Girl, I’ll Teach You Cultivation – ฉันจะสอนเธอบ่มเพาะเอง – ตอนที่ 360

ตอนที่ 360 บังเอิญ

เจียงซิ่วจ้องที่เอวเพรียวของเธอแล้วนั่งเคียงข้างกันในร้านบาร์บีคิวขนตาสีดำของเฉิงหลิงหรานสั่นเหมือนปีกผีเสื้อผีเสื้อดวงอาทิตย์ ค่อนข้างน่าผิดหวังเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอเจียงซิ่วรู้ว่าเธอสับสนและไม่สามารถช่วยได้เขาพูด: “ขอโทษนะ ฉันเหงาเกินไป เธอน่าดึงดูดเกินไป ดังนั้น … “

เฉิงหลิงหรานจดบันทึกไว้บนแขนของเขาแล้วพูดว่า: “ฉันไม่ได้ตำหนินายและนายมีข้อแก้ตัวน้อยกว่า บ้านถูกยืมมาแล้ว มันถูกไตร่ตรองไว้ล่วงหน้าแล้ว”

เจียงซิ่วกล่าวว่า “นั่นต้องโทษคามสวยของเธอแล้ว

ดวงตาที่สวยงามของเฉิงหลิงหรานพูดว่า:“เสี่ยวซิ่ว ใบหน้าของนายลืมครอบครัวของนายแล้วใช่ไหม…” หัวใจของฉันสวยและผู้หญิงคนไหนที่ชอบที่จะได้รับคำชมไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขายังอยู่ในความสัมพันธ์

“มาแล้ว … “

พนักงานที่ร้านขายบาร์บีคิวนั้นเลอะเทอะมาก

“กินให้เอวใหญ่อีกสองสามนิ้ว… “

พนักงานหยิบตาของเขาแล้วดูที่เฉิงหลิงหราน เฉิงหลิงหรานไม่สามารถช่วยหน้าเขาได้ ยืดข้อเท้าของเขาแล้วเตะเจียงซิ่ว เมื่อพนักงานออกไป เขาก็คว้าเจียงซิ่วแล้วคว้าไม้เสียบและปฏิเสธที่จะรับมันไป ลุกขึ้นแล้วพูดว่า ” ไม่อนุญาตให้กิน ถ้าฉันให้กินมันต้องจะไม่เป็นอันตรายต่อฉัน”

เจียงซิ่วอดไม่ได้จึงหัวเราะ

“ไม่อนุญาตให้หัวเราะ!”

เจียงซิ่วพูดเบา ๆ : “อันตรายต่อภรรยาของตัวเองจะเป็นไรไป ไม่ได้เป็นอันตรายต่อผู้อื่นสักหน่อย”

“นั่นก็ไม่ได้รับอนุญาตให้กิน กินเนื้อย่าง … “

เมื่อสองคนกินข้าวเสร็จก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว ในตอนนั้นเจียงซิ่วหยุดรถแล้วส่งเขาไปที่โรงแรม เฉิงหลิงหรานยืนอยู่หน้าประตูโรงแรมแล้วพูดว่า “ดึกแล้ว เธอกลับไปเถอะ ระวังตัวด้วยนะ”

เจียงซิ่วกล่าวว่า: “แล้วจะโทรหานะ … “

ทันใดนั้นมีเสียงออกมาว่า “พี่!”

เมื่อได้ยินเสียงนี้เฉิงหลิงหรานก็หันหัวแล้วมองไปที่มัน แต่เห็นเฉิงหลิงซู่ออกมาจากโรงแรม ในตอนนี้เฉิงหลิงหรานรู้สึกว่าหัวใจของเขาเกือบจะกระโดดแล้ว มือและเท้าประสาทก็ชาไปหมด

“ซู่ ซู่ซู่… เธอมาที่นี่ได้อย่างไร”

สายตาของเฉิงหลิงซู่ดูเจียงซิ่วและพูดว่า“ ฉันเห็นว่าพี่กลับมาช้า ฉันก็เลยรอพี่ที่นี่”เธอต้องการที่จะพิสูจณ์ว่าเฉิงหลิงหรานไปพบเจียงซิ่วจริงหรือไม่ ปรากฎว่าเธอเดาถูกแล้วจริงๆ

“พี่ ทำไมพี่ไปกับเขา”

ด้วยความสัมพันธ์ระหว่างเฉิงหลิงหรานและเจียงซิ่ว สองคนออกไปกินข้าวด้วยกันและออกไปเที่ยวนอกจากนี้ก็ไม่มีอะไร อย่างไรก็ตามเฉิงหลิงหรานมีผีอยู่ในใจของเธอ ทันใดนั้นเธอก็สะดุดและพูดว่า: “ซู่ซู่ ฟังฉันพูดก่อน อย่าเข้าใจผิด เรา …เรา …… “

เฉิงหลิงซู่พูดว่า: “เจียงซิ่ว ในใจนายคิดอะไรอยู่กันแน่ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ มิน่าหล่ะฉันยกบ้านให้นายแต่นายไม่เอา ที่แท้คิดจะจับพี่สาวฉันนี่เอง นายคิดว่าพี่สาวของฉันจะใจอ่อนหรอ อย่าฝันเลย นายไม่สามารถทำมันได้หรอก บ้านหลังนั้นนายก็ไม่ต้องเอาแล้ว”

เฉิงหลิงหรานกล่าวว่า: “ซู่ซู่ เสี่ยวซิ่วไม่ใช่ … “

เมื่อเห็นว่าพี่สาวของเธอยังต้องการปกป้องเจียงซิ่วเธอพูดด้วยความโกรธ: “พี่ คนคนนี้เห็นแก่ตัว และไม่คู่ควรกับความเห็นอกเห็นใจของพี่หรอก อย่าออกไปพบเขาอีก”

เจียงซิ่วกล่าวว่า: “เฉิงหลิงซู่ เธอมีสิทธิ์อะไรมาห้ามพวกเราไม่ให้ติดต่อกัน

“ก็เพราะว่าฉันเป็นน้องสาวของเธอไง!”

พูดเสร็จ ก็ดึงเฉิงหลิงหรานขึ้นไปที่โรงแรม และไม่ได้ให้โอกาสกับเจียงซิ่ว เฉิงหลิงหรานหันกลับมาที่เจียงซิ่ว อย่างช่วยไม่ได้และพูดกับเจียงซิ่วสองคำ “โทรศัพท์”

เฉิงหลิงหรานเข้ามาในลิฟต์ และกล่าวว่า: “ซู่ซู่ แบบนี้มันไม่มากเกินไปหรอ?”
การจ้องมองของเฉิงหลิงซู่มองไปที่ประตูจากลิฟต์ที่มองเห็นได้ ด้านนอกเจียงซิ่วเดินเขย่งเขย่งออกไปจากโรงแรมแล้ว อยู่ข้างถนนเพื่อยืนรอรถ เงาจากแสงไปที่สลัวๆทำให้โดดเดี่ยว

“เขามาเองหรอ!”

เฉิงหลิงหรานกล่าวว่า: “:ซู่ซู่ เธอคิดว่าเธอไม่ผิดหรอ?”

“ผิด?”

เฉิงหลิงหรานกล่าวว่า: “เมื่อเจียงซิ่วประสบปัญหา เธอก็หย่าขาดจากเขา แล้วเธอเคยคิดถึงความรู้สึกของเขาหรือเปล่า”

ซู่ซู่เห็นว่าเขาหยุดรถแท็กซี่และนั่งและไป พึ่งจะละสายตาก็มีบางคนพูด “ฉันไม่ได้หย่ากับเขา เขาไปที่ผู้หญิงขายตัว คนชั่วทำผิดและผลักดันความรับผิดชอบให้กับฉัน ทำให้มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด”

“พี่หมายถึงอะไร พี่ถูกเขาล้างสมองแล้วหรอ ฟังจากน้ำเสียงของพี่ พี่คิดว่าเขาไม่ได้รบความยุติธรรมหรอ”

เฉิงหลิงหรานพูดอย่างละอายใจ:“ ไม่ ฉันแค่พูดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ ”

เฉิงหลิงซู่ยิ้มตาเหมือนพระจันทร์เสี้ยว ยื่นแขนโอบพี่สาวของเธอและวางมือเล็ก ๆ ไว้ในอ้อมแขนของเธอ: “พี่ ฉันเป็นน้องสาวสุดที่รักของพี่นะ ไม่ว่าอะไรก็ตามเรื่องนี้พี่ก็ต้องยืนอยู่ข้างฉัน”

เฉิงหลิงหรานอดไม่ได้ที่จะยิ้ม แต่เธอก็ยื่นมือออกไปสัมผัสใบหน้าน้องสาวของเธอดวงตาของเธอซับซ้อนสับสนและสำนึกผิดเล็กน้อย

“มันโอเคไหม”

เฉิงหลิงหรานกล่าวว่า: “พี่ สนับสนุนเธอแน่นอนอยู่แล้ว” “

“ขอบคุณพี่สาว!”

เฉิงหลิงหรานกล่าวว่า “เอาล่ะ ฉันกลับมาแล้ว เธอกลับไปเถอะ”

“ใช่ พี่ยังคงขับรถออกไปฉันต้องการนอนกับพี่คืนนี้” ซู่ซู่จ้องเข้าไปในห้องนอนของเธอ โรงแรมระดับห้าดาวสภาพแวดล้อมก็ไม่เลว

“เธอยังทำตัวเป็นเด็กอยู่อีก!”

“ก็ยังเล็กอยู่ ฉันไม่ได้อยู่กับพี่สาวมานานแล้ว”

เฉิงหลิงหรานพูดว่า “งั้นก็ตามสบายเถอะ”

คืนนี้ฉันไม่สามารถคุยกับเจียงซิ่วได้แล้ว อีกอย่างตอนนี้ก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว เธอเข้าห้องน้ำและทำใจให้สบาย เธอกังวลว่าเจียงซิ่วจะส่งข้อความมาและก็เลยปิดโทรศัพท์มือถือ

“เฮ้ พี่ คอของพี่ห้อยอะไรอยู่?”

เฉิงหลิงหรานดึงโซ่ที่มีลูกปัดเล็ก ๆ ห้อยอยู่ข้างใต้ มันคือสร้อยที่เจียงซิ่วมอบให้เธอ มันอบอุ่นในฤดูหนาวและเย็นในฤดูร้อน .

“ดูเหมือนจะมีพลังมากมายอยู่ภายในนั้น พี่ให้ฉันดูหน่อยได้ไหม”

เฉิงหลิงหรานพูดว่า: “อ๋อ เครื่องรางนะ เฮ้ อย่าแตะต้องมันนะ ถ้าแตะแล้วมันจะเสื่อมประสิทธิภาพ… ” ดูที่มือพี่สาวของเธอ เธอหลบหลีกอย่างรวดเร็ว
ปากของซู่ซุ่ขดตัวทันทีและพูดว่า:“ ขี้เหนียวหรือไม่ขี้เหนียว พี่สาวฉันรู้สึกว่าเครื่องรางนี้ไม่ธรรมดา พลังภายในมีพลังมาก มันเป็นสิ่งที่พระเจ้าต้องการมาก พี่สามารถมอบมันให้ฉันได้ไหมอ่า? “

“มอบให้เธอ!”

จากเด็กจนโต น้องสาวของฉันต้องการอะไรฉันก็ให้ได้หมด ฉันเคนชินแล้ว แต่ของที่ให้สิ่งที่เป็นสิ่งที่เจียงซิ่วมอบให้ แต่ฉันแค่ลังเล ฉันเอื้อมมือไปหยิบมันและมอบให้เฉิงหลิงซู่และกล่าวว่า: “อย่าแตะต้องมัน มันจะไม่ทำงานหากคุณสัมผัส “

“ฮี่ฮี่ ขอบคุณพี่สาว!”

เฉิงหลิงหรานมองดูลูกปัดด้วยความฝืนใจ “ฉันไปอาบน้ำหล่ะ”

“อืม พี่ใหญ่ ต้องการให้ฉันบริหารไหม”

“หยุดพูดได้แล้ว!”

“ครอบครัวนั้นจะให้เตียงที่อบอุ่นแก่คุณก่อน … “

“แต่มันไม่ใช่ฤดูหนาว”

หลังจากเฉิงหลิงหรานเข้าห้องน้ำ ซู่ซู่มองไปที่โซ่และต้องการที่จะเห็นโครงสร้างของข้างใน “น่าทึ่งมาก สามารถเปลี่ยนทั้งคนให้สบาย มันคืออะไรกันแน่ ในนั้นมันมีคำ เป็นของเด็กจริงๆ”

หลังจากนั้นไม่นานเฉิงหลิงหรานก็ออกมา เธออาบที่บ้านของเพื่อนเจียงซิ่วแล้วหนึ่งรอบ แต่ดันไปกินปิ้งย่างที่เต็มไปด้วยควันมีกลิ่นแรงมาก ดูน้องสาวยังไม่นอนหลับ จึงเข้าไปนั่งพิง สองคนก็นั่งคุยกันข้ามวัน

สถานที่ของการประชุมแลกเปลี่ยนมีกำหนดที่จะจัดขึ้นในโรงเรียนเจ้าหน้าที่ตำรวจเจียงหนาน ในตอนเช้ามีรถยนต์จำนวนนับไม่ถ้วนขับรถเข้ามากลุ่มเชิงอู้ที่สำคัญและระบบทหารและตำรวจมาถึงแล้วและบางคนก็เหมือนครอบครัวเฉิงฮันหลิน ซุนเวี่ยวหง เฉิงหลิงหราน สามารถอธิบายได้ว่ามีเสียงดังมากในมหาวิทยาลัย

“ผู้คนมากมาย!” โอวหยางเชี่ยนและคนอื่น ๆ รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

วันนี้เป็นวันสุดท้ายผู้นำระดับสูงของกลุ่มเชิงอู้ที่สำคัญจะยังคงมีคนที่มีชื่อเสียงจำนวนมากและพวกเขามีพลังและมีพลังมันสามารถพูดได้ว่ามันเป็นเหตุการณ์ที่หายากในเจียงหนาน”

กลุ่มคนก้าวเข้ามาในสถานที่ซึ่งมีค่าใช้จ่ายของศิลปะการต่อสู้ที่สร้างขึ้นนับล้านและภาคใต้เป็นแท่นผู้คนนั่งอยู่บนนั้นจะครองชะตากรรมของพวกเขา

“ไม่ได้บอกว่ามีผู้ตัดสินลึกลับหรอกเหรอ ทำไมยังไม่ปรากฏตัวอีก”

ประธานกองทัพผู้แทนระบบตำรวจหัวหน้ากลุ่มเชิงอู้ที่สำคัญและรองผู้ว่าราชการจังหวัดเจียงหนาน ฯลฯ นั่งเรียงกันเป็นแถวเพื่อรอเริ่มเกม

รถสีดำจอดที่ประตูโรงเรียนเจียงซิ่วเดินกะโผลกแล้วออกจากรถ แล้วเดินเข้าไปข้างในโดยไม่กี่ก้าวเขาก็ได้ยินเสียงมาจากระยะไกล: “เจียงซิ่ว!”

มันเป็นเสียงของผู้หญิง เสียงนั้นทำให้เจียงซิ่วหันไป แต่มันคือฉุนฉุน นอกจากนี้ยังมีคนไม่กี่คนที่สวมเครื่องแบบตำรวจข้างๆเธอ วันนี้ลวี้ฉุนฉุนสวมใส่เครื่องแบบดูดีมาก การสวมใส่ชุดสูทสีขาวและเน็คไท ด้านล่างเป็นกางเกงตำรวจสีเขียวอ่อน ทัศนคติที่กล้าหาญที่อธิบายไม่ได้ทำให้คนดูดี

ในใจเจียงซิ่วพูดว่า บังเอิญจริงๆ เจออีกแล้ว: “คุณตำรวจ บังเอิญมาก”

“ใช่ คุณมาได้อย่างไร หรือว่ามาดูการแข่งขัน”