มู่น่อนน่อนกลับไปที่ห้องครัวอีกครั้ง มือทั้งสองข้างค้ำเคาน์เตอร์ครัวเอาไว้ สูดหายใจเข้าไปลึกๆ จากนั้นก็เริ่มติดไฟต้มน้ำ
เมื่อก่อนหน้านี้เธอทำอาหารให้เฉินถิงเซียวกิน เขาไหนเลยจะยอมเอาให้คนอื่นลง?
มู่น่อนน่อนสงบอารมณ์ลง แล้วต้มบะหมี่ต่อ
แต่ทว่า ครั้งนี้มู่น่อนน่อนได้ทำบะหมี่แห้งให้กับเฉินถิงเซียว
ตอนที่เธอยกออกไป เฉินถิงเซียวก็ไม่ได้อยู่ในห้องโถงใหญ่แล้ว
เธอถามสือเย่ออกไป “เฉินถิงเซียวล่ะ?”
“คุณชายไปห้องทำงานแล้วครับ” สือเย่ชี้ไปที่ชั้นบน
มู่น่อนน่อนมองไปทางชั้นบนไปแวบนึง พลางเอ่ยออกไป “งั้นฉันยกขึ้นไปให้เขา”
สือเย่แสดงใบหน้าประหลาดใจออกมา “คุณมู่ คุณ…”
เขานึกไม่ถึงว่ามู่น่อนน่อนจะมีความอดทนขนาดนี้
“ผู้ช่วยพิเศษสือเมื่อก่อนไม่ได้เรียกฉันว่าคุณมู่เสียหน่อย” มู่น่อนน่อนเอี้ยวหน้าไปมองเขา เอ่ยออกมาด้วยมุมปากที่ประดับไปด้วยรอยยิ้ม
สือเย่เรียกออกไปอย่างไม่ค่อยจะแน่ใจเท่าไหร่นัก “คุณหญิงน้อย?”
“ฉันขึ้นไปก่อนนะ” มู่น่อนน่อนพยักหน้าออกมาเล็กน้อย นับว่าเป็นการยอมรับออกไปว่าตนฟื้นความทรงจำกลับมาแล้ว
ใบหน้าของสือเย่เผยสีหน้ายินดีออกมา แต่พอนึกไปถึงสถานการณ์ของเฉินถิงเซียว ก็อดไม่ได้ที่จะมีความกังวลอยู่บ้างขึ้นมาอีก
เมื่อก่อนหน้านี้เฉินถิงเซียวมองดูเหมือนจะดีขึ้นมาบ้างเสียที แต่ผลสุดท้ายตอนนี้ก็มากลายเป็นแบบนี้ไปอีก ส่วนมู่น่อนน่อนกลับจู่ๆก็ฟื้นความทรงจำกลับมาได้อีก
คิดเสียว่าทางไปสู่ความสุขมันมักจะเต็มไปด้วยอุปสรรคแล้วกัน
……
มู่น่อนน่อนยกมือขึ้นไปเคาะประตูห้องทำงานของเฉินถิงเซียว
คนที่อยู่ด้านในไม่ได้ส่งเสียงออกมา
มู่น่อนน่อนจึงเปิดประตูเข้าไปโดยทันที
เพียงแต่ว่า พอเธอผลักประตูออก ก็มีของชิ้นหนึ่งปลิวเข้ามา มู่น่อนน่อนอี้ยวตัวไปเล็กน้อย หลบของที่เฉินถิงเซียวเขวี้ยงเข้ามาอย่างฉิวเฉียด
รอจนของชิ้นนั้นตกลงพื้น มู่น่อนน่อนเพ่งมองเข้าไป ถึงได้พบว่าของชิ้นนั้นเป็นแก้วกาแฟใบหนึ่ง ตกลงพื้นแต่ก็ไม่ได้แตกออก
ต่อจากนั้น เสียงตะโกนร้องออกมาด้วยความโมโหของเฉินถิงเซียวก็ได้ดังตามขึ้นมาติดๆ “ออกไป!”
มู่น่อนน่อนถูกเขาแผดเสียงใส่จนนิ่งอึ้งไปแป๊บนึง แล้วจึงได้ปิดประตูเดินเข้าไปหาเขา
ปัง!
ถาดรองวางลงบนโต๊ะหนังสือ เกิดเสียงปะทะกันขึ้นมาเล็กน้อย
ในตอนที่มู่น่อนน่อนเดินเข้ามาสายตาของเฉินถิงเซียวได้จรดไปที่ร่างของมู่น่อนน่อนอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
มู่น่อนน่อนยกบะหมี่แห้งออกมาจากถาดรอง วางลงไปตรงหน้าเฉินถิงเซียว
เฉินถิงเซียวแสยะริมฝีปาก แต่กลับมองไม่เห็นรอยยิ้มออกมา “ทำเป็นแค่ต้มบะหมี่?”
มู่น่อนน่อนตอบไปอย่างตั้งอกตั้งใจ “ไม่ใช่ ฉันยังทำอาหารอย่างอื่นได้เยอะมาก คุณสามารถลองชิมดูก่อนได้”
เฉินถิงเซียวได้ยินแล้ว ครั้งนี้จึงได้ยิ้มออกมาจริงๆ เพียงแต่รอยยิ้มนั้นมันไม่ได้ไปถึงดวงตาเลย “ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน ฉันจะต้องกินของที่เธอทำให้ได้?”
“ไม่ได้คิดอย่างนั้นเสียหน่อย” มู่น่อนน่อนไม่ได้หลุบตาลงเล็กน้อย มองไปแล้วก็ดูอารมณ์ดี
เฉินถิงเซียวยื่นมือไปหยิบตะเกียบขึ้นมาจากในจานอาหารมาคนไปสองที แล้วทำตะเกียบตกไป “บะหมี่เละไปแล้ว ไปทำมาอีกชาม”
มู่น่อนน่อนคิดว่าท่าทางที่เขาจงใจกลั่นแกล้งคนอื่นนั้นมันไร้เดียงสามากเลย
เมื่อก่อนเฉินถิงเซียวดีกับเธอสุดๆ ตอนนี้มาเป็นอย่างนี้ แน่นอนว่าทำให้เธอปรับตัวไม่ได้อยู่บ้าง
แต่ว่า ภายในใจของมู่น่อนน่อนรู้ดีเป็นอย่างมากด้วยว่าตอนนี้เฉินถิงเซียวเพียงแค่ภายในใจไม่มีความรู้สึกปลอดภัยเลยก็เท่านั้น
ในความเป็นจริงของทั้งหมดที่วางอยู่ที่ตรงหน้าเขา ล้วนแล้วแต่จะไม่ตรงกับสิ่งที่อยู่ในความทรงจำของเขาเลย
เขาจะปรับตัวไม่ได้ จะเปลี่ยนมาจนโมโหง่ายควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ขี้หงุดหงิดขึ้น
แต่ยิ่งไปกว่านั้น เดิมทีแล้วเฉินถิงเซียวก็เจ้าอารมณ์เอาแน่เอานอนไม่ได้อยู่แล้ว
เพราะว่าเคยคิดแทนเฉินถิงเซียวอย่างเอาใจเขามาใส่ใจเรามาก่อน มู่น่อนน่อนก็เลยไม่ได้โกรธ
เธอหลุบตาลง โน้มตัวเข้าไป ยื่นมือไปเก็บตะเกียบที่ตกอยู่บนโต๊ะทำงานของเฉินถิงเซียวขึ้นมา คีบบะหมี่จากในจานขึ้นมา
เฉินถิงเซียวเห็นภาพอย่างนี้แล้ว ก็หรี่ตาลงมองไปทางมู่น่อนน่อน
มู่น่อนน่อนโค้งริมฝีปากออกมา ยิ้มไปให้เขา ดวงตาแมวส่องประกายงดงามดึงดูดใจคู่หนึ่งมองไปรอบๆ
เฉินถิงเซียวจิตใจว่อกแว่ก คิ้วขมวดลึกขึ้นเรื่อยๆ
ในทันใดนั้น มู่น่อนน่อนก็ได้ยื่นมือออกไปบีบคางของเฉินถิงเซียวเอาไว้ แล้วก็ได้คีบบะหมี่ที่อยู่มือยัดเข้าไปในปากของเขา
เฉินถิงเซียวได้ถูกการกระทำของมู่น่อนน่อนทำเอาตกตะลึงไปโดยสมบูรณ์ เบิกตากว้างออกมาอย่างเห็นได้ยาก เหม่อลอยออกมาเล็กน้อย
รอจนถึงตอนที่มู่น่อนน่อนดึงตะเกียบออกมา เขาก็เริ่มเคี้ยวขึ้นมาทันที
มู่น่อนน่อนอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา นี่ไม่ใช่ว่ากินลงไปอย่างว่าง่ายเหรอ?
ในตอนที่เฉินถิงเซียวมีการตอบสนองออกมา เมื่อกี้มู่น่อนน่อนทำอะไรกับเขาไป สีหน้าจึงมืดครึ้มออกมาทันที
เขาเหยียดตัวลุก “พรวด” ขึ้นมา กัดฟันเอ่ยออกมา “เธอออกไป! ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!”
ผู้หญิงคนนี้ทำตามอำเภอใจสุดๆไปเลย
แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำอย่างนี้กับเขาเลย
“ยังดีๆอยู่ ทำไมถึงต้องให้ฉันไสหัวออกไปด้วย” มู่น่อนน่อนเองก็ไม่ได้โกรธขึ้นมาเลย จัดแจงเสื้อผ้าบนร่างตัวเอง เดินออกไปข้างนอกไปอย่างช้าๆอย่างใจเย็น
เพียงแต่ว่าเธอเดินไปได้ไม่ถึงสองก้าว จู่ๆก็หันกลับเดินเข้ามาอยู่ที่ตรงหน้าของเฉินถิงเซียวอีกที
ในนาทีก่อนที่เฉินถิงเซียวจะระเบิดออกมา เธอได้ยื่นมือไปกดลงบนไหล่ของเขา เขย่งเท้าจูบลงไปที่มุมปากของเขาไปเบาๆทีนึง
สถานการณ์ตึงเครียด
การเคลื่อนไหวมู่น่อนน่อนเป็นไปอย่างลื่นไหลทั้งยังเป็นธรรมชาติ
เธอจูบเสร็จแล้วก็ได้ถอยออกไปสองก้าวอย่างรวดเร็ว บนใบหน้าเป็นรอยยิ้มเหนือกว่าเผยออกมา แล้วชี้ไปที่บะหมี่แห้งที่อยู่บนโต๊ะ “อย่าลืมกินบะหมี่ให้หมด”
เธอพูดจบ ก็เดินนวยนาดออกไปข้างนอก
เฉินถิงเซียวใบหน้ามืดครึ้มออกมา เห็นเงาร่างของเธอหายไปจากด้านนอกประตู ยกเท้าเตะเก้าอี้คว่ำลงไป จนเกิดเสียงดังสนั่นขึ้นมา
ด้านนอก มู่น่อนน่อนกำลังจะปิดประตูลง ก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจากด้านในห้องขึ้นมา เปิดประตูออกเพื่อแง้มประตูออกมานิดนึง
ทะลุผ่านช่องระหว่างประตู เธอเห็นเฉินถิงเซียวมีสีหน้าบึ้งตึงแววตามืดครึ้มอยู่ที่ภายในห้อง และเก้าอี้ที่ถูกเขาเตะไปทีนึงก็ไปไกลมาก
มู่น่อนน่อนปิดประตูห้องทำงานลงไปด้วยสีหน้าซีดลงเล็กน้อย
ถ้าเธอออกมาช้าอีกหน่อย สิ่งที่เฉินถิงเซียวเตะไปคงจะไม่ใช่เก้าอี้ แต่เป็นเธอแทนใช่มั้ย?
ด้วยนิสัยขี้โมโหของเฉินถิงเซียวแล้ว มันก็ใช่ว่าจะไม่มีความเป็นไปได้แบบนี้เกิดขึ้น
ตอนที่เธอรู้จักเฉินถิงเซียว เฉินถิงเซียวก็ได้รู้จักปิดซ่อนความรู้สึกของตัวเองได้มากแล้ว ช่วงเวลาส่วนใหญ่จึงไม่ได้แสดงความโกรธออกมาเลย
แต่เฉินถิงเซียวในตอนนี้ โกรธได้ง่ายมากเลยจริงๆ และก็ยังอารมณ์เสียออกมาได้ง่ายมาก
เมื่อเทียบกันดูแล้ว เฉินถิงเซียวที่อายุประมาณยี่สิบปี ดูเหมือนว่าจะไม่สุขุมเลย
มู่น่อนน่อนเจอสือเย่ที่ปากทางทางขึ้นลงบันได
เขาถามมู่น่อนน่อนออกมาอย่างหืดหอบ “คุณหญิงน้อย เกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ?”
เมื่อกี้นี้เฉินถิงเซียวอาละวาดเสียงดังไปหน่อย สือเย่จึงเป็นกังวลว่าเฉินถิงเซียวจะทำเรื่องทำร้ายอะไรมู่น่อนน่อนขึ้นมา
ช่วงประมาณยี่สิบปีเป็นช่วงที่วัยรุ่นเลือดร้อน เฉินถิงเซียวในตอนนี้ไม่มีทางจะเห็นใจมู่น่อนน่อนแน่
“ไม่เป็นไร เขาแค่ทะเลาะกับตัวเองน่ะ” มู่น่อนน่อนพูดออกไป พลางอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา
สือเย่ฉีกมุมปากออกไปเล็กน้อยอย่างหมดคำพูด ตอนนี้ในตอนที่เขาเผชิญหน้ากับเฉินถิงเซียว ก็ต้องตอบสนองออกไปอย่างระมัดระวังไปหมด แต่มู่น่อนน่อนดันยังยิ้มออกมาได้อีก
พูดจากอีกมุมหนึ่งแล้ว นี่ก็ได้ยืนยันความคิดที่อยู่ในใจของเขาแล้ว ไม่ว่าเฉินถิงเซียวจะเปลี่ยนไปเป็นยังไง มู่น่อนน่อนสำหรับเขาแล้ว มักจะพิเศษอยู่เสมอ
สือเย่เห็นมู่น่อนน่อนเดินลงไปชั้นล่าง จึงถามเธอออกไป “คุณหญิงน้อยจะไปตอนนี้เลย?”
“อืม มู่มู่ยังอยู่ที่บ้านเสี่ยวเหลียง ฉันต้องไป เฉินถิงเซียวทางนี้คงต้องรบกวนคุณแล้ว มีเรื่องอะไรก็โทรหาฉัน” เฉินมู่กับเฉินถิงเซียวเธอต้องดูแลหมดทั้งคู่
เฉินถิงเซียวในตอนนี้ก็เหมือนกับระเบิดที่จะเดินไปอย่างไม่มีกำหนดเวลาลูกหนึ่ง ไม่มีเวลาตายตัวว่าจะระเบิดขึ้นมาตอนไหน ดังนั้นแล้วเฉินมู่ไม่อาจจะอยู่ที่บ้านได้
สือเย่ตามหลังเธอไป “งั้นผมจะให้คนไปส่งคุณนะครับ”
มู่น่อนน่อนปฏิเสธออกไป “ไม่ต้อง ฉันขับรถมา”
