บทที่ 337 รับรู้
ราชาสัตว์ อยู่ต่อหน้าของเจียงซิ่ว แทบจะไม่มีทางสู้กลับได้ ราชาสัตว์น่าจะเป็นเทพเจ้าปีศาจ ระดับปัจจุบันของเจียงซิ่วเป็นระดับเดียวกันราชาสัตว์ แต่ราชาสัตว์กลับถูกเจียงซิ่วกดไว้ การต่อสู้สามพันกว่าปี เจียงซิ่วฆ่าเทพเจ้าปีศาจมาแล้วเป็นจำนวนมาก อย่างราชาสัตว์แบบนี้ ในช่วงการเจริญเติบโตของเขาไม่รู้ว่าฆ่าไปแล้วเท่าไหร่ เป็นเหมือนเรื่องง่ายๆไปนานแล้ว
เสียงเชียร์ข้างล่างเวทีหนึ่งคลื่นสูงกว่าหนึ่งคลื่น
“ชนะแล้ว พวกเราชนะแล้ว”
นี้คือการชนะครั้งแรกของมนุษย์ การชนะที่ยิ่งใหญ่หนึ่งครั้ง ความเข็งแกร่งของเจียงซิ่ว ทำให้นักสู้ที่อยู่ข้างล่างเวทีมองเห็นหนทางที่สว่าง แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือ ราชาสัตว์ถูกเจียงซิ่วฆ่าตาย ความอันตรายได้จบไปแล้ว ทุกคนสามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้แล้ว
“คุณเจียง!”
“คุณเจียง!”
เสียงตะโกนของความเจ็บปวดที่บาดลึกถึงจิตใจ ในขณะนี้ พวกเขาชื่นชมเจียงซิ่วจากใจ แม้แต่เซียวหย่วนจ้านที่บาดเจ็บหนักก็ตื่นเต้นมาก เขาเคยพูดว่า เซียวหย่วนจ้านสองคนก็ไม่ใช่คู่แข่งคนเดียวของเจียงซิ่ว แต่วันนี้ เขาต้องเปลี่ยนแปลง ยี่สิบคน สองร้อยคน สองพันคนเซียวหยวนฉาน ก็ไม่ใช่คู่แข่งของเจียงซิ่ว
ตกลงมาจากสวรรคเก้าชั้น เวลาอันยาวนาน ถึงจะไม่เป็นรูปเป็นร่างแต่ก็ทำให้คนอื่นยอมรับได้
ความแข็งแกร่งของเขา ตั้งแต่เนิ่นานก็ไม่เคยมีมาก่อน
“ไม่หล่อสักนิดนึง!” คุณหนูหนานกงโค่วเอ๋อพูดออกมาอย่างไม่ตรงกับหัวใจ แต่ความจริงแล้ว หลอมจนละลาย ไม่น่าแปลกใจที่พูดว่า เขาจะไม่ตาย เพราะมีความมั่นใจจะฆ่าราชาสัตว์ได้
“ฆ่าสิ”
ทันใดนั้นมีคนตะโกนออกมา ราชาสัตว์ตายแล้ว ถึงเวลาที่มนุษย์จะต้องต่อสู้กลับแล้ว
“ฆ่า!”
นักสู่วิ่งขึ้นไปบนภูเขา
สัตว์ร้ายนั้นกระซิบ และโศกเศร้า สัตว์ร้ายนั้นต้องการผู้นำมากกว่ามนุษย์ มนุษย์อยู่บนสนามรบ แม้ผู้นำจะถูกฆ่าก็จะวุ่นวายเหมือนกัน แต่ก็มีคนลุกขึ้นมาสู้ต่อ กลับกันสัตว์ร้ายจะวิ่งหนี
ปืนกลกวาดยิง ทูทูทู
ฆ่าอย่างโหดเหี้ยม
แต่ในขณะนี้ เสียงยิงของขีปนาวุธมาจากฟากฟ้า ต่อมาเห็นอาวุธนิวเคลียร์ตกลงมาจากฟ้า ใจของทุกคนก็ล่มสลาย
“หยุดเดี๋ยวนี้!” หัวหน้าที่อยู่ศูนย์คำสั่งตะโกนอย่างเสียงดัง
“ฉัน ฉันยิงไปแล้ว!”
“มีปัญหาอะไรอีกไหม หัวหน้า?” ว่ากันว่านิวเคลียร์จะชะลอการระเบิด ครั้งก่อนก็ช้าไปสี่สิบเจ็ดวิ แม้จะเป็นแบบนี้ เขาก็ต้องรีบหนี เมฆเห็ดที่ระเบิดได้สูงกว่า 10,000 เมตร ถ้าหนีช้า ถึงจะเป็นเขาก็จะถูกระเบิดเป็นผง
ปัญหา？
หัวหน้าโยนเครื่องสื่อสารลงพื้นอย่างรุนแรง เฮ้ เขากุมหัวของเขา อยู่มาทั้งชีวิต เหมือนทหารเหล็ก แต่ตอนนี่รู้สึกผิดจนอยากฆ่าตัวตาย
ในศูนย์คำสั่งเสียงเงียบไปหมด หลายคนก็จิตตกนั่งอยู่บนเก้าอี้ แย่แล้ว
“เป็นระเบิดปรมาณู!”
“ระเบิดปรมาณู……”
ก่อนหน้านี้ในใจของหนานกงโค่วเอ๋อยังหวานๆอยู่ ใช้สายตาที่มีอารมณ์วุ่นวายมองเจียงซิ่ว เขาตัดสินใจจะรักษาเจียงซิ่ว ช่วยได้มาก ในใจเต็มไปด้วยการรอคอย แต่ในเวลาต่อมา สีหน้าก็ซีดไปทั้งใบหน้า จากเดิมอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความหวานก็เปลี่ยนเป็นความเศร้า
เสียดสีเกินไปแล้ว ราชาสัตว์ถูกฆ่า มนุษย์เริ่มต่อสู้กลับ บนฟ้ากลับมีระเบิดปรมาณูตกลงมา
“เจียงซิ่ว!”
“เจียงโหลวเซี่ย!”
น้ำตาไหลออกมาจากตาของหนานกงโค่วเอ๋อ เธอรู้สึกเศร้า รู้สึกไม่คุ้มค่าแทนเจียงซิ่ว จากเดิมเธอคิดว่าอุปสรรคผ่านไปแล้ว แสงสว่างกำลังจะมาถึง
แต่นี่มันตลกมาก!
“ลาก่อน……”เธอยื่นมือออกไป ในเวลานี้ เธอหวังว่าจะได้จับมือของเจียงซิ่ว
เจียงซิ่วก็เงยหน้ามองไป สีหน้าดูเคร่งเครียด เกิดเป็นคนบนโลกนี้จะเข้าใจความรุนแรงของอาวุธนิวเคลียร์ ยิ่งกว่านี้ เขาในตอนนี้ ได้ใช้ท่ามีดที่สะเทือนฟ้า ทำให้เสียแรงไปมาก อยู่ต่อหน้าอาวุธนิวเคลียร์ เขาไม่มีความมั่นใจเลย คิดจะหนี ก็หนีไม่ทันแล้ว
เจียงซิ่วถามตนเอง ที่ผ่านมาไม่เคยเป็นคนดี พูดได้ว่าเขาเป็นจอมวายร้ายที่ยิ่งใหญ่ เขาไม่เคยคิดจะเป็นพระเอก
แต่ในเวลานี้ เขาก้มหัวโมงดูหนานกงโค่วเอ๋อ ถ้าทุกคนต้องตายหมด ตายคนเดียวจะดีกว่า
โห้ง!
เจียงซิ่วที่ดูเหมือนแสงสว่าง บินขึ้นไปทางที่ขีปนาวุธตกลงมา
“เขาจะทำอะไร?”
“เขาบินไปหาระเบิดปรมาณู”
ตาของหนานกงโค่วเอ๋อ มองขึ้นไป ความหมดหวังพรั่งอยู่ในใจ เธอกรีดร้องออกมาดังๆ อย่างสูญเสียเสียง:”อย่า!” เธอรู้ว่าเจียงซิ่วจะทำอะไร
เขาจะระเบิดระเบิดปรมาณูอยู่บนฟ้า
“อย่า……”
น้ำตาของหนานกงโค่วเอ๋อ ไหลลงมาอย่างมาก เธอไม่อยากให้เจียงซิ่วเป็นอะไร เธอหวังว่าตนเองกับเจียงซิ่วปลอดภัย กลับไปในเมืองใช้ชีวิตที่ปกติทั่วไป
แม้ว่าจะไร้ยางอาย แต่มันน่าดึงดูด หยุดไม่ได้
“คุณเจียง!”
การเคลื่อนที่ของเจียงซิ่วเร็วมาก ในเวลานี้ พลังในตัวเขาไม่เหลืออีกเลย ได้ระเบิดออกมาหมด เร็วกว่า และดุเดือดกว่าเมื่อกี๊อีก เหมือนจรวดที่บินสู่ฟ้า บินตรงไปหาอาวุธนิวเคลียร์
“ถึงแล้ว อยู่ข้างหน้านี่เอง!”
เจียงซิ่วกอดระเบิดปรมาณูอย่างแน่น ไม่กล้าที่จะหยุดบินไปบนฟ้า ก้อนเมฆที่เกิดจากการระเบิดของนิวเคลียร์มีความสูงถึง 17,000 กิโลเมตร ถ้าใช้คำพูดอื่นก็คือ อยากจะให้หนานกงโค่วเอ๋อ ที่อยู่ข้างล่างปลอดภัย ก็ต้องให้ระเบิดนิวเคลียร์ ระเบิดที่สูงกว่า17,000 กิโลเมตร ถึงจะรับรองได้ว่าปลอดภัย
หัวหน้าที่อยู่ในศูนย์บังคับ มองเห็นภาพจากดาวเทียม เห็นได้ชัดเจ็นว่าเจียงซิ่วใช้ร้างกายตนเองบังระเบิดปรมาณู แล้วบินไปบนฟ้า
ทุกคนตะลึงกับเหตุการณ์
“คุณเจียง เป็นมนุษย์เทพจริงๆ!”
ตอนที่เจียงซิ่วกอดระเบิดปรมาณู แรงที่ใหญ่ของระเบิดปรมาณู บวกกับแรงที่เจียงซิ่วได้ใช้ ภายในของระเบิดปรมาณูก็ระเบิดแล้ว เหมือนกับครั้งก่อน จะทำให้ระเบิดช้า 47 วิ
เขายังมีเวลา 47 วิ
“เจียงซิ่ว….”หนานกงโค่วเอ๋อมองไม่เห็นเขาแล้ว มองเห็นเจียงซิ่วค่อยๆ หายไปจากสายตา ในใจก็ล่มสลายไปหมดแล้ว ร้องจนล้มอยู่กับพื้น เรื่อกชื่อของเจียงซิ่วอย่างทรมาณ
แต่เธอรู้ว่าเจียงซิ่วจะไม่กลับมาอีกแล้ว
แค่ความรักที่ค้างคาอยู่ เธอไม่สนใจหรอก ไม่สนใจจริงๆ แต่ทำไมใจถึงเจ็บปวดขนาดนี้ มันแทบจะฉีกร่างกายของเธอ
บนท้องฟ้า แสงสีขาวที่สว่างมากแตกกระจาย ฟ้าดินสว่างเหมือนตอนกลางวัน ส่องสว่างทั่วทั้งท้องฟ้าตามมาด้วยเสียงที่ทำให้หูหนวก เมฆเห็ดขึ้นมาจากแสงจ้าในนั้นประกอบด้วยแสง และความร้อนที่น่ากลัว เหมือนกับภูเขาไฟระเบิด
ในเวลานี้ บรรยากาศของโลกทั้งใบสั่นคลอนไปทั้วโลก โลกดูเหมือนจะหยุดหมุน
แสงนั้นดูงดงามมาก แต่ก็น่ากลัวมาก
“เจียงซิ่ว….”
หนานกงโค่วเอ๋อตะโกนอย่างเจ็บปวดหัวใจมาก
คนที่อยู่รอบๆ มองไปที่ท้องฟ้า น้ำตาไหลออกมาจากตา ในใจเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก ถ้าไม่ใช่เจียงซิ่ว พวกเขาก็ตายหมดแล้ว ในใจรู้สึกเคารพต่อเขา ฮีโร่ นิทานเทพพระเจ้า เขาช่วยชีวิตทุกคนไว้ ช่วยเมืองนี้ไว้
เมฆเห็ดที่โผล่ขึ้นมาบนท้องฟ้าดูเหมือนจะกระทบกับชั้นบรรยากาศ ผลักไปทุกทิศทาง แสดงออกมาเป็นส่วนโค้งในครึ่งวงกลม
“คุณเจียง….”
เจ้าหน้าที่ที่อยู่ในศูนย์บังคับสลดใจออกทางสีหน้า
คน และสิ่งของตกจากฟ้าแบบนี้ เป็นโชดร้ายของฮัวกั๋ว
“ส่งข่าวสารให้สำนักงานใหญ่……”
หัวหน้าเช็ดน้ำตาแล้วพูดว่า การที่หัวกั๋วยิงอาวุธนิวเคลียร์เป็นเรื่องใหญ่มาก ไม่เช่นนั้นก็จะมีข่าวทั่วทั้งโลก คิดว่าประเทศที่อยู่ใกล้เคียงก็จะรู้แล้ว
ไม่นานหัวกั๋วจะถูกกดดัน
หลังจากจบสิ้นของสงครามโลกครั้งที่สองจนถึงวันนี้ก็ 70กว่าปีแล้ว ยังไม่เคยมีการยิงอาวุธนิวเคลียร์
วันนี้ทำไปแล้ว
สีหน้าของเซียวหยวนจ้านก็เศร้ามาก เป็นวีรบุรุษมาหนึ่งสมัยตอนนี้กลับตกต่ำขนาดนี้ ไม่ยุติธรรม ไม่ยุติธรรมอย่างมาก
“ทำไม่ต้องใช้ระเบิดนิวเคลียร์ คุณเจียงก็มาถึงแล้ว ทำไมต้องใช้อีก?”
หัวหน้าของศูนย์นายพลทหารโกรธมาก? ทำลายศูนย์บังคับจนแตกกระจายหมด เลือดออกทั้งมือยังไม่รู้สึก
“คูณต้องอธิบายให้ฉัน!”
หัวหน้าเหลียวตง:”ฉัน……ตอนนั้นฉันตกใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เลยไม่ได้บอกนักบิน ตอนที่รู้ตัวก็สายไปแล้ว “
“โง่!”
หัวหน้าของศูนย์นายพลทหารด่าออกมา
“ฉันบอกคุณก่อน เรื่องนี้คุณต้องรับผิดชอบทั้งหมด……”
“คูณรู้ไหมตอนนี้เจียงโหลวเซี่ยมีความหมายต่อจีนอย่างไร ถ้าไมมีเขา การสูญเสียของจันคงจะไม่ได้มีแค่เมืองฮ๋า!”
“คุณ……”
หัวหน้าของศูนย์นายพลทหารเสียใจจนหน้าแดง เวียนหัวล้มลงกับพื้น
