หลังจากเห็นว่าจางมู่เดินออกจากถ้ำ,หยวนรุยก็บ่นว่า,”ลุง,ทำไมคุณอยู่ในนั้นนานจัง?ฉันรออยู่ที่นี่มาสักพักละ.ลิตเติ้ลแบล็คก็ไม่เล่นกับข้า,ข้าเบื่อจะตายแล้ว.
จางมู่ยิ้มเล็กน้อยและลูบไปที่หัวของเธอ,”ไม่ต้องเป็นห่วง,ตอนนี้ข้าไม่ได้ออกมาแล้วหรือ?”
เมื่อหยวนรุยเห็นว่าจางมู่อารมณ์ดี,เธอเดาว่าจางมู่คงได้สิ่งที่เขาต้องการ.เธอถามอย่างเปิดเผยด้วยดวงตาที่เปิดกว้าง,”ลุง,คุณได้สิ่งที่คุณต้องการแล้วหรือ?นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคุณมีความสุขมาก.”
จางมู่เกาหัวของเขาด้วยความอึดอัดใจและยิ้มกว้าง ๆ, “มันเห็นได้ชัดขนาดนั้นเลยหรือ?”
ถลึงตาอย่างจริงจังไปที่จางมู่,หยวนรุยตอบว่า,”ใช่!มันดูเหมือนคุณได้เก็บเกี่ยวข้าวในช่วงฤดูเก็บเกี่ยวที่ดี!ลุง,บอกข้าเกี่ยวกับมัน!ฉันอยากรู้จริงๆ!”
หลังจากได้ยินอย่างนั้น,จางมู่ถอนหายใจและกางมือของเขาออก,”ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากโชว์ให้เจ้าดู!ข้าแค่กังวลว่าเจ้าจะกลัว!มันเพียงผู้ช่วยเช่นเดียวกับลิตเติ้ลแบล็ค.
อย่างไรก็ตาม,หยวนรุยรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นหลังจากฟังคำพูดของเขาและถามว่า,”มีอะไรที่น่าเกลียดยิ่งกว่าลิตเติ้ลแบล็ค หลังจากที่มันหลังจากที่มันกลายร่างเป็นตัวใหญ่อีกหรือ?ข้าไม่กลัว.มาเถอะ,แสดงให้ฉันเห็นว่าคุณมีอะไร!มันเป็นแมลงอีกแล้วหรือ?คุณชอบสะสมแมลงหรือ?มันจะน่ากลัวนิดหน่อย ถ้ามันเป็นจริง.ฉันคงยืนไม่ได้อีกต่อไป,แค่ลิตเติ้ลแบล็คก็เพียงพอ.มันน่ารังเกียจเกินกว่าที่จะจินตนาการว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางพวกหนอน.”
ลิตเติ้ลแบล็คขยับเล็กน้อยบนไหล่ของหยวนรุยราวกับว่า ได้ยินว่ามีคนพูดไม่ดีเกี่ยวกับมัน.อย่างไรก็ตาม,มันแค่เขยิบเล็กน้อยและหลับไปได้อย่างรวดเร็วอีกครั้ง.หลังจากทั้งหมด,ทุกอย่างที่ลิตเติ้ลแบล็คได้กินมีเพียงครึ่งหนึ่งที่ย่อย.การนอนหลับเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการดูดซึม,เพียงแค่ปล่อยให้มันนอนหลับ.
“มันไม่ใช่แมลง!ข้าจะโชว์ให้เจ้าดู,แต่เจ้าควรถอยหลังไปสักไม่กี่ก้าว.”
จางมู่ขอให้หยวนรุยให้ยืนห่างจากเขา.หยวนรุยเดินห่างออกไปเพียงไม่กี่เมตรและมองไปที่จางมู่ด้วยดวงตาที่เปิดกว้าง.
จากนั้น,หลังจากได้ยินเสียงจางมู่เรียก,ดอกบัวเลือดปีศาจก็โผล่ออกมาจากแขนซ้ายของจางมู่และแกว่งตัวขึ้นไปในอากาศ.
ดอกบัวเลือดปีศาจได้โจมตีไปที่หยวนรุยทันทีที่พบเธอ,ทำให้หยวนรุยตกใจกลัวจนขาเธอล้มลง.
โชคดี,ที่จางมู่จับตาดูดอกบัวเลือดปีศาจและสั่งมันให้ไม่โจมตีหยวนรุยในขณะที่มันออกมา.
อย่างไรก็ตาม,สัญชาตญาณของมันแข็งแกร่งกว่าสติปัญญาของมัน.เคราะห์ดี,ที่จางมู่ขอให้หยวนรุยอยู่ห่างจากเขา,มิฉะนั้น,เธออาจตกอยู่ในอันตราย.
ความเร็วและพลังการระเบิดของดอกบัวเลือดปีศาจน่ากลัวมาก!
จางมู่ยังคงรู้สึกกลัวต่อเนื่องหลังจากที่ระเบิดความแข็งแกร่งของดอกบัวเลือดปีศาจ,แต่หยวนรุยยิ่งกลัวยิ่งขึ้น.เธอปฏิเสธมือของจางมู่ที่จะช่วยเธอลุกขึ้น จนกระทั่งเขาเรียกเถาที่ยังคงเป็นเกลียวอยู่รอบแขนของเขาไว้ในร่างของเขา.ถึงอย่างนั้น,ก็ตาม หยวนรุยก็ยังคงหลีกเลี่ยงแขนซ้ายของจางมู่โดยไม่รู้ตัว.
หลังจากนั้นไม่นาน,หยวนรุยก็ตีจางมู่และร้องว่า,”ลุง,ทำไมต้องทำให้ฉันกลัวตลอด?คุณไม่รู้หรือว่ามันเกือบทำให้ฉันเสียโฉม? “
จางมู่ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร.”ข้าเตือนเจ้าแล้วให้ระวัง.ข้าไม่รู้ว่ามันจะมีความรู้สึกไวต่อสิ่งมีชีวิต.นี่เป็นความผิดของข้าด้วยหรือ? “
หลังจากได้ยินอย่างนั้น,หยวนรุยยิ่งรู้สึกผิดที่คิดว่าจางมู่กำลังว่าเธอ.เธอร้องไห้,”มันเป็นความผิดของฉันเอง.ใครบอกให้คุณใส่ของอันตรายแบบนั้นไปในแขนเล่า?มันน่าขยะแขยงขนาดนั้น!”
“มันเป็นความผิดของข้าเอง,มันเป็นความผิดของข้าเอง.”จางมู่ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะขอโทษ,”ถูกแล้ว,นี้ก็มืดแล้ว.พักที่นี่สักคืนเถอะ.”จางมู่วอกแวกกับความสนใจของหยวนรุยเรียบร้อย.
“ถ้ำหินนั้นเย็นและพระใหญ่ในนั้นก็น่ากลัว.ฉันจะไม่อยู่ที่นั่น.”หยวนรุยยังคงรู้สึกกลัว เมื่อนึกถึงความหนาวเย็นที่ทะลุกระดูก,ดังนั้น เธอจึงไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของจางมู่.
แต่พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น.เมื่อมันเริ่มมืด พวกเขาก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ แม้ว่าเขาจะมีดอกบัวเลือดปีศาจและลิตเติ้ลแบล็ค.เขาไม่ได้มีความมั่นใจที่จะเดินในความมืด.
ยังมีอีกหลายอย่างที่จางมูไม่รู้จัก แม้ว่าเขาจะกลับมาจากอนาคต.เขาจะเสียใจในชีวิตของเขา ถ้าเขาตายจากความโอหัง.
คิดอีกครั้ง,จางมู่จึงตัดสินใจพักที่นี่.จางมู่ทำข้อตกลงและบอกกับหยวนรุยว่า,”สมบัติที่ซ่อนอยู่ในถ้ำหินถูกนำออกมาโดยข้า.ดังนั้น เจ้าจึงไม่ต้องกังวล.เนื่องจากเจ้าไม่ต้องการเข้าไป,เราก็สามารถอยู่ข้างนอกและพักผ่อนได้.มันอันตรายมากที่จะเคลื่อนไหวในเวลากลางคืน.”
หยวนรุยรู้ว่า เธอไม่ควรจะต่อต้านในเวลาเช่นนี้.เธอพยักหน้าและพบบริเวณที่สะอาดห่างจากถ้ำหิน.
จางมู่ได้จุดคบเพลิงเหล่านั้นและวางไว้ในวงกลมเป็นรั้ว.เห็นซากศพของลิงกลายพันธุ์ทุกตัวรอบๆ,จางมู่ คิดว่ามันจะไร้ประโยชน์ ถ้าเขาไม่ได้ใช้ประโยชน์จากพวกมัน.ลิตเติ้ลแบล็คกินอย่างจุกจิกจู้จี้ ขณะที่ดอกบัวเลือดปีศาจกินทุกอย่าง.ดังนั้น จางมู่จึงวางแผนที่จะเก็บศพของลิงเพื่อใช้เป็นอาหารของดอกบัวและเก็บคริสตัลไว้บ้าง.
เมื่อคิดอย่างนี้,จางมู่ได้ใส่ศพลงในแหวนพ่อค้า.โชคดี,ที่เวลาจะไม่ผ่านไปในแหวนหรือว่าซากศพจะกลายเป็นเน่าอย่างรวดเร็ว.
หลังจากที่ได้ทุกสิ่งทุกอย่างลงไป,จางมู่ก็โยนลิตเติ้ลแบล็คที่กำลังนอนหลับอยู่บนไหล่ของหยวนรุยออกมาและตะโกนว่า,”กลายร่างใหญ่และนอนหลับ.ปลุกข้าขึ้นถ้ามีอันตราย.เข้าใจ?”
หลังจากที่ตื่นขึ้นมาจากความฝันที่ดี,ลิตเติ้ลแบล็คมองไปที่จางมู่ด้วยความโกรษ,แต่เมื่อพบว่า จางมู่ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ดี,มันก็บินขึ้นและดูรอบ ๆ ค่ายพักชั่วคราว.
ลิตเติ้ลแบล็ครู้ว่ามันจะใช้พลังงานมากในการกลายร่าง,แต่ตอนนี้ ไม่ใช่เวลาที่จะประหยัดพลังงาน.มันจำเป็นต้องอยู่ในสถานะที่แข็งแกร่งที่สุดสำหรับเวลากลางคืน.
นอกจากนี้,ยังมีกลิ่นเหม็นของเลือด.แม้ว่าศพของลิงกลายพันธุ์ได้รับการเก็บรวบรวมและหยิบทิ้งโดยจางมู่,ทั้งซอมบี้หรือสัตว์กลายพันธุ์อาจมาตามกลิ่นของเลือด.
ไม่เคยใช้มันอย่างเบามือ!
หลังจากที่สูญเสียเลือดมากในวันนี้และมีอารมณ์ไปนั่งรถไฟเหาะต่อ,จางมู่ก็เหนื่อยจะตาย.เขากลัวที่จะหลับไปและไม่ตอบสนองได้อย่างรวดเร็วพอ หากมีบางสิ่งที่เป็นอันตรายเข้ามาใกล้ ๆ,ดังนั้น เขาจึงสั่งให้ลิตเติ้ลแบล็คคอยเฝ้าระวังอย่างเต็มที่.
หลังจากที่ได้รับคำสั่งชัดเจนแล้ว,จางมู่เอาผ้าห่มสองผืนและมอบให้หยวนรุย.จากนั้นเขาก็ใส่ตัวเองลงในผ้าห่มแล้วก็หลับไป.
จางมู่รั้งคิ้วขึ้นและหลับไป.ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นห่วงอะไร.อนาคตหรือความจริงของความหายนะ?เขาเท่านั้นที่รู้.
ด้วยแสงไฟระยิบระยับ,หยวนรุยจ้องที่ใบหน้าที่ไม่โกนหนวดของจางมู่.ทันทีทันใดนั้น,เธอรู้สึกเสียใจกับเขา.
หยวนรุยก็เหนื่อยมาก.เธอไม่เคยเดินไกลเช่นนี้ ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอคงกลัวซ้ำไปอีกหลายครั้ง.หลังจากเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของจางมู่ด้วยแขนของเธอ,หยวนรุยอยู่ข้างๆเธอและหลับไปอย่างรู้สึกปลอดภัย.
