ตอนที่ 344 อยากหย่าเหรอ
เจียงหยี่ก็สังเกตเห็นว่าเจียงซิ่วดูเหมือนจะอ่อนแอ แม้ว่าจะเจ็บปวดอย่างมาก แต่ไม่มีอะไรที่จะสำคัญไปกว่าการที่ลูกชายกลบมาอย่างปลอดภัย เขากล่าวว่า “ฝึกไม่ได้ก็ช่างมันเถอะ การเป็นคนธรรมดาก็ดีมากแล้ว “
เจียงซิ่วพยักหน้า
หลินเยว่หลิงกล่าวว่า “ลูก กินข้าวรึยัง คุยกับพ่อไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่ไปซื้อหารหารมาให้ เดี๋ยวจะรีบกลับมา” พูดสร็จก็ควักเงินออกมาจากกล่องเหล็ก ในนนั้นมีเพียงแค่ใบสีแดงใบเดียว ลังเลใจนิดหน่อย แต่ก็หยิบออกมาแล้วออกไปซื้ออาหารกลางดึก
ในเวลาเพียงสองปี ครอบครัวเจียงก็ขึ้น ๆ ลง ๆ โชคดีที่ไม่มีคนตาย ครอบครัวสามคนนั้นยังสมบูรณ์แบบ
นี่น่าจะเป็นเรื่องที่มีความสุขที่สุดแล้ว
เย็นวันนี้ เจียงหยี่และหลินเยว่หลิทั้งคู่ งดื่มเหล้า เจียงหยี่ตบไหล่ของเจียงซิ่วแล้วพูดว่า “ แกเคยร่ำรวยมาก่อน แต่นั้นก็มันไม่สำคัญสักนิด”
พัฒนาจุดเริ่มต้นของเจียงซิ่วก็คือฝึกฝนโดยร่างกาย ตอนนี้ไม่มีการฝึกฝนแล้ว ยังยั่วยุศัตรูมากมาย อยากจะพัฒนาก็ทำไม่ได้แล้ว สามารถอาศัยอยู่ในมุมนี้ได้อย่างปลอดภัยไปวันๆ และดูเหมือนว่าเจียงหยี่จะได้รับมัน
แต่เขาก็รู้ จะมีช่องว่างขนาดใหญ่ในหัวใจของลูกชายของเขา แม้จะยากที่จะยอมรับ
เจียงซิ่วยังคงผงกหัว
ในคืนนั้น แม้แต่ตลาดกลางคืนก็ปิดตอนกลางคืน มีแค่รถสาธารณะหนึ่งคันจึงเปิดและเข้าไป
เจียงซิ่วนอนหลับบนเตียงสปริงที่ระเบียง เมื่อก่อนต่อนอยู่มัธยมเขาก็นอนแบบนี้ อดไม่ได้ที่จะนั่ง หลังจากนั้นก็เปิดประตูแล้วลงบันได แต่เมื่อลงรถมามีเงาของคนคนหนึ่งที่มีรูปร่างสูง
รูปรางส่วนนี้เจียงซิ่วคุ้นเคยมากแล้ว หวังซินถงที่กำลังร่ายรำด้วยชุดสีแดง
ภายใต้แสงสลัว ถนนที่สกปรก คืนที่เงียบเหงา หวังซินถงมองไปที่ชายข้างหน้าเขา ดวงตาเป็นสีแดงขึ้นมาทันที ในใจเต็มไปด้วยความสับสน ความสงสัย เต็มไปด้วยความรูสึก รู้สึกชอบ รู้สึก……
ข่าวเจียงซิ่วเสียชีวิตจากระเบิดก็มา หวังซินถงรู้สึกเหมือนฟ้าล่มสลาย ดูเหมือนว่าคนทั้งหมดจะถูกฉีกขาด ความั่งคั่งของเธอทำให้เธอลังเลที่จะออกไป แต่สิ่งที่ลังเลกว่านั้นคือความหลงใหลที่มีให้กับเจียงซิ่ว หลังจากคืนเต้นรำที่ทำลายความถือตัวของเธอเอง เธอก็ติดกับดักกับความหลงใหลเจียงซิ่วอย่างลึกซึ้ง
มากกว่าหนึ่งปีที่เธอใช้ชีวิตเหมือนตกอยู่ในนรก
เจียงซิ่วหัวเราะเยาะเธอ ที่จริงแล้วความคิดริเริ่มที่จะมาหาเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่เจียงซิ่วทำกับเธอด้วยความอ่อนโยน หวังซินถงยิ้มขึ้นมาทันที ทุกคนล้วนพูดเจียงซิ่วตายแล้ว แต่เธอเชื่อว่าเจียงซิ่วยังไม่ตายแน่นอน
แต่ไม่กี่วินาทีต่อมา ดวงตาของเธอก็ลุกวาว เมื่อเห็นเจียงซิ่วค่อยๆเขย่งเขย่งเดินเข้ามา
ปัง สมองเหมือนจะระเบิดออกมาแล้ว
เขาเดินเข้ามาแล้ว
เจียงซิ่วยิ้มเบา ๆ ฉันไม่ได้นอนหลับได้ยินเสียงดังมาจากข้างล่างของรถ ฉันเดาว่าน่าจะเป็นเธอ ขอบคุณที่เธอมาหาฉันได้
หวังซินถงเงยหน้าขึ้นมองเจียงซิ่ว ดวงตาแสดงถึงความโศกเศร้า
รอยยิ้มของเจียงซิ่วเต็มไปด้วยความขมขื่น : ” เพื่อรอดจากระเบิด ฉันจึงแยกร่างเป็นเทพ แม้ว่าฉันจะรักษาชีวิตไว้ได้ แต่ร่างกายไม่เหลือแล้ว ก็ยังหอบขาอีกข้างหนึ่งไว้
เขาเคาะขาที่ไม่สะดวกของเขา เคาะแล้วเคาะอีก
หวังซินถงเอามือปิดปากของตัวเองไว้ เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเจียงซิ่วถึงได้มีความเกรงใจเธอกะทันหัน เจียงซิ่วมักไม่สนใจน้ำเสียงของเธอมากนัก เขาอยู่ในสถานะที่สูงและราวกับว่าเธอเป็นเหมือนทาสของเขา คงพึ่งจะนึกขึ้นได้ก็เลยยังใช้น้ำเสียงที่เป็นเพื่อนสนิท และยังพูดว่า ขอบคุณ นั่นเป็นเพราะเขาสูญเสียตำแหน่งนี้ไป ชายผู้หยิ่งผยองที่ยืนอยู่กลางท้องฟ้าลดระดับความสูงของเขาลง
แม้กระทั่ง เขาตีขาที่พิการของเขาเอง ทำให้หวังซินถงรู้สึกถึงปมด้อยของเขา
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้
น้ำตาในดวงตาของเธอไหลลงอย่างเงียบ ๆ
“เจียงซิ่ว…
เจียงซิ่วกล่าวว่า : ” เป็นเรื่องดีที่สามารถอยู่รอดได้จากระเบิด ตอนนี้ไม่มีอะไรไม่ดี ใช้ชีวิตอย่างไรก็ใช้ได้ ที่นี่ก็ไม่เลวนะ สงบมาก”
หวังซินถงไม่สามารถยอมรับความจริงข้อนี้ได้ เธอส่ายหัวไม่หยุดและน้ำตายังคงไหลอยู่
“ขอบคุณที่มาพบฉัน ครอบครัวเล็กๆ ของฉันไม่มีที่ให้ความบันเทิงแก่เธอหรอก”
“กลับไปเถอะ แล้วคราวหลังไม่ต้องมาอีก”
หวังซินถงกล่าวว่า: “เจียงซิ่วอย่าพูดอะไรแบบนี้ ฉันรู้ว่านายเศร้า ฉันรอคอยคุณมาทุกวันเป็นเวลามากกว่าหนึ่งปี ฉันรอคอยที่จะได้พบกับนายทุกวัน ฉันได้เรียนรู้การเต้นใหม่ๆ มาหลายอย่าง ฉันจะรำให้นายดู ดีไหม?”
เจียงซิ่วมองใบหน้าของหวังซินถงที่เต็มไปด้วยน้ำตา ก่อนที่จะหันหน้าหนีทันที เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าหวังซินถงเป็นคนที่เหมือนกับซุนเสี่ยวหง แต่เสียดายที่ไม่ใช่ เจียงซิ่วทนไม่ได้ที่จะทำร้ายเธออีกครั้ง เขาหันกลับและเดินกลับบ้าน : “ฉันไม่คู่ควรแล้ว”
“ไม่” หวังซินถงตะโกนด้วยน้ำตา : “นายคู่ควร ในวันนี้มีแค่นายเท่านั้นที่คู่ควร”
ขาของเจียงซิ่วไม่หยุดเดิน เขย่ง เขย่งเดินกลับบ้าน
“เจียงซิ่ว”
หวังซินถงกล่าวว่า: “นายโทษฉันที่ไม่รักษาทรัพย์สินของนายได้ใช่หรือไม่ ฉันพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว ไต๋ยัวไท๋ได้รับการแต่งตั้งผู้นำเจียงหนานคนใหม่ เจียงหนานเปลี่ยนผู้ปกครอง ชายชราตระกูลหวังได้รับโอกาสให้แก้ไขปัญหา ฉันสูญเสียการควบคุมไป ไม่สามารถกลับไปเป็นแบบเดิมได้
ทำได้เพียงแค่นำของบางอย่างซ่อนไว้ในภูเขาตงผิง”
“เจียงซิ่วโปรดอย่าทิ้งฉัน!”
ข่าวของเจียงซิ่วกลับมาเป็นเหมือนพายุเฮอริเคน หลังจากกวาดไปทั่วทั้งเจียงหนาน เจียงซิ่วก็ถูกทิ้งและถูกทุบก็เหมือนพายุเฮอริเคนเช่นกัน ข่าวนี้ดึงดูดผู้คนนับไม่ถ้วน
แต่เดิมผู้ที่มีความสุขและตื่นเต้น เต็มไปด้วยความสูญเสีย คนที่กลัวแต่เดิมนั้นก็โล่งใจ
วันรุ่งขึ้น เจียงหยี่สามีภรรยาลุกขึ้นมาทำงาน แต่เจียงซิ่วยังคงนอนหลับอยู่บนเตียงสปริงบนระเบียง ใช้ชีวิตเหมือนหาดโคลน สามีและภรรยาดูเป็นห่วงและกลัวว่าเจียงซิ่วจะถูกทอดทิ้ง
เจียงซิ่วนอนตื่นสาย จนถึงเที่ยง
เสียงประตูดังขึ้น!
“ใคร?”
เจียงซิ่วหงุดหงิดนิดหน่อย เขากำลังนอนหลับฝันดี พ่อแม่มีกุญแจ น่าจะไม่ใช่พวกเขาแน่นอน แต่เสียงเคาะประตูยังคงดำเนินต่อไป เขาต้องปีนขึ้นไปเปิดประตูแล้วเห็นเด็กสาวสวยยืนอยู่ข้างนอกประตู ใบหน้าที่สวยไม่มีการแสดงออกใดใด และดวงตาคู่นั้นก็มองตรงที่เท้าของเจียงซิ่ว
“เธอนี่เอง”
เขาหันกลับและเดินไปที่เตียงสปริงของระเบียงและล้มตัวลงนอน
“ฉันได้ยินมาว่านายสูญเสีย เท้าของนายยังเจ็บ … ” ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือเฉิงหลิงซู่ภรรยาของเจียงซิ่ว เธอสวมเสื้อสีขาวหลวม ๆ สวมกางเกงยีนส์คับๆ
เจียงซิ่วไม่ได้พูดคุยด้วย
“ลุกขึ้นเถอะ อย่านอนกับพ่อแม่ที่นี่”
เฉิงหลิงซู่มองไปที่เจียงซิ่วพร้อมกับความเศร้าโศก ผมยุ่งเหยิงเหมือนสุ่มไก่ตาง่วงนอน นี่เป็นการการทำลายตนเอง ที่ผ่านมาเขาเป็นเหมือนบุคคลที่มีชื่อเสียงระดับสูง ตอนนี้เหมือนไม่ใช่คนคนเดียวกัน ตรงกันข้ามทำให้เธอนึกถึงตอนอยู่มัธยม มันเป็นเพียงคำสัญญา เจียงซิ่วผู้ดูถูกตัวเองแม้กระทั่งหัวยังยกไม่ขึ้น
เจียงซิ่วกล่าวว่า: “ไม่นอนที่นี่จะให้นอนที่ไหน เธอจะให้ฉันไปนอนกลางถนนหรอ?”
เฉิงหลิงซู่กล่าวว่า: “ยังไงก็นอนที่นี่ไม่ได้”
“โปรดมากันฉันเถอะ”
เธอเปิดผ้าห่มของเจียงซิ่วอย่างใจกล้า นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนให้ทำสักหมื่นครั้งก็ไม่กล้า ในใจของเจียงซิ่วเต็มไปด้วยความโกรธ อยากจะแสดงออกใบหน้าที่แท้จริง
“ไปที่ไหน”
เลิกไร้สาระ” เฉิงหลิงซู่ท่าทางเอาจริงเอาจัง
เจียงซิ่วระงับความโกรธในใจของเขา ทางที่ดีลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าแล้วตามเธอไป เขายังเดินเขย่งเขย่งลงไปชั้นล่าง เฉิงหลิงซู่ทักทายกับหลินเยว่หลิงสามีภรรยาแล้ว เปิดประตูรถของเธอเองแล้วก็นั่งเข้าไป
เจียงซิ่วรู้สึกสลดใจอยู่ในใจ พ่อแม่ของเขายากจนมาก ครอบครัวเฉิงก็จำนองบ้าน แต่เธอก็ยังขับรถมารับ เฉิงหลิงซู่พูดว่า “ต่อไปรักษาความสะอาดหน่อย อย่าทำรถฉันสกปรกอีกละ”
คำตอบของเจียงซิ่วที่ควรตอบ :“ อืม!”
รถขับไปยังชุมชนในเจียงเฉิง เป็นบ้านมีหนึ่งห้องขนาดประมาณหนึ่งร้อยสี่สิบตารางวาง เธอเปิดประตูหลังจากนั้นเดินเข้าไป เปลี่ยนรองเท้า
เจียงซิ่วเดินเข้าไปอย่างซื่อๆ ถอดรองเท้า แล้วสวมรองเท้าแตะ
เป็นการตกแต่งห้องแบบง่ายๆ
“ต่อไปก็อยู่ที่นี่นะ”
เจียงซิ่วกล่าวว่า: “นี่เป็นบ้านของใคร”
เฉิงหลิงซู่กล่าวว่า: ” บ้านของฉัน บ้านหลังนี้ฉันซื้อมา หลังจากนี้นายต้องนอนที่นี่ ด้านนั้นมีห้องพักนายนอน แต่ฉันไม่ให้นายอยู่เฉยๆหรอกนะ นายต้องทำความสะอาดทุกวันและซักผ้าที่ฉันใส่ แล้วก็พับให้ด้วย อ้อใช่ฉันเป็นเหมือนนาย ฉันไม่ชอบใช้เคื่องซักผ้า ฉันชอบใช้มือซัก “
เจียงซิ่วใบหน้าเต็มไปด้วยความขมขื่น ในใจแอบเยาะเย้ย ที่จริงแล้วอยากแก้แค้นฉัน จริงๆ “ซู่ซู่ ฉันให้เธอหนึ่งร้อยล้าน เธอก็ต้องส่งคืนมาให้ฉัน เปลี่ยนหนึ่งร้อยล้านไม่ได้ ให้ฉัน 10 ล้านก่อนก็ได้”
เฉิงหลิงซู่ไม่คิดจะพูดความจริง “หายไปหมดแล้ว”
ประโยคที่ดูสบายๆนั้น ทำให้ดวงตาของเจียงซิ่วเบิกกว้าง “นั่นมันตั้งหนึ่งร้อยล้าน”
“ตอนที่นายให้ฉันนายไม่ได้บอกว่าจะเอาคืนนิ”
เฉิงหลิงซู่เอื้อมมือออกเพื่อปลดสายรัดผมและปล่อยให้ผมยาวตกลง ” แค่พูดว่าถ้าฉันไม่คืน ก็จะหย่า ตอนนี้นายอยากหย่าหรอ”
ดวงตาของเธอมองตรงไปที่เจียงซิ่ว …
