ตอนที่ 348 ยากที่จะแก้ไข
หลินเยว่หลิงไม่ได้ติดตาม ซุนเสี่ยวหงตามมาเธอกังวลว่าเฉิงหลิงไม่สามารถยืนเกมได้ แต่ยังกังวลเกี่ยวกับความสำนึกผิดของเจียงซิ่วแน่นอนยังมีรายละเอียดบางอย่างตัวอย่างเช่นทรัพย์สินภายใต้ชื่อที่เฉิงหลิงไม่ได้กล่าวถึง
เฉิงหลิงซู่ขับรถ ซุนเสี่ยวหงนั่งข้างๆ เจียงซิ่วนั่งข้างหลังระหว่างทางมีเพียงซุนเสี่ยวหงเท่านั้นที่พูด: “เสี่ยวซิ่ว เธอยังเป็นผู้ชายอยู่ใช่ไหม?”
เจียงซิ่วถอนหายใจ ผู้คนมีคำถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ คุณก็ไม่สามารถพูดได้ว่าคุณไม่ใช่
“ผู้ชายเป็นคนที่ควรจะเป็นคนใจกว้างมากกว่านี้นิดหน่อย มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ซู่ซู่จะแต่งงานกับเธอ ลองคิดดูสิการแต่งงานครั้งที่สอง หลีกเลี่ยงไม่ได้จะถูกปฏิเสธโดยสามี เธอล่ะ ไม่ได้ร่ำรวย มีแค่บ้านหลังเดียวที่ทิ้งไว้ให้ซู่ซู”
เจียงซิ่วพูดเบาๆ: “อืม!”
“ป้ารู้ว่าเธอเข้าใจสิ่งต่าง ๆ ” ซุนเสี่ยวหงเห็นเจียงซิ่วเห็นด้วย ก็ดีใจทันที การโต้แย้งผ่านไป ด้านมืดของเจียงซิ่วเขายังไม่รู้ จึงอธิบายให้เขาฟัง
รอจนกว่าสำนักกิจการพลเรือนจะมีการให้ใบรับรองการหย่าร้าง หย่ากันรียบร้อยแล้ว ต่อไปก็ไม่ต้องติดต่อกันอีก
เฉิงหลิงซู่พูดว่า: “แม่!”
เธอบอกซุนเสี่ยวหงว่าอย่าพูดอะไรอีกแล้ว
สำนักงานกิจการพลเรือนอยู่ไม่ไกลมันจะมาถึงในอีกสิบนาทีการหย่าร้างจะน้อยกว่าจำนวนคนที่แต่งงานแล้ววันนี้ไม่ใช่วันหยุดอีกแล้วโดยทั่วไปไม่มีใคร ทั้งนั่งสองคนต่อหน้าพนักงาน
คนนี้เป็นผู้หญิงในวัยสามสิบของเธอแต่งกายด้วยชุดมืออาชีพและดูที่เจียงซิ่วและเฉิงหลิงซู่: “คุณหย่ากันโดยสมัครใจหรือไม่”
เจียงซิ่วจับหัวแล้วพยักหน้า
เฉิงหลิงซู่ลังเลอยู่พักหนึ่งแล้วพยักหน้า
“โอเคแล้วคุณกรอกแบบฟอร์มนี้ … ” หลังจากนั้นผู้หญิงคนนั้นมอบเอกสารให้ทั้งสอง
เขาจะว่างสำหรับสิบนาทีเพื่อให้พวกเขาสองคนเดียว
บางคนมีความอ่อนไหว แต่บางคนก็เป็นคนใจร้อนเพื่อที่พวกเขาจะได้นั่งรำลึกถึงความทรงจำเกี่ยวกับการแต่งงานของพวกเขาเอง
เฉิงหลิงซู่ถือปากกาแล้วมองไปที่เจียงซิ่ว แล้วพูดว่า “ฉันไม่สามารถเขียนได้”
เจียงซิ่วกล่าวว่า: “ฉันจะเสร็จแล้ว เขียนสร็จแล้วให้คุณ”
เฉิงหลิงซู่กล่าวว่า: “เจียงซิ่ว ฉันไม่ได้ดูถูกนายและไม่เลือกปฏิบัติกับนาย เหตุผลที่ทำไมถึงเป็นแบบนี้สำหรับนาย … นั่น … นั่นคือสิ่งที่นายเคยทำกับฉัน”
เจียงซิวกล่าวว่า: “ฟันต่อฟัน เลือดต่อเลือด ฉันเข้าใจ”
เฉิงหลิงซู่ขมวดคิ้วและพูดว่า: “ทำไมพูดแบบนี้ อะไรคือฟันต่อฟัน เลือดต่อเลือดนายพูดภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอ หรือว่าพูดไม่เป็น อย่าหาว่าฉันไม่เตือน หลังจากหย่าแล้ว นายเป็นแบบนี้ ใครจะเต็มใจแต่งงานกับนาย “
เจียงซิ่วพูดว่า: “ดูถูกฉันหรอ?”
เฉิงหลิงซู่รู้ว่าเขาได้สูญเสียคำพูดของเธอ: “ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น!”
เจียงซิ่วกล่าวว่า: “ด้วยสิ่งนี้ เธอก็เลยดูถูกฉัน คิดว่าฉันจน และยังเป็นคนพิการ gTvคิดว่าคนแบบนี้จะไม่มีใครชอบ และไม่มีใครยอมแต่งงานกับฉัน”
เฉิงหลิงซู่กล่าวว่า “ฉัน ฉันไม่…”
เจียงซิ่วกล่าวว่า: “อย่าปฏิเสธ ฉันไม่ต้องการพึ่งพาเธอ” ในระหว่างการพูดเจียงซิ่วได้กรอกข้อมูลของเขาแล้วส่งปากกาไปให้เธอ
เฉิงหลิงซู่เฝ้าดูเจียงซิ่วส่งมอบปากกา เธอไม่ได้ยื่นมือรับแล้วตอบว่า: “ฉันไม่คิดว่านายเป็นคนยากจนและไม่เลือกปฏิบัติกับนาย และเมื่อคืนนี้ฉันไม่ได้เตรียมใจ สิ่งที่ควรพูดฉันก็พูดแล้ว สิ่งที่จะอธิบายก็อธิบายแล้ว ถ้าหากนายยังอยากที่จะหย่า ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”
ความหมายก็คือเธอก็คือยินดีที่จะให้โอกาสแก่เจียงซิ่ว แม้ว่าเจียงซิ่วไม่แน่ใจเกี่ยวกับจุดประสงค์ของคำพูดของเฉิงหลิงซู่ แต่เขาได้เห็นบุคคลจำพวกนี้มามากแล้ว บางทีสัญญาการแต่งงานครั้งนี้ เป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะตัดสินใจในครั้งเดียว
เจียงซิ่วกล่าวว่า: “ลืมมันไปเถอะ”
ขณะพูดก็ส่งปากกาให้
“นายด้อยกว่าทุกคน!” เฉิงหลิงซูไม่ได้หยิบปากกา เขาหยิบมันมาเองและเติมมันลงบนแบบฟอร์มปากกาของเธอเขียนออกมาอีกครั้งจริงๆ: “ฉันไม่อยากทำให้มันดูไม่ดี แบบนี้นะ บ้านนั้นฉันยกให้นาย”
เจียงซิ่วกล่าวว่า: “ไม่ต้อง!”
เฉิงหลิงซู่กล่าวว่า: “บอกว่าให้ก็คือให้ นายเป็นแบบนี้นายจะทำอะไรได้ มันยากที่จะอยู่เตียงสปริงที่บนระเบียงตลอดชีวิต มีบ้านยังง่ายต่อการหาภรรยาในอนาคต “
เจียงซิ่วก้มหัวของเขาลง
เจ้าหน้าที่เข้ามานั่งตรงข้ามพวกเขา เจียงซิ่วเฉิงหลิงซูยื่นเอกสารให้เขา เขาพูดว่า “ทั้งสองท่าน คิดดีแล้วน่ะ ฉันพูดสักประโยค หนึ่งร้อยปีซ่อมเรือลำเดียวกัน สหัสวรรษเพื่อนอนหลับทั้งหมด การแต่งงานเป็นชะตากรรมที่ยิ่งใหญ่และเราต้องยึดมั่นในชะตากรรม “
“ยังต้องการที่จะหย่ากันจริงๆใช่ไหม?”
เจียงซิ่วพยักหน้าและเฉิงหลิงซูก็พยักหน้า
“’งั้นก็ดี!”
หลังจากเจ้าหน้าที่ยืนยันซ้ำแล้วซ้ำอีก แล้วก็นำใบสมรสของทั้งสองคนตัดตรงหน้าของเขาทั้งสอง นำทั้งสองคนแยกจากกันแล้ว หลังจากนนั้นก็นำใบหย่าไปให้เพื่อนร่วมงานออกใบการหย่า
“โอเคแล้ว ทั้งสองหย่าอย่างเป็นทางการแล้ว”
เจียงซิ่วกล่าว ขอบคุณ ด้วยเสียงที่เบามาก
ออกจากห้องแล้ว ซุนเสี่ยวหรงรอด้วยความกระวนกระวายเล็กน้อย เมื่อมองเข้าไปในห้องเฉิงหลิงซู่ออกมาทักทาย: “มันเสร็จแล้ว?” เมื่อเห็นเธอถือใบรับรองการหย่าร้างอยู่ในมือเธอก็เงยหน้าขึ้นมอง
เฉิงหลิงซู่ไม่รู้ว่าทำไมเธอมีความรู้สึกสูญเสีย หลังจากเพื่อนและญาติรู้ว่าเธอเคยเป็นภรรยาของเจียงซิ่ว หลังจากทั้งหมดเพื่อรักษาศักดิ์ศรีของเจียงซิ่ว เธอถอนหายใจเมื่อคิดเรื่องนี้ ดวงตาเป็นสีแดง ฉันอยากร้องไห้นิดหน่อย แต่ฉันกลัวว่าจะขายหน้า
ฉันอดไม่ได้ที่จะหันศีรษะแล้วมองเจียงซิ่ว ทันใดนั้นสมองของเธอก็เปิดออกและหลังของเธอก็เย็นชาเธอเห็นเสน่ห์อันชั่วร้ายของเจียงซิ่วและหัวเราะมันเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวมาก
อย่างไรก็ตามรอยยิ้มมีเสน่ห์ชั่วร้ายนี้กำลังหายไปเจียงซิ่วอึดอัดใจมากเขาไม่พูดอะไรกับพวกเขา เขาลากขาพิการและเดินออกไปข้างนอกสำนักกิจการพลเรือน มันแสดงให้เห็นถึงความโศกเศร้า
จากครึ่งหนึ่งของเจียงหนานเหยียบเท้าของนายเจียง จู่ ๆ ก็ตกลงมาจากก้อนเมฆซ่อมแซมไม่ได้ แต่ก็หักขาและตอนนี้ถูกทอดทิ้งกลายเป็นคนที่หย่าร้าง หลังของเขาดูเหมือนจะเขียนคำที่น่าเศร้าไว้ .
ซุนเสี่ยวหงเห็นเฉิงหลิงซู่มองจียงซิ่วจากด้านหลังของเขาที่เดินไปน้ำตาก็ไหลออกมาเองโดยไม่รู้ตัว “ เด็กโง่ ร้องไห้ทำไม มันดูไม่ดี เธอทนไม่ได้หรอ”
“เขาไม่เหมือนกับเขาคนเดิมแล้ว เขาไม่คู่ควรกับเธอ”
เฉิงหลิงซู่รู้สึกเย็นบนแก้มของเธอและรีบเช็ดน้ำตาและพูดว่า “ไม่ มันเศร้าเล็กน้อย เราโตมาตั้งแต่เด็ก ฉันไม่ต้องการให้เขาทำให้ฉันเป็นแบบนี้”
ซุนเสี่ยวหงกล่าวว่า: “นี่แหละชีวิต!”
ในเวลานี้รถแท็กซี่จอดที่ประตูของสำนักงานกิจการพลเรือน เฉิงหลิงหรานรีบออกจากรถแล้ววิ่งเข้ามาเฉิงหลิงซู่เห็นในครั้งเดียว: “พี่สาว คุณมาได้ไง”
เฉิงหลิงหรานพูดอย่างใจจดใจจ่อ: “เกิดอะไรขึ้น เธอจะหย่าขาดจากกันได้อย่างไร เสี่ยวซิ่วล่ะ”
ดวงตาของเฉิงหลิงซู่ดูว่างปล่าวแล้วพูด :“ เขาจากไปแล้ว”
เมื่อเห็นใบรับรองการหย่าร้างในมือของซุนเสี่ยวหงเฉิงหลิงหรานมองและกล่าวว่า:“ หย่าจริงๆด้วย ซู่ซู่เธอทำแบบนี้ไม่มากเกินไปหรอ เสี่ยวซิ่วเขาเป็นแบบนี้ เธอยังจะหย่ากับเขาอีกหรอ เขาเป็นอะไรขึ้นมาจะทำอย่างไร
เฉิงหลิงซู่กล่าวว่า: “ไม่เลย ไม่ต้องพูดถึง ฉันให้โอกาสเขาและเขาก็ไม่รักษามัน”
“ผู้ชายเขากลัวเสียหน้าน่ะสิ!”
เฉิงหลิงซู่พูดอย่างเงียบ ๆ : “ไม่หย่า ก็หย่าไปแล้ว”
ซุนเสี่ยวหงแทรกและกล่าวว่า: “แน่นอน คุณกำลังยืนอยู่ที่ใดหล่ะ
เฉิงหลิงหรานกล่าวว่า: “แม่ ฉันเพียงแค่พูดถึงเรื่องราว “
ซุนเสี่ยวหงกล่าวว่า: “แกรู้หรือไม่ว่าเจียงซิ่วทำอะไร เขาไป…และถูกจับกุมในสถานีตำรวจ นอกจากนี้เขายังบอกด้วยว่าซู่ซู่ไม่ยอมให้เขาแตะเนื้อต้องตัว มันไม่มีอะไรมากไปกว่าข้ออ้างที่จะออกไปข้างนอก ป้าเยว่หลิงของเธอก็โดนทำลายความเคารพไปแล้ว เขารับไม่ได้ก็เลยให้หย่า ทำไมถึงโทษซู่ซู่”
เฉิงหลิงหรานขมวดคิ้วที่และพูดว่า “ไม่น่าจะใช่ เสี่ยวซิ่วไม่เป็นคนแบบนั้นหรอก”
ซุนเสี่ยวหงกล่าวว่า: “พวกเขาทั้งหมดถูกจับในสถานีตำรวจจะไม่จริงได้อย่างไร เจ้าหน้าที่ตำรวจจะควบคุมตัวเขา แต่เมื่อเราเห็นว่าเราทะเลาะกันเรื่องต้องหย่าร้าง เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ปล่อยตัว”
“เฮ้ เธอจะไปไหน”
เฉิงหลิงรานวิ่งออกไปข้างนอกแล้วพูดประโยคหนึ่ง: “ตามหาเจียงซิ่ว ฉันกลัวว่าเขาจะเกิดเรื่อง….”.
“ตอนเย็น กลับมาเร็วๆหน่อย”
เฉิงหลิงหรานวิ่งออกจากสำนักงานกิจการพลเรือนและเห็นเจียงซิ่วไม่ไกล เธอวิ่งตามเขาอย่างรวดเร็วและมองเขาในแวบหนึ่งผู้คนที่อยู่ข้างๆล้วนดูถูกเขา และเฉิงหลิงหรานก็ตะโกนพร้อมกับร้องไห้ขึ้นมาทันที
มันไม่ยุติธรรมเลย ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดกับเขาด้วย
