย่มาก เธอวิ่งเข้าไปเจอเขาในเครื่องบินและจากนั้นก็อีกครั้งที่โรงแรม เจ้าบ้านี่ก็ยังมาทำตัวเป็นอันทพาลใส่เธออีก
อย่าให้ถึงโอดาสที่ฉันต้องสอนบทเรียนนายบ้าง!
ดิง-ดอง
ออดดังขึ้นอีกครั้ง
หลงหยิงชิงไปเปิดประตู แต่ก็เห็นเจ้าหน้าที่ตำรวจของต่างประเทศสองคนยืนอยู่ด้านนอกประตู
“ทำไมตำรวจถึงมาที่นี่?”
เจ้าหน้าที่แสดงบัตรประจำตัวให้เธอ “เราได้รับรายงานมาว่า มีคนกำลังทำกิจกรรมผิดกฎหมายในสถานที่แห่งนี้ เราขอให้คุณกลับมาพร้อมกับเราเพื่อช่วยในการสอบสวน”
ใบหน้าของหลงหยิงชิงโลหิตโลดแล่นหลังจากได้ยิ่งสิ่งนี้ เธอไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร เธอขบเคี้ยวฟันใส่พวกเขา “ใครทำผิดศีลธรรม? เรายังไม่ได้ทำอะไรกันเลย”
