ตอนที่7 เธอช่วยฉันเอาออก
เฉินถิงเซียวก็ไม่คิดว่าจะเจอมู่น่อนน่อนที่นี่ได้
คนที่เขาตามหามาถึงที่นี่ แต่ไม่คิดว่ากลับถูกจู่โจมกลับ
บ้านช่องที่นี่แออัด พื้นที่ซับซ้อน เขาแยกทิศทางไม่ออกเลย เดิมทีคิดว่าจะจับคนพาเขาออกจากที่นี่ แต่กลับไม่คิดว่าจะเจอมู่น่อนน่อนได้
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตอนเวลาเห็นใบหน้าซื่อๆของมู่น่อนน่อน ภายในใจของเขาเกิดความไว้วางใจแปลกๆออกมา
เขาเก็บปืนไว้ ดวงตาที่เศร้าโศกจ้องหล่อนตรงๆ น้ำเสียงทุ้มต่ำและเยือกเย็น”เธอทำอะไรที่นี่?”
“ฉันอาศัยอยู่ที่นี่”มู่น่อนน่อนตกใจปืนในมือของเขา พูดความจริงอย่างเชื่อฟัง
ในตาเฉินถิงเซียวมีความประหลาดใจ คุณหนูสามของตระกูลมู่ อาศัยอยู่ในที่แบบนี้?
แต่เขากลับสภาพเดิมอย่างไว พูดออกคำสั่ง”พาฉันไปที่เธออยู่ซะ”
“ไม่ได้”ให้เธอพาผู้ชายคนนี้ไปที่เธออยู่ เอาปืนมายิงเธอยังถึงใจกว่าอีก
“เหอะ”เฉินถิงเซียวคิดไว้อยู่แล้วว่าหล่อนจะมีการตอบสนองแบบนี้ ยิ้มเยาะเย้ย น้ำเสียงทุ้มต่ำเหมือนปีศาจ”อยากให้ฉันบอกกับลูกพี่ลูกน้องว่าเธออ่อยฉัน?”
ข่มขู่เธออีกแล้ว!
มู่น่อนน่อนกำมือทั้งสองแน่น โกรธจนหน้าแดง ไม่มีทางทำอะไรผู้ชายหน้าด้านคนนี้ได้เลย
สุดท้าย เธอหันหลังเดินไปทางที่มา”เธอตามฉันมา”
เวลาการพูดคุยของทั้งสองคน ก็แค่ครึ่งนาที
พอพวกเขาไป ผู้ชายเสื้อดำสองคนก็ตามขึ้นมา
เฉินถิงเซียวได้ยินเสียงฝีเท้าเดิน พามู่น่อนน่อนแวบเข้าซอยหนึ่งอย่างตื่นตัว หาห้องอะไรก็ได้เข้าไป
รอสองคนนั้นออกไป เขาถึงพามู่น่อนน่อนออกมา
ในใจมู่น่อนน่อนตื่นเต้นจะตายไป เธอไม่รู้เฉินเจียฉินกวนใครมา แต่เธอก็รู้ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะถามมาก
……
ทั้งสองรีบกลับห้องเดี่ยวขนาดเล็กของมู่น่อนน่อน
มู่น่อนน่อนยืนอยู่หน้าประตูกวาดมองรอบๆเหมือนโจร ถึงจะถอยกลับเข้าห้อง
“เธอยังไง……”
เธอปิดประตู หันหลังกลับจะถามเฉินเจียฉินกวนใครมา ประโยคหลังยังไม่ทันพูด ก็เห็นรูปร่างสูงใหญ่ของเขาล้มลงไป
“เธอเป็นอะไร?”สีหน้ามู่น่อนน่อนเปลี่ยนไป รีบเข้าไปพยุงเขา
แต่เฉินถิงเซียวรูปร่างสูงใหญ่ กล้ามเนื้อแน่นทั้งตัว เธอแขนขาเล็ก ไม่เพียงแต่พยุงเขาไม่ขึ้นเท่านั้น มือยังเปื้อนเลือด
เธอถึงจะสังเกตเห็นสีหน้าของเฉินเจียฉินขาวซีดเหมือนกระดาษ เนื่องจากเขาใส่เสื้อผ้าสีดำทั้งตัว ดังนั้นเปื้อนเลือดก็มองไม่ออก
เฉินถิงเซียวมองสีหน้าที่ร้อนรนของหล่อน จู่ๆยื่นมือดึงมือหล่อนไว้ ริมฝีปากบางค่อยๆเปิดออก”กลัวอะไร? วางใจเถอะ ฉันตายแล้วอย่างมากพวกเขาก็ให้เธอฝังไว้ข้างๆฉัน”
น้ำเสียงของเขาเนือยๆ ยากที่จะแยกออกว่าล้อเล่นหรือจริงจัง
มู่น่อนน่อนก็ไม่มีกะจิตกะใจฟังเขาพูดแบบนี้ เธอนึกได้เสียงปืนก่อนหน้านี้ พูดหน้าขรึม”เธอปล่อยมือ ฉันไปเอาโทรศัพท์โทรหารถพยาบาลให้เธอ”
สีหน้าของเขาขรึมลง น้ำเสียงเย็นชา”ห้ามเรียกรถพยาบาล”
มู่น่อนน่อนรู้สึกถึงแรงที่เขาเพิ่มขึ้น มือตัวเองถูกดึงจนเจ็บปวดอย่างยิ่ง สีหน้าที่เยือกเย็นของเขามีความบีบรัดอย่างสูง เธอไม่กล้าตอบโต้
เธอพูดเชิงลอง”งั้น……ฉันพันแผลให้เธอ?”
เฉินถิงเซียวเมินคำพูดของหล่อนโดยตรงสั่งเสียงทุ้มต่ำ”ใบมีด ไฟแช็ก เทียน ผ้าพันแผล ผ้าเช็ดหน้า”
มู่น่อนน่อนเข้าใจขึ้นมา นี่เขาจะเอากระสุนออกเอง
เธอตกใจส่ายหน้าอย่างเดียว”ไม่ได้ เธอจะเอากระสุนออกเองไม่ได้ เสียชีวิตได้นะ”
“ใครบอกฉันจะเอาออกเอง”เฉินถิงเซียวมองหล่อน ตาที่ดำเข้มเหมือนความชั่วร้ายสีดำ มองแล้ว ดูดคนเข้าไปได้
ในตอนที่มู่น่อนน่อนเกือบจะถูกตาของเขาดูดเขาไปแล้ว เธอได้ยินเสียงพูดสะอึกสะอื้นของเขา”เธอช่วยฉันเอาออก”
