เฉินถิงเซียวได้ยินดังนั้น กล่าวเพียงเบาๆ ：“ใช่สิ พวกเขาต้องการเงินสดเพียงห้าสิบล้านเท่านั้น ปีนั้นพวกเขาอยากได้ตั้งหนึ่งร้อยล้าน”
เฉินชิงเฟิงที่หวาดกลัวมากเกินไป จึงพูดออกมาตะกุกตะกักไม่ชัดเจน ：“ใช่ๆ……พวกเขาต้องการเงินสดเพียงห้าสิบล้านเท่านั้นเอง ลูกให้พวกเขาไปเถอะนะ……”
เฉินถิงเซียวคือฟางเส้นสุดท้ายที่จะสามารถช่วยพวกเขาได้ เขาจึงได้แต่คว้าเฉินถิงเซียวเอาไว้แน่น
“อย่างนั้นทำไมตอนนั้นคุณถึงไม่ยอมออกหนึ่งร้อยล้านไปล่ะ” น้ำเสียงของเฉินถิงเซียวน่ากลัวดุจกับอสูรที่คลานออกมาจากขุมนรก
“ถิงเซียว……ถิงเซียว ฉันเป็นพ่อของแกนะ แกช่วยพ่อหน่อยเถอะ……” ความคิดเดียวของเฉินชิงเฟิงในตอนนี้ก็คือการขอร้องเฉินถิงเซียว
“ตอนนั้นหากคุณนึกถึงและเห็นแก่การเป็นสามีภรรยาสักนิด แม่ของผมก็คงจะไม่มีจุดจบเช่นนั้น! เฉินชิงเฟิง นี่คือกรรมตามสนอง!”
คำพูดแต่ละคำของเฉินถิงเซียวล้วนเล็ดลอดมาจากช่องไรฟันของเขา เมื่อเขาพูดจบก็วางสายโทรศัพท์ดัง “ปัง”
ยามนี้เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว
คนรับใช้ต่างถูกไล่ออกไปหมด ในห้องโถงไม่มีการเปิดไฟ ทำให้ดูมืดสลัว
ห้องโถงที่ขนาดใหญ่ นอกจากเฉินถิงเซียวกับสือเย่ที่ยืนอยู่เงียบๆด้านหลังเขาแล้ว ก็มีเพียงเฉินจิ่งหยุ้นที่เป็นลมหมดสติไป
เฉินถิงเซียวอยู่ในท่าเดียว นั่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่ขยับเขยื้อน ราวกับกำลังจะรวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับความมืดที่กำลังคลานมาถึง
สักพัก สือเย่จึงเรียกขึ้นด้วยความเป็นห่วง ：“คุณผู้ชายครับ”
ไม่รู้ว่ามู่น่อนน่อนได้เดินลงมาจากตึกตั้งแต่เมื่อไร
เธอก้าวเบาๆเดินเข้าไป สือเย่รีบปิดท่อนแขนที่โจรลักพาตัวนั้นส่งมา：“คุณหญิงน้อย”
มู่น่อนน่อนรับสั่ง：“ประคองคุณหนูเฉินกลับไปที่ห้อง ที่นี่มีฉันอยู่”
สือเย่จึงพาเฉินจิ่งหยุ้นกับท่อนแขนนั้นจากไป
มู่น่อนน่อนนั่งลงข้างๆเฉินถิงเซียว
ท้องฟ้ามืดค่ำลง ในห้องที่ไม่มีการเปิดไฟ เธอนั้นมองไม่เห็นใบหน้าของเฉินถิงเซียวแล้ว
มู่น่อนน่อนยื่นมือประคองใบหน้าของเขา แล้วหันใบหน้าของเขามา จากนั้นจ้องประสานหน้ากับเขา ：“เฉินถิงเซียว”
เฉินถิงเซียวหันหน้ามา แล้วใช้แรงจับมู่น่อนน่อนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด แต่ก็ไม่ลืมที่จะหลีกเลี่ยงรอยบาดแผลที่ยังไม่สมานบนไหล่ของเธอ
มู่น่อนน่อนเอื้อมมือมาตบที่ไหล่ของเฉินถิงเซียวเบาๆ เวลาเช่นนี้ คำปลอบโยนมากมายก็ไร้ประโยชน์
เธอสัมผัสถึงลมหายใจของเฉินถิงเซียวนั้นเต็มไปด้วยแรงกดดัน ที่กำลังรดแรงๆอยู่บนต้นคอของเธอ
“แม่ของผมเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและงดงาม เธอแสนดีกว่าใคร ๆ” น้ำเสียงของเฉินถิงเซียวแหบแห้งอย่างเจ็บปวดทรมาน
เบ้าตาอมู่น่อนน่อนเปียกซึมเล็กน้อย：“ฉันรู้”
เธอรู้ว่าแม่ของเฉินถิงเซียวเป็นผู้หญิงที่เก่งมาก เธอเป็นผู้หญิงจากครอบครัวนักวิชาการ คิดว่าได้แต่งงานกับชายคนที่ใช่ แต่สุดท้ายกลับต้องมาเสียชีวิตอย่างน่าสลดใจแบบนั้น
ช่างไม่ยุติธรรมเลยจริง ๆ
คนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่กลับต้องมารับความเจ็บปวดทรมานอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
“ทำไมพวกเขาถึงลงมือได้ลง”
มู่น่อนน่อนมองไม่เห็นใบหน้าของเฉินถิงเซียว แต่กลับสามารถรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่เจ็บปวดและหมดหนทางในคำพูดของเขา
หลายปีผ่านไป แม่ของเขาจิ่งชูเหมือนกับหนามที่ตำอยู่ในใจของเขา ที่ฝังลึกอยู่ข้างใน ที่แค่สะกิดก็จะเกิดความเจ็บปวด
ถึงแม้ตอนนั้น แม่ของเฉินถิงเซียวจะเสียชีวิตจากการถูกลักพาตัวจริง ๆ เฉินถิงเซียวก็คงจะไม่เจ็บปวดเช่นนี้
มู่น่อนน่อนไม่สามารถตอบคำถามของเฉินถิงเซียวได้
คำถามนี้ของเขานั้นไม่สามารถหาคำตอบได้
เธอไม่ใช่เฉินชิงเฟิง และก็ไม่ใช่เฉินเหลียน ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถคาดเดาได้เกี่ยวกับเรื่องที่พวกเขาทำในตอนนั้น ว่าจิตใจกำลังคิดอะไรกันอยู่
แม้แต่เธอที่เป็นคนนอกของเรื่องราวยังรู้สึกยากที่จะยอมรับ เธอไม่อาจจินตนาการความเจ็บทรมานของเฉินถิงเซียวในตอนนี้ว่ามีมากมายเพียงใด
เธอโอบเฉินถิงเซียวไว้ กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น：“คุณยังมีฉัน ยังมีมู่มู่ พวกเราครอบครัวเดียวกันไม่นานก็จะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว ถ้าหากว่าคุณแม่ที่อยู่บนฟ้ารู้ว่าคุณมีชีวิตที่มีความสุข เธอจะต้องดีใจมากอย่างแน่นอน เธอรักคุณมาก”
ทันทีที่คำพูดเธอจบลง เธอก็สัมผัสถึงของเหลวอุ่นๆร่วงหล่นมาที่ลำคอของเธอ
มู่น่อนน่อนไม่กล้าที่จะขยับตัว และก็ไม่สามารถพูดต่อได้อีก
……
วันรุ่งขึ้น
มู่น่อนน่อนกับเฉินถิงเซียวออกเดินทางไปยังเกาะที่ซือเฉิงหยู้กล่าวถึง
เป็นเกาะเล็ก ๆ ที่ล้อมรอบด้วยน้ำทะเล ทิวทัศน์สวยงามสุดๆ ถ้าบินจากเมืองหู้หยางใช้เวลาบินหนึ่งคืนหนึ่งวันเต็ม
ก่อนเดินทาง มู่น่อนน่อนเห็นพาดหัวข่าวหน้าใหม่ว่า
“เฉินชิงเฟิงที่ถูกลักพาตัวได้ถูกค้นพบกลางดึกเมื่อคืน ได้ถูกนำตัวส่งรักษาที่โรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน และพ้นขีดอันตรายแล้ว”
มู่น่อนน่อนอ่านข่าวดูคร่าวๆแล้วก็ปิดหน้าเว็บข่าวลง จากนั้นก็เก็บโทรศัพท์ เงยหน้าขึ้นมองเฉินถิงเซียวที่นั่งอยู่ตรงข้าม
เมื่อคืนเธอกับเฉินถิงเซียวนั่งอยู่ที่ห้องโถงอยู่นานสองนาน ต่อมาเธอก็หลับใหลไป ตื่นมาอีกทีก็อยู่บนเครื่องบินแล้ว
เฉินถิงเซียวยังคงเหมือนเดิมปกติ รูปร่างสูงยาวสวมชุดสูท ในมือถือกองเอกสารไว้ ใบหน้าที่ก้มลงดูเย็นชา ไม่เห็นความเศร้าหมองแต่อย่างใด
ความสามารถในการควบคุมอารมณ์ของผู้ชายคนนี้ช่างน่าทึ่งจนน่าตกใจ
“ดูเหมือนว่าผมจะน่าดึงดูดกว่าอาหารเช้าเลยนะ” เฉินถิงเซียววางกองเอกสารในมือลง เงยหน้าขึ้นมองเธอ ： “คุณจ้องผมสองนาทีแล้ว อาหารเช้ายังไม่ได้ทานสักคำ”
มู่น่อนน่อนชะงัก ก้มหน้าหยิบซาลาเปาขึ้นมาทานคำหนึ่งแล้วกล่าว ：“ไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณมีเครื่องบินส่วนตัว”
ครั้งนี้เครื่องบินที่พวกเขานั่งคือเครื่องบินส่วนตัวของเฉินถิงเซียว
เฉินถิงเซียวก้มหน้าลงแล้วดูเอกสารต่อ：“หากชอบกลับไปจะซื้อให้คุณหนึ่งลำ”
มู่น่อนน่อนทานซาลาเปาเข้าไปสองลูกแล้วไม่ขยับตัวอีก นั่งอยู่ข้างๆดูเอกสารพร้อมกับเขา
เฉินถิงเซียวดูเอกสารข้อมูลเกี่ยวกับเกาะ รวมไปถึงการเคลื่อนไหวต่าง ๆ ของซือเฉิงหยู้ในครึ่งปีที่ผ่านมา
ซือเฉิงหยู้เขียนที่อยู่ให้กับเขา เขานอกจากจะส่งคนคอยเฝ้าติดตามซือเฉิงหยู้แล้ว ยังได้ส่งคนไปดูลาดเลาบนเกาะนั้นก่อน
แต่บนเกาะนั้นนอกจากมีบ้านไม่กี่หลังและคนรับใช้เพียงไม่กี่คนที่คอยเฝ้าบ้านแล้ว ก็ไม่เจอเฉินมู่
มู่น่อนน่อนยกมุมปากขึ้น กล่าวด้วยใบหน้าที่กังวล ：“ซือเฉิงหยู้นั้นเจ้าเล่ห์มาก ฉันมักจะรู้สึกว่ามันไม่ได้ราบรื่นขนาดนั้น”
“เชื่อมั่นตัวผมไหม” เฉินถิงเซียววางเอกสารในมือลง เอื้อมมือมาดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอด
มู่น่อนน่อนพยักหน้ารับ แล้วกล่าวออกมาทีละคำ：“ไม่ว่าจะเวลาไหน ฉันก็เชื่อมั่นในตัวคุณเสมอ”
เฉินถิงเซียวช่วยเธอปัดเส้นผมรอบใบหูของเธอ ：“อย่างนั้นก็อย่าคิดมาก”
มู่น่อนน่อนพยักหน้า แล้วหันหน้ามองออกไปยังนอกหน้าต่าง แต่ความกังวลใจนั้นกลับไม่ได้ลดน้อยลงแต่อย่างใด
เธอสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วลุกยืนขึ้น ：“ฉันจะไปดูคุณหนูซูสักหน่อย”
เฉินถิงเซียวดูเหมือนจะรู้ว่าเธอกังวลใจ จึงไม่ได้พูดอะไร เพียงพยักหน้าแล้วปล่อยเธอไป
ตอนที่มู่น่อนน่อนเข้าไปนั้น ก็เห็นซูชิงหนิงนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ท่าทางสงบงดงาม
มู่น่อนน่อนได้เรียกขึ้น ：“คุณหนูซู”
ซูชิงหนิงหันหน้ามามองเธอ ：“คุณหญิงน้อย”
“ขออภัยค่ะ ฉันไม่รู้ว่าชื่อเดิมของคุณคืออะไร” มู่น่อนน่อนคิดไม่ออกจริง ๆว่าผู้หญิงคนหนึ่งที่จะเต็มใจยอมเปลี่ยนแปลงโฉมเป็นผู้หญิงอีกคน นั้นต้องผ่านอะไรมาบ้าง
ซูชิงหนิงที่ใบหน้าเรียบเฉย：“ชื่อเดิมชื่ออะไรนั้นไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือคุณผู้ชายได้ช่วยฉันไว้ และการมีชีวิตของฉันบังเอิญสามารถช่วยพวกคุณตามหาตัวคุณหนูน้อย”
