อย่าว่าแต่ลี่จิ่วเชียนเลย แม้แต่ลูกน้องที่มาช่วยคนด้วยกันกับเขาพวกนั้น ในสายตาก็ยังเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
เฉินถิงเซียวฐานะอะไร?
นั่นคือผู้ที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด คุณชายที่เติบโตขึ้นมาในตระกูลมหาเศรษฐีร่ำรวย
ก็ยังสามารถปรับตัว นั่งกินข้าวในสถานที่แบบนี้ได้
สองสามวันนี้มู่น่อนน่อนเห็นบ่อยแล้ว เลยเห็นเรื่องเหนือความคาดหมายเป็นเรื่องธรรมดาแล้ว
เฉินถิงเซียวคีบผักดองขึ้นมา บังเอิญคีบติดหอมแดงมาด้วยชิ้นหนึ่ง เขาขมวดคิ้วจะคีบหอมแดงออก มู่น่อนน่อนเห็นเข้าก็รีบผลักชามเข้าไป: “อย่าทิ้ง เอามาให้ฉัน”
เฉินถิงเซียวขมวดคิ้วและวางหอมแดงลงในชามของเธอ
ก็ไม่รู้ว่ามีข้อเสียแบบนี้ได้ยังไง หัวหอม ต้นหอม ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับหอม เขาจะไม่กิน
ฉากนี้ตกลงไปในสายตาของลี่จิ่วเชียน แววตาของเขาก็อดไม่ได้ที่จะลึกลงไปเล็กน้อย
เขารู้สึกว่าตัวเองนั่งอยู่ที่นี่เป็นส่วนเกินมาก
เฉินถิงเซียวจะต้องคิดว่าเขาโง่มากแน่ๆ
ลี่จิ่วเชียนหัวเราะเยาะตัวเองทีหนึ่ง ลุกขึ้นยืน และพาคนออกไป
มู่น่อนน่อนได้ยินเสียงฝีเท้า เงยหน้าขึ้นมอง มองลี่จิ่วเชียนและพวกเขาด้วยใบหน้าสงสัย พึมพำว่า: “ทำไมออกไปแล้วล่ะ?”
เฉินถิงเซียววางหัวหอมชิ้นหนึ่งในชามของเธอ: “กินข้าวของคุณเถอะ”
มู่น่อนน่อนขยับปาก สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร
เธอกินน้อยกว่าพวกเฉินถิงเซียว ไม่นานก็กินอิ่มแล้ว
เธอถือชามเข้าไปในครัว แล้วก็ออกไปหาลี่จิ่วเชียน
เฉินถิงเซียวและคุณลุงยังคงนั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะอาหาร มองออกไปจากในห้องโถง สามารถมองเห็นมู่น่อนน่อนและลี่จิ่วเชียนยืนคุยกันอยู่ได้พอดี
ทั้งสองคนยืนใกล้กันขนาดนี้ อยากได้รับอบอุ่น?
คุยกับลี่จิ่วเชียนสนุกขนาดนั้นเลย?
ทุกครั้งที่เฉินถิงเซียวมองดู สีหน้าก็ยิ่งขรึมมากขึ้นเล็กน้อย
คุณลุงมองเขาครู่หนึ่ง แล้วก็มองออกไปนอกประตู น้ำเสียงค่อนข้างสงสัย: “ชายหนุ่มคนนั้น มาแย่งภรรยากับนายเหรอ?”
เฉินถิงเซียวพูดอย่างไร้สีหน้า: “เขาไม่คู่ควรมาแย่งกับผมหรอก”
“ในเมื่อรู้ว่าเขาไม่คู่ควร แล้วทำไมนายยังทำหน้าอยากจะทะเลาะกับเขาแบบนี้อีกล่ะ?” คุณลุงส่ายหัว: “อย่าใจร้อนนักเลย น่อนน่อนแม่หนูคนนั้นดีมากเลยนะ จิตใจมั่นคงต่อนาย นายก็อย่าระแวงมากจนเกินไป… ”
เฉินถิงเซียวเงียบไปครู่หนึ่ง พูดเสียงเย็นชาว่า: “เธอเป็นผู้หญิงสองจิตสองใจ”
อยากจะแต่งงานกับเขาซ้ำอีกรอบ แล้วยังมีข่าวบันเทิงกับผู้ชายคนอื่น ข้างกายก็ยังมีลี่จิ่วเชียนที่ใส่ใจเธอมากขนาดนี้
เหอะ!
เขาไม่เห็นว่าผู้หญิงคนนี้จะจิตใจมั่นคงตรงไหน
คุณลุง: “……”
ด้านนอก
มู่น่อนน่อนยืนอยู่ข้างๆลี่จิ่วเชียน คิดอยู่สักพัก ถึงจะพูดออกมาว่า: “ถึงแม้จะไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงจงใจยั่วยุเฉินถิงเซียว แต่ฉันต้องขอบคุณคุณอย่างมากที่มาตามหาฉัน”
“มิตรภาพที่ผ่านความเป็นความตายด้วยกันมา แค่นี้ไม่นับอะไร” ลี่จิ่วเชียนหัวเราะออกมาทีหนึ่ง ก้มหน้ามองที่พื้น ค่อยๆพูดออกมา
มู่น่อนน่อนเม้มปาก ไม่พูดอะไรอีก
ประเด็นสำคัญก็เพราะว่า สิ่งที่เธออยากจะพูด ไม่เหมาะที่จะพูดที่นี่
ผ่านไปสักครู่ เธอก็พูดออกมาว่า: “กลับเมืองหู้หยาง ฉันเลี้ยงข้าวคุณนะ”
ลี่จิ่วเชียนตอบตกลงอย่างง่ายดาย: “ได้สิ”
มู่น่อนน่อนก็ยิ้มตามเช่นกัน: “ตกลงตามนี้ค่ะ”
“ฟ้าในที่สุดก็ปลอดโปร่งแล้ว” เสียงของคุณลุงดังเข้ามา
มู่น่อนน่อนเงยหน้า ก็เห็นบนท้องฟ้ามีพระอาทิตย์ปรากฏออกมาแล้วจริงๆ
ฝนตกเป็นเวลานานติดต่อกันหลายวัน นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นพระอาทิตย์
เวลานี้ ด้านหลังบ้านมีเสียงฝีเท้าดังเข้ามา
มู่น่อนน่อนหันหน้าไป ก็เห็นสือเย่พาคนรีบเดินเข้ามาจากทางหลังบ้าน
สือเย่เห็นด้านหน้ามีคนอยู่หลายคน นัยน์ตาก็เป็นประกายตกใจ หลังจากกวาดสายตามองดูรอบหนึ่ง สายตาก็หยุดอยู่ที่มู่น่อนน่อน
เขารีบเดินไปตรงหน้ามู่น่อนน่อน เรียกด้วยความเคารพ: “คุณหญิงน้อย”
“ผู้ช่วยพิเศษสือ”
มู่น่อนน่อนยิ้มบางๆ ลางสังหรณ์ของเธอถูกต้องจริงๆด้วย
สือเย่มองดูมู่น่อนน่อน เห็นเธอไม่เป็นอะไร ถอนหายใจอย่างโล่งอกและถามว่า: “คุณผู้ชายล่ะครับ?”
มู่น่อนน่อนเอียงหัวมองเข้าไปในห้องโถงแวบหนึ่ง สรุปได้ว่า: “น่าจะล้างจานอยู่ด้านในน่ะ”
สือเย่มองตามสายตาของเธอเข้าไป สายตาก็ตกไปอยู่ที่บ้านหลังคาสีน้ำเงินสองชั้นที่สร้างหยาบๆ: “……”
“ฉันพาคุณเข้าไป” มู่น่อนน่อนพูดจบ ก็เดินตรงไปที่ห้องครัว
สือเย่ได้แต่เดินตามข้างหลังเธอ
เฉินถิงเซียวล้างจานอยู่ในครัวจริงๆ
เขายืนอยู่หน้าเตาฟืน พับแขนเสื้อขึ้นล้างจานอย่างช้าๆ จริงจังเหมือนตอนจัดการเอกสารตามปกติ
บนตัวเขาสวมเสื้อเชิ้ตที่ยับยู่ยี่ ผมก็ยุ่งเล็กน้อย ซึ่งห่างไกลจากเฉินถิงเซียวตามปกติที่พิถีพิถันเรื่องอาหารและเสื้อผ้ามาก
สือเย่ไม่กล้ายอมรับว่าเป็นเขานิดหน่อย เรียกออกมาอย่างลังเลทีหนึ่ง: “คุณผู้ชาย!”
“รอสักพัก ฉันล้างจานอีกรอบก่อน” เฉินถิงเซียวไม่ตกใจกับการมาของเขาเลยแม้แต่น้อย เขาไม่มองมาที่สือเย่สักนิด เทน้ำสกปรกในหม้อออก เติมน้ำใหม่อีกครั้ง แล้วล้างชามอีกรอบหนึ่ง
จากนั้น ถึงจะหันหน้ามามองสือเย่
เมื่อเห็นหน้าเต็มๆ สือเย่มั่นใจว่านี่คือคุณผู้ชายของเขา
เขาก้มหัวเล็กน้อย: “คุณผู้ชาย เฮลิคอปเตอร์จอดอยู่ที่สนามหญ้าด้านหลัง พร้อมออกไปได้ทุกเมื่อ”
เฉินถิงเซียวหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดมือแล้วถามเขาว่า: “บริษัทเฉินซื่อทางนั้นเป็นยังไงบ้าง?”
สือเย่รายงานสถานการณ์กับเขาอย่างจริงจัง: “ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ พวกเขาคิดว่าคุณก็แค่เดินทางไปทำงานที่ต่างประเทศ ไม่มีปัญหาอื่นอีก ก็แค่เอกสารที่กองสะสมบางส่วน”
“อืม” เฉินถิงเซียวตอบกลับนิ่งๆ วางผ้าขนหนูกลับไปบนเตาฟืน เหลือบตาขึ้นมองออกไปนอกประตู
ทางด้านนอก คุณลุงกำลังถือท่อสูบบุหรี่นั่งยองๆอยู่บนหินก้อนหนึ่ง ลี่จิ่วเชียนถือไฟแช็คช่วยเขาจุด คุณลุงแค่เหลือบมองเขาครู่หนึ่ง แล้วหยิบกล่องไม้ขีดไฟของตัวเองออกมา จุดบุหรี่
ก็ไม่รู้ว่าลี่จิ่วเชียนพูดอะไรกับเขา เขาเลิกคิ้วขยับปาก ไม่รู้ว่าพูดอะไร
เฉินถิงเซียวดึงสายตากลับมา ถามสือเย่ว่า: “เอาเงินมาแล้วใช่มั้ย?”
“เอามาครับ” สือเย่เข้าใจความหมายแฝงในคำพูดของเฉินถิงเซียว หยิบถุงกระดาษคราฟท์ออกมาถุงหนึ่ง
มาสถานที่แบบนี้ แน่นอนว่าไม่ได้นำเงินสดสำรองมา นอกจากเงินสดในถุงกระดาษ เขายังเอามามากด้วย
เฉินถิงเซียวถือถุงกระดาษคราฟท์ และเดินไปทางคุณลุง
“เฉินถิงเซียว!” มู่น่อนน่อนรู้ว่าเขาจะไปทำอะไร รีบดึงเขาไว้: “คุณลุงจะโกรธเอานะ”
คุณลุงเป็นคนหัวดื้อ ถึงแม้จะใช้ชีวิตค่อนข้างลำบากยากจน แต่มู่น่อนน่อนรู้ว่าที่เขาขาดไม่ใช่เงิน แต่คือเพื่อนข้างกาย
เธอสัมผัสได้ว่า เธอและเฉินถิงเซียวพักอยู่ที่นี่สองสามวันนี้ คุณลุงมีความสุขมาก
“เขาไม่โกรธหรอก”
เฉินถิงเซียวมองมู่น่อนน่อนแวบหนึ่ง แล้วก็เดินออกไป
คุณลุงเห็นเฉินถิงเซียวเดินเข้ามา คิ้วที่เลิกสูงก็คลายลงมา
เฉินถิงเซียววางกระเป๋าเงินไว้ในมือของคุณลุง ไม่รู้ว่าพูดอะไร คุณลุงเงียบไปครู่หนึ่ง พยักหน้าแล้วก็รับเอาไว้
มู่น่อนน่อนหน้าตาประหลาดใจ ถามสือเย่ที่ยืนอยู่ข้างๆและมีสีหน้าประหลาดใจเช่นเดียวกัน: “สือเย่ จากที่คุณเข้าใจเฉินถิงเซียวดี คุณคิดว่าเขาพูดกับคุณลุงว่าอะไร?”
“ถ้าหากเป็นที่เมืองหู้หยาง อยู่ในวิลล่าของคุณผู้ชาย ผมสามารถเดาได้ว่าคุณผู้ชายพูดว่าอะไร…”
สือเย่นิ่งไปสักพัก เงยหน้าขึ้นก็เห็นใยแมงมุมเต็มหลังคา พูดเบาๆว่า: “คุณผู้ชายที่พักอยู่ในสถานที่แบบนี้สองสามวันอย่างปรับตัวได้ ผมเดาไม่ออกว่าเขาจะพูดว่าอะไร”
