ตอนที่ 347 ปัญหาใหญ่
ในสถานีตำรวจ ลวี้ฉุนฉุน ถูกแทนที่ด้วยเครื่องแบบตำรวจบริสุทธิ์และนิ่งเงียบ แต่ด้วยรสนิยมที่กล้าหาญกว่าเล็กน้อยเจียงซิ่วรู้สึกแปลก ๆ ในเวลานั้นหญิงสาวสวยคนนี้ทำได้อย่างไรแม้ว่ามันจะทำเช่นนี้ ยังสามารถทำงานเล็กน้อยเข้าสู่สโมสรระดับไฮเอนด์หรือบางสิ่งบางอย่างที่จะไม่ตกอยู่กับถนนมันกลายเป็นด้านล่าง
เจียงซิ่วเอื้อมมือปิดหน้าของเขาและพูดว่า “อย่าตี อย่าตี ฉันจะบอกให้คุณกำลังใช้กฎหมายอย่างรุนแรงแล้ว”
ลวี้ฉุนอ้าปากค้าง โกรธและเบิกตาอย่างรุนแรง พูดอย่างรุนแรง: “คุณฟ้องสิ แม้ว่าจะฟ้อง คนแบบคุณฆ่าไปอีกหนึ่งคน คนชั่วก็จะลดไปอีกหนึ่งคน”
เจียงซิ่วกล่าวว่า: “เจ้าหน้าที่ตำรวจ คุณเกลียดฉันมากขนาดนั้นเลย?”
“นายหมายความว่าไง?”
ลวี้ฉุนฉุนพูดด้วยความรู้สึกผิดที่ผิด: “คุณกำลังพูดว่า ฉันเป็นศัตรูต่อสาธารณชน”
เจียงซิ่วพูดว่า: “ใช่มั้ยในความเป็นจริงฉันยังงุ่มง่ามฉันไปที่นั่นเพื่อพบกับความสุข ใครจะไปรู้ว่าคุณคือสายลับ และฉันก็คิดว่าคุณทำอาชีพนั้นหากิน “
ลวี้ฉุนฉุนผู้ผดุงความยุติธรรม :” นี่เป็นปัญหาของฉันหรอ”
เจียงซิ่วลดหัวของเขาและไม่ได้พูด
ลวี้ฉุนฉุนมองดูรูปร่างหน้าตาที่น่าสังเวชของเขา และยังเป็นคนที่ด้วน “คุณไม่โชคดี คุณไปในสำนักงาน และคุณจะได้รับการสอบสวนอย่างจริงจัง”
เจียงซิ่วยังคงไม่พูด
“ครั้งต่อไปอย่าไปที่นั่นอีกแล้ว มันผิดกฎหมาย”
เจียงซิ่วพยักหน้าและก็ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้น
“คุณกำลังทำอะไรอยู่”
เจียงซิ่วส่ายหัว: “ไม่ได้ทำงาน”
“คนตกงาน!” ลวี้ฉุนฉุนเห็นรูปร่างตัวของเจียงซิ่ว กำพร้าบางอย่าง ” งั้นก็หางานทำ มีงานแล้วก็อย่าไปสถานที่แบบนั้นอีก”
เจียงซิ่วจับขาตัวเองแล้วพูดว่า “. “สพาพฉันเป็นแบบนี้ หางานไม่ได้หรอก ไปที่ไหนเขาก็ไม่รับ”
“พนักงานร้านอาหารเขาก็ไม่รับ “
ลวี้ฉุนฉุนอ้าปากพูด มาดูจ้องเจียงซิ่วอย่างเห็นอกเห็นใจ “ค่อยๆศึกษาดู หาไม่ได้จริงๆก็มาหาฉัน ฉันจะช่วยหาวิธี”
เจียงซิ่วพูด คุณจะช่วยฉันจริงๆหรอ
ลวี้ฉุนฉุนกล่าวว่า: “อืม เมื่อคุณสัญญากับฉันว่าต่อไปจะไม่ไปที่นั่นอีก”
เจียงซิ่วกล่าวว่า: “ฉันไปครั้งแรกจริงๆ”
“มาที่นี่ครั้งแรก?”
อืม นี่ไม่ได้อยู่ในบทสนทนาระหว่างคนสองคนในห้องซาวน่านี้ มีความรู้สึกว่าบรรยากาศก็แปลก ๆ เล็กน้อย ประตูถูกเปิดออกพ่อแม่สองคนและเฉิงหลิงซู่
หลินเยว่หลิงเข้ามาและถามว่า: “เสี่ยวซิ่ว เกิดอะไรขึ้นที่นี่?”
เจียงซิ่วก้มหัวลงแล้วไม่พูดอะไร
ลวี้ฉุนฉุนมองดูครอบครัวนี้ เจียงหยี่และหลินเยว่หลิงสวมเสื้อผ้าเรียบง่าย แต่ เฉิงหานหลิงและ ซุนเสี่ยวหงนั้นดีมากและ เฉิงหลิงซู่ก็อยู่ข้างหลัง เขาเหมือนกัน
เธอหยิบตราของเจ้าหน้าที่ตำรวจขึ้นมาแล้วพูดว่า “คุณคือแม่ของเขาใช่ไหม”
“ลูกชายของคุณโส … เพณี เขาถูกจับเพราะเขากระทำอย่างรุนแรง เขาต้องได้รับการสอบสวนอย่างหนัก”
หัวของเจียงซิ่วลดลงต่ำแล้ว ต่ำอีก
หลินเยว่หลิงไม่กล้าที่จะแก้ตัวให้เจียงซิ่ว: ” หลังจากกลับมาแกมีชีวิตอยู่เหมือนแอ่งโคลน เมื่อไหร่ที่แกจะตื่นขึ้นมาสักที”
” ลุกขึ้น” เจียงซิ่วหลีกเลี่ยงสายตาของหลินเยว่หลิง: ” ฉันโตแล้ว มีคนให้เงินฉันยี่สิบหยวนต่อวัน แม้ประตูจะออกไปก็ไม่ได้ แม่จะให้ฉันทำอย่างไร “
หลินเยว่หลิงดูที่เฉิงหลิงซู่ เมื่อครอบครัวอยู่ในสภาพดีได้ให้เงินกับเฉิงหลิงซู่ไม่น้อย
เฉิงหลิงซู่ขยับริมฝีปากของเธอคล้ายกับจะพูดอะไรบางอย่าง ซุนเสี่ยวหงกล่าวด้วยการเยาะเย้ย :. “ผู้ชายที่ไม่ทำอะไร ยังจะให้เมียหาเลี้ยงอีก ซู่ซู่นี่ตาบอดที่แต่งงานกับเธอ”
ลี้ฉุนฉุนมองดูเฉิงหลิงซู่ที่สวยงามและไม่พูด เมื่อเฉิงหลิงซู่เข้ามาเธอรู้สึกประหลาดใจในฐานะเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเธอรู้สึกทึ่งมากที่มีผู้หญิงที่สวยงามในโลกนี้ฉันไม่คาดหวังว่าจะเป็นภรรยาของผู้ชายคนนี้ คราวนี้เธอสับสนมากภรรยาของเขาช่างสวยและยังออกไปข้างนอกเพื่อเที่ยวผู้หญิง
หลินเยว่หลิงกัดฟันของเธอ ตอนนี้ครอบครัวของพวกเขายากจน หลินเยว่หลิ ไม่สามารถหาเงินได้เธอกับเจียงหยี่ก็ลำบากมากเช่นกัน จุดนี้เธอไม่สามารถหักล้างได้ แต่หัวใจของเธอก็ไม่สบายใจ อย่างไรก็ตามเธอมองไปที่เจียงซิ่วและพูดว่า: “แม้ว่าแกจะรู้สึกว่าแกไร้ค่า แกจะไม่สามารถออกไปจากประตูได้ แต่แกจะทำสิ่งนี้ได้อย่างไร แกยังมีซู่ซู่นะ”
เจียงซิ่วเงยหัวของเขาและไม่ส่งเสียง ในที่สุดเขาพูดด้วยความกล้าหาญ: “ซู่ซู่ไม่ต้องการให้ฉันแตะต้องเธอ!”
ปัง
หัวของหลินเยว่หลิงระเบิดออกและสีหน้าของเจียงหยี่เปลี่ยนไปอย่างไม่ดีนัก หลินเยว่หลิงมองกลับไปที่เฉิงหลิงซู่ ดูการเปลี่ยนแปลงสีหน้าของหลินเยว่หลิงด้วยความอับอาย ในสายตาของเธอหัวใจของเฉิงหลิงซู่กระแทกจากเล็กไปใหญ่ หลินเยว่หลิงนั้นดีกว่าลูกสาวของเธอเองและเธอก็ไม่เคยพูดเช่นนี้มาก่อน
สีหน้าของเฉิงหลิงซู่ซีดขึ้นมทันที : “ไม่ใช่ แม่ฟังฉันก่อน”
หลินเยว่หลิงพูดว่า: “เธอไม่ต้องอธิบาย ที่เสี่ยวซิ่วพูดมันเป็นเรื่องจริงเหรอ”
หลินเยว่หลิงชาไปทั่วรูขุมขนทั่วทั้งร่างกาย ในดวงตาของเธอมีน้ำตาแล้วก่อนจะกล่าว: ” ใช่ …ตอนนี้ลูกชายของฉันไม่คู่ควรกับเธอ หย่ากันเถอะ “
เฉิงหลิงซูกัดริมฝีปากสีแดงของเขาแล้วพูดว่า “ใช่ … “
หัวของเจียงซิ่วต่ำลงไปอีก
เฉิงหลิงซู่เปลี่ยนสีหน้าของเธอและต้องการอธิบาย ซุนเสี่ยวหงเรียกขึ้นมาทันทีว่า: “หย่าก็หย่าสิ พวกเราไม่จำเป็นต้องพูดเอง แต่พวกคุณพูดเองนะ เสี่ยซิ่วก่อเรื่องเองทำไมต้องโทษคนอื่น”
หลินเยว่หลิงพูดว่า: “อย่าพูดมาก ไปเถอะ!”
หลินเยว่หลิงเป็นมิตรและใจดีมาก แต่เมื่อเธอตัดสินใจแล้วจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
“พี่หยี่…” เฉิงฮันหลินอายมาก
“ไปเถอะ!” เจียงหยี่เห็นด้วย
ฉันจะจับตบอย่างแรง … เฮ้ ฉันจะแยกย้ายกันไปสองคู่สิ่งนี้พวกเขามีกิจวัตรในการรับมือกับมันด้วยเมื่อพวกเขาแก่แล้วแต่งงานพวกเขาจะแจ้งให้เพื่อน ๆ ของพวกเขาฟัง ฉันจะไม่แจ้งภรรยาของฉันโดยตรงเว้นแต่จะไม่มีใครเพราะมันง่ายต่อการขยายสถานการณ์ แต่เจียงซิ่วอายุเพียง 20 ปี ลวี้ฉุนฉุนไม่สามารถคิดได้ว่าเขาแต่งงานแล้วเขาแค่อยากให้ผู้อาวุโสหรือแฟนของเขาเห็นอย่างชัดเจน ประโยคหนึ่งบอกเขาว่าทุกคนในครอบครัวอาจจะเป็นคนต่อไปที่จะดูไฟของเธอ แต่เธอก็ได้รับการแจ้งเตือนอย่างสมบูรณ์ผลลัพธ์คือสิ่งนี้ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่เธอคาดหวังที่จะเห็น
แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถเปิดปากของเธอ: “คุณ สิ่งนี้ไม่ร้ายแรงหรือมิฉะนั้นจ่ายค่าปรับคนใช้เวลาในการสอบสวนอย่างช้า ๆ เพื่อให้คุณสามารถสงบลงและพูดคุยอย่างสงบ”
หลินเยว่หลิงออกจากห้องสอบปากคำแล้วและไปที่นั่นเพื่อจ่ายค่าปรับ
บรรยากาศนั้นไม่ค่อยดี
ลวี้ฉุนฉุนไขกุญแจมือขอของเจียงซิ่ว เจียงซิ่วยืนขึ้นแล้วย่อตัว ลวี้ฉุนฉุนรู้สึกผิดอย่างลึกลับ เธอไม่รู้ว่ามันจะเป็นเช่นนี้
เช่นเดียวกับเจียงซิ่วครอบครัวยากจนหรือคนพิการปล่อยให้ผู้หญิงสวยอีกคนหนึ่งอย่างเฉิงหลิงซู่นั่นคือหญิงธรรมดาจะไม่เต็มใจแต่งงานกับคนเช่นนี้
เธอรู้สึกว่าเธออาจทำสิ่งผิดพลาดและอาจส่งผลเสียต่อชีวิตของเจียงซิ่ว
เจียงซิ่วเดินออกไป เป็นเงาที่ช่างโดดเดี่ยวเหลือเกิน ดวงอาทิตย์นอกหน้าต่างส่องประกายมาที่ร่างของเขา ทำให้สภาพของเขาดูแก่ลง
หลังจากออกจากสถานีตำรวจแล้วหลินเยว่หลิงกล่าวว่า: “ใบรับรองการแต่งงานของคุณทั้งคู่อยู่ในสถานที่ของฉัน ถ้าเธอกลับไปกับฉัน เธอก็สามารถไปที่สำนักงานกิจการพลเรือนและผ่านพิธีการได้”
สถานีตำรวจอยู่ไม่ไกลจากบ้านของเจียงซิ่ว และมีถนนหลายสาย
เมื่อกลับถึงบ้านหลินเยว่หลิงขึ้นไปชั้นบน หลังจากนั้นเธอก็หยิบใบทะเบียนสมรสของทั้งคู่ เฉิงหลิงซู่เห็นสีหน้าเธอก็เปลี่ยนไป หลินเยว่หลิงยื่นใบทะเบียนสมรส เธอรีบพูดว่า “แม่ ฉันไม่ได้ดูถูกพวกคุณ ฉันไม่ได้ดูถูกเจียงซิ่วฉัน … “
หลินเยว่หลิงเป็นคนดีต่อเธอมาก ความรักที่เธอรู้สึกในหลินเยว่หลิงนั้นยิ่งกว่าแม่ของเธอเอง แต่ในตอนนี้หลินเยว่หลิงมองดูเธอด้วยความเฉยเมยและปล่อยให้เธอร้องไห้
“เอาไปเถอะ!”
“ฉัน ……”
เมื่อซุนเสี่ยวหงเห็นสิ่งนี้เธอยื่นมือหยิบทะเบียนสมรสออกมา: “อย่าพึ่งเซ็น สำนักกิจการพลเรือนเขาหยุดงานแล้ว”
หลินเยว่หลิงหยิบอีกเล่มมา แล้วส่งให้เจียงซิ่วแล้วพูดว่า ” เสร็จเรื่องเร็วก็จะกลับบ้านเร็ว ๆ เมื่อทำอะไรเสร็จแม่จะทำอาหารอร่อยๆให้กิน ไม่ต้องไปอยู่ที่อื่นแล้ว จำไว้นะ?”
เจียงซิ่วพยักหน้า
“รีบไปเถอะ”
