หลังจากที่ผู้จัดการแม่บ้านได้ยินคำพูดของมู่น่อนน่อนและได้พูดว่า”ที่นี่มีเชฟชาวตะวันออกหลายคน ไม่ทราบว่าคุณพูดถึงคนไหนคะ?”
มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย: “คนที่นาสกุลลี่”
ผู้จัดนึกคิดแล้วสักครู่ และพูดว่า: “ขอโทษจริงๆ นะคะ อาจารย์ลี่ อยู่ในช่วงหยุดพักผ่อนอยู่ค่ะ”
“หยุดพักผ่อน?”
ผู้จัดการฟังออกความสงสัยในน้ำเสียงของมู่น่อนน่อนและพูดอย่างรวดเร็ว: “เขาเป็นเชฟตะวันออกที่มีชื่อเสียงมากที่สุดค่ะ ฉันจึงจำได้ค่ะ ดังนั้นเรื่องหยุดพักผ่อนของเขา ฉันก็เลยรู้ค่ะ ”
“นั่นเขาจะกลับมาทำงานเมื่อไหร่?”
“นี่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เพราะเขาไม่ได้อยู่แผนกแม่บ้านค่ะ …. .. ”
มู่น่อนน่อนมา ได้มีการทำใจไว้ก่อน ดังนั้นเมื่อได้ยินว่าลี่จิ่วชังหยุดพักผ่อน มู่น่อนน่อนก็ไม่รู้สึกแปลกใจอะไรมาก
ลี่จิ่วชังสามารถพาลี่จิ่วเชียนออกจากประเทศจีนได้ ไม่ใช่แค่เล่นๆ และ มู่น่อนน่อนไม่ได้คิดไว้ว่าจะหาเขาเจอได้อย่างง่ายๆ
เรื่องการหาตัวลี่จิ่วชังยังต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป
……
มู่น่อนน่อนพักอยู่ในโรงแรมหลายวัน แต่ลี่จิ่วชังไม่ได้กลับมาทำงานในโรงแรม
และในสองสามวันที่ผ่านมา เธอกับเฉินถิงเซียวแทบไม่มีการติดต่อใดๆ
เธอรู้สึกว่าเธอจะนิ่งอยู่แบบนี้ไม่ได้ เธอต้องคิดทำอะไรบางอย่าง
มู่น่อนน่อนรู้สึกว่าลี่จิ่วชังอาจรู้อยู่แล้วว่าเธอมาที่ประเทศZ และยังพักอยู่ในโรงแรมที่เขาทำงานอยู่
หากเป็นแบบนี้จริงๆ เธอรู้สึกว่าต้องเปลี่ยนสถานที่อยู่
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น มู่น่อนน่อนกำลังเตรียมตัวที่จะเช็คเอาท์
ทันทีที่เธอออกจากลิฟต์ เธอยังไม่ทันเห็นชัดผู้คนข้างนอก เธอก็ได้ยินคนพูดว่า: “คุณลี่นี่คือคุณมู่ที่อยากจะสั่งอาหารที่คุณทำ”
มู่น่อนน่อนเงยหน้าขึ้น และเห็นผู้จัดการแม่บ้านก่อน ข้างๆ เธอ มีบุคคลที่ดูเกือบจะเหมือนกับลี่จิ่วเชียนแทบทุกประการ
เมื่อเธอมองไปที่เขา เขาก็มองกลับเธอเช่นกัน
มู่น่อนน่อนหรี่ตาและเป็นฝ่ายที่เริ่มพูดก่อน: “คุณคือลี่จิ่วชัง?”
ลี่จิ่วชังขดริมฝีปากและยิ้ม ใบหน้านั้นเหมือนลี่จิ่วเชียนโดยสิ้นเชิง
เขาพูดอย่างช้าๆ: “คุณมู่ เราเจอกันอีกแล้วครับ”
เสียงของเขาคล้ายกับเสียงของลี่จิ่วเชียนอย่างมาก ถ้าไม่ได้ตั้งใจฟัง จะไม่สามารถแยกได้เลยว่าระหว่างเสียงของเขากับลี่จิ่วเชียนต่างกันตรงไหน
เสียงของ ลี่จิ่วเชียน ฟังแล้วค่อนข้างผ่อนคลาย ส่วนเสียงของลี่จิ่วชังมีความหนักหน่วงที่ดูเหมือนไม่มีอะไร เช่น…บางครั้งน้ำเสียงที่พูดก็จะเหมือนเฉินถิงเซียว
มู่น่อนน่อนพูดด้วยรอยยิ้มตรึงๆ: “ดูเหมือนว่าคุณเฝ้าคอยที่เราจะได้พบกันอีกครั้งนะคะ”
“เป็นอย่างที่พูดจริงๆ ครับ”ลี่จิ่วชังหยุดนิ่งสักพัก และพูดขึ้นอีกครั้ง: “คุณมู่เต็มใจที่จะไปดื่มกาแฟกับผมมากใช่ไหมครับ?”
“แน่นอนอยู่แล้วค่ะ” จุดประสงค์ของ มู่น่อนน่อนคือการตามหาลี่จิ่วชังให้เจอ และทำความรู้จักกับลี่จิ่วเชียน ในเมื่อลี่จิ่วชังเสนอชวนเธอไปดื่มกาแฟ เธอจะไปปฏิเสธเขาได้อย่างไงล่ะ?
ตอนที่มู่น่อนน่อนพูดคุยกับลี่จิ่วชังพูดคุยกันด้วยภาษาจีน ผู้จัดการฟังไม่ออกเลยสักคำ เขามองไปทางลี่จิ่วชังอย่างมึนงง: “พวกเธอ… ”
ลี่จิ่วชังหันหัวกลับ และพูดกับผู้จัดการเป็นภาษาอังกฤษ ” ผมมีธุระต้องกลับก่อนนะครับ ”
ในมือมู่น่อนน่อนยังคงมีกระเป๋าเดินทางอยู่ เธอลากกระเป๋าเดินทางไว้ดันหน้าผู้จัดการ :” รบกวนคุณเอานี่กลับไปที่ห้องฉันหน่อยนะคะ ฉันยังจะพักที่นี้ต่อ ฉันจะกลับมาช้าสุดคือตอนอาหารเห็นนะคะ ถึงเวลาอย่าลืมส่งอาหารให้ฉันด้วยนะคะ เอาเหมือนเดิมค่ะ”
ผู้จัดการพยักหน้า: “โอเคค่ะ”
คำพูดพวกนี้ของมู่น่อนน่อนตั้งใจพูดให้ลี่จิ่วชังได้ยิน
ตอนนี้เธอกำลังออกไปกับลี่จิ่วชังและถ้าเธอไม่กลับมาในตอนกลางคืน ก็จะเป็นเพราะลี่จิ่วชังทำอะไรกับเธอ เธอจึงไม่สามารถกลับมาได้
แม้ว่าลี่จิ่วชังจะไม่มีเหตุผลที่จะทำร้ายเธอ แต่ก็ควรระมัดระวังในทุกสิ่งเสมอ
…
มู่น่อนน่อนและลี่จิ่วชังหาร้านกาแฟใกล้ที่โรงแรม นั่งลงและเริ่มพูดคุยกัน
ทั้งสองนั่งหันหน้าเข้าหากัน มู่น่อนน่อนอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองลี่จิ่วชัง
ลี่จิ่วชังสวมชุดสีดำเหมือนในวันนั้น ดูจริงจังและดูนิ่ง จากรูปลักษณ์นี้ สามารถเห็นความแตกต่างระหว่างเขากับลี่จิ่วเชียน ได้
อาจเป็นเพราะตัวตนของเขาถูกเปิดเผย ดังนั้นเขาจึงไม่ปิดบังตัวเองอีกต่อไป และจงใจเลียนแบบลี่จิ่วเชียน
คืนวันนั้น ตอนที่เธอกับเฉินถิงเซียวไปที่บ้านของลี่จิ่วเชียนลี่จิ่วชังจงใจที่จะเลียนแบบลี่จิ่วเชียน เพื่อผ่านมันไป
และเขาก็ทำสำเร็จ
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ สีหน้าของมู่น่อนน่อนก็อดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนแปลง
ถ้าเธอจำเขาได้ในคืนนั้น เขาไม่ใช่ลี่จิ่วเชียน และลี่จิ่วเชียนจะไม่ถูกพรากไปโดยเด็ดขาด
ลี่จิ่วชังดันเมนูให้ มู่น่อนน่อนและยกมือทำท่าทาง “เชิญ” ต่อ มู่น่อนน่อน: “ผู้หญิงก่อนเสมอครับ”
ละทิ้งความจริงจังและนิ่งเฉยของเขา คำพูดและการกระทำของเขาเหมือนกับลี่จิ่วเชียน หมดเลย สามารถปลอมตัวเป็นลี่จิ่วเชียนได้เลย
มู่น่อนน่อนสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วสั่งกาแฟให้ตัวเอง
ทั้งสองสั่งอาหารเสร็จ ก่อนที่กาแฟยังไม่มาเสิร์ฟมู่น่อนน่อนออกเสียงถามเขาว่า “ลี่จิ่วเชียนอยู่ไหน?”
” ตกลงกันว่าจะมาดื่มกาแฟด้วยกันไม่ใช่เหรอ? กาแฟแก้วนี้ยังดื่มไม่หมดเลยครับ ทำไมสีหน้าของคุณมู่ถึงเปลี่ยนไปล่ะครับ?”
น้ำเสียงของลี่จิ่วชังอย่างช้า ดูเหมือนกับว่าสบายมาก
มู่น่อนน่อนขดริมฝีปากและยิ้มอย่างไม่จริงใจ: “ดื่มกาแฟเสร็จ คุณจะบอกไหมคะ?”
“นั้นต้องดื่มกาแฟให้เสร็จก่อน ค่อยว่ากัน”
ทันทีที่ลี่จิ่วชังพูดจบ พนักงานก็มาเสิร์ฟกาแฟให้ทั้งสองคน
ลี่จิ่วชังสั่งกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลและไม่ใส่นม
มู่น่อนน่อนสั่งลาเต้
ทั้งสองนั่งหันหน้าเข้าหากัน และบรรยากาศก็ตึงแปลก
ลี่จิ่วชังดื่มกาแฟหนึ่งแก้ว ใช้เวลาดื่มเกือบหนึ่งชั่วโมง รอจนกระทั่งกาแฟเย็นจนหมดก่อน เขาถึงจะดื่มเข้าไป
หลังจากนั้น เขาพูดทันทีที่เขาอ้าปาก: “คุณหายดีแล้ว ลี่จิ่วเชียนดูแลคุณอย่างดีเลย”
คำพูดในประโยคนี้มีความหมายแฝงอยู่อย่างมากมาย
“คุณรู้เรื่องที่เกิดขึ้นบนเกาะ?” มู่น่อนน่อนไม่ได้บอกอย่างละเอียด เพียงต้องการทราบว่าลี่จิ่วชังรู้จริงรึเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้นบนเกาะ
“แน่นอนครับ ผมรู้” หลังจากลี่จิ่วชังพูดจบ ราวกับว่าเขารู้ว่ามู่น่อนน่อนไม่เชื่อ เขาพูดเสริมว่า: “จริงๆ แล้วคนที่จะเป็นคนช่วยเธอคือฉัน แต่ลี่จิ่วเชียนเข้าไปก่อน”
มู่น่อนน่อนพบว่า คำพูดของลี่จิ่วชังเธอไม่เข้าใจเลยสักประโยค
เธอสงสัยว่าลี่จิ่วชังจงใจพูดคำเหล่านี้โดยเจตนา ทำให้เธอไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูด และในขณะเดียวกันก็กระตุ้นความอยากรู้ของเธอและเปลี่ยนเรื่องคุย
มู่น่อนน่อนไม่กล้าที่จะผ่อนคลายอีกต่อไป นั่งตัวตรงแล้วถามว่า “ลี่จิ่วเชียนอยู่ที่ไหน?”
ลี่จิ่วชังแสดงสีหน้าประหลาดใจเมื่อได้ยินคำพูด: “ผมคิดไม่ถึงเลยว่า คุณจะตามหามาถึงประเทศZ ดูเหมือนว่าคุณเป็นห่วงลี่จิ่วเชียนไม่น้อย”
“คนเราต้องรู้จักบุญคุณคนที่เคยช่วยเหลือเรา ไม่ว่าวันนี้เป็นใครที่จับลี่จิ่วเชียนไป ฉันก็ตามมาถึงประเทศZเหมือนกัน”ตอนที่มู่น่อนน่อนพูดประโยคออกมา น้ำเสียงของเธอจริงจังมาก
ความตกใจบนใบหน้าของลี่จิ่วชังและก็กลับสู่ความสงบอีกครั้ง
เขาใช้นิ้วชี้ของเขาเค๊าะโต๊ะแล้วพูดอย่างช้าๆ ว่า “ผมพาคุณไปพบเขาได้”
