ในเมื่อมู่น่อนน่อนไม่ได้พูดอะไร เสิ่นเหลียงก็ไม่มีอะไรจะพูดเหมือนกัน
เสิ่นเหลียงพามู่น่อนน่อนไปนั่งข้างกู้จือหยั่น
ถัดจากกู้จือหยั่นคือเฉินถิงเซียว ถัดจากเฉินถิงเซียวก็คือผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้น ถัดจากผู้หญิงคนนั้นก็คือเฉินจิ่งหยุ้น และถัดจากเฉินจิ่งหยุ้นก็คือสือเย่
ผู้หญิงคนนั้นกำลังพูดคุยกับเฉินจิ่งหยุ้น และมีบางครั้งที่เธอเอนตัวไปทางเฉินถิงเซียวเพื่อพูดอะไรบางอย่าง
เฉินถิงเซียวคาบบุหรี่อยู่ในปาก และเขาก็ไม่ได้สนใจผู้หญิงคนนั้นมากนัก
มู่น่อนน่อนถอนสายตาจากพวกเขา เพราะเธอรู้สึกว่าเสิ่นเหลียงกำลังดันแขนของเธอ
เธอหันไปมองทางเสิ่นเหลียง เสิ่นเหลียงชี้ไปที่โทรศัพท์มือถือของเธอ
วินาทีถัดมา เธอก็ได้รับข้อความจากเสิ่นเหลียง
“ผู้หญิงคนนั้นชื่อซูเหมียน เป็นเพื่อนสมัยเรียนอยู่ต่างประเทศ เหมือนพ่อแม่ของเธอจะเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูง และฐานะทางครอบครัวก็ไม่เลวเลย เฉินจิ่งหยุ้นต้องการจับคู่เฉินถิงเซียวกับซูเหมียน”
ซูเหมียน
มู่น่อนน่อนเอ่ยชื่อในใจ
ชื่อไพเราะมากเลย
ในห้องเงียบสงบมาก ทุกคนต่างก็ถือแก้วของตัวเองเพื่อดื่ม และพูดคุยกัน
มู่น่อนน่อนหลับตาลง เธอไม่ได้มองไปที่เฉินถิงเซียว
อันที่จริงนี่เป็นเรื่องปกติมาก
ตอนนี้เฉินถิงเซียวโสดในสายตาของคนนอก อย่างไรตระกูลเฉินก็ต้องหาผู้หญิงคนอื่นให้เขาอย่างแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้น จากสถานะปัจจุบันและภูมิหลังครอบครัวของเฉินถิงเซียว ผู้หญิงที่ตระกูลเฉินหาให้เขานั้นจะต้องดีขึ้นเรื่อยๆ เท่านั้น
ต้องเป็นตระกูลที่เหมาะสมกัน มีรูปลักษณ์หน้าที่สวยงาม และมีความสามารถที่โดดเด่น
ผู้หญิงแบบนี้ ถึงจะคู่ควรกับสถานะของตระกูลเฉิน
เพียงแต่เธอไม่คิดว่า มันจะมาแบบกะทันหันแบบนี้
เสิ่นเหลียงเห็นว่ามู่น่อนน่อนไม่ได้พูดอะไรออกมาเป็นเวลานาน ดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะเข้าไปหาเธอ และถามเธอด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “เธอไม่มีอะไรจะพูดเหรอ?”
“ไม่มี” มู่น่อนน่อนสูดหายใจเข้าลึกๆ และกระซิบตอบเธอข้างหู “ฉันจะพูดอะไรได้?”
เมื่อได้ยินแบบนี้ เสิ่นเหลียงก็ขมวดคิ้ว
ก็จริง จากสถานการณ์ปัจจุบันของเฉินถิงเซียวและมู่น่อนน่อนแล้ว มู่น่อนน่อนจะใช้สถานะอะไรและจุดยืนอะไรเพื่อพูด?
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เสิ่นเหลียงก็รู้สึกเสียใจเช่นกัน
มู่น่อนน่อนเป็นภรรยาแท้ๆ แต่ในเวลานี้เธอกลับต้องมามองดูคนอื่นที่พยายามจะหาผู้หญิงให้กับเฉินถิงเซียว
ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องยุ่งๆ ของตระกูลเฉิน มู่น่อนน่อนก็คงไม่ต้องทรมานตัวเองแบบนี้
สำหรับเสิ่นเหลียงแล้ว กู้จือหยั่นก็เป็นเพียงสุนัขตัวเล็กๆ ที่เอาแต่กระดิกหางเพื่อเอาใจเธอ
เขาหยิบผลไม้มา ก่อนจะถามเสิ่นเหลียง “เสิ่นเสี่ยวเหลียง คุณจะทานผลไม้ไหม?”
“ไม่ ตอนนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี ไม่ต้องมาพูดอะไรกับฉัน แค่เห็นผู้ชายแบบพวกคุณฉันก็รู้สึกรำคาญ” เสิ่นเหลียงจงใจพูดเสียงดัง
ตอนแรกเธอก็มาที่นี่เพื่อทานอาหารกับทีมงานในกองถ่าย แต่สุดท้ายเธอก็เห็นกู้จือหยั่นและเฉินถิงเซียว รวมถึงคนอื่นๆ
จากนั้นเธอก็โทรหากู้จือหยั่น
เวลากู้จือหยั่นอยู่ต่อหน้าเสิ่นเหลียง เขาก็แทบจะควักหัวใจของเขาออกมาพิสูจน์ความบริสุทธิ์ รวมถึงได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้เสิ่นเหลียงฟัง
เขาบอกกับเธออย่างหมดเปลือก ว่าเป็นพี่สาวของเฉินถิงเซียว เฉินจิ่งหยุ้นที่แนะนำผู้หญิงคนนี้ให้เขารู้จัก ทุกคนก็เลยเข้ามาเพื่อพูดคุยกัน
เมื่อเสิ่นเหลียงได้ยินว่าเฉินจิ่งหยุ้นเป็นคนแนะนำผู้หญิงคนนั้นให้รู้จักกับเฉินถิงเซียว เธอจึงเดินตามเข้ามา แต่เธอคิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ เธอจึงโทรหามู่น่อนน่อนทันที
คำพูดของเธอไม่สามารถดึงดูดความสนใจของเฉินถิงเซียวได้เลย
แต่ตอนที่มู่น่อนน่อนพูด เฉินถิงเซียวก็เหลือบมองไปที่เธอทันที
มู่น่อนน่อนยืนขึ้นแล้วพูดว่า “ฉันจะไปห้องน้ำ”
หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็ลุกขึ้นและออกไป
ทันทีที่เธอเดินออกไป เฉินจิ่งหยุ้นก็ลุกขึ้นเพื่อเดินตามเธอออกไป
เฉินถิงเซียวดับบุหรี่ในมือของเขา และพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “นี่พี่จะไปสานสัมพันธ์กับอดีตน้องสะใภ้เหรอ?”
เมื่อเฉินจิ่งหยุ้นได้ยินเช่นนี้ สีหน้าเธอก็ดูแย่มาก
“ถิงเซียว ระวังคำพูดของตัวเองด้วย” ซูเหมียนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ เธอแนะนำซูเหมียนให้เฉินถิงเซียวรู้จัก เพราะเธอต้องการจับคู่พวกเขาจริงๆ
เมื่อเฉินถิงเซียวได้ยินเช่นนี้ เขาก็ยกยิ้มมุมปาก และมองไปทางซูเหมียนที่อยู่ด้านข้าง “นั่นคืออดีตภรรยาของผม สวยใช่ไหมละ?”
ตลอดทั้งคืน เฉินถิงเซียวก็มีใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก ในตอนนั้นในที่สุดเขาก็ยิ้ม ซูเหมียนจ้องมองไปที่เขา และเธอก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อ “หือ?”
เฉินถิงเซียวเลิกคิ้วอย่างเย้ยหยันและก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
ซูเหมียนยังไม่ทันได้พูดอีกครั้ง เฉินจิ่งหยุ้นก็พูดด้วยใบหน้าที่ดูไม่ดีนัก “เฉินถิงเซียว พูดให้มันดีๆ”
“ผมก็กำลังพูดให้มันดีๆ อยู่นี่ไง ผมคิดว่าอดีตภรรยาของผมสวยมาก”
เฉินถิงเซียวเอนหลังพิงโซฟา ก่อนจะหันไปมองทางกู้จือหยั่น “นายคิดว่ามู่น่อนน่อนสวยไหม”
กู้จือหยั่นกลืนน้ำลายลงคือ เขาควรจะพูดว่าสวย? หรือจะพูดว่าไม่สวย?
เมื่อเฉินจิ่งหยุ้นเห็นคำพูดของเฉินถิงเซียวมันเกินเลย เธอเลยดุออกไป “พอแล้ว!”
ซูเหมียนรีบดึงแขนของเฉินจิ่งหยุ้นไว้ “จิ่งหยุ้น ไม่ต้องโกรธ ไม่เป็นอะไร”
เฉินจิ่งหยุ้นจึงเหอะใส่ ก่อนจะนั่งลง
เฉินถิงเซียวจึงยืนขึ้น และทำท่าปัดฝุ่นที่ไม่มีอยู่บนร่างกายของเขา โดยเฉพาะตรงแขนที่ซูเหมียนได้สัมผัส เขาทำท่าปัดหลายทีเลย
ซูเหมียนมองดูการท่าทีของเขา และดูเหมือนว่าสีหน้าของเขาจะไม่สามารถระงับไว้ได้ สีหน้าของเขาดูแข็งทื่อเล็กน้อย
เฉินถิงเซียวไม่แม้แต่จะมองเธอ เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า “มันดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ผมต้องไปทำงาน ผมขอตัวกลับก่อนนะ”
เฉินจิ่งหยุ้นพูดเสียงดัง “ดึกขนาดนี้แล้ว ซูเหมียนเป็นผู้หญิงกลับบ้านคนเดียวคงจะไม่ปลอดภัย นายไปส่งเธอกลับสิ”
“สือเย่ ไปส่งคุณหนูซูกลับด้วย” หลังจากที่เฉินถิงเซียวพูดจบ เขาก็ออกไปโดยไม่มองใครเลย
ในที่สุดเฉินจิ่งหยุ้นก็ทนไม่ไหว เธอตะโกนชื่อเขาอย่างโกรธเคือง “เฉินถิงเซียว!”
เฉินถิงเซียวแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินและเดินออกไป
“นี่มันมากเกินไปแล้วนะ!” เฉินจิ่งหยุ้นโกรธมาก จนเธอต้องหายใจถี่ๆ เพื่อแสดงให้เห็นว่าอารมณ์ของเธอในขณะนี้ไม่สงบเลย
ในทางกลับกันซูเหมียนที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ กลับดูสงบกว่าอย่างเห็นได้ชัด
ซูเหมียนเทน้ำให้เธอ เธอมีสีหน้าที่ดูมั่นคงมาก “น้องชายของเธอก็เหมือนเธอ เขามีบุคลิกที่ดี แต่อารมณ์ของเขาร้ายกว่าเธอเล็กน้อย ฉันชอบมากมันท้าทายดี”
เมื่อเฉินจิ่งหยุ้นได้ยินที่เธอพูด สีหน้าของเธอก็ดูดีขึ้นเล็กน้อย “เขาก็อารมณ์ร้ายแบบนี้นี่แหละ ถ้ารู้จักกันไปเรื่อยๆ มันก็จะดีขึ้น”
เมื่อซูเหมียนได้ยิน เธอก็ยิ้มและพยักหน้า “อืม”
เสิ่นเหลียงที่อยู่ด้านข้างเธอได้ยินบทสนทนาระหว่างหญิงสาวทั้งสองคน มันทำให้เธอต้องกลอกตา
เสิ่นเหลียงเชิดคางขึ้นเล็กน้อย และพูดอย่างเกียจคร้านว่า “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องมีโอกาสได้รู้จักสิ ดูเหมือนว่าคุณเฉินจะไม่สนใจคุณหนูซูเลยนะ”
ซูเหมียนหันศีรษะและเหลือบมองไปที่เธอ แต่ก็ไม่พูดอะไร
เฉินจิ่งหยุ้นกระซิบบางอย่างที่ข้างหูของซูเหมียน คงอาจจะบอกสถานะของเสิ่นเหลียงให้เธอฟังนั่นเอง
เมื่อซูเหมียนได้ยิน เธอก็แค่ยิ้มให้เสิ่นเหลียง และรอยยิ้มนั้นก็ดูเหยียดหยามมาก
เสิ่นเหลียงกำลังจะต่อว่าพวกเธอ แต่กู้จือหยั่นก็ยืนขึ้น เขาหันไปทางเฉินจิ่งหยุ้นด้วยท่าทางที่ดูเย็นชา “คุณเฉิน ตอนที่คุณกลับไปรบกวนจ่ายเงินด้วย แม้ว่าผมจะสนิทกับถิงเซียว แต่ต่อให้จะเป็นพี่น้องกันได้แท้ๆ ก็ควรจะเคลียร์บัญชีให้ชัดเจน”
เฉินจิ่งหยุ้นเกิดมาร่ำรวย ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนก็มักจะมีคนตามใจเธอ เธอไม่คิดเลยว่ากู้จือหยั่นจะไม่ไหวหน้าเธอขนาดนี้ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที สุดท้ายเธอก็ทำได้เพียงกัดฟันและพูดว่า “ฉันรู้”
กู้จือหยั่นพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะดึงตัวเสิ่นเหลียงให้เดินออกไป
