“หยวนรุย,ลิตเติ้ลแบล็คอยู่ที่ไหน?”
จางมู่มองไปรอบๆ,แต่ก็ไม่มีวี่แววจะพบลิตเติ้ลแบล็ค.เขายังคงไม่สามารถเชื่อมต่อกับมันได้,ดังนั้น เมื่อหยวนรุยใจเย็นลง,เขาถึงถามเธอ.
“ลิตเติ้ลแบล็ค…ลิตเติ้ลแบล็คมันหดตัวลงอย่างกะทันหัน ในตอนนั้น.มันไม่ได้ตอบ เมื่อฉันเรียกหามัน,ดังนั้น ฉันจึงใส่มันในกระเป๋าของฉัน.หลังจากนั้นไม่นาน,ซอมบี้ก็พุ่งชน,ลักพาตัวฉันและขโมยกริชที่ลุงมอบไว้ให้ฉัน.”หยวนรุยรู้สึกเสียใจ.
หยวนรุยรู้ว่ากริชมีค่ามากสำหรับจางมู่,แต่เธอสูญเสียมัน.เธอกลัวว่าเขาจะตำหนิเธอ.
เมื่อเขารู้ว่าลิตเติ้ลแบล็คอยู่ในกระเป๋าของหยวนรุย,จางมู่ก็รู้สึกโล่งใจ.
จางมู่ไม่เคยตำหนิหยวนรุย, เมื่อเห็นเธอเกือบจะร้องไห้,เขาลูบหน้าเธอและพูดเบา ๆ ว่า,”มันไม่สำคัญหรอก.เจ้าดูสิ,กริชยังอยู่นี่.อย่าโทษตัวเอง.มันเป็นความผิดของข้า.ข้าลืมไปว่าร่างกายของเจ้าไม่ได้รับความแข็งแกร่ง.นักวิวัฒนาการประเภทจิตใจ อาจทำได้แค่เพียงให้ลิตเติ้ลแบล็คหลับเพียงเล็กน้อยเท่านั้น.”
“ข้าแค่สงสัยว่า เขาสามารถควบคุมลิตเติ้ลแบล็ค และซอมบี้ได้ในเวลาเดียวกัน,ดังนั้น นี่คือเหตุผล.อืม,ข้าเห็นแล้ว,ดังนั้น เขามีขีดจำกัด.”จางมู่ครวญเพลงอย่างเย็นชา และพูดกับตัวเอง.เขาเกือบจะกลัวพ่อค้าย่อยคนนี้,แต่ตอนนี้,เขารู้ความลับของชายลึกลับคนนี้แล้ว.
จางมู่ไม่สามารถทำให้ลิตเติ้ลแบล็คตื่น ขณะที่มันยังคงสลบเนื่องจากพลังทางจิตของนักวิวัฒนาการลึกลับ.ตอนนี้,เขายังไม่รู้วิธีที่จะจัดการกับความสามารถนี้อย่างไร.เขาสามารถต่อต้านการควบคุมด้วยพลังจิต,แต่หยวนรุยและลิตเติ้ลแบล็คทำไม่ได้.นี่เป็นปัญหาใหญ่จริงๆ.
ดูเหมือนว่าถึงเวลาแล้วที่จะหาสิ่งที่สามารถปกป้องจิตใจของพวกเขาได้.หลังจากทุกอย่าง,พวกเขาอาจพบกับนักวิวัฒนาการประเภทจิตใจคนอื่นในอนาคต.
นอกจากนี้,นักวิวัฒนาการที่ตื่นมามีพลังทางจิตทั้งหมดล้วนมีไหวพริบที่ดี.ถ้าหนึ่งในพวกเขาเป็นศัตรูฝั่งตรงข้ามเขา.และใช้หยวนรุยและลิตเติ้ลแบล็คที่จะข่มขู่เขาเช่นนี้,มันมีเวลาน้อยที่เขาจะทำ.
“หยวนรุย,เจ้าเคยเห็นคนที่ควบคุมซอมบี้ไหม?”
จางมู่หันกลับไปและถามหยวนรุย.ถ้าเธอได้เห็นเขา,พวกเขาก็จะสามารถป้องกันตัวเขาได้ในภายหลัง.
หยวนรุยนึกครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว “ฉันไม่เห็นเขา,ฉันกำลังมองหาลิตเติ้ลแบล็ค เมื่อตอนที่ซอมบี้ลักพาตัวฉัน.ฉันไม่เห็นคนอื่น.”
หลังจากได้ยินอย่างนั้น,จางมู่พยักหน้าที่เต็มไปด้วยความคิด.
คิดว่านักวิวัฒนาการประเภทจิตจะต้องระมัดระวัง.เขาไม่ได้แสดงตัวเอง แม้กระทั่งเมื่อจางมู่ไม่ได้อยู่ที่นั่น.
เขากำลังมีปัญหา.
จางมู่รู้สึกปวดหัวขึ้นมา.มันง่ายที่จะหลบการแทงหอกเปิด,แต่ยากที่จะป้องกันลูกธนูในที่มืด.
อย่างไรก็ตาม,ตอนนี้ไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้.สิ่งที่สำคัญที่สุดในปัจจุบัน คือการช่วยให้หยวนรุยกลายเป็นพ่อค้าย่อยคนที่สองของซีอาน.
คิดถึงเรื่องนี้จางซูมองไปทางเธอและพูดอย่างจริงจังว่า,”หยวนรุยข้าอยากจะบอกว่าข้ากำลังทำอะไรอยู่,เจ้าต้องการรู้หรือไม่? “
หยวนรุยให้ความสนใจและขอให้เขาพูดอย่างรวดเร็ว.เธอไม่อยากบังคับให้เขาบอกเรื่องนี้กับเธอ,แต่เมื่อเขาเสนอที่จะพูด,เธอก็กลายเป็นคนที่อยากรู้เรื่องนี้มาก.
“ข้าไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น,แต่ … หลังจากภัยพิบัติเกิดขึ้นที่เมืองหลัวหยาง,ข้าบังเอิญพบพื้นที่ลับ ๆ และพบปะผู้คน.”
จับแก้มที่หน้าของเธอ,หยวนรุยฟังคำพูดของเขาอย่างจริงจัง.
จางมู่พูดต่อว่า,”คนที่เรียกตัวเองว่าหมายเลข 37,พ่อค้าแห่งยุค,และสถานที่ข้าเดินเข้าไปคือร้านค้าแห่งยุค.หลังจากนั้น,ข้าก็กลายเป็นพ่อค้าย่อยของคนๆนั้น.เพื่อที่จะเสร็จสิ้นงานที่เขาให้ข้า,ข้าต้องไปที่ร้านค้าแห่งยุคต่างๆของในเมืองต่างๆเพื่อซื้อและขายสินค้าให้เขา.ในทางกลับกัน,ข้าจะได้รับบางสิ่งบางอย่างที่สามารถเสริมกำลังของตัวเอง,เจ้าเข้าใจไหม?”
เพื่อให้หยวนรุยเข้าใจดีกว่า,จางมู่พูดสั้น ๆ และบอกเฉพาะเนื้อหาหลักของการเป็นพ่อค้าแห่งยุค.
หลังจากนั้นไม่นาน,หยวนรุยก็พูดว่า,”ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว ว่าทำไมคุณถึงมาซีอาน.คุณจะไม่พูดอะไรเมื่อฉันถามคุณ.คุณซ่อนตัวลึกมาก.อืม, คุณเป็นคนโกหก.”
จางมู่สัมผัสจมูกของเขาอย่างเฉื่อยชาและพูดว่า,”ข้าไม่ได้หมายถึงอะไร.อย่างไรก็ตาม,มีโอกาสที่จะให้เจ้ากลายเป็นผู้ค้าย่อยด้วย.เจ้าต้องการที่จะเป็นไหม? ข้าคิดว่าคงไม่เลวหรอก.”
ได้ยินอย่างนั้น,หยวนรุยรู้สึกตื่นเต้นและถามว่า “จริงเหรอ? ฉันสามารถเป็นพ่อค้าย่อยเช่นเดียวกับคุณได้หรือ?“
“ใช่! ยังคงมีจุดว่างในร้านค้าแห่งยุคนี้.เนื่องจากเราเป็นคู่ขากัน,มันจะดีกว่าที่เจ้าจะกลายเป็นพ่อค้าย่อยด้วย.นอกจากนี้เจ้าสามารถได้รับประโยชน์มากมายจากมัน.เจ้าคิดอย่างไร?”
จางมู่มองเธอด้วยการสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติม.
เธอตอบโดยไม่ลังเลใจว่า “แน่นอน,ฉันต้องการ.”
ในความเป็นจริง,ที่หยวนรุยตกลงไม่ได้เป็นเพราะเธอกระตือรือร้นที่จะได้รับประโยชน์,แต่ เนื่องจากเธอไม่ต้องการที่จะกลายเป็นภาระ.จางมู่มีอำนาจเพราะเขาเป็นพ่อค้าย่อย ดังนั้นถ้าเธอกลายเป็นพ่อค้าย่อยเธอก็สามารถที่จะเสริมกำลังตัวเองและช่วยเขาได้.
นอกจากนี้,เธอรู้ว่าเขาจะไม่ทำร้ายเธอ.หยวนรุยเชื่อใจจางมู่,และจางมู่ก็รู้จักหยวนรุยด้วยเช่นกัน.ตราบเท่าที่เขาอยู่กับเธอ,จะไม่มีอันตรายใด ๆ ในการเป็นพ่อค้าย่อย.
เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงจนถึงเวลา 12.00 น.
ถ้ามีเวลาเพียงพอ,หยวนรุยสามารถจบการค้าครั้งแรกได้.หลังจากวันนี้,ราคาสินค้าในภูมิภาคของยุคจะเพิ่มขึ้น.
จางมู่บอกเธอว่า,”ตอนนี้,เดินไปยังที่ที่ข้าออกมาในเมื่อกี้.เจ้าจะเห็นชายคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีแดง.บอกเขาว่าเจ้าต้องการแลกเปลี่ยนสินค้าในภูมิภาคของยุค.อย่าพูดคุยกับเขามากเกินไป.โปรดจำไว้ว่า,เจ้าต้องเสร็จสิ้นข้อตกลงนี้ในวันนี้.เจ้ามีเวลาเหลือเพียง 30 นาทีเท่านั้น.”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น,หยวนรุยวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เข้าไปในร้านค้าแห่งยุค.
ทันใดนั้น,จางมู่ก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างได้และตะโกนใส่เธอว่า “จำไว้! ใช้ใบทองคำเพื่อซื้อเมล็ดชาน้ำมัน!
“ตกลง!”
หยวนรุยโบกมือของเธอโดยไม่หันกลับและหายตัวไปตรงหน้าของจางมู่.
