บทที่ 267
วิทยาลัยในฤดูหนาว
เจียงซิ่วไม่ได้ปรากฏตัวที่มหาวิทยาลัยจักรพรรดิมาเป็นเวลานาน และเพื่อนในหอพักของเขาก็ไม่เห็นเขานานกว่า 2 เดือน ดังนั้นพวกเขาจึงค่อนข้างตื่นเต้น โดยเฉพาะเจิ้งหลุน เจียงซิ่วเชื่อว่าเขาเป็นคนซื่อตรงที่สุดในหอพัก แต่นับตั้งแต่วันที่ความสัมพันธ์ระหว่างเจียงซิ่วและเฉิงหลิงหรานออกมาสู่แสงสว่าง และนอกจากนี้หากนับเรื่องแม่วัวอย่างหลงหยิงชิงเข้าไปในสมการ เขาก็ได้กลายเป็นหัวหน้าห้องหอพักของพวกเขาไปแล้ว ไม่สิ จริงๆ แล้วเขาจะกลายเป็นแบบนั้นตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัย
พวกเขาเชื่อว่าตัวเองจะต้องขึ้นไปจนถึงจุดสูงสุดได้หากติดตามเจียงซิ่วไป แต่เขาก็หายตัวไปกว่า 2 เดือนจริงๆ ส่งผลทำให้ความฝันที่สวยงามของพวกเขา ก็ยังคงเป็นความฝันตลอดไป
และตอนนี้ แม้ว่าเขาจะกลับมา มันก็สายเกินไปแล้ว 2 เดือนผ่านไปนับตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นและนักศึกษาในมหาวิทยาลัยเองเหมือนจะลืมไปแล้ว ข่าวเก่ามักจะถูกแทนที่ด้วยข่าวใหม่
เจิ้งหลุนกล่าว “เจียงซิ่ว นายนี้มันจริงๆ นายหายตัวไปกว่า 2 เดือน นายไปไหน? ทำไมนายถึงไม่พาพี่น้องของตัวเองไปด้วย?”
โจวจินเองก็เห็นด้วยเช่นกัน “ใช่!”
เจียงซิ่วกล่าว “ฉันไปเที่ยวยุโรป…”
“หู้!!!!!!!!!”
พวกเขาสามคนล้อมรอบเขาด้วยความตั้งใจที่จะทำให้เขาคลายความลับที่ปดปิดออกมา แต่เจียงซิ่วผู้เย็นชาแต่กำเนิดย่อมไม่ชอบสิ่งนี้ สัตว์ทั้งสามถูกทิ้งให้อยู่ในความผิดหวัง เจิ้งหลุนถาม “ทำไมนายไม่เอาคนงามไปด้วยหล่ะ? นายไม่กลัวใครที่จะระรานเธอ?”
สีหน้าของเจียงซิ่วเปลี่ยนไปเป็นน่ากลัว “ตระกูลหลงยังกล้าคุกคามเธออยู่?”
ดูเหมือนว่าฉันจะทำตัวสุภาพต่อตระกูลหลงเกินไป
“เราไม่รู้ หลงหยิงชิงตกจากการจัดอันดับคนงามเนื่องจากเหตุการณ์นั้น และเฉิงหลิงหรานก็ได้กลายมาเป็นคนงามอันดับ 1 ของมหาวิทยาลัยไปแล้ว คนอย่างพวกฉัน จะรู้ได้เกี่ยวกับสถานการณ์เป็นอยู่ของเธอได้ยังไง?”
“ยังไงก็เถอะ คนงามหลงมาหานายสองครั้ง…”
“หลงหยิงชิง?”
เจิ้งหลุนกล่าวต่อ “มีข่าวลือว่าเธอย้ายออก ในข่าวลือบอกว่าเธอออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อเอาชนะอาการบาดเจ็บทางจิตใจ เจียงซิ่ว นายต้องระวังตัว ตระกูลหลงไม่ใช่ตระกูลธรรมดา แน่นอนว่าเธอจะต้องมามองหานายเพื่อชำระหนี้”
เจียงซิ่วยิ้มอย่างเย็นชา “เธอคงไม่กล้าทำอย่างนั้น…”
พวกเขาทั้งสี่คุยกันซักพักหนึ่งหลังจากนั้นพวกเขาก็เข้าเรียน ชั้นเรียนส่วนใหญ่สอนวิชาวัฒนธรรมที่สามารถอ่านได้จากหนังสือ ครูไม่สนใจที่จะสอน และนักเรียนก็ยิ่งไม่สนใจที่จะฟัง แม้ว่ามันใกล้จะจบเทมอแล้ว ก็ไม่มีใครในมหาวิทยาลัยรู้สึกกระตือรือร้นมากนัก
เจียงซิ่วส่งข้อความไปหาเฉิงหลิงหราน – เจอกันที่สวนสาธารณะ!
เฉิงหลิงหรานตอบกลับ – นายกลับมาแล้ว! (อีโมจิโกรธ)
ไปที่นั่นเดี๋ยวนี้!
ลมในฤดูใบไม้ร่วงที่เย็นยะเยือกพัดผ่านมหาวิทยาลัย ตอนนี้มันเริ่มหนาวมากแล้ว เฉิงหลิงหรานสวมเสื้อผ้ามิดชิดครอบคลุมทั้งร่างกายและยังเป็นสีดำ แต่สัดส่วนร่างกายและความสูงของเธอก็ยังเห็นได้เหมือนแต่ก่อน มันไม่ได้ให้ความรู้สึกอึดอัดใจเลย เธอเดินไปตามสถานที่ที่พวกเขานัดพบกันอย่างงดงาม แต่เมื่อเธอมาถึงที่นั่น ก็ไม่เห็นวี่แววของเจียงซิ่ว ใบหน้าที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ
เขาไม่ได้โทรหาเธอแม้แต่ครั้งเดียวในช่วง 2 เดือนที่ผ่านมา ความโกรธที่เธอรู้สึกจะไม่สงบลงเว้นแต่เธอให้บทเรียนแก่เขา เธอไม่ได้นั่งบนสนามหญ้าอย่างที่เคยทำเพราะมันหนาวเกินไป เธอยืนอยู่ที่ริมถนนและใช้เท้าแตะพื้นเพื่อควบคุมความโกรธ ทันใดนั้นเอง เงาก็ล่วงลงมาเหนือหัวของเธอ และหลังจากนั้น สร้อยคอก็ห้อยลงมาจากด้านบน เพชรที่ส่องประกายระยิบระยับตามมาด้วยแสงที่เจิดจ้า
“สวยมาก!”
เจียงซิ่วมีความรู้สึกผิดต่อผู้หญิงคนนี้อย่างไม่รู้จบ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาให้ของขวัญกับเธอ มันเหมือนเป็นหนี้ชีวิตจากชีวิตในช่วงเวลาก่อนหน้านี้ เธอยื่นมือเรียวและหยิบสร้อยคอ ความประหลาดใจเต็มอยู่ในดวงตาของเธอ เธอรู้ว่าเจียงซิ่วต้องซื้อสิ่งนี้ให้เธออย่างแน่นอน ความอบอุ่นเติมเต็มในหัวใจของเธอทันที เธอกำจัดความโกรธส่วนใหญ่ออกไป แต่เธอก็ยังทำตัวราวกับว่าเธอโกรธ
“ในที่สุดนายก็เต็มใจกลับมาแล้วใช่ไหม หือ?”
เจียงซิ่วปลดตะขอของสร้อยคอออก เฉิงหลิงหรานเข้าใจว่าเขาต้องการผูกมันไว้ที่คอของเธอ ดังนั้นเธอจะรวบผมที่สวยงามของเธอเข้าด้วยกัน เพื่อที่จะได้สอดคล้องกับการกระทำของเขา เผยคอที่ขาวเนียนราวกับหิมะ ในชีวิตก่อนหน้านี้ เมื่อทั้งสองออกไปข้างนอกและเดินผ่านห้างสรรพสินค้า เฉิงหลิงหรานจะหยุดอยู่ที่หน้าร้านขายเครื่องประดับ และจ้องสร้อยคอมูลค่า 699 หยวน แต่เธอก็ไม่ได้ซื้อมัน เจียงซิ่วไม่เคยรู้มาก่อน แต่ตอนนี้เมื่อเขาไตร่ตรองถึงมันได้ หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้า
เขาสังเกตเธอ ตอนนี้เธอมีใบหน้าที่เหมือนกับจะสั่งสอนเขา แต่ความสุขในดวงตาของเธอก็เห็นได้ชัดเจน คิ้วที่งดงามของเธอ จมูกที่สวรรค์ประทานมาและปากสีเชอรี่ที่อยู่ด้านล่างจมูก เช่นเดียวกับผิวขาวๆ ของเธอ มันกำลังเปล่งประกายท่ามกลางแสงแดด สร้อยคอที่ถูกส่วนใส่อยู่ในคอของเธอเหมาะสมกันทุกอย่าง ส่งผลทำให้เธอดูสูงส่งและสง่างาม
เฉิงหลิงหรานเชิดคางขึ้นเล็กน้อย วางแผนที่จะโกรธ แต่เจียงซิ่วก็ก้าวไปข้างหน้าเธอ ยกชื่นชมเธอ “สวยจริงๆ!”
หัวใจของเฉิงหลิงหรานเต้นอย่างบ้าคลั่ง ขณะที่ใบหน้างดงามของเธอกำลังขวยเขิน เด็กเหลือขอตัวเหม็น นายรู้วิธีหยอกล้อจริงๆ คำพูดของเขาทำให้หัวใจของเธอวิ่งแล่น และคำสาปแช่งทั้งหมดที่กำลังหมักหมมอยู่ภายในใจของเธอก็หายไปเพราะคำพูดนี้ของเขา “ครั้งต่อไปถ้านายจะเดินทางไปไกลๆ จากบ้าน อย่าทำให้พวกเราเป็นห่วง เข้าใจไหม?”
เสียงของเธอเบาลงและนำความอบอุ่นมาสู่หัวใจ!
เจียงซิวพยักหน้ารับรอง
“พี่ ให้ฉันดูมือหน่อย…”
“เพื่ออะไร?” เฉิงหลิงหรานถามอย่างสงสัย แต่เธอก็ยังคงยื่นมือที่เรียวงามไปให้ มือลิลลี่สีขาวเข้ามาหาเขา อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอเห็นเจียงซิ่วตรวจดูชีพจรของเธอเหมือนกับพวกแพทย์แผนโบราณ เธอเปล่งเสียงหัวเราะออกมา “ตรวจสอบสุขภาพของฉันหรอ? เป็นไงบ้าง?”
แสงแวววับส่องผ่านประกายตาของเจียงซิ่ว แต่คำพูดที่เขาพูดมันกลับทำให้นายหญิงใหญ่เฉิงระเบิดออกด้วยความโกรธ “อืมม สภาพนี้ควรจะมีเด็กแค่คนเดียว นายหญิงใหญ่เฉิง ยินดีด้วย มันเป็นไปตามที่คุณคาดหวัง”
ดวงตาของเฉิงหลิงหรานเบิกกว้างราวกับลูกบอล “เจ้าชั่ว!”
เธอพุ่งเข้าไปเตะเข้าทันที
เจียงซิ่วจะอนุญาตให้เธอมีชัยได้อย่างไร? เขาหันกลับไปและทันทีก็วิ่งไปทางนั้น เฉิงหลิงหรานกัดฟันของเธออย่างมุ่งร้าย หญิงสาวคนนี้บริสุทธิ์เหมือนน้ำแข็งและสะอาดเหมือนหยก และนายยังกล้าที่จะใส่ร้ายความบริสุทธิ์ของฉันในลักษณะนี้? มาดูกันว่าฉันจัดการกับนายยังไง
แต่ผู้ชายคนนั้นก็คล้ายกับสัตว์ร้ายสี่ขา ไม่ว่าเธอจะวิ่งหนักแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถตามเขาทันได้ ในที่สุดเธอก็หายใจไม่ออก เธอคำรามใส่เขา “หยุดอยู่ตรงนั้น! อย่าขยับนะ!”
เธอฝึกสุนัขอยู่หรือไร?
นี่มันช่างเลวร้ายจริงๆ!
มันเป็นตัวอย่างที่ดีของวลีที่ว่า – เนื่องจากคุณเป็นคนใจร้าย อย่าโทษฉันเพราะความไม่ซื่อสัตย์ของตัวเอง!
“หยุดเล่นได้แล้ว ฉันอยากจะพูดเรื่องจริงจังกับนาย ซูซูมักจะบ่นกับฉันอยู่เสมอว่าผู้ชายในมหาวิทยาลัยของเธอ มักเข้ามารบกวนเธอ ตั้งแต่ที่นายกลับมาหลังจากผ่านไป 2 เดือนแล้ว ก็เข้าไปเยี่ยม NU บ้าง…”(NU มหาวิทยาลัยนานาชาติ)
“ทำไม?” เจียงซิ่วถามเธอ
“เจ้าโง่ เป็นธรรมชาติที่จะเรียกร้องสิทธิ์การเป็นเจ้าของของนาย นั่นคือภรรยาของนาย ถ้าทำตัวไม่สนใจ ซูซูจะถูกรังควานโดยใครบางคน มันจะไม่มีน้ำตาเหลือแม้แต่หยดเดียว ในตอนที่นายอยากจะร้องไห้หลังจากนั้น”
เธอก็เป็นแค่ภรรยาของฉันก็เท่านั้น เธอเป็นแค่คนแปลกหน้า มันก็เหมือนกับตอนเป็นคนแปลกหน้าระหว่างที่ฉันอยู่ในโรงเรียน แต่หลังจากนึกถึงสถานการณ์จริงๆ เขาก็รู้สึกไม่มีความสุขเล็กน้อย “ฉันจะไม่ไป!”
เฉิงหลิงหรานขมวดคิ้ว “ฉันจะให้นายพูดอีกครั้ง นายคิดว่าฉันไล่ตามนายไม่ทันจริงๆ? ฉันแค่แสดงความกรุณาออกมา นั้นคือทั้งหมดแล้ว”
เจียงซิ่วนั่งลงบนม้านั่งในสวน
เฉิงหลิงหรานไปนั่งข้างเขา รู้สึกงุนงงเล็กน้อย “ฉันจำได้ว่านายและซูซูมีช่วงเวลาที่ดีแก่กันในช่วงวัยเด็กของเรา ตอนนี้นายโตแล้วและแต่งงานแล้ว แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่านายพูดน้อยลงไปกว่าเดิม?”
“เวลาสามารถทำให้พี่เข้าใจคนได้อย่างชัดเจน” เจียงซิ่วออกความเห็น
เฉิงหลิงหรานถอนหายใจ เป็นเวลานานมาก ที่แม่ของเธอกับซูซูพยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะถอนหมั้นระหว่างเขากับซูซู แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้พูดต่อหน้าเจียงซิ่วก็ตาม เขาย่อมต้องเข้าใจมันโดยธรรมชาติ เธอรู้สึกว่าทุกสิ่งที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังเป็นปมในหัวใจของเขา ในความเป็นจริง เธอไม่ทราบว่าเฉิงหลิงซูบังคับให้เขาลงนามในข้อตกลงเพื่อยุติการหมั้น และยังไม่รู้เกี่ยวกับประสบการณ์มากมายที่เจียงซิวเคยผ่านมาในชีวิตก่อนหน้านี้ ที่สำคัญที่สุดคือ เธอไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ที่ไม่ดีระหว่างเธอกับเจียงซิ่วกำลังเจาะลึกเข้าไปในจิตวิญญาณของเขา
“ยังไงก็เถอะ มันไม่สำคัญ ฉันรักน้องสาวของฉัน ซูซู รักมากๆ ด้วย นายกำลังทำร้ายฉัน ถ้านายไม่ปฏิบัติกับเธอดีๆ คุณต้องไปที่ NU เธอบอกฉันว่ามีเหตุการณ์บางอย่างในวันนี้”
เจียงซิ่วกำลังจะบอกว่าเขาจะไม่ไป แต่ก็มีกำปั้นที่แฝงไปด้วยความโกรธปรากฏตัวต่อหน้าเขา “นักศึกษาเฉิงหลิงหราน ความรุนแรงไม่สามารถแก้ปัญหานี้ได้”
“อำนาจมักออกมาจากปลายปืน” เฉิงหลิงหรานตอบ
สาวสวยที่มีเสน่ห์ซึ่งสวมชุดสีเมเปิ้ลปรากฏตัวอยู่ใกล้ๆ ผิวของเธอขาวราวกับหิมะ และเสื้อผ้าสีแดงของเธอก็ดูแตกต่างจากมันอย่างชัดเจน ขับเน้นเสน่ห์ของเธอ เธอยืนอยู่ห่างๆ และมองอยู่จากด้านข้างของเจียงซิ่ว มันต้นไม้ที่อยู่รอบๆ และมีกองใบไม้ร่วงเป็นบางแห่ง ซึ่งดูเหมือนจะทำให้พื้นที่แห่งนี้ทั้งหมดดูงดงาม มันก็ต้องขอบคุณเธอที่เป็นคนงามในมหาวิทยาลัย
เธอจ้องมองไปที่เจียงซิ่วด้วยสายตาที่ซับซ้อน เขาทำให้เธอพบกับความอัปยศไร้สิ้นสุดและสร้างเสียงหัวเราะมายังเธอในมหาลัยนี้ แต่เธอก็ไม่สามารถรู้สึกเกลียดเขาในตอนนี้ได้ และรู้สึกถึงอารมณ์ที่แตกต่างออกไปสำหรับเขา ตลอดสองเดือนที่ผ่านมา เธอจำรายละเอียดเล็กน้อยทั้งหมดเกี่ยวกับเวลาที่พวกเขามีปฏิสัมพันธ์ซึ่งกันและกัน และแม้แต่เรื่องทั้งหมดที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้เธอรู้สึกโกรธก็ ก็ยังรู้สึกสนุกสำหรับเธอในตอนนี้ ในเวลาเดียวกัน เธอก็ยังต้องแบกรับความรับผิดชอบอันหนักของตระกูลไว้อยู่บนไหล่ของเธอ
ขณะที่เจียงซิ่วมองไปด้านข้าง เขาก็จดจำเธอได้ หลงหยิงชิงลังเลเล็กน้อย จริงๆ แล้วเธอไม่ต้องการรบกวนเขา แต่เมื่อเขาเห็นเธอแล้ว เธอจึงตัดสินใจที่จะไป สีหน้าของเฉิงหลิงหรานบูดบึ่งเล็กน้อย เมื่อตอนที่เห็นเธอ หลงหยิงชิงมองมาที่เจียงซิ่วแล้วกล่าว “ฉันต้องการ…” แต่เธอก็ลืมส่วนที่เหลือของสิ่งที่เธอกำลังจะพูดไป ก็ในเมื่อสายตาของเธอถูกดึงดูดไปที่สร้อยคอที่เฉิงหลิงหรานกำลังสวมอยู่
สร้อยคอ 500 ล้านยูโร!
