เมื่อก่อน ตอนที่เฉินมู่ดูการ์ตูน เธอตั้งใจดูจนไม่กะพริบตาเลย
ตอนนี้เธอถึงขั้นบอกว่าการ์ตูนไม่สนุก น่าเบื่อ？
มู่น่อนน่อนถามหยั่งเชิงว่า：“งั้นหนูอยากดูอะไรคะ？”
เฉินมู่ก็ไม่พูด ได้โดดลงมาจากโซฟาแล้วขึ้นไปชั้นบนโดยตรง
มู่น่อนน่อนตามขึ้นไป ก็เห็นเฉินมู่ได้หอบกระดานมานั่งลงที่พื้นแล้วเริ่มวาดรูป
เฉินมู่วาดได้ใจจดใจจ่อ ก็ไม่สนว่ามู่น่อนน่อนเข้ามาหรือเปล่า
มู่น่อนน่อนพยายามพูดคุยกับเฉินมู่ แต่เฉินมู่ก็ไม่ค่อยสนใจเธอ
เฉินมู่จมปลักอยู่ในโลกของตัวเอง เหมือนตัดขาดกับทุกอย่าง
มู่น่อนน่อนอยู่กับเธอไปสักพัก ก็ได้ลงไปทำอาหารเที่ยงให้เฉินมู่แล้ว
เธอก็ไม่คิดจะทานอาหารเที่ยงที่นี่ แค่ทำอาหารให้เฉินมู่ทานสักมื้อเฉยๆ
คนใช้รู้ว่าเธอจะทำกับข้าว ต่างก็ได้ออกมาจากห้องครัว
ตอนเที่ยงเฉินถิงเซียวไม่ได้กลับมา ตอนนี้เฉินจิ่งหยุ้นก็ไปแล้ว อาหารเที่ยงของเฉินมู่ก็มีมู่น่อนน่อนเป็นคนทำให้ คนใช้จึงไม่จำเป็นต้องเตรียมอาหารให้ใคร
มู่น่อนน่อนใช้ใจทำอาหารที่มีรูปทรงน่ารักๆออกมา
เด็กผู้หญิงล้วนชอบของน่ารักหมด
มู่น่อนน่อนยกอาหารเที่ยงที่ทำเสร็จออกมาจากห้องครัวด้วยรอยยิ้ม ตอนที่เดินผ่านห้องโถง หน้าบ้านได้มีคนเดินเข้ามา
ทันใดนั้นเธอเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นเฉินถิงเซียวกำลังก้าวเท้ายาวเดินมาในห้องโถง
เฉินถิงเซียวก็กำลังมองมาที่เธอพอดี สายตาของทั้งสองได้กระทบเข้าด้วยกันอยู่กลางอากาศ
มู่น่อนน่อนนึกถึงเรื่องของเมื่อวาน ก็เหมือนถูกเผายังไงอย่างงั้น ได้เคลื่อนย้ายสายตาออกกะทันหัน ทำเป็นเหมือนไม่เห็นเฉินถิงเซียว และได้ขึ้นชั้นบนโดยตรง
เธอก้มหน้าเดินขึ้นไปชั้นบน ยับยั้งความวู่วามที่อยากจะหันไปมองเฉินถิงเซียว
เขามีอะไรน่าดู？
เมื่อคืนตอนที่อยู่โรงแรมจีนติ่ง เขาถึงขั้นไม่พูดไม่สนใจเธอเลย งั้นก็แสดงว่าเขาได้ตัดสินใจเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่าครั้งนี้อยากเลิกกับเธอจริงๆ
ทุกคนล้วนมีศักดิ์ศรีและขอบเขตของตัวเอง
เธอก็เหมือนกัน！
พอขึ้นมาชั้นบน มู่น่อนน่อนพบว่าฝ่ามือที่ตัวเองถือถาดไว้มีเหงื่อซึมออกมาแล้ว
ตื่นเต้นอย่างไร้สาเหตุ
ก็ไม่รู้ว่าตื่นเต้นอะไร
มู่น่อนน่อนยกอาหารเที่ยงมาที่ห้องนอนของเฉินมู่ เฝ้าดูเธอทานจนหมดถึงออกมา
ตอนที่ออกมา เธอได้มองไปยังทิศทางห้องอ่านหนังสือของเฉินถิงเซียวแวบนึงอย่างควบคุมไม่ได้
ประตูของห้องอ่านหนังสือปิดสนิท เมื่อครู่เธออยู่ที่ห้องนอนของเฉินมู่ไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว ที่เฉินถิงเซียวกลับมากะทันหัน บางทีอาจจะแค่กลับมาเอาเอกสารสำคัญที่บ้านเฉยๆ ไม่แน่ตอนนี้อาจจะออกไปแล้ว
พอคิดแบบนี้ ในใจมู่น่อนน่อนได้ผ่อนคลายลงมาบ้าง
แต่ตอนที่เธอเดินมาถึงหัวบันได พอเห็นเฉินถิงเซียวนั่งอยู่ที่โซฟาของห้องโถง จิตใจที่ผ่อนคลายลง ก็ได้อกสั่นขวัญแขวนขึ้นมาทันที
ทำไมเฉินถิงเซียวยังไม่ได้ไปอีก！
อารมณ์ของมู่น่อนน่อนค่อนข้างซับซ้อน จะลงดีหรือไม่ลงดี
เธอได้ชะโงกมองลงไปอีกทีนึง เฉินถิงเซียวถือโทรศัพท์อยู่ ก้มหน้าไว้ไม่รู้กำลังทำอะไรอยู่
ในขณะนี้เอง มือถือของเขาได้ดังขึ้น
มองเฉินถิงเซียวรับสาย มู่น่อนน่อนก็ได้ลงไปชั้นล่างอย่างใจกล้า
เธอมาถึงห้องโถง ได้เอาถาดให้คนใช้ทันที แล้วหันหลังเดินออกไปข้างนอกโดยตรง
ในขณะนี้เอง จู่ๆด้านหลังมีเสียงของเฉินถิงเซียวก้องมา：“หยุด”
เสียงของเฉินถิงเซียวทุ้มต่ำ ฟังไม่ออกว่ามีอารมณ์ยังไง
มู่น่อนน่อนอึ้งอยู่ครู่นึง ไม่ได้หยุดฝีเท้า กลับกันได้เดินเร็วกว่าเดิม สุดท้ายได้วิ่งโดยตรงซะเลย
เหมือนเธอได้ยินเสียงยิ้มหยันของเฉินถิงเซียวมาจากด้านหลัง
แต่เธอมัวแต่มาคิดเยอะขนาดนั้นไม่ได้แล้ว เธอไม่อยากอยู่เผชิญหน้ากับเฉินถิงเซียว เผชิญหน้ากับเฉินถิงเซียวคนนี้ที่ไม่มีความสัมพันธ์กับเธอ
ความสัมพันธ์ระหว่างคนมันเปราะบางเกินไป
ระหว่างพวกเขาไม่มีพันธะการแต่งงานกัน
ถึงมีเฉินมู่ลูกสาวคนนี้ พวกเขานอกจากเป็นพ่อแม่ของเฉินมู่แล้ว ไม่มีความสัมพันธ์อะไรซึ่งกันและกัน
ถ้าดันต้องบอกว่ามีความสัมพันธ์ นั่นก็คือตอนนั้นเฉินถิงเซียวได้มอบบริษัทเฉินซื่อให้มู่น่อนน่อน ระหว่างทั้งสองอาจจะยังมีพันธะทางผลประโยชน์
มู่น่อนน่อนคิดมากในชั่วขณะ
เลยทำให้ตอนที่เธอวิ่งมาถึงข้างนอก ถูกบอดี้การ์ดขวางเอาไว้ เธออึ้งไปครู่นึงถึงดึงสติกลับมา
“พวกนายจะทำอะไร หลีกไป！”มู่น่อนน่อนหน้าบึ้งไว้ แววตาเย็นชา
พวกบอดี้การ์ดต่างก็มองหน้ากันไปมาอย่างค่อนข้างลังเล แต่สุดท้ายพวกเขาก็ไม่ท่าทีว่าจะหลีกให้
มู่น่อนน่อนเข้าใจแล้วว่านี่คือความต้องการของเฉินถิงเซียว
ทันใดนั้นมู่น่อนน่อนหันไป ก็เห็นเฉินถิงเซียวกำลังเดินออกมาจากห้องโถงอย่างใจเย็น
ชุดสูทสีดำทั้งตัว ทำให้เขายิ่งดูเย็นชาลุ่มลึกเข้าไปใหญ่ ยิ่งทำให้คนมีความรู้สึกว่ายากที่จะคาดเดา
มู่น่อนน่อนขมวดคิ้วมองหน้าเขา：“เฉินถิงเซียว！คุณหมายความว่ายังไง？”
เฉินถิงเซียวค่อยๆเดินมาที่ตรงหน้าเธอ ทุกย่างก้าวที่เขาเดิน มู่น่อนน่อนรู้สึกความกดดันบนตัวก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น เธอถอยหลังไปสองก้าวอย่างควบคุมไม่ได้
ท้ายที่สุด เฉินถิงเซียวเดินมาหยุดอยู่ที่ตรงหน้าเธอ หลุบตาจ้องมองเธอไปครู่นึง ถึงค่อยๆส่งเสียงออกมา：“ให้คุณหยุดไม่ได้ยินรึไง？”
“คุณชายเฉินไม่ได้เอ่ยชื่อเอ่ยนามสกุล ใครจะไปรู้ว่าให้คนนี้หยุดหรือว่าให้คนนั้นหยุด？”มู่น่อนน่อนเชิดคางขึ้นเล็กน้อย สีหน้าเย็นชา ไม่ยอมเลยแม้แต่น้อย
จู่ๆเฉินถิงเซียวได้หัวเราะเยาะทีนึง
มู่น่อนน่อนเบะปากด้วยจิตใต้สำนึก หัวเราะอะไร？มีอะไรน่าหัวเราะ？
เอาเรื่องผีสางเทวดามาลวงล่อใจคน！
“คิดว่าก่อเรื่องที่จีนติ่งแล้วสามารถถอนตัวออกมาได้ ก็นึกว่าตัวเองมีความสามารถแล้วงั้นเหรอ？”เฉินถิงเซียวมองหน้าเธอพร้อมพูดเหน็บแนม：“เป็นผู้หญิงที่ทำหน้าที่ตัวเองให้ดีหน่อย ก่อเรื่องให้น้อยหน่อย เพราะยังไงคุณก็เป็นแม่ของลูกผม”
——คุณเป็นแม่ของลูกผม
เหอะ แยกได้ชัดเจนจังเลยนะ
เฉินถิงเซียวระวังและระแวง ส่วนใหญ่ในเวลาสำคัญ เขาพูดจาไม่เคยมีจุดรั่วไหลเลย
มู่น่อนน่อนมองเขาด้วยสีหน้าเหน็บแนม แล้วพูดทีละถ้อยคำ：“เกี่ยว อะ ไร กับคุณ”
เธอเพิ่งพูดคำนี้ออกมา สีหน้าของเฉินถิงเซียวก็บูดบึ้งขึ้นมาทันทีอย่างสามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่าจริงด้วย
มองดูเฉินถิงเซียวสีหน้าเปลี่ยนไป อย่าให้พูดเลยว่ามู่น่อนน่อนสะใจมากแค่ไหน
ใครใช้ให้เขาอยู่ดีไม่ว่าดีมาพูดคำพูดที่เหมือนใช่แต่ไม่ใช่ มาทำให้เธอทุกข์ใจล่ะ！
เธอก็จะทำให้เขาทุกข์ใจเหมือนกัน！
มู่น่อนน่อนหรี่ตาเล็กน้อย มองหน้าเขาอย่างไม่ยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว
กรามของเฉินถิงเซียวตึงเอาไว้ สีหน้าแววตาไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไร แต่มู่น่อนน่อนกลับรู้สึกได้อย่างแปลกประหลาดว่าเฉินถิงเซียวแอบกัดฟันไว้แน่น
ไม่รู้ว่าทั้งสองอยู่ด้วยกันนานเกินไปเลยมีความเข้ากันเกินไป หรือว่าเธอคิดมากไปเอง
ผ่านไปสักพัก เฉินถิงเซียวถึงพูดอย่างเย็นชาว่า：“ดีมาก”
“ในเมื่อดีมาก งั้นตอนนี้ปล่อยฉันไปได้หรือยัง？”มู่น่อนน่อนไม่กลัวเลยสักนิด
ตอนนี้สำหรับเธอแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดคือเฉินมู่ ถึงเฉินถิงเซียวโกรธเธอมากแค่ไหน เขาก็คงไม่มีทางเอาเฉินมู่มาเป็นที่ระบายความโกรธหรอก
เผชิญหน้ากับเฉินถิงเซียว มู่น่อนน่อนตอนนี้คือมีที่พึ่งจึงไม่เกรงกลัว
เปลี่ยนวิธีพูดอีกแบบนึงก็คือ มีข้อบกพร่องหรือผิดพลาดแล้วปล่อยให้เป็นไปตามยถากรรม ไม่แก้ไขให้ถูกต้อง
ระหว่างเธอกับเฉินถิงเซียวกลายเป็นแบบนี้แล้ว ถึงจะแย่ก็ไม่แย่ไปกว่านี้แล้ว？
คิดถึงพวกนี้ สีหน้าท่าทางของมู่น่อนน่อนก็ยิ่งเยือกเย็นไม่สะทกสะท้านมากยิ่งขึ้น
เฉินถิงเซียว“ฮื้อ”ทีนึง จากนั้นได้เดินผ่านเธอไปข้างนอกโดยตรง
เฉินถิงเซียวไปแล้ว พวกบอดี้การ์ดที่ขวางมู่น่อนน่อนเอาไว้ก็ย่อมหลีกทางให้เธอแล้วเหมือนกัน
