มู่น่อนน่อนขมวดคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงของเธอมึนงงเล็กน้อย “เสื้อผ้าของฉัน?”
“ก็คือกระเป๋าเดินทางของคุณ ส่งไปที่ห้องของคุณแล้ว” อาลั่วพูดและเหลือบมองไปทางร้านอาหาร: “คุณชายน่าจะกินข้าวเสร็จแล้ว ฉันต้องไปก่อน และเตรียมเก็บทำความสะอาด” หลังจากที่
อาลั่วพูดจบ ก็รีบไปที่ร้านอาหาร
มู่น่อนน่อนจ้องไปที่แผ่นหลังของเธอเป็นเวลาสองวินาที จากนั้นก็หันกลับขึ้นชั้นบน แล้วเดินไปที่ห้องของเธอ
ทันทีที่เธอเปิดประตู เธอยืนอยู่ข้างเตียงติดผนัง และเห็นกระเป๋าเดินทางของเธอที่ควรจะถูกเอาไว้ในโรงแรม
มู่น่อนน่อนเดินไปเปิดกระเป๋าเดินทาง พบว่าของข้างในเป็นของเธอจริงๆ
โรงแรมระดับ 5 ดาวมีระบบการจัดการที่เข้มงวดมาก และจะไม่มีการมอบกระเป๋าเดินทางของแขกให้ผู้อื่นโดยอย่างง่ายดาย เรื่องแบบนี้จะไม่มีวันเกิดขึ้น
แต่เรื่องก็เกิดขึ้นแล้วลี่จิ่วชังให้คนเอากระเป๋าเดินทางของเธอมา
หมายความว่าอย่างไร?
แสดงว่าผู้จัดการแม่บ้านของโรงแรมนั้นอยู่ฝั่งลี่จิ่วชังและจะต้องเป็นผู้จัดการแม่บ้านเอากระเป๋าเดินทางให้คนของลี่จิ่วชังแน่ๆ
ลี่จิ่วชังสื่อถึงว่า อย่าคิกที่จะเล่นงานเขา
ถึงมู่น่อนน่อนจะมีแผนลี่จิ่วชังก็รู้แผนของเธอได้โดยดี
เธอเดินไปมาในห้อง แล้วนั่งลงบนเตียงอีกครั้ง
ในขณะนี้ โทรศัพท์มือถือของเธอก็สั่นขึ้น
มู่น่อนน่อนหยิบโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว และเห็นชื่อที่ปรากฏบนจอคือเสิ่นเหลียง หัวใจที่ที่เต้นรัว ก็ผ่อนคลายลง
เธอกดปุ่มรับสาย ก็มีเสียงของเสิ่นเหลียงดังมาจากโทรศัพท์ “น่อนน่อน ได้ข่าวว่าแกไปต่างไปต่างประเทศ?”
“อืม ก็หลายวันแล้วที่ฉันมาต่างประเทศ” มู่น่อนน่อนบอกเรื่องนี้รู้สึกผิดเล็กน้อย เธอรีบมาต่างประเทศและไม่มีเวลาบอกเสิ่นเหลียง
จริงๆ แล้วเป็นเพราะเสิ่นเหลียงยุ่งเกินไป และ มู่น่อนน่อนก็มีธุรกิจของตัวเอง และเธอก็ไม่อยากบอกเรื่องไร้สาระพวกนี้ของเธอให้เสิ่นเหลียง
“ไปกี่วันแล้ว? ไปทำไมเหรอ? จะอยู่นานแค่ไหน? ถ้าไม่ใช่หัวโง่ กู้จือหยั่นมาหาฉัน ฉันยังไม่รู้เลยว่าแกไปต่างประเทศแล้ว!ก่อนหน้านี้แกคุยกับฉินสุ่ยซานเกี่ยวกับ 《เมืองพัง》ไม่ใช่เหรอ? มีเวลาที่ไหนไปต่างประเทศ? ”
คำถามของเสิ่นเหลียงเกิดขึ้นราวกับปืนกระสุนมาต่อเนื่อง แต่ มู่น่อนน่อนตอบกลับอย่างช้าๆ ว่า: “จัดการเรื่องบางอย่าง ยังไม่แน่ใจว่าจะกลับวันไหน”
“มีเรื่องอะไรที่ต้องไปจัดการต่างประเทศ?” เสิ่นเหลียงพูดจบและเดาอย่างกล้าๆ กลัวๆ ว่า “แกปิดบางบอสใหญ่ ไปมีชู้แล้วตอนนี้แกท้อง แกเลยไปต่างประเทศใช่ไหม?”
มู่น่อนน่อน: “…”
เมื่อเห็น มู่น่อนน่อนไม่ได้พูด เสิ่นเหลียงก็พูดเสียงดังว่า: “ใช่มั้ย? ฉันเดาถูกจริงด้วย!!!”
มู่น่อนน่อนพูด: “แกถ่านหนังจนโง่ละมั้ง? ฉันมาต่างประเทศเพราะลี่จิ่วเชียน”
“เกิดอะไรขึ้นกับ ลี่จิ่วเชียน?” เสิ่นเหลียงดูเหมือนจะถามให้หมด
“เขาหายไป ฉันสงสัยว่าเขาถูกบังคับจับไป ฉันออกมาหาเขา”
“หาคนเดียวจะหายังไง แกไม่รู้จักแจ้งตำรวจเหรอ? ว่าคุณโทรแจ้งตำรวจหรือเปล่า”
“ถ้าหาไม่เจอจริงๆ ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ”
มู่น่อนน่อนเคยคิดที่จะโทรแจ้งตำรวจ แต่ก็เลิกคิดอย่างรวดเร็ว
ตัวเฉินถิงเซียวก็ไม่ได้สะอาด ก็เคยมีคนตายด้วยมือของเขาเช่นกัน แม้ว่าเธอจะเดินผ่านมือของเทพเจ้าแห่งความตายได้ แต่เธอก็เป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง
เกรงว่าตำรวจไปตรวจมา ก็ตรวจถึงเฉินถิงเซียว
ความคิดแบบนี้อาจจะดูซ้ำซากจำเจในตอนนี้ แต่มู่น่อนน่อนคิดแบบนี้อยู่ในใจ
เสิ่นเหลียง เงียบไปครู่หนึ่งและถามว่า “บอสใหญ่ล่ะ? เขาสนใจแกเหรอ?”
มู่น่อนน่อนใจกระตุกเล็กน้อย ดูเหมือนว่าทุกคนรอบตัวเธอชินกับเฉินถิงเซียวที่ช่วยเธอทุกอย่าง แม้แต่บอสใหญ่ก็เช่นกัน
“ในหลายปีที่ผ่านมาโดยไม่มีเฉินถิงเซียวฉันก็ผ่านมาได้ด้วยดีไม่ใช่เหรอ? พูดเหมือนว่าฉันจะดูแลตัวเองไม่ได้ถ้าไม่มีเขา!” มู่น่อนน่อนก็ไม่รู้ตัวเอง น้ำเสียงของเธอค่อนข้างที่จะใจร้อน
เสิ่นเหลียงเป็นเพื่อนกับเธอมาเป็นเวลาหลายปี เธอเองก็เดาอะไรบางอย่างได้ แต่ก็ไม่พูดมันออกมา
“ดูแลตัวเองด้วยนะ ถ้ามีอะไรก็ติดต่อฉันมา” เสิ่นเหลียงพูดจบ และรู้สึกว่าการหากมีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ ติดต่อเธอก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี เธอจึงรีบเปลี่ยนคำพูด “ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริง แกก็ติดต่อไปที่บอสใหญ่ดีกว่า ชีวิตสำคัญกว่า”
“จะอันตรายขนาดไหนล่ะ โอเค ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ฉันเป็นคนโชคดีอยู่แล้วนะ”
มู่น่อนน่อนพูดสองสามคำกับเสิ่นเหลียง แล้วก็วางสายโทรศัพท์
หลังจากเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จ มู่น่อนน่อนก็นอนอยู่บนเตียง โดยคิดว่าจะนอนไม่หลับ แต่นอนลงไม่นาน เธอก็หลับยาวไปเลย
ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหนเธอก็ตื่นขึ้นด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือสั่นอีกครั้ง
ตอนที่เธอหลับ เธอไม่ได้ปิดไฟทุกดวง โดยทิ้งโคมไฟข้างเตียงไว้
มู่น่อนน่อนก็ลืมตาขึ้นและมองไปยังการจัดวางที่ไม่คุ้นเคยภายในห้อง ไม่กี่วินาที สมองที่ว่างเปล่าของเธอ สติของเธอก็กลับเข้ามา
เธอไม่ได้อยู่ในบ้านเมืองหู้หยางที่เธอเช่าไว้ และไม่ได้อยู่คฤหาสน์ของเฉินถิงเซียวตอนนี้เธออยู่ในเมืองเล็ก ๆ ที่อยู่อีกฟากหนึ่งของมหาสมุทร
โทรศัพท์ข้างเตียงยังสั่นอยู่ มู่น่อนน่อนพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์
ใครจะโทรหาเธอในเวลานี้?
ญาติของเธอและผู้คนที่เธอติดต่อด้วยก็รู้ว่าเธอมาต่างประเทศแล้ว
เมื่อเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเห็นจอที่แสดงอยู่บนนั้น ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างอย่างเฉียบขาด
เป็นสายเรียกเข้าจากลี่จิ่วเชียน!!
มู่น่อนน่อนแทบจะจับโทรศัพท์ไว้ไม่อยู่ เธอสงบลงครู่หนึ่งก่อนจะรับสาย
เธอรับสาย และเสียงที่คุ้นเคยของ ลี่จิ่วเชียน ก็มาจากโทรศัพท์: “น่อนน่อน” มันคือลี่จิ่วเชียนจริงๆ!
มู่น่อนน่อนจับมือโทรศัพท์มือถือไว้และอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างแข็งกร้าวว่า “ลี่จิ่วเชียน นายอยู่ไหน”
“ไม่ว่าฉันจะอยู่ไหน ก็ไม่ต้องมาหาฉัน!” น้ำเสียงของลี่จิ่วเชียน เป็นน้ำเสียงที่เย็นชาและจริงจังที่มู่น่อนน่อนไม่เคยได้ยินมาก่อน
มู่น่อนน่อนอดไม่ได้ที่จะโกรธเล็กน้อยเมื่อได้ยินที่พูด: “ถ้าฉันไม่หานาย แล้วใครจะหานายล่ะ? เป็นลี่จิ่วชังน้องชายของนายใช่ไหม? บอกฉันมา ว่าทำไมเขาถึงพานายกลับมาประเทศZ เขาทำอะไรนายไหม?”
โทรศัพท์เงียบไปหลายวินาที เสียงของ ลี่จิ่วเชียนก็ดังขึ้นอีกครั้ง: “เธอ…ได้เจอกับเขาแล้วเหรอ?”
มู่น่อนน่อนบอกว่า “ใช่ ฉันเจอกับเขาแล้ว และเขาบอกว่าเขาจะพาฉันไปพบนาย ตอนนี้ฉันอยู่ที่คฤหาสน์ของเขา ฉันเพิ่งมาถึงวันนี้”
“น่อนน่อน ฟังฉันนะ ตอนนี้ฉันสบายดี พรุ่งนี้เธอกลับประเทศจีนเลย ถ้าเธอจะไปลี่จิ่วชังจะไม่ห้ามเธอไว้ … ”
คำพูดของ ลี่จิ่วเชียนทำให้ มู่น่อนน่อนสับสนมากขึ้น
ดูเหมือนเขาจะกระตือรือร้นที่จะให้เธอกลับประเทศจีน และทำไมเขาถึงมั่นใจนักว่าลี่จิ่วชังจะไม่ห้ามเธอ
มู่น่อนน่อนขัดคำพูดของเขา: “ฉันจะไม่ไปถ้าฉันไม่เจอนาย และตอนนี้ฉันมีคำถามมากมาย ถ้าเราได้พบกันฉันหวังว่านายจะอธิบายอย่างชัดเจนให้หมด นายบอกเอง ถือได้ว่าเป็นมิตรภาพที่เคยผ่านพ้นอัตรายมาด้วยกัน ดังนั้นก็ซื่อตรงหน่อย
“ตราบใดที่เธอกลับประเทศจีน ตราบใดที่ฉันมีโอกาสกลับไปที่เมืองหู้หยางฉันจะบอกเธอทุกอย่าง แต่หลักๆแล้วคือเธอต้อง. .ตูตูตู!”
