“หัวหน้าหวัง,คุณรู้จักเขาด้วยหรือ?”
คนที่อยู่รอบๆจางมู่หยุดในทันทีและหันไปมองที่หวังเหลียง.
ความประทับใจที่จางมู่ทิ้งไว้ให้หวังเหลียงนั้นลึกเกินไป.จางมู่,ในตอนนั้น,มีดาบอยู่ในมือและได้ตัดหัวซอมบี้ทั้งหมดรอบๆเขาภายในเสี้ยววินาทีด้วยตัวของเขาเอง.
มันทำให้โลกเกิดความสับสนวุ่นวายมากขึ้นสำหรับเขา.
ถ้าชายคนหนึ่งได้รับการช่วยเหลือ เมื่อตอนที่เขากำลังจะตาย,ความประทับใจที่เขาจะพัฒนาขึ้น เพื่อเป็นผู้ช่วยชีวิตของเขา อาจเป็นเรื่องที่ไม่มีใครเทียบได้.
“ใช่,เขาเคยช่วยชีวิตข้าไว้ครั้งหนึ่ง.”
ความจริงที่ว่าหวังเหลียงทำให้รู้ว่าจางมู่ช่วยเขาไว้ก่อนหน้านี้ได้โดยไม่ต้องอายทำให้จางมู่มองว่าเขากำลังพัฒนา.โดยผิวเผิน,แม้ว่าถ้าหวังเหลียงไม่ได้เป็นผู้นำของฐานของพวกเขา,เขาก็เป็นคนที่มีพลังมากพอที่จะพูด,ดังนั้น จางมู่ชื่นชมจิตใจของเขาที่เขายอมรับแม้ว่าศักดิ์ศรีของเขาจะหายไปจากการยอมรับ.
“อ้ะ!ท่านคือผู้ช่วยชีวิตหัวหน้าหวัง!ข้าขอโทษนะพี่ชาย.เฮ้พวกนาย,ลดอาวุธลง.”เด็กหนุ่มคนหนึ่งในเสื้อยืดสีน้ำเงินในหมู่พวกเขาลดอาวุธลงก่อนขณะที่พูดกับคนอื่น.ดวงตาของคนอื่น ๆ ก็กลายเป็นมิตร,แม้ว่าจะเป็นความอยากรู้อยากเห็นที่ทำให้ตาของพวกเขาดูน่าสนใจมากที่สุด.
“เขาต้องแข็งแกร่งมากพอที่จะสามารถช่วยหัวหน้าหวังได้.ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาสามารถปลดอาวุธเฉินหลงและพรรคพวกได้อย่าง่ายดาย.ว้า,ความพยายามของพวกเขาที่จะกีดกันเขานั้นสูญเปล่า แม้ว่าจะถืออาวุธที่ดีที่สุดในฐานของเรา.”ชายที่ไม่สวมเสื้อพูด,ดูเหมือนจะไม่พอใจมากกับการจัดสรรอาวุธของฐานของพวกเขา.
ชายผู้เฝ้าประตูทั้งสองคนก็ตาแดง.พวกเขาไม่กล้าพูดอะไรเลย.พวกเขาได้เห็นความสามารถของจางมู่และเห็นด้วยกับความแข็งแกร่งของเขา.
“ผู้มีพระคุณของข้า,ท่านไม่ได้บอกชื่อเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายที่เจ้าช่วยข้า,ท่านคงไม่ต้องการให้ข้าเรียกเจ้าว่าผู้มีพระคุณตลอดเวลาใช่ไหม? “วังเหลียงหัวเราะพร้อมรอยยิ้มและเดินไปยังจางมู่.
“ข้าคือจางมู่”
จางมู่มองไปที่หวังเหลียง,พร้อมรอยยิ้ม.หวังเหลียงทำให้เขาประทับใจมาก.ลักษณะนิสัยของเขาดีเหมาะที่จะเป็นผู้นำ;หวังเหลียงเป็นเพื่อนร่วมงานที่เขาสามารถเป็นคู่ค้าได้ในระยะยาว.
“ข้าจะเรียกเจ้าว่าพี่ชายมู่ละกัน.”หวังเหลียงพูด,มองไปที่จางมู่ขณะที่เขายิ้ม.ความรู้สึกที่เขาได้รับจากจางมู่ก็ยากเหลือเกิน,และยิ่งไปกว่านั้น,จางมู่ก็ดูแก่กว่าเขาจริงๆ.
จางมู่ไม่ได้ใส่ใจกับการเรียกสักเท่าไร,หลังจากทุกอย่าง,เขาเป็นผู้ใหญ่อายุยี่สิบเจ็ดปีจึงไม่มีอะไรผิดพลาดในการยอมรับว่าได้รับการเรียกว่า “พี่ชาย”.
“ลิซี, เจ้าสามารถแสดงให้ผู้หญิงคนนี้เห็นได้ไหม? มีบางอย่างที่ข้าต้องพูดคุยกับพี่ชายมู่.”
หวังเหลียงมองไปที่หยวนรุยที่อยู่ด้านหลังจางมู่และสั่งให้เด็กเสื้อสีฟ้าพาหยวนรุยไปรอบๆฐานของพวกเขา.
“ได้,พี่ชายหวัง.”เด็กเสื้อสีฟ้าพยักหน้าตอบอย่างรวดเร็ว.
“อืม,หยวนรุย,ตามเขาไปและมองดูรอบๆ,ข้าต้องพูดคุยบางเรื่องกับหวังเหลียง”จางมู่พูด,หยวนรุยพยักหน้าเชื่อฟัง.เธอยังเต็มไปด้วยความอยากรู้เกี่ยวกับฐานนี้หลังจากที่ไม่ได้เห็นคนมากมายมาเป็นเวลานาน.
“พี่ชายมู่,จงเดินและพูดคุยกันเถอะ.”
หวังเหลียงชี้ไปที่จางมู่ให้ตามหลังจากที่เขานำทาง.พวกเขาพบเส้นทางที่ห่างไกลและเดินช้า ๆ,แต่ไม่มีใครพูด.
ความรู้สึกของหวังเหลียงในขณะนี้มีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น.เขาได้เห็นพ่อค้าย่อยคนที่สองในเมืองหลัวหยางและได้คิดถึงตัวตนที่แท้จริงของจางมู่.และด้วยเหตุนี้,เขาก็ตระหนักว่าจางมู่อาจโกงเขาในเวลานั้น.
พ่อค้าย่อยที่เขาพบในตอนหลัง บอกถึงการมีอยู่ของยาแข็งแกร่งนั้นมีอยู่จริง,แต่เขาไม่สามารถซื้อได้.นอกจากนี้,มันจะไร้ประโยชน์ถ้ากินโดยปราศจากเซตทั้งห้าหน่วย.ดังนั้น,เขาจึงใช้เพื่อซื้ออาหารและอาวุธเพื่อการป้องกันตัวเองเท่านั้น.ต่อมา,พ่อค้าย่อยได้ทิ้งอาวุธไว้ที่ฐานของพวกเขาเท่านั้นเพราะเขาไม่จำเป็นต้องใช้มันอีกต่อไป หลังจากตื่นขึ้นมาพร้อมกับความสามารถในการวิวัฒนาการของเขา.
อย่างไรก็ตาม,เมื่อหวังเหลียงบอกพ่อค้าย่อยรายที่สองว่าจางมู่ให้ยาแข็งแกร่งกับเขา,เขาเห็นคลื่นความช็อกในสายตาของพ่อค้าย่อย.แม้ว่าพ่อค้าย่อยคนที่สองไม่ได้บอกราคาที่แท้จริง,แต่เขารู้สึกว่าราคาที่จางมู่อ้างมันอยู่ไกลเกินกว่าที่มันคุ้มค่า.
“ทำไม,เจ้าถึงคิดว่าข้ากล่าวอ้างก่อนหน้านี้?”จางมู่พูด,ทำลายความสงบเงียบก่อน.เขารู้ดีว่าเขาจะเริ่มพูดคุยได้ดีกว่า.
“อือ,พี่ชายมู่,คำพูดที่คุณให้ไว้ก่อนหน้านี้คือ … สูงเกินไป.ข้าไม่รู้ว่าฝูงซอมบี้น่ากลัวยังไงในตอนนั้น,และกลุ่มดังกล่าวก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเมื่อคูณจำนวนของพวกมัน.มันเป็นเพียงเมื่อข้านำคนกวาดล้างฝูงพวกมัน ข้าถึงเข้าใจว่ามันไม่ได้ง่าย.หลังจากที่พวกเราพบกันครั้งก่อน,ข้ารู้สึกว่าการรวมผู้คนธรรมดามันไร้ประโยชน์มาก,ดังนั้น ข้าจึงเลือกที่จะรวบรวมนักวิวัฒนาการแทน.ข้ารวบรวมนักวิวัฒนาการประมาณสามร้อยคนในเวลาสามวันและความสามารถที่มากมายทำให้ข้ามึนงง;พวกเรามั่นใจ. อย่างไรก็ตาม,เมื่อเราได้ไปกวาดล้างซอมบี้ประมาณหนึ่งพันตัว,เราสูญเสียความสงบของเรา.ถ้าไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวของพ่อค้าคนที่สองแล้วละก็,คนกว่าครึ่งหนึ่งของเราคงตาย.
อย่างไรก็ตาม จางมู่ไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก,สำหรับเขามันเป้นเพียงความอยากรู้อยากเห็นเล็กๆน้อยๆ,มากกว่าที่จะกลัวพ่อค้ารายที่สองในปัจจุบัน.จางมู่เกาหัวอย่างงุ่มง่าม,อย่างต่อเนื่อง:”ข้าวางมันไว้แบบนี้,ราคาจะไม่ลดลง,แต่ข้ามีพวกมันในสต๊อก,ดังนั้น ถ้าเจ้าซื้อ,ข้าสามารถให้อาวุธเจ้าได้ถึงสิบชุด.เจ้าอย่างไรกับมัน?”
เมื่อเห็นว่าหวังเหลียงยังคงลังเล,จางมู่จึงตัดสินใจที่จะทิ้งระเบิดลงกับหวังเหลียงซึ่งจะทำให้เขาลอยขึ้น:”เจ้ารู้ว่าข้าเป็นพ่อค้าย่อยรายแรก,แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่ามันหมายถึงอะไร?มันหมายความว่าข้ามีสิทธิ์ที่จะซื้อสินค้าทั้งหมดจากร้านค้าแห่งยุคและไม่ต้องทิ้งอะไรไว้ให้พ่อค้าย่อยรายที่สอง.เจ้าเข้าใจสิ่งที่ข้าหมายถึงไหม?”
จางมู่มองไปที่หวังเหลียง,กำลังยิ้ม.หวังเหลียงรู้สึกราวกับว่าเขากำลังต่อสู้กับสุนัขจิ้งจอกเก่าที่ฉลาดแกมโกงแทนที่จะเป็นมนุษย์.
