ตอนที่ 44 เร้าใจมากใช่ไหม
มู่น่อนน่อนเห็น “เฉินเจียฉิน” พูดอย่างตรงไปตรงมา ท่าทางไม่เหมือนกำลังพูดโกหกเลยสักนิด ในใจก็คิดตามขึ้นมา
เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เธอไม่มีความรู้สึกสักนิดเลยจริงๆ แล้วเธอยังโดนวางยาอีก ก็อาจจะเป็นไปได้ที่เกิดเรื่องราวอะไรขึ้นกับเขา……
ในหัวของมู่น่อนน่อนที่ว่างเปล่าอยู่ชั่วครู่ อยู่ๆก็นึกถึงเฉินถิงเซียวขึ้นมาทันที
เธอไม่สามารถอยู่ในห้องของ “เฉินเจียฉิน” ได้ หากว่าโดนเฉินถิงเซียวรู้เรื่องเข้าแล้วล่ะก็……
หน้าซีดขาวของเธอ เปิดผ้าห่มออกจะลงจากเตียง แต่กลับโดนเฉินถิงเซียวใช้มือกดเธอให้กลับไป
“พี่สะใภ้เมื่อคืนเหนื่อยแย่แล้ว ควรจะพักผ่อนให้เต็มที่ อยากกินอะไรฉันจะให้คนไปทำให้” มือของเฉินถิงเซียวกดอยู่ที่ไหล่ของเธอเอาไว้ดูเหมือนจะไม่ได้ออกแรงเลย แต่เธอกลับขยับตัวไม่ได้แล้ว
มู่น่อนน่อนแค่คิดว่าเมื่อคืนเธอกับ “เฉินเจียฉิน”อาจจะทำเรื่องอย่างนั้นไปแล้ว รู้สึกอับอายขายหน้าไปทั่วร่างกาย เธอโมโหจนตัวสั่น : “คุณมันไร้ยางอาย!”
“นี่ก็ไร้ยางอายแล้วหรือ? อย่างนั้น……แบบนี้ล่ะ?” เขาพูดแล้ว ออกแรงใช้มือกดที่ไหล่ของเธอนิดหน่อย แล้วก็ผลักเธอกลับไปที่เตียง ร่างสูงใหญ่ครอบคลุมเอาไว้แล้ว แค่เพียงก้มหัวก็จับกุมริมฝีปากของเธอได้อย่างแม่นยำ
มู่น่อนน่อนโดนจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว ก็ตะลึงงันไปแล้ว นี่ก็เลยเป็นโอกาสที่เฉินถิงเซียวตรึงเธอเอาไว้
เขาจับข้อมือของเธอเอาไว้ ซ่อนริมฝีปากของเธอราวกับว่าบุกเข้ายึดเมืองแล้วปล้นสะดมออกมา จูบอย่างแข็งกร้าวและป่าเถื่อน
ประสบการณ์การจูบเพียงหนึ่งเดียวของมู่น่อนน่อนก็มาจากผู้ชายคนนี้ แต่ครั้งก่อนๆที่เขาจูบไม่ได้ลึกซึ้งขนาดนี้ ลมหายใจที่เย็นฉ่ำของเขาห่อหุ้มเธอเอาไว้ ทำให้เธอหมดทางหนีทีไล่ที่จะต่อต้านเขาอย่างที่สุด
เพียงจูบเสร็จ เฉินถิงเซียวอยากที่จะทำบางอย่างต่อจึงจิกริมฝีปากของเธอไปเบาๆสองครั้ง แล้วลุกขึ้นมา
สีหน้าของมู่น่อนน่อนที่นอนหงายอยู่บนเตียง ในดวงตาเต็มไปด้วยละอองน้ำที่สวยงามสดใส หน้าแดงเปล่งปลั่ง หายใจแรงนิดหน่อย ท่าทางถูริมฝีปากอย่างอ่อนนุ่มที่ปล่อยให้คนอื่นรุกรานตามอำเภอใจ
เพียงไม่กี่นาทีลมหายใจก็แรงขึ้นอีกครั้งที่แต่เดิมเฉินถิงเซียวก็สงบลงแล้ว ดวงตาที่ลึกและเงียบมองไปที่เธอ เสียงที่แหบเล็กน้อยพูดขึ้น “ฉันยังไร้ยางอายได้มากกว่านี้อีก คุณอยากจะลองดูไหม?”
คำพูดของเขาเรียกสติของมู่น่อนน่อนให้กลับมา สายตาฟื้นฟูมาอย่างชัดเจนแล้ว เหลือบตาขึ้นมองเขาใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ๆบนหัวของเธอ เธอกลั้นความโมโหเอาไว้ ยกมือขึ้นแล้วก็โบกมือไปทางเขาอย่างเด็ดเดี่ยว
แต่ว่า ฝ่ามือของเธอกลับโดนเฉินถิงเซียวที่ตาไวมือคล่องแคล่วหยุดเอาไว้
เฉินถิงเซียวเผยอปาก ยิ้มอย่างลึกซึ้งแล้วคว้าฝ่ามือของเธอมาวางไว้ข้างๆริมฝีปาก จูบตีตราที่ฝ่ามือที่นุ่มนวลของเธอ: “ฉันก็ชอบผู้หญิงที่ปราดเปรียวอย่างพี่สะใภ้นี่แหละ”
มู่น่อนน่อน: “……”
ผู้ชายคนนี้ถือโอกาสไร้ยางอายอย่างไม่มีข้อจำกัด!
เธอดึงมือกลับมาไม่ได้ อยู่ภายใต้การควบคุมของคนอื่น ก็ทำได้เพียงอดกลั้นความโมโหแล้วพูดออกมา : “ฉันเป็นพี่สะใภ้ของคุณ!”
เหมือนกับว่าเฉินถิงเซียวจะฟังไม่ออกถึงน้ำเสียงที่พยายามอดกลั้นความโมโหของเธอเอาไว้ รอยยิ้มที่ลึกซึ้งมากขึ้น : “พี่ชายไปต่างประเทศแล้ว ไม่ถึงสิบวันหรือครึ่งเดือนก็คงไม่กลับมา เวลานี้ ไม่มีใครมาคฤหาสน์รบกวนพวกเรา เร้าใจมากใช่ไหมล่ะ?”
เร้าใจบ้าอะไร!
เธอไม่เล่นด้วยกับน้องของสามีอย่างแน่นอนไม่เพียงแต่ความรักที่แปลกประหลาดนี้ด้วย!
เฉินถิงเซียวเห็นสีหน้าของเธอแย่ลงเรื่อยๆ ก็ไม่แกล้งเธออีก ลุกขึ้นยืน หุบยิ้ม แล้วถามอย่างจริงจัง: “อยากกินอะไร ฉันจะให้คนไปทำให้”
มู่น่อนน่อนใบหน้าเย็นชา: “ไม่อยากกินสักอย่าง”
เธอหวังเพียงแค่ให้เขารีบออกไปเท่านั้น!
เฉินถิงเซียวไม่สะทกสะท้านกับท่าทีที่เย็นชาของเธอ พูดเอาเอง: “อย่างนั้นก็ข้าวต้ม กับกับข้าวไม่กี่อย่างแล้วกัน”
แค่เขาออกไป มู่น่อนน่อนก็กระโดดลงจากเตียงแล้วไปเข้าห้องน้ำ
เธอต้องแน่ใจเสียหน่อยว่า เธอกับ “เฉินเจียฉิน” ได้ทำเรื่องอย่างนั้นแล้วจริงหรือ
ปวดเอวเจ็บหลังนี่เป็นเรื่องปกติ แต่ร่างกายของเธอก็ไม่ได้มีความรู้สึกไม่สบายใดๆทั้งนั้น
อีกอย่างหนึ่ง “เฉินเจียฉิน” แม้ว่าดูแล้วก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไร แต่เธอกลับเชื่ออย่างอธิบายไม่ถูกว่าเขาคงไม่ฉวยโอกาสทำอย่างนั้นกับคนที่กำลังตกอยู่ในความลำบากหรอก
เธอล็อกประตูห้องน้ำแล้ว ตรวจดูร่างกายของตนเอง ก็พบว่าร่างกายของเธอไม่มีร่องรอยอะไร กระโดดขึ้นๆลงๆก็ไม่ได้รู้สึกไม่สบายอะไรเลย
เธอก็รู้แล้วว่า “เฉินเจียฉิน” หลอกเธอ
ไร้เดียงสาจริงๆ ผู้ชายคนนั้นไม่มีอะไรทำจนต้องเอาเรื่องนี้ล้อเล่นหลอกเธอสนุกอย่างนั้นหรือ?
มู่น่อนน่อนเป่าลมออกจากปากอย่างผ่อนคลาย เดินไปที่อ่างล้างหน้าเตรียมตัวจะล้างหน้า ผลคือเมื่อเธอเห็นตนเองในกระจก ก็ตะลึงไปเลย
หน้าที่แต่งขี้เหร่เอาไว้โดนคนลบออกไปแล้ว……
คงเป็นเพราะเมื่อคืนเกิดเรื่องมากเกินไป สีหน้าของเธอค่อนข้างซีดเผือด แต่เธอยังอายุน้อย ใบหน้าที่ซีดเผือดนี้ไม่เพียงแต่ไม่ทำให้เธอเปลี่ยนไปจนไม่น่ามอง แต่ความอ่อนแอนี้กลับยังทำให้คนอื่นรู้สึกสงสาร
มู่น่อนน่อนเพิ่งจะผ่อนคลายลงได้ แต่อีกสักพักก็กลับตึงเครียดขึ้นมาอีกแล้ว
……
หลังจากนั้นสามสิบนาที เฉินถิงเซียวก็ขึ้นมาเรียกมู่น่อนน่อนไปกินข้าว
เข้ามาในห้องก็พบว่าบนเตียงว่างเปล่า
เขาหยุดอยู่ที่ประตูห้องครู่หนึ่ง เพียงหันตัวกลับ ก็เห็นมู่น่อนน่อนไม่รู้ว่ามายืนอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่
หน้าของมู่น่อนน่อนมองเขาอย่างไม่แสดงความรู้สึก: “ทำไมประตูห้องของฉันถึงเปิดไม่ออก?”
เมื่อครู่เธออยากจะกลับไปที่ห้องของตนเอง แต่ด้วยความที่เธอมีแรงอันน้อยนิด จึงเปิดประตูไม่ออก
“ตัวล็อกประตูพังแล้ว” น้ำเสียงของเฉินถิงเซียวเรียบเฉยมาก แยกไม่ออกเลยว่าพูดจริงหรือโกหก
มู่น่อนน่อนมองเขาด้วยใบหน้าที่สงสัย เมื่อคืนที่เธอออกไปตัวล็อกประตูก็ยังดีอยู่ไม่ใช่หรือ?
เฉินถิงเซียวเห็นท่าทางของเธอเปลี่ยนมาเป็นปกติแล้ว ก็เดาได้ว่าเธอรู้แล้วว่าจริงๆระหว่างพวกเขาไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้น
“ไปกินข้าวก่อนเถอะ” เขาพูดเสร็จก็เดินลงไปทันที
ก่อนหน้านี้ที่เธอเข้าใจผิดว่าตนกับ “เฉินเจียฉิน” ทำเรื่องอะไรกัน ก็เลยไม่อยากอาหาร จริงๆเธอก็หิวตั้งนานแล้ว
ห้องอาหาร
มู่น่อนน่อนกับเฉินถิงเซียวนั่งเผชิญหน้ากัน องครักษ์ก็ยกอาหารขึ้นโต๊ะ
เธอค่อนข้างอยากรู้มาโดยตลอดว่าทำไมคฤหาสน์ถึงมีแต่องครักษ์ไม่มีคนรับใช้ ตามปกติแล้วให้ผู้หญิงคอยรับใช้คงจะดูแลได้ดีกว่า
ด้วยนิสัยอยากรู้อยากเห็นมู่น่อนน่อนจึงลองถาม “เฉินเจียฉิน” ดู: “พี่ชายของคุณไม่ชอบผู้หญิงมากเลยใช่ไหม?”
เฉินถิงเซียวได้ยินแล้วก็ หยุดคนข้าวต้มทันที เขาแสดงออกมาชัดเจนอย่างนั้นเลยหรือ?
เขาวางช้อนในมือลง เงยหน้ามองมู่น่อนน่อน: “ทำไมถามอย่างนั้น?”
มู่น่อนน่อนก็วางช้อนในมือลง: “เหมือนเขาไม่อยากเจอฉัน ในคฤหาสน์ก็ไม่มีคนรับใช้ผู้หญิงเลย”
เฉินถิงเซียวยิ้ม ไม่พูดอะไร
มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าเหมือนว่าตนจะลืมเรื่องอะไรไป เธอยื่นมือไปถูหัวตนเอง นั่งหลังตรงขึ้นมาทันที: “เสี่ยวเหลียงไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
พูดเสร็จ เธอก็นึกขึ้นได้แม้ว่าเฉินถิงเซียวจะเคยเจอเสิ่นเหลียง แต่ก็ไม่แน่ว่าจะรู้จัก เธอจึงพูดเพิ่มเติม: “เพื่อนที่วันนั้นมาหาฉันที่คฤหาสน์ แล้วเธอก็รู้จักกับกู้จือหยั่น”
นึกถึงเรื่องเมื่อวาน สีหน้าของเฉินถิงเซียวก็หม่นหมองลงนิดหน่อย: “เธอไม่เป็นไร”
ยังจะห่วงคนอื่นได้อีก ถ้าเมื่อคืนเขาไม่ไป ดูสิว่าเธอจะกระโดดออกมาจากคลับจี่อจีนอย่างไร
มู่น่อนน่อนยังไม่ค่อยวางใจ ยื่นมือไปลูบโทรศัพท์ของตน นี่ก็คิดขึ้นมาได้ เมื่อคืนตอนที่เธอกระโดดตึกลงมา โทรศัพท์ของตนก็ตกลงมาด้วย ศพอาจจะไม่สมบูรณ์แล้ว
เฉินถิงเซียวเห็นท่าทางของเธอ จึงยื่นมือเข้าไปหยิบกล่องออกมาจากข้างหลัง ดันเข้าไปใกล้ๆเธอทันที
“ของอะไรหรือ?” มู่น่อนน่อนถามด้วยความประหลาดใจ เฉินถิงเซียวไม่พูดอะไรมาก ชายตามองเธอ ส่งสัญญาณให้เธอเปิดเอาเอง
มู่น่อนน่อนเปิดกล่องออก ก็พบว่าด้านในเป็นโทรศัพท์สำหรับผู้หญิงตัวใหม่ล่าสุดของยี่ห้อดัง
