The King of the Battlefield – ตอนที่ 276

บทที่ 276 สงครามเทพปีศาจ (4 Part 1)

อามอน!

คือเทพปีศาจที่เป็นเจ้าแห่งเวทมนตร์

เทพปีศาจระดับสูงที่ครองที่นั่งอันดับ 7!

มูยองถึงกับหยุดชั่วครู่ เพราะแม้แต่มูยองก็ไม่คาดคิดว่าเขาจะมาปรากฏตัวเร็วขนาดนี้

‘ปกติเทพปีศาจระดับสูงไม่ชอบร่วมมือกันทำงาน’

แล้วทำไมอามอนถึงมาที่นี่?

หากมีบางสิ่งที่ทำให้อามอนสนใจ ก็คงจะเป็นเรื่องของเอนโรธเรื่องเดียว

เดิมทีเอนโรธเป็นราชาปีศาจภายใต้คำสั่งของอามอน

มูยองลบเวทที่อามอนร่ายใส่เอนโรธโดยการทำให้มันกลายเป็นอันเดธ และแน่นอนว่าไม่มีทางที่อามอนผู้ที่เก่งด้านเวทมนตร์จะไม่รับรู้

นอกเหนือจากนั้น….ผู้ที่ทำหน้าที่สืบข้อมูลคนนั้นอาจเป็นผู้บอกเขาว่าเอนโรธถูกมูยองควบคุมแล้ว แม้ว่าจะมีการคาดการณ์ไว้บ้าง แต่เวลาก็เร็วกว่าที่คาดไว้

‘อามอนกำลังเล็งมาที่ฉัน”

มูยองสรุปความคิดของเขา

ถ้าคู่ต่อสู้คนแรกคืออามอนเขาอาจจะไม่สามารถรับมือได้ กล่าวตามตรงอามอนเป็นหนึ่งในคู่ต่อสู้ที่เลวร้ายที่สุดสำหรับมูยองเลยก็ว่าได้

ในความทรงจำของดันดาเลี่ยน อามอนทำหน้าที่เป็น “ผู้ประสานงานเชิงกลยุทธ์” นั่นหมายความว่าเขามีบทบาทในการกำกับบาอัลและเทพปีศาจอื่นๆ

เขาได้รับการยอมรับว่ามีทักษะที่ยอดเยี่ยมที่แม้แต่ดันดาเลี่ยนก็ไม่ทราบถึงความสามารถของอามอน และ จริงๆแล้วมีหลายอย่างที่ไม่มีผู้ใดรับรู้

“ เป็นคู่ต่อสู้ที่เลวร้ายมาก”

“ คุณจะยอมแพ้งั้นเหรอ?”

มูยองกระแทกเสียงใส่เกรโมรี่อย่างเด็ดขาด ส่วนในด้านของเองเกรโมรี เธอตระหนักดีถึงพลังของอามอนดี

ปีศาจจำนวนมากวิ่งเข้าไปสกัดเทพปีศาจที่ทำลายโล่บาเรียที่สร้างโดยคิงธ์ออฟเดอะเดธ แต่แค่เพียงการดีดนิ้วของอามอนปีศาจเหล่านั้นก็ระเบิดกลายเป็นผุยผง

ไม่ต่างจากแมลงเม่าที่กำลังบินเข้ากองไฟ ทหารปีศาจร่วงลงร่างกายกระจัดกระจายกลายเป็นแอ่งเลือด

แค่ 5 นาทีเขาก็จะเดินมาถึงที่นี่

เกรโมรี่ส่ายหัว

“ อามอนเป็นหนึ่งในฝ่ายพันธมิตรที่ใกล้ชิดที่สุดของบาอัล หากเราเอาชนะเขาได้ฝ่ายพันธมิตรจะต้องชะงักการเคลื่อนไหวอย่างแน่นอน”

“ คุณเป็นคนมองโลกในแง่ดี ”

“ ข้าแค่ไม่อยากแพ้”

เกรโมรี่ประสานมือเข้าด้วยกัน ไม่เหมือนตอนที่สู้กับเลราเจเพราะตอนนี้เธอหายดีแล้ว

วูม! วูม! วูม!

ปีศาจทั้งหมดที่อยู่ภายใต้บังคับบัญชาของเกรโมรี่ถูกปกคลุมไปด้วยโล่สีชมพู

ครืน!

จากนั้นรูปปั้นเทพธิดาปีศาจขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นที่พื้นด้านหน้าของเกรโมรี่ ในขณะเดียวกันนั้นพลังโจมตีของอามอนก็ถูกทำให้อ่อนแอลง

“ ความสามารถของบาเรียนี่คือลดพลังเวทย์มนตร์ นี่คือทั้งหมดที่ฉันทำได้”

เธอพูดราวกับเป็นเรื่องธรรมดา แต่มันคือสิ่งที่ยอดเยี่ยมมากพอแล้ว

อามอนเจ้าแห่งเวทมนตร์ค่าตัวเลขพลังเวทย์ของเขาคงเกิน 1,000 ไปแล้ว ถ้าสัญชาตญาณของมูยองถูกต้องมันเกิน 1,500 ไปแล้วแน่ๆ

อามอนเป็นเทพปีศาจระดับสูง การที่เกรโมรี่รับมือกับมันได้แม้ว่าจะไม่มีผลมากนักก็ตาม แต่ทำให้การโจมตีของอามอนลดลงอย่างเห็นได้ชัดขนาดนี้ก็ยอดเยี่ยมมากแล้ว นี่ยังไม่นึกถึงเรื่องที่เธอสร้างโล่มานาให้กับกองกำลังนับล้านของตัวเองอีก

มันเป็นการกระทำที่เกินสามัญสำนึก ไม่ว่ามูยองจะเห็นมันกี่ครั้งก็รู้สึกชื่นชม

อย่างไรก็ตามมูยองไม่สามารถเพียงยืนชื่นชมเฉยๆได้

“ ทาแคน ฉันจะนายเข้าไป”

ทาแคนขี่มังกรกระดูกถูกเรียกว่า “อัศวินมังกร” ยืนด้วยความมั่นใจ ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าควรทำหน้าที่อะไรอยู่แล้ว

“ไปกับคริมสันบาร็อคช่วยกันปิดรอยแตกนั่น เราต้องป้องกันไม่ให้โล่ของคิงธ์ออฟเดอะเดธพัง”

โล่ดังกล่าวจะหยุดปีศาจเทพได้นานแค่ไหน? เพราะมันพังแน่นอนอยู่ที่ว่าจะพังตอนไหน สิ่งที่มูยองทำได้คือถ่วงเวลาให้มากที่สุด ดังนั้นพวกเขาควรกันอามอนไว้ และพยายามหาหนทางที่จะชนะ

“ตกลง.”

ทาแคนบินขึ้นไปบนมังกรกระดูก ส่วนคริมสันบาร็อคหันไปมองมูยองครู่หนึ่งก่อนจะกระพือปีกตามไป

มูยองกางปีกทั้งสี่ของเขาออก หยิบหอกของกาเบรียลออกมา และทำการแยกพลังของลูซิเฟอร์ ในขณะนั่นเองเขาก็รู้สึกถึงบางอย่าง มันเหมือนกับว่าเขากำลังถูกจ้องมองอยู่

‘ไพม่อน?’

มันเป็นความรู้สึกคล้ายๆกับตอนที่เขาสู้กับเลราเจ เหมือนใครบางคนกำลังสอดแนมเขา

ไพม่อนเป็นผู้เดียวที่มีทักษะเช่นนี้

บางทีสาเหตุที่ตัวโหดอย่างอามอนมาถึงที่นี่ได้อย่างรวดเร็วก็เป็นเพราะไพม่อน และมีความเป็นไปได้ที่การต่อสู้ครั้งนี้จะไปถึงหูของบาอัลด้วย

เขาควรทำอย่างไร?

เขาควรจัดการกับการจ้องมองของไพม่อนก่อนไหม? เป็นไปไม่ได้ที่จะจัดการกับอามอนโดยที่ยังมีความระแวง หรือบางทีนี่อาจเป็นเวลาที่มูยองจะใช้ทักษะที่ตัวเองซ่อนไว้เป็นไพ่ตาย

‘แต่… .. มันแปลกแฮะ’

การเคลื่อนไหวของการจ้องมองของไพม่อนนั้นแปลกประหลาด

เขาไม่ได้มองไปที่มูยอง

เขาไม่ได้มองเกรโมรี หรือแม้แต่อามอน

สิ่งที่เขามองคือสิ่งที่อยู่ไกลออกไป

เขากำลังดูบางสิ่งที่แม้แต่มูยองก็ยังตรวจไม่พบ

มูยองสามารถตรวจจับการสอดแนมที่น่าอัศจรรย์ของเขาได้ แต่ไพม่อนยังไม่รู้ตัว

มูยองหันไปมองสถานที่ที่เวทสอดแนมของไพม่อนมองอยู่

เขาหลับตาขยายความรู้สึกของตัวเองให้กว้างขึ้น และทำเป็นหนึ่งเดียวกับสภาพแวดล้อมอย่างสมบูรณ์

และ……เขาก็พบ

มีอีกคนหนึ่งเฝ้าดูสงครามครั้งนี้เช่นเดียวกับไพม่อน

ช่างเป็นการโกหกที่บังเอิญ ข้อมูลที่กระจายออกไปเพื่อสร้างความสับสนให้กับศัตรูกลายเป็นความจริง

‘โซโลมอน’

เขาอยู่ที่นี่

ใบหน้าของมูยองเริ่มเคร่งเครียด

***

“ เจ้าพวกหนอนแมลงนี่กล้าดียังไง!!”

เมืองของลาอุมเทพปีศาจอันดับที่ 40เริ่มถูกไฟเผาไหม้

เงื่อนไขการดับสูญ “การทำลายเมืองของมัน” ได้บรรลุแล้ว

ในขณะนี้พลังของลาอุมรวมไปถึงสมุนปีศาจของมันได้ลดน้อย และเริ่มล่าถอยออกมาทีละนิด

อย่างไรก็ตามกองกำลังที่ประกาศ ‘สงครามศักดิ์สิทธิ์’ ก็ไม่ได้อยู่ในสภาพดีเช่นกัน

“ ฮูวว ให้ตายเถอะ!”

“ ไม่หมดไม่สิ้นสักที!”

“ อาา”

สนามรบเต็มไปด้วยคำสาปแช่งเสียงกรีดร้องและเสียงดาบที่กำลังกรีดผ่านเนื้อ นั่นคือภาพทั้งหมดที่พวกเขาเห็น มีผู้เสียชีวิตมากมาย อย่างไรก็ตามการเข่นฆ่าย่อมปรากฏในสงครามเสมอ

ในด้านของลาอุม มันไม่ย่อมไม่ยอมถูกทุบตีแต่เพียงฝ่ายเดียว

“ ข้าจะสังหารพวกแกทั้งหมด ข้าจะแสดงให้เห็นว่าผู้ทำลายที่แท้จริงเป็นยังไง!”

ไม่ว่าจะอ่อนแอแค่ไหน ลาอุมก็ยังเป็นเทพปีศาจ ทุกครั้งที่มันกระแทกเท้าลงที่พื้นก็เกิดแผ่นดินไหวไปทั่วบริเวณ

ตรึม! ตรึม! ตรึม! ตูมมม !!

ไม่มีใครหยุดการพุ่งโจมตีของลาอุมในร่างแรกแรดยักษ์ได้

พลังของมันสามารถถล่มสิ่งปลูกสร้างได้อย่างสบายๆ มีทหารมากมายถูกเหยียบแบนติดอยู่ใต้ฝ่าเท้าของมัน

“ ไอ้แรดบ้าพลัง !”

” ใครก็ได้! หยุดมันที!! “

แม้ว่าเมืองทั้งเมืองจะถูกทำลายก็ยังไม่เพียงพอแต่การโจมตีของเทพปีศาจ โดยเฉพาะการที่ไม่มีใครสักคนที่แข็งแกร่งอย่างแท้จริง

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เมอร์ลินและฮันซุงกำลังเผชิญหน้ากับลาอุม

“หัวหน้า! ถอยเถอะ!”

“ ฮึก…!”

คิมแทฮวานเพิ่มพลังใจจนถึงขีดสุด ไม่รู้ว่าเขาฆ่าปีศาจไปกี่ตัวแล้ว