ตอนที่ 107 คืนนี้ฉันจะรอคุณ
หลังจากกลับไปถึงบ้านพัก มู่น่อนน่อนก็หอบคอมพิวเตอร์ไปนั่งข้างหน้าต่าง ขณะเขียนต้นฉบับ อีกด้านก็คอยสังเกตว่ามีรถกลับเข้ามาหรือเปล่า
จนกระทั่งตกกลางคืน ถึงได้เห็นรถยนต์สีดำคันหนึ่งแล่นเข้ามา
คนขับลงจากรถ จากนั้นก็เปิดประตูหลังรถ แล้ว”เฉินเจียฉิน”ก็เดินลงมาจากรถ
มู่น่อนน่อนสายตาดี เลยเห็นได้ทันทีว่าคนที่ขับรถมานั้นคือสือเย่
สือเย่เป็นผู้ช่วยของเฉินถิงเซียว แต่กลับขับรถให้”เฉินเจียฉิน”อยู่บ่อยๆ
“เฉินเจียฉิน”ลงจากรถ แล้วพูดอะไรกับสือเย่อยู่สองสามคำ สือเย่พยักหน้าแล้วฟังอย่างตั้งใจ
มู่น่อนน่อนใช้ประโยชน์จากช่องว่างนี้ หยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วส่งข้อความไปที่เบอร์ของ”เฉินถิงเซียว”
พอส่งข้อความเสร็จ เธอก็สังเกตเห็นว่า”เฉินเจียฉิน”เงยหน้ามองมาทางเธอ โชคดีที่ผ้าม่านของเธอปิดอยู่ เหลือเพียงรอยต่อเส้นเดียวเท่านั้น
หลังจากที่เขามองมาทางนี้ทีหนึ่งแล้ว ก็พูดอะไรกับสือเย่อีกคำสองคำ จากนั้นก็ก้มหน้าล้วงโทรศัพท์อีกเครื่องหนึ่งออกมาจากกระเป๋า……
เพราะอยู่ไกลมาก มู่น่อนน่อนก็เลยไม่สามารถรู้ได้ว่าเขากำลังดูอะไรอยู่
แต่ว่า จู่ๆหัวใจของเธอก็เต้นแรงขึ้น เต้นอย่างรุนแรง
ทั้งคำพูดของเฉินเจียฉินน้อย และสัญญาณทั้งหมดก็บ่งชี้ ว่า”เฉินเจียฉิน”น่าจะเป็นเฉินถิงเซียว แต่ว่ามู่น่อนน่อนก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง
แล้วเธอก็ไม่กล้าเผชิญหน้ากับ”เฉินเจียฉิน”ด้วยซ้ำ
เรื่องนี้มันไร้สาระเกินไปแล้ว ！
“เฉินเจียฉิน”เป็นคนที่รอบคอบมาก ถ้าหากเขาคือเฉินถิงเซียวจริงๆ เมื่อครู่เขาก็คงได้รับข้อความของเธอแล้ว ในเมื่อเป็นแบบนั้น การที่เข้าได้รับข้อความแล้วเผลอหันมามองทางทิศทางของห้องเธอก็ถือเป็นเรื่องธรรมดา
และเพื่อไม่ให้เขาสงสัย มู่น่อนน่อนเลยเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้าน ทำผมให้ยุ่งเหยิง แล้วนอนแกล้งหลับอยู่บนเตียง
เพียงไม่นานนัก ก็มีคนเดินมาเคาะประตู
“มู่น่อนน่อน”
วันนี้ทั้งวันของมู่น่อนน่อน อารมณ์ขึ้นๆลงๆอย่างรุนแรง เส้นประสาทเคร่งตึง พอนอนลงบนเตียงก็ง่วงแล้วและกำลังจะหลับ แต่ก็ได้ยินเสียงคนเรียกเธอขึ้นมา
ในสมองไม่ค่อยชัดเจนแล้ว เธอเลยเดินไปเปิดประตูด้วยความง่วงงัน “ใครเหรอ”
พอเปิดประตูออก คนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็คือ “เฉินเจียฉิน”
เฉินถิงเซียวมองประเมินเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เห็นเธอหรี่ตาสติไม่มั่นคง ก็ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “เป็นอะไรไป ร่างกายไม่สบายเหรอ”
มู่น่อนน่อนเลยได้สติตื่นขึ้นทันที น้ำเสียงที่พูดออกมานั้นแหบพร่าเล็กน้อยเพราะเพิ่งตื่น “เปล่า กำลังหลับอยู่”
ชุดที่สวมอยู่บนตัวเธอเป็นชุดอยู่บ้านลายแมวน้อยสีชมพู ผมยาวยุ่งเหยิงเล็กน้อย ใบหน้าขาวนวลนั้นมีสีแดงอ่อนๆ ดูแล้วรู้สึกละมุนและน่ารัก
เฉินถิงเซียวคิดถึงช่วงกลางวันที่เธออุตส่าห์โทรไปหาเขาเพื่อจะเอาข้าวกล่องไปส่ง สีหน้าก็เลยยิ่งอ่อนโยนขึ้นกว่าเดิม ขนาดน้ำเสียงทุ้มต่ำที่เปล่งออกมาก็ยังเจือไปด้วยความอ่อนโยน “งั้นเธอนอนต่ออีกหน่อยเถอะ เดี๋ยวฉันสั่งให้คนไปทำอาหาร เสร็จแล้วจะมาเรียกเธอ”
“……อืม” มู่น่อนน่อนมองดูเขาอย่างอึ้งๆ “เฉินเจียฉิน”ที่อ่อนโยนไร้ความดุดันแบบนี้ เธอพึ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก
เฉินถิงเซียวมองดูท่าทางอ้ำอึ้งของเธอ แล้วก็อดใจไม่ไหว ยื่นมือไปลูบศีรษะที่ยุ่งเหยิงของเธอ แล้วดันเธอเข้าไปข้างใน “นอนต่อเถอะ”
จนตอนที่มู่น่อนน่อนนอนลงบนเตียงอีกครั้ง ก็ยังไม่ค่อยได้สติกลับมาเท่าไหร่
แล้วจู่ๆเธอก็ลุกขึ้นมานั่งบนเตียง แล้วเกาผมตัวเองอย่างสับสน
ทำไม”เฉินเจียฉิน”แค่พูดจาอ่อนโยนเพียงครั้งเดียว เธอก็ยอมกลับขึ้นมาบนเตียงทันทีแบบนี้ได้
เธอรู้สึกว่าตัวเองคงจะป่วยจริงๆ
ในใจมีความรู้สึกแปลกประหลาดที่ว่า “จำเป็นต้องทำตัวต่อต้าน‘เฉินเจียฉิน’ถึงจะเป็นเรื่องปกติ” มู่น่อนน่อนพลิกตัวลงจากเตียง แล้วเปิดประตูออกไป
ตอนที่เดินผ่านห้องสมุด เธอก็ยื่นมือไปเคาะประตู “เฉินถิงเซียว คุณอยู่ไหม”
วินาทีต่อมา มือถือของเธอก็สั่นขึ้นทีหนึ่ง
เฉินถิงเซียวส่งข้อความมาหาเธอ “มีธุระเหรอ ?”
มู่น่อนน่อนตอบข้อความเขา “คุณอยู่ในห้องสมุดเหรอ”
ฝั่งนั้นตอบกลับมาคำหนึ่ง ว่า “อืม”
มู่น่อนน่อนจ้องมองคำง่ายๆ “อืม” คำนั้น มือที่จับโทรศัพท์อยู่ก็กำแน่นขึ้น ปากก็เม้มกันแน่น จากนั้นก็หัวเราะเสียงเย็นทีหนึ่ง
ตลอดทั้งบ่าย เธอก็เฝ้าอยู่ข้างหน้าต่างตลอด จนถึงช่วงกลางคืน นอกจากรถของ”เฉินเจียฉิน”แล้ว ก็ไม่มีรถคันอื่นขับเข้ามาในบ้านพักอีกเลย
แล้วเฉินถิงเซียวกลับมาได้อย่างไร
บินข้ามฟ้ามาหรือ
หรือเข้ามาจากทางใต้ดิน
มู่น่อนน่อนเริ่มมีความคิดพลุ่งพล่านขึ้นมา เธออยากจะพุ่งเข้าไปข้างในห้องสมุด แล้วทำลายหน้ากากจอมปลอมของ”เฉินเจียฉิน”ทิ้ง
ถึงว่าคนที่ไม่เคยเปิดเผยตัวกับคนภายนอกอย่างเฉินถิงเซียว แต่กลับสนิทกับ”ลูกพี่ลูกน้อง”ถึงขนาดนี้ ไม่เพียงแต่ให้”ลูกพี่ลูกน้อง”คนนี้มาอยู่ในบ้านของตัวเอง แถมยังใจกว้างปล่อยให้ “ลูกพี่ลูกน้อง” แตะต้องภรรยาของตัวเองลับหลังเขาอีก
และที่“เฉินเจียฉิน”เข้ามายั่วยุคนที่”น่าเกลียด”อย่างเธอ ก็มีคำอธิบายที่สมเหตุสมผลแล้ว
ได้แต่งงานกับคนที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน ผู้ชายปกติก็ต้องไปดูหน้าภรรยาคนใหม่สักครั้งอยู่แล้ว แต่พอพบว่าภรรยาคนใหม่ไม่ได้รู้จักตัวเอง ก็ปล่อยเลยตามเลย ให้เธอเข้าใจผิดต่อไป
แถมยังหยิบเอาชื่อและตัวตนของ “ลูกพี่ลูกน้อง” มาใช้หลอกเธอเล่นอีก ได้เห็นเธอโกรธจนดิ้นพล่าน ในใจคงรู้สึกสะใจมากสินะ
มู่น่อนน่อนกัดริมฝีปาก
ดูสิว่าใครจะได้สะใจในตอนสุดท้าย！
……
ตอนที่ทานข้าว มู่น่อนน่อนก็นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับ”เฉินเจียฉิน” กินข้าวไปพลางก็คอยเหลือบมองเขาไปพลาง
ในตอนที่เขาเริ่มรู้สึกได้ว่าเธอกำลังจ้องเขาอยู่ เธอก็รีบถอนสายตากลับไป แล้วคีบกับข้าวให้เขา “ทำงานเหนื่อยขนาดนั้น คุณก็ทานให้เยอะๆหน่อยสิ”
“เฉินเจียฉิน”ทานข้าวอย่างเงียบๆ ไม่พูดไม่จา
มู่น่อนน่อนรู้ว่าสิ่งที่สวยที่สุดบนร่างกายก็คือดวงตา เสิ่นเหลียงเคยบอกว่า ตอนที่เธอมองใครบางคนอย่างตั้งใจ ก็เหมือนเป็นการยั่วยวนนั่นเอง
ใช้ตัวตนของ “ลูกพี่ลูกน้อง” มาหยอกล้อเธอ คงสนุกมากสินะ！
ถ้าหากภรรยาของตัวเองชอบ”ลูกพี่ลูกน้อง”เข้าจริงๆ แล้วสวมเขาให้เขา ไม่รู้ว่าเขาจะยังรู้สึกสนุกอยู่อีกไหม
แต่ว่า “เฉินเจียฉิน”ก็ความอดทนค่อนข้างดีเลย
ปกติเอาแต่คอยหยอกเย้าเธอ จูบเธอ แต่ตอนนี้พอเธอเป็นฝ่ายรุกบ้าง เขากลับสงบนิ่งราวกับเขาไท่ซาน ไม่หันมามองเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว
นั่นทำให้มู่น่อนน่อนรู้สึกท้อแท้เล็กน้อย
จนกระทั่งทานข้าวเสร็จ “เฉินเจียฉิน”ก็หยิบผ้าขนหนูมาค่อยๆเช็ดมือ ก่อนจะพูดอย่างเชื่องช้าว่า “พี่สะใภ้เอาแต่จ้องฉันแบบนี้ หรือว่าในที่สุดก็คิดได้แล้ว ว่าจะเลือกฉัน ?”
“ใช่แล้ว” มู่น่อนน่อนกำลังรอคำนี้ของเขาอยู่ เลยพูดต่ออย่างไหลลื่นว่า “คุณรูปงามขนาดนี้ แล้วยังดีกับฉันขนาดนี้ ดีกว่าลูกพี่ลูกน้องคุณเยอะเลย ขนาดคนโง่ยังรู้เลยว่าต้องเลือกใคร ก่อนหน้านี้ฉันช่างโง่เหลือเกิน แต่ว่ายังดีที่ตอนนี้ฉันคิดได้แล้ว”
พอมู่น่อนน่อนพูดจบ ก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปด้านหลังของ”เฉินเจียฉิน” เอียงคอแล้วจูบที่แก้มเขาทีหนึ่ง รู้สึกได้ว่าตัวเขาแข็งทื่อไปเลย เธอเผยรอยยิ้มออกมา แล้วขยับเข้าไปพ่นคำพูดที่ข้างหูเขาว่า “ฉันกลับไปอาบน้ำที่ห้องก่อนนะ……”
“อาบน้ำ” สองคำนี้เธอพูดแผ่วเบามาก น้ำเสียงอ้อยอิ้ง แฝงความหมายเชิญชวนอยู่ในนั้น
มู่น่อนน่อนไม่ค่อยถนัดเรื่องแบบนี้ คำพูดแบบ “คืนนี้ฉันจะรอคุณ” อะไรแบบนั้น เธอพูดไม่ออก
เพิ่งจะสิ้นเสียง เธอรู้สึกว่าความกดอากาศรอบตัวเธอลดต่ำลงอย่างกะทันหัน ทำให้คนรู้สึกหายใจไม่ออก
โกรธขนาดนั้นเลยเหรอ ? หลังจากนี้ยังมีเรื่องให้โกรธอีกเยอะเลย ！
มู่น่อนน่อนรีบถอนตัวและเดินออกไป ตอนที่เดินไปถึงหน้าประตูก็ยังหันกลับมาส่งสายตาเว้าวอนให้”เฉินเจียฉิน”อีกครั้งด้วย
สีหน้าของ”เฉินเจียฉิน”เปลี่ยนไปในทันที
