“อะไร?! ท่านมีข้าวสิบตัน? “หวังเหลียงรู้สึกตกใจ.
จางมู่มีข้าวจำนวนมาก!ถ้ามันเป็นจริง,หวังเหลียงต้องการให้ไส้สัตว์เดรัจฉานกับจางมู่เพื่อแลกเปลี่ยนข้าวกับเขา.เนื่องจากจางมู่ได้บอกถึงความสำคัญของไส้สัตว์เดรัจฉาน,ถ้าเขาต้องการที่จะพัฒนาตัวเอง,ไส้สัตว์เดรัจฉานก็เป็นสิ่งจำเป็น.
อย่างไรก็ตาม,เขาก็รู้ว่าพลังงานในร่างกายของเขายังคงเติบโต.เขาไม่จำเป็นต้องใช้พวกมันในตอนนี้.เมื่อเทียบกับการเพิ่มกำลังของเขา,เขาอยากจะเอาข้าวสิบตัน,ซึ่งสามารถยับยั้งความยากลำบากของที่อยู่อาศัยทั้งหมดได้.มีผู้คนอาศัยอยู่ประมาณหนึ่งพันคน.ข้าวสิบตันสามารถสนับสนุนให้พวกเขาอาศัยอยู่อย่างน้อยสิบวัน.
หวังเหลียงต้องการเวลาในขณะนี้!
ทำไมเขาถึงยังคงส่งนักวิวัฒนาการไปทำความสะอาดซอมบี้อยู่ในเมือง?นั้นเพราะพวกเขาขาดอาหาร.คนธรรมดาไม่กินอาหารจำนวนมากทุกวัน,แต่นักวิวัฒนาการเกือบทั้งหมดเป็นนักกินจุ๊!
วันนี้,เขาจัดให้คนธรรมดาสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกในการป้องกันรอบที่อยู่อาศัย และปล่อยให้นักวิวัฒนาการฆ่าซอมบี้ที่อยู่ในเมือง.
จนถึงตอนนี้,พวกเขาเกือบทำความสะอาดซอมบี้รอบที่อยู่อาศัยจนหมด,แต่พวกเขาไม่กล้าที่จะโจมตีฝูงซอมบี้,ซึ่งบังคับให้พวกเขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่พึงประสงค์เหล่านี้.
ถ้าหวังเหลียงไปเก็บทรัพยากรในเมือง,แล้วเขาต้องสำรวจภูมิประเทศก่อน และจัดเส้นทางการขนส่ง.ในช่วงเวลาดังกล่าว,ที่อยู่อาศัยต่างๆจะกินอาหารเป็นจำนวนมาก.หากมีอุบัติเหตุเกิดขึ้น,อาหารของพวกเขาจะหมดเกลี้ยง.
อย่างไรก็ตาม,จางมู่ได้ปรากฏตัวและช่วยแก้ปัญหาทั้งหมด.อาวุธยี่สิบชุดจะเป็นไพ่ที่ทำให้ชนะคนอื่น เมื่อพวกเขาทำความสะอาดฝูงซอมบี้.และข้าวสิบตันจะทำให้ไม่ต้องกลัวเรื่องการขาดแคลนอาหาร.
ทันใดนั้น,หวังเหลียงก็คิดถึงบางสิ่งบางอย่าง.ความกระตือรือร้นของเขาจางลงราวกับการล่มสลายของน้ำ.
“พี่ชายมู่,ท่านเอาข้าวสิบตันมาลำพังได้อย่างไร?พวกมันสามารถเติมครึ่งหนึ่งของช่องว่างในคลังได้เลยนะ! “หวังเหลียงถามด้วยความงงงวย.เขาอยากรู้เกี่ยวกับแหวนพ่อค้าและถาม”รายที่สอง”เกี่ยวกับมัน.รายที่สองบอกกับเขาว่าแหวนของเขาสามารถเก็บของได้เพียงไม่กี่ลูกบาศก์เมตรเท่านั้น.แม้ว่าจางมู่ไม่ใส่อะไรลงในแหวนของเขาแหวนของเขาจะไม่สามารถถือข้าวได้ 10 ตัน!
จางมู่ให้รอยยิ้มลึกลับแก่เขาและพูดว่า “ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าควรใส่ใจ.เพียงแค่บอกข้าว่าเจ้าจะยอมรับความต้องการของข้าหรือไม่.เจ้าต้องกังวลเรื่องอะไร “
หวังเหลียงกรีดฟันและมองไปที่กล่อง.”โอเค.ดีล!”
จางมู่ยิ้ม.เขาเหยียดมือขวาออก,ทันทีทันใดนั้น,หลุมดำขนาดเล็กปรากฏขึ้นข้างๆแหวนของพ่อค้า.ในดวงตาที่ประหลาดใจของหวังเหลียง,กล่องได้รับการดูดซึมเข้าสู่แหวนของจางมู่.
จางมู่ตบไหล่หวังเหลียง,ผู้ที่มองช่องว่างด้วยดวงตาที่เปิดกว้างของเขา.”อย่ากังวล.คลังมีขนาดเล็กเกินไป.พาข้าไปที่พื้นที่โล่งเพื่อที่ข้าจะได้ให้ข้าวไป! “
หวังเหลียงยังคงมีความเชื่อมั่นเพียงครึ่งเดียวและสงสัยว่าแหวนของจางมูนั้นมีข้าวอยู่มากหรือไม่,แต่เขาไม่มีทางเลือก.เขาเดินตามจางมู่,เดินออกจากคลังสินค้า.
จางมู่มองไปรอบ ๆ และเห็นช่องว่างหลังคลังสินค้า.เขาคิดว่ามันเหมาะกับความต้องการ,ดังนั้น เขาจึงเดินตรงไปยังพื้นที่โล่งและพูดกับหวังเหลียงว่า “ข้าจะเอาข้าวมาที่นี่, คนของเจ้าสามารถนำพวกมันเข้าไปในคลังได้ด้วยตัวเจ้าเอง.”
หวังเหลียงพยักหน้าและจ้องมองจางมู่ด้วยความสนใจ.
จางมู่มองไปที่พื้นและลูบแหวนพ่อค้าพิเศษ,ซึ่งเขาได้รับจากพ่อค้าแห่งยุคในเมืองซีอาน,โดยใช้มือซ้าย.
แกร็บ!แกร็บ!แกร็บ!
ขณะที่นิ้วของจางมู่ได้สัมผัสกับแหวน,ทันใดนั้น,ถุงข้าวถุงหนึ่งถูกเทออกจากวงแหวนและกองซ้อนกันบนพื้นดิน.หลังจากนั้นไม่นาน,จางมู่ได้วางข้าวไว้บนพื้นแล้วก็เริ่มใส่ถังน้ำอีกครั้งหลังจากที่ถังอื่นวางอยู่บนพื้นดิน.
“น้ำ?”
จางมู่ยิ้ม “พวกมันเป็นของขวัญฟรี,รวมเป็นสองตัน.ขอบคุณสำหรับการช็อปปิ้ง “
หวังเหลียงจ้องที่ข้าวและน้ำด้วยความปีติ.เขาเต็มไปด้วยความสำนึกบุญคุณและกลืนน้ำลายของเขา.จางมู่ยิ้มมาที่เขา.
จางมู่รู้ที่อยู่อาศัยที่สร้างขึ้นใหม่ต้องการ: อาหารและอาวุธ,และเขาสามารถให้ทั้งคู่ได้.เขาใช้ไปเพียงร้อยยี่สิบคริสตัลสำหรับข้าวนั้น,แต่ตอนนี้,เขาสามารถแลกกับไส้สัตว์เดรัจฉานห้าสิบอัน.ไม่สามารถวัดได้.
ด้วยไส้สัตว์เหล่านี้,ลิตเติ้ลแบล็คน่าจะกล้าที่จะเริ่มวิวัฒนาการได้.
ในเวลานี้,หวังเหลียงไม่คิดว่าจางมู่จะให้ข้าวและน้ำมากขนาดนี้.สิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้คือการเรียกคนให้ย้ายอาหารและน้ำ.เขาเรียกยาม,และบอกพวกเขาเอาข้าวใส่คลังสินค้าและส่วนที่เหลือเข้าโรงรถซึ่งอยู่ตรงกลางของที่อยู่อาศัยทั้งหมด.
หวังเหลียงมองจางมู่ด้วยอารมณ์ที่ผสมกันกระจายตัวทั่วใบหน้าของเขา.จางมู่ได้กลายเป็นความลึกลับมากขึ้นในหัวใจของเขา.แม้ว่าจะไม่ตัดสินเขาจากอำนาจของเขา,เทคนิคการซื้อขายและความกล้าหาญของเขาดีกว่า “รายที่สอง”
