Girl, I’ll Teach You Cultivation – ฉันจะสอนเธอบ่มเพาะเอง – ตอนที่ 328

บทที่ 328
ค่ำคืนที่มืดมิด

ผู้ร่วมเดินทาง ดูเหมือนจะเป็นผู้หญิงที่ดูเหมือนยังเป็นหญิงสาว อาจจะอยู่ในวัยยี่สิบ เธอเห็นว่าไกด์นำเที่ยวนั้นดึงคนคนหนึ่งมา เธอจึงเริมขมวดคิ้วเป็นรอยย่นและพูดว่า “ทำไมคุณยังต้องดึงแขกมาอีก เงินที่ฉันให้คุณมันไม่พอหรอ？”

ไกด์เฉินกล่าว “มันเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ดีที่สุด การเที่ยวในที่นี่และด้านนอกนั้นแตกต่างกันเป็นอย่างมาก เพราะฉะนั้นคนยิ่งเยอะยิ่งดี”

“ดี?” ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะเยาะ “เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินว่ามันเป็นการมาเที่ยว เที่ยวแบบกลุ่มที่คนยิ่งเยอะยิ่งดี พวกคุณมีน้อยขนาดนี้ จะพอที่จะมาปกป้องพวกเราได้ยังไง ต่อให้เพิ่มมาอีกหนึ่งหรือเพิ่มมาอีกสองสามคนก็ทำไม่ได้หรอก คุณคิดว่าฉันโง่อย่างนั้นหรอ”

ไกด์เฉินรู้สึกผิดขึ้นมาบ้าง “คือ ฉันสัญญากับเขา … “

เจียงซิ่วกล่าว “ฉันสามารถดูแลตัวเองได้ และไม่ต้องการการปกป้องจากใคร”

เมื่อมาถึงสถานีเพื่อส่งน้ำมันจากบริเวณรอบๆ ได้ไกด์เฉินรู้สึกว่าเจียงซิ่วควรมีดีอยู่บ้าง แต่ผู้หญิงคนนี้พูดไม่ดีไม่ว่าจะใครก็ตาม คนที่อยู่ข้างๆ เธอพูดขึ้นมาว่า “จีเซียงนายทดสอบประสิทธิภาพการต่อสู้ของเขาสิ”

ชายคนนั้นทำการสำรวจความสามารถของเจียงซิ่วด้วยนาฬิกา: “คะแนนโดยรวม 73คะแนน”

นี่คือการวัดที่ผลิตโดยสหรัฐอเมริกา แต่เดิมใช้โดยกองทัพ แต่เมื่อตอนนี้ประเทศเราเป็นประเทศที่ค่อนข้างเปิด ไม่ช้ามันก็กลายเป็นที่นิยมในวงกว้างเนื่องจากผู้นำของประเทศนั้นมีความต้องการเข้าถึงสากลเป็นอย่างมาก กลุ่มผู้ร่วมงานบางคนได้รับการว่าจ้างจากสหรัฐอเมริกา

โดยสามารถอนุมานความแข็งแรงของกล้ามเนื้อในแต่ละบุคคลได้ด้วยความเร็วของการสะท้อนเส้นประสาทผ่านดัชนีความร้อนโดยรวมและการคำนวณของยีนบางอย่างซึ่งจะสามารถคาดเดาพลังการต่อสู้ทั่วไปได้

ไม่เพียง แต่สามารถใช้ในการสำรวจมนุษย์ แต่ยังรวมถึงสุนัขและแมวได้อีกด้วย นอกจากนี้ยังใช้ได้ในสิ่งอื่น ๆ เพื่อสำรวจสัตว์ป่า

“73 คะแนน นี่คือสิ่งที่คุณเรียกว่าความสามารถในการดูแลตัวเองโดยไม่มีการป้องกันหรอ?”
หลักเดียวคือคนธรรมดาตัวเลขสองหลักนั้นอยู่ในตำแหน่งที่ต่ำกว่าระดับนักรบและการพัฒนาของตัวเลขสามหลักสามารถเพิ่มขั้นตอนในการเข้าถึงนักรบระดับกลาง ส่วนทหารอาวุโสจะเป็นตัวเลขสามหลักจำนวนมาก

แน่นอนนี่เป็นค่าประมาณคร่าวๆ ไม่ได้ถูกต้อง 100% แต่ไม่ก็เลวและข้อผิดพลาดจะไม่เกิน 10%

เจียงซิ่วไม่รู้เทคโนโลยีระดับสูงชนิดนี้และไม่เข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังพูดถึง

“พลังการต่อสู้แบบนี้ไม่มีปัญหาในบริเวณรอบๆ เมืองฮาร์บิน แต่เมื่อเข้าสู่ใจกลางเมืองโดยเฉพาะอย่างยิ่งในทิศทางของภูเขาโบราณมีสัตว์แปลก ๆ มากมายรวมตัวกัน แล้วเขาจัดการกับมันได้หรือไม่?”

ไกด์นำเที่ยวไกด์เฉินรู้ผิดจริงๆ มันเป็นไปไม่ได้ที่นักสู้รุ่นเยาว์จะจัดการกับสัตว์ต่างๆ ในจำนวนมากได้ แต่ถ้าเจียงซิ่วแข็งแกร่งมากกว่านี้ เขาคงไม่ต้องการพวกเขาหรอก

“คุณลี่ นำบอดี้การ์ดมามากมายจริงๆ จริงๆ แล้วมันไม่ต้องพาใครมาก็ได้” ไกด์เฉินยังคงต้องการทำธุรกิจนี้ ก่อนที่ธุรกิจจะเสร็จสิ้นไป แต่เนื่องจากสถานการณ์เริ่มเลวร้ายลง มีนักท่องเที่ยวน้อยลงเรื่อยๆ และธุรกิจของพวกเขาก็เริ่มที่จะถดถอยลงอย่างรวดเร็ว

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อมีสัตว์ร้ายจำนวนมากเข้ามาปัจจัยเสี่ยงก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า มันมีจุดประสงค์เพื่อล้างแค้น แต่ก็มีความแตกต่างเล็กๆ น้อยๆ ในครอบครัวบางคนไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้และในที่สุดก็ตัดสินใจออกไป

“ตามใจเถอะ คิดว่าซะว่าพวกเราแบกชีวิตและหัวของเรามาเที่ยวละกัน”

ผู้หญิงที่มีแซ่ลี่มองไปที่ไกด์นำเที่ยวและเธอก็ก้มกินอาหารของเธอต่อ ก่อนจะมีเสียงหนึ่งพูดมาว่า “เธอออกไปก่อน คุณหนูหลี่ไม่ชอบคนที่พูดเสียงดัง ฉะนั้นเธอปิดปากของเธอไว้ซะ”

ไกด์เฉินหัวเราะชอบใจ “ได้เลยๆ เราอจะไม่รบกวนคุณ”

หลังจากการเจรจากับนายจ้างรายใหญ่เสร็จ ไกด์เฉินก็แนะนำค่าใช้จ่ายให้เจียงซิ่ว: “น้องผู้นี้ ติดตามกลุ่มค่าใช้จ่ายนี้ไม่ต่ำ 100,000” ราคาต่อคนสูงกว่าราคาในรอบปี 1990 อย่างมาก
เจียงซิ่วไม่มีคำใดจะพูด เขานำการ์ดให้

“พี่สัญญา พี่จะให้นายกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน และได้ตื่นเต้นแน่ ไม่มีปัญหาๆ … “ หลังจากได้รับเงินแล้วไกด์นำเที่ยวเฉินก็ยิ้มเริงร่า

หลังจากเสร็จงานนี้ฉันจะถอนตัวออกจากเมืองฮาร์บิ้นและก็สามารถใช้ชีวิตที่เหลือได้อย่างสุขสบาย

หลังจากนั้นสัพักสาวแซ่ลี่ก็เดินเข้ามาและกล่าว “นำกระเป๋ามาใบใหญ่ขนาดนี้ นายคงเดินทางมาด้วยตัวเองสินะ คิดว่าจะมีโรงแรมที่จะสามารถใช่ได้อยู่หรือไง” ผู้คนที่อยู่ข้างๆ ไม่สามารถช่วยอะไรได้ นอกจากหัวเราะ

ไกด์เฉินกล่าว “น้องชาย ของข้างในของกระเป๋าเธอคืออะไรหรอ?”

เจียงซิ่วกล่าวว่า: “เสื้อผ้าที่นำมาเปลี่ยน ของกิน และน้ำดื่ม”

ไกด์นำเที่ยวเฉินกล่าว “ไม่จำเป็นต้องนำไปหรอก มีต้องเดินไปกลับหนึ่งวัน นายไม่จำเป็นต้องนำเสื้อผ้ามาเยอะขนาดนี้ และยังนำของกินมาอีก การจัดกระเป๋าเป้สะพายหลังเก็บน้ำและสิ่งต่างๆ อีก เป็นลักษณะคนตงซีสินะ. “

เจียงซิ่วไม่ได้คาดหวังว่าสถานการณ์ที่นี่จะแย่มากขนาดนี้ เขาพยักหน้า อย่างไรก็ตามเขาจะไม่ออกไปจากที่นี่เร็วนัก ดังนั้นเขาจะนำอาหารแห้งและบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไปด้วยเล็กน้อย

“ทั้งหมดเตรียมพร้อมแล้วใช่มั้ย ？ออกเดินทางได้！”

เจียงซิ่วและผู้ติดตามของเขาไปที่รถที่พวกเขาจัดเตรียมไว้และมีผู้ขับขี่คุ้นเคยกับถนนเป็นอย่างมาก และเขาเลือกใช้เส้นทางที่ปลอดภัยที่สุด

“น้องผู้นี้ นายชื่อแซ่อะไรหรอ？”

“เจียงซิ่ว!”

ไกด์เฉินมีพี่ชายนั่งอยู่ด้านหลังรถและมีพี่ชายอยู่ข้างหน้ารถเพื่อเปิดถนนให้

“น้องผู้นี้มาฮาร์บิ้นนานแล้วหรือยัง？”

“ไม่รู้สิ”

ไกด์ยังคงชอบคุยกับเจียงซิ่วและดูเหมือนว่าเธอชักจะชอบการได้สนทนากับเจียงซิ่วซะแล้ว
“มันไม่ปลอดภัยมากนัก ในพื้นที่ส่วนกลางของที่นี่ โดยทั่วไปแล้วจะมีสัตว์ต่างๆ เข้ามา ทหารไม่สามารถเข้าไปได้เพราะมันเป็นพื้นที่เหนือการควบคุม เมื่อเกิดปัญหาก็เป็นไปได้ยากที่จะหาคนช่วยชีวิต”

เจียงซิ่วถามกลับว่า: “ฉันได้ยินมาว่าสัตว์ทุกชนิดไปที่ภูเขาโบราณ คุณรู้ไหมว่าพวกมันไปทำไม？”
ไกด์นำเที่ยวเฉินกล่าว “รายละเอียดไม่ชัดเจน แต่ฉันได้ยินมาว่ามันเป็นสถานที่ราวกับแดนสวรรค์เป็นสถานที่ ที่พวกเทพอาศัยอยู่ และยังมีกวางอยู่มากมายเลยนะ”

ในตำนานของจีนเทพเหล่านั้นขี่กวางและจิตวิญญาณของกวางก็สูงที่สุดในบรรดาสัตว์หลายชนิด นกที่นั่นก็คือนกกระเรียนสีขาวซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของที่นั้น

“มีคนสามารถเข้าไปถึงที่นั้นได้มั้ย？”

ไกด์เฉินส่ายหัวและพูดว่า: “ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ภูเขามักจะมีฟ้าร้องเป็นครั้งคราว ในแดนสวรรค์มีฟ้าร้องและฟ้าผ่าบนภูเขา ทำให้มีหินกลิ้งลงมาอยู่บ่อยครั้ง และไม่มีใครกล้าขึ้นไปหลังจากการระเบิดเกิดขึ้น พวกสัตว์และคนแปลกหน้าต่างก็รู้ว่ามันต้องมีของดีอยู่ แต่ทุกคนก็ไม่มีใครเคยได้ขึ้นไป”

ทันใดนั้นรถก็หยุดอย่างกะทันหัน

ไกด์เฉินเอ่ยถาม “เป็นอะไรหรอ？”

คนขับหันหลังกลับและพูดขึ้นว่า “เส้นทางเดิมถูกตัดขาด ถนนถูกปิดกั้น และเราไม่สามารถผ่านไปได้แน่”

หลี่เหว่ยกล่าว “จะยังไงก็ได้ ฉันจ่ายเงินก้อนใหญ่ให้ไปแล้ว ดูเหมือนว่าท้องฟ้าจะมืดด้วย ถ้ามันไปไม่ได้ และหากเป็นอย่างนั้น ฉันคงต้องนอนในรถหรือไร？”

เมื่อเข้ามาในเมืองฮาร์บินในยามค่ำคืนนั้น เดิมทีในเมืองก็มืดอยู่ด้วยแล้วเป็นเพราะเมืองได้ถูกตัดไฟออกไปแล้ว

“ไม่ดีแล้ว … ” ไกด์เฉินเห็นทางแยกที่ด้านหน้าและมีร่างยืนอยู่บนนั้น ไกด์เฉินสีหน้าเปลี่ยนไป “ฉันเห็นบางสิ่งที่อยู่ด้านหน้า พวกเราควรรีบกลับไปที่สี่แยก”

ผู้ขับขี่ตอบโต้ด้วยการเคลื่อนรถตู้ไปถอยหลังและหันทิศทางตรงข้าม รถพร้อมที่จะเลี้ยวกลับ
“มันคืออะไร？”

ชายข้างหน้าหันกลับมาและพูดว่า “มีสัตว์ประหลาดจำนวนมากที่อยู่ข้างหน้าถนนสายนี้ หากคุณต้องการไปยังภูเขาตอนนี้มันจะอันตรายเกินไป และหากคุณคาดว่าจะเข้าไปข้างในนั้นมีปัจจัยเสี่ยงใหญ่เกินไปซึ่ง ก็คือสัตว์จำนวนไม่น้อยที่กำลังซุ่มโจมตีเราอยู่ตอนนี้ “

หลี่เหว่ยกล่าวว่า “ฉันไม่สนใจหรอก คุณจะต้องพาฉันไปเพราะฉันได้ซื้อตั๋วแล้ว”

ไกด์นำเที่ยวเฉินมองไปที่พี่ชายของเธอและมองเธอด้วยท่าทางที่ยากลำบาก

บูม!

ข้างหน้าห่างออกไปไม่กี่ไมล์มีการระเบิดครั้งใหญ่และพื้นดินสั่นสะเทือน เมื่อมองไปที่ที่มีสัตว์ประหลาดจำนวนมากกระโดดขึ้นไปบนหลังคาอัดแน่นทุกอย่างรีบเร่งสายตาน้อยใหญ่ ทั้งหมดมีนับร้อยๆ ตัวได้ และแต่ละตัวมีขนาดใหญ่เทียบเท่ากับช้าง

“เสี่ยงเกินไป หากว่าพวกเราก้าวไปเพียงหนึ่งก้าวมีหวังพวกเราทุกคนต้องตายแน่ๆ”

หลี่เหว่ยกล่าวว่า “พวกคุณต้องทำอะไรสักอย่างสิ ในเมื่อคุณเก็บเงินไปแล้ว ตอนนี้คุณต้องรีบคิดหาวิธี ใช่ไหม?”

ไกด์เฉินมองไปที่ท้องฟ้าทันใดนั้นท้องฟ้าก็มืดทันที เมื่อท้องฟ้ามืดสนิทลงรถที่วิ่งไปบนถนนมันก็ยิ่งเด่นชัดขึ้น “เราจะหาที่พักผ่อนรอวันพรุ่งนี้กัน”

“ตรงนั้นมีห้างร้างพวกเราเข้าไปกันเถอะ… “

“ฉันจะไปเก็บฟืนให้นะ” มีสวนอยู่ไม่ไกลและมีต้นไม้อยู่ พวกเรามาก่อไฟกันซักเล็กน้อยมิฉะนั้นอุณหภูมิของในเมืองที่หนาวเย็นนี้จะทำให้เราหนาวจนตายได้

เจียงซิ่วเข้ามาในห้างสรรพสินค้าและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเขาต้องการตรวจสอบทิศทางของภูเขาเซียนจิงซานถ้ามันใกล้ก็จะสะดวกต่อการรีบเร่งที่จะเดินทางไป แต่การนำทางของมือถือนั้นไม่สามารถใช้ได้และไม่มีแผนที่ภูเขาเลย

เขาจ้องมองไปที่ที่มีการระเบิดเกิดขึ้นแสงไฟและเปลวไฟตกมารวมกันเป็นเส้นและซากปรักหักพังของตึกราบ้างช่องที่ร่วงหล่นนั้นเปรียบเหมือนจุดสิ้นสุดของโลก

“ เฮ้ คุณบอกว่ามีของกินไม่ใช่หรอ？หยิบออกมาสิ”

เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งพูดออกมา