ไม่นาน พนักงานเสิร์ฟก็พาผู้จัดการเข้ามา
หลังจากที่ผู้จัดการเข้ามา ทันทีที่เห็นมู่น่อนน่อน สีหน้าก็เปลี่ยนฉับพลัน
แน่นอนผู้จัดการรู้ว่ามู่น่อนน่อนเป็น “อดีตภรรยา” ของเฉินถิงเซียว โดยธรรมชาติแล้วจึงรู้จักเธอ
สามารถเป็นผู้จัดการในจีนติ่งได้ แน่นอนว่าต้องไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ
ผู้จัดการมีรอยยิ้มประดับเต็มใบหน้า พูดด้วยรอยยิ้มบางว่า “คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคุณมู่ ถ้ารู้ก่อนว่าคุณมู่มา เราจะให้บริการอย่างดีที่สุดเลยครับ”
มู่น่อนน่อนรู้ว่า ผู้จัดการแค่พูดตามมารยาทเท่านั้น จีนติ่งเปิดมาเพื่อทำธุรกิจ และยังทำธุรกิจแต่กับพวกชนชั้นสูงด้วย ยกเว้นมู่น่อนน่อนคนเดียวที่ได้รับการให้เกียรติในฐานะ “อดีตภรรยาของเฉินถิงเซียว” ซึ่งเป็นเพียงนักเขียนบทหน้าใหม่ในวงการบันเทิงเท่านั้น
บุคคลสำคัญใหญ่โตจำนวนมากมาจีนติ่งเพื่อบริโภค อย่างมู่น่อนน่อนจะสำคัญอะไร
ผู้จัดการสุภาพต่อมู่น่อนน่อนมากขนาดนี้ ก็แค่อยากทำเรื่องใหญ่ให้เป็นเรื่องเล็ก ทำเรื่องเล็กให้สลายไป
ถ้าปกติ มู่น่อนน่อนอาจจะช่างมันไปก็ได้
แต่วันนี้เธอมาหาเรื่อง โดยธรรมชาติแล้วจึงไม่อาจช่างมันได้
“ผู้จัดการสุภาพแล้ว” มู่น่อนน่อนเลื่อนสายตาขึ้น ขดยิ้มเล็กน้อย เผยรอยยิ้มที่พอเหมาะพอดี ไม่เย่อหยิ่งเกินไป และไม่ให้คนอื่นรู้สึกไม่ดี
มู่น่อนน่อนเอียงศีรษะ น้ำเสียงไม่เบาไม่แรง “บางทีพนักงานเสิร์ฟอาจไม่เข้าใจคำพูดของฉันชัดเจนนัก ที่ฉันต้องการพบคือบอสของพวกคุณ”
สีหน้าของผู้จัดการเปลี่ยนไปเล็กน้อย อันที่จริงตอนแรกเขามีความคิดว่าจะทำเรื่องใหญ่ให้เป็นเรื่องเล็ก ทำเรื่องเล็กให้สลายไป
ทว่า มู่น่อนน่อนนั้นชัดเจนว่าไม่ยอมรามือง่ายๆ
คนที่มาหาเรื่องจีนติ่งนั้นมีไม่น้อย และมู่น่อนน่อนคนนี้ก็ไม่ยกเว้น
เพียงแต่ คนที่มีสถานะละเอียดอ่อนอย่างมู่น่อนน่อนยังเป็นคนแรก
มู่น่อนน่อนมาที่จีนติ่งหลายครั้งแล้ว ผู้จัดการก็ค่อนข้างประทับใจในตัวเธอ มีมารยาทสุภาพต่อคนอื่น และไม่เหมือนคนหยาบคายไร้เหตุผล
ผู้จัดการไตร่ตรองชั่วครู่ ก่อนจะพูดว่า “คุณมู่ครับ คุณก็รู้ บอสของเราไม่ได้มาจีนติ่งบ่อยนัก ถึงอย่างไรเขาก็งานยุ่งมาก คุณมู่ก็เป็นแขกประจำของเรา หรือไม่เอาแบบนี้ เครื่องดื่มวันนี้ผมให้ส่วนลดขั้นต่ำที่สุดแก่คุณดีไหมครับ”
“ฉันดูเหมือนคนขัดสนเรื่องเงินเหรอ” มู่น่อนน่อนเอาแบล็กการ์ดออกมาจากกระเป๋า วางไว้บนโต๊ะตรงหน้า น้ำเสียงหนักเล็กน้อย เพิ่มความเยือกเย็นในน้ำเสียงขึ้นมาหลายส่วน
ผู้จัดการเห็นแบล็กการ์ด ก็พูดด้วยความตกใจหน้าซีด “คุณมู่โปรดรอสักครู่ ผมจะไปติดต่อหาบอสเดี๋ยวนี้ครับ”
แบล็กการ์ดที่มู่น่อนน่อนนำออกมา เป็นแบล็กการ์ดลิมิเต็ดไม่จำกัดวงเงินภายใต้แบรนด์เฉินซื่อซึ่งได้รับจากตระกูลเฉินในตอนนั้น
แม้คนที่มีแบล็กการ์ดจะมีหลายคน แต่โดยพื้นฐานแล้วคนที่มีความรู้ในจุดนี้ล้วนรู้ว่าแบล็กการ์ดนี้เป็นอย่างไร
มู่น่อนน่อนเก็บแบล็กการ์ดกลับไป น้ำเสียงนุ่มนวล “งั้นรบกวนผู้จัดการแล้ว”
ผู้จัดการยิ้ม ก่อนจะนำพนักงานเสิร์ฟออกไป
ทันทีที่ออกจากห้องวีไอพีส่วนตัว ผู้จัดการก็เอาโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหากู้จือหยั่น
บอสที่ออกหน้าของจีนติ่นก็คือกู้จือหยั่น ถ้าสถานการณ์โดยทั่วไป เวลาจีนติ่นมีเรื่องก็จะติดต่อกู้จือหยั่น
กู้จือหยั่นรู้ว่าปกติหากทางจีนติ่งไม่มีเรื่องที่จัดการไม่ได้ ก็จะไม่ตามหาเขา
เขารับสายและถามว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น”
“ประธานกู้ครับ มีคนบอกว่าที่เราขายเหล้าปลอม จึงต้องการพบบอสครับ”
“เรื่องแบบนี้ไม่ได้เพิ่งเกิดครั้งแรก พวกคุณเคยจัดการมาหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้เป็นอะไร” น้ำเสียงของกู้จือหยั่นหงุดหงิดเล็กน้อย “ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็แจ้งตำรวจ คนนั้นขัดสนเรื่องเงินหรือไงถึงบอกว่าเราทำไวน์ปลอม”
ผู้จัดการลังเลครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “บุคคลท่านนั้นที่หาเรื่องก็คือคุณมู่ครับ และก็ไม่ใช่ท่านที่ขัดสนเรื่องเงิน”
กู้จือหยั่นหยุดไปครู่หนึ่ง เรื่องที่ทำอยู่ในมือนิ่งไป เอ่ยถามว่า “ใคร คุณมู่ไหน”
“ชื่อมู่น่อนน่อน นักเขียนบท อดีตภรรยาของเฉินถิงเซียว……”
ฟังถึงตรงนี้ กู้จือหยั่นก็ขัดจังหวะคำพูดของผู้จัดการทันที “ไอเคๆ ผมรู้แล้ว เรื่องนี้ผมจัดการเอง”
ทันทีที่วางสาย กู้จือหยั่นก็เด้งตัวจากเก้าอี้
มู่น่อนน่อนวิ่งไปหาเรื่องที่จีนติ่ง? แถมยังระบุว่าต้องการพบบอส?
ไม่ใช่ว่าต้องการพบเฉินถิงเซียวเหรอ
สองคนนี้ทำบ้าอะไรกันอีก
กู้จือหยั่นส่ายหน้า แล้วโทรออกหาเฉินถิงเซียว
โทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเวลานานกว่าจะเชื่อมต่อ
“เฉินถิงเซียว ไปดูแลภรรยาคุณหน่อย เธอกำลังหาเรื่องอยู่ที่จีนติ่ง!” กู้จือหยั่นตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม เป็นการทิ้งระเบิดใส่เฉินถิงเซียว
เฉินถิงเซียวเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น”
“คุณไปที่จีนติ่งดูก็รู้ ไปเองเลย! เรื่องของพวกคุณเองก็จัดการกันเอง” กู้จือหยั่นพูดจบก็วางสายไปเลย
นานมากแล้วที่ไม่ได้มีโอกาสวางสายใส่เฉินถิงเซียว ยังรู้สึกดีเหมือนเคย
……
มู่น่อนน่อนรออยู่ในห้องมาสักพักใหญ่แล้ว ประตูห้องถึงได้ถูกคนเปิดออกอีกครั้ง
เธอได้ยินเสียงผลักประตู จึงเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว เห็นใบหน้าอันคุ้นเคยของเฉินถิงเซียว
ชุดบนตัวของเฉินถิงเซียวยังคงสไตล์และสีเดียวกับชุดในงานเลี้ยงอาหารค่ำ แต่มู่น่อนน่อนรู้จักเขาดี อันที่จริงเขาได้เปลี่ยนชุดแล้ว
ชุดของเขามีลักษณะคล้ายกัน มีความแตกต่างเพียงเล็กน้อย คนทั่วไปมองไม่ออก
มู่น่อนน่อนจ้องมองเฉินถิงเซียวครู่หนึ่ง ก่อนที่สายตาจะตกไปที่ด้านหลังของเขา พบว่าข้างหลังเขาไม่มีคนอื่น
ดูเหมือนว่าเขาจะขับรถมาที่นี่ด้วยตัวเอง
มู่น่อนน่อนถอนสายตากลับ เฉินถิงเซียวพลิกมือไปด้านหลังเพื่อปิดประตู แล้วเดินไปนั่งบนโซฟาตรงข้ามมู่น่อนน่อน
เฉินถิงเซียวนั่งตรงข้ามเธอ สองมือวางบนเข่า มองมู่น่อนน่อนด้วยสีหน้าเย็นชา น้ำเสียงก็เย็นชาเฉยเมยอย่างมาก “คุณมู่มีปัญหาอะไร พูดมาตรงๆ เลยดีกว่า”
คุณมู่?
มู่น่อนน่อนแอบกัดฟันด้วยความโกรธ พยายามระงับความโกรธจัดที่กำลังจะพุ่งออกจากอก พูดด้วยเสียงเรียบที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ “ฉันสงสัยว่าพวกคุณขายเหล้าปลอม”
เฉินถิงเซียวจ้องเธอไม่วางตาทันที ดวงตาเข้มดุจหมึก หมึกหนามากจนมองไม่เห็นอารมณ์อื่นใด แค่มองเธอนิ่งๆ ไปอย่างนั้น
มู่น่อนน่อนที่อยู่ภายใต้สายตาของเขา มีความรู้สึกผิดเล็กน้อยจนต้องหลบตา
เดิมทีเธอตั้งใจใช้สิ่งนี้เพื่อให้เฉินถิงเซียวมาหา เฉินถิงเซียวฉลาดขนาดนั้น แน่นอนว่าเมื่อได้รับข้อความ ก็ต้องเดาความคิดของเธอได้
แต่เขาก็ยังมา
คิดมาถึงตรงนี้ มู่น่อนน่อนก็สูดหายใจเข้าลึก เชิดคางขึ้นเล็กน้อย อยากให้ตัวเองดูแข็งแกร่งขึ้นสักหน่อย
มู่น่อนน่อนกวาดมองขวดเปล่าบนโต๊ะ ส่งสัญญาณให้เฉินถิงเซียวดู “เห็นไหม ฉันดื่มไปมากขนาดนี้ แต่กลับไม่เมาสักนิด ต่อให้ฉันคอแข็ง แต่ไวน์เยอะขนาดนี้จะถึงขนาดไม่มีปฏิกิริยาสักนิดเลยเหรอ”
เฉินถิงเซียวจ้องเธอไม่กี่วินาที แล้วทันใดนั้นก็หลุดหัวเราะ “ดื่มหมดเลยเหรอ”
“ถ้าไม่อย่างนั้นแล้วยังไงล่ะ” ใจมู่น่อนน่อนแม้จะอ่อนแอ แต่ภายนอกกลับไม่ยอมแพ้ ดูมั่นใจอย่างถึงที่สุด
“งั้นเหรอ” เฉินถิงเซียวมองเธออย่างเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม หันหน้าไปทางห้องน้ำและเหลือบมองดู สีหน้าแสดงออกว่ารู้หมดแล้ว
มู่น่อนน่อนรู้ ว่าเฉินถิงเซียวมองกลอุบายของเธอออกนานแล้ว
ในเมื่อถูกจับได้แล้ว มู่น่อนน่อนก็ไม่เสแสร้งอีก พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เฉินถิงเซียว คุณรู้อยู่แล้วว่าทำไมฉันถึงให้คุณมาหา!”
