หลังจากการหารือกันของจางมู่และหวังเหลียงเกี่ยวกับความร่วมมือของพวกเขา,คำสั่งที่ออกไปทุกคนในฐานก็ระเบิดความโกลาหลขึ้น,คล้ายกับเทชามน้ำประปาลงในกระทะเต็มไปด้วยน้ำมันเดือด.
“พูด, เจ้าได้ยินไหม?หัวหน้าหวังเหลียงพูดกับหัวหน้าจางคนใหม่กำลังจะมอบหมายงานเพื่อให้พวกเราล่าสัตว์กลายพันธุ์.”
สั้นๆ. ชายร่างผอมในเสื้อคลุมสั้นผลักชายอีกคนหนึ่งข้างๆเขาและพูดขณะที่มองไปที่กระดานดำที่หวังเหลียงขุดคุ้ยขึ้นมา.บนยอด,สีขาว,คำพูดที่เขียนด้วยตัวหนาบนกระดาน;ลายมือนักวิวัฒนาการของอดีตอาจารย์หวังเหลียง.
ฝูงชนที่อยู่รอบ ๆ กระดานดำได้รวมตัวกันอันเป็นผลมาจากการที่เสียงกระดิ่งดังก้องอยู่ตลอดทั้งฐานซึ่งมีเสียงโซนิคออกมาเรียกทุกคน.
ชายที่ถูกผลักออกมาเป็นชายร่างผอมที่มีดวงตาสีเขียวแวววาว.เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นที่สนใจมากโดยเฉพาะย่อหน้าสุดท้ายของประกาศ.
“เมล็ดพืชหนึ่งร้อยกิโลกรัมและน้ำดื่มยี่สิบกิโลกรัมจะได้รับในการแลกเปลี่ยนสำหรับพิกัดที่เฉพาะเจาะจงไปยังถ้ำฝูงกลายพันธุ์.นี่คือค่าจ้างห้าสิบครั้งที่เราได้ทุกวันจากฐาน!นอกจากนี้ ถ้าเราสามารถบันทึกรูปแบบนิสัยของฝูงกลายพันธุ์และให้รายละเอียดเพิ่มเติมได้,เราจะได้รับค่าตอบแทนเพิ่มขึ้น.คนที่มาพร้อมกับสติปัญญามากที่สุด สามารถได้รับชุดอุปกรณ์มาตรฐานเช่นเดียวกับยามสองคนที่ถืออยู่.ในความเป็นจริง,คนที่ได้รับรางวัลจะต้องมีการป้องกันที่ดีมาก “
“สิ่งตอบแทนที่น่าเหลือเชื่อ!ซินเฟ่ง,รีบไป!หยิบอาวุธของเจ้าและไป!”
ชายหนุ่มที่ร่างผอมที่ชื่อว่าซินเฟ่งมีรูปร่างหน้าตาซึ่งขาดความสง่างามในชื่อของเขา. แตกต่างจากเพื่อนของเขาที่ได้กระทำเนื่องสัญญาของรางวัล,เขาปรากฏตัวค่อนข้างสงบ.
“จำไว้! เจ้าอาจเสียชีวิตก่อนที่เจ้าจะสามารถได้รับรางวัล! เจ้าลืมสิ่งที่น่ากลัวของสัตว์กลายพันธุ์เหล่านี้ไปแล้วหรือ?ซอมบี้ร้อยตัวถูกเหยียบตายโดยช้างไม่กี่ตัว.”เขาพูดพึมพำ.
“ดังนั้น,นักวิวัฒนาการที่เราตามมาก่อนหน้านี้,เขาแข็งแรงพอที่จะเรียกธาตุน้ำได้ไม่ใช่หรือ?แต่แล้วอะไรล่ะ?เขายังคงตายหลังจากถูกแทงด้วยงาช้างสองข้าง,ฉีกขาดและถูกกินเกลี้ยงโดยพวกมัน.
“เจ้าไม่ได้ลืมฉากอันน่าสยดสยองไปแล้ว,ใช่ไหม?”
ถ้าไม่ได้สำหรับรถที่เราซ่อนตัวอยู่ข้างใต้และความจริงที่ว่าเราได้รักษาลมหายใจเบาบางของเรา,เราอาจจะกลายเป็นมูลช้างเหล่านี้หลังจากที่กินอาหารเข้าไปแล้ว “
หนุ่มร่างผอมและซินเฟ่งเป็นเพื่อนร่วมสาบานกัน.แม้ว่าวัยรุ่นนั้นจะไม่น่าเชื่อถือสักนิด, แต่เขาก็ยังภักดีต่อเพื่อนของเขา.ดังนั้น,ซินเฟ่งได้เต็มใจที่จะอธิบายทุกอย่างให้เขาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย.
เพื่อนของเขาที่ก่อนหน้านี้ดวงตาลุกเป็นไฟ,เมื่อได้รับการเตือนถึงช่วงเวลาที่ทั้งสองคนซ่อนตัว,พวกเขาอยู่ในมือของโชคชะตาผู้หญิง,มันลดลงทันที.ราวกับว่าเขาถูกสาดด้วยน้ำเย็น.แม้แต่หัวใจที่ร้อนแรงของเขาก็สูญเสียกำลังใจในการทำงานที่สูง.
“โอ้ใช่,พี่ชาย,ท่านพูดถูก.ตอนนี้ข้าต้องเสียสติไปแล้ว. เมื่ออยู่บนหาด,ไม่มีใครอธิษฐานอีกต่อไป,ฮืม.ณ ตอนนั้น,เราเกือบจะรีบวิ่งออกไปพร้อมกับนักวิวัฒนาการประเภทน้ำที่หยิ่ง.ถ้าท่านไม่ได้ดึงข้ากลับมา,ข้าอาจะจะตายไปนานแล้ว.ข้าดูเหมือนจะไม่เคยเรียนรู้บทเรียนของข้า.”เคาะหัวตัวเอง,ชายร่างผอมพูด,โกรธและบ่น,”แต่เราจะได้รับผลตอบแทนมากมาย! ข้อมูลเพียงชิ้นเดียวก็คุ้มค่ากับจำนวนที่เราได้รับจากความพยายามอย่างหนักที่ฐานมาตลอดทั้งเดือน.ข้ากำลังหิวโหย!ปริมาณอาหารที่เราได้รับจากผู้นำมีขนาดน้อยซึ่งเราต้องกินอย่างเต็มที่.นอกจากนี้ เรายังต้องทำงานอย่างหนักเพื่อให้ได้มา,อาหารที่เรากำลังจะเติมให้เราในอัตรานี้เป็นอย่างไร? “
จริงๆแล้วไม่ใช่ความผิดของหวังเหลียง.มันเนื่องจากมีอาหารอยู่ในคลังน้อยเกินไป.เป็นผลให้เขาต้องวางแผนทุกเมล็ดข้าวไปอย่างระมัดระวัง. ฐานของเขาจะหมดอาหารภายในสองวัน ถ้าเขาปล่อยให้ทุกคนมีงานฉลองฟุ่มเฟือย.
“เราไม่ควรตำหนิหัวหน้าหวัง.เราสามารถเห็นปริมาณอาหารที่เรามีอยู่ที่ฐาน;เรามีเพียงเท่านี้เท่านั้นและการวิวัฒนาการที่ตื่นขึ้นมามีความสำคัญ “ซินเฟ่งปลอบใจหนุ่มร่างผอมในขณะที่แสงประกายขึ้นมาในสายตาของเขา,”อย่างไรก็ตาม,ถ้าเป็นเพียงการกระตุ้นข้อมูลบางอย่างจากระยะไกล,สถานการณ์นี้จะไม่สิ้นหวังตามที่พวกเขาเห็น”
จริงๆแล้ว,ทั้งสองคนเป็นนักวิวัฒนาการเช่นกัน.อย่างไรก็ตาม,พวกเขาอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับจางมู่.พวกเขาเป็นนักวิวัฒนาการขั้นพื้นฐานและปกติที่สุด และมีเพียงความแข็งแกร่งทางกายภาพและความว่องไวของพวกเขาเพิ่มขึ้นเล็กน้อย.
อย่างไรก็ตาม,หากมันเป็นเพียงการขูดรีดข้อมูล,มันก็เป็นไปได้สำหรับพวกเขาที่จะบรรลุผลงานด้วยความสามารถของพวกเขาหากพวกเขาระมัดระวัง.
หลังจากที่ได้รับเงินค่าอาหารและน้ำหลายร้อยกิโลกรัมก็เพียงพอแล้วที่จะสนับสนุนพวกเขาเป็นเวลานาน.มันเป็นเรื่องน่ารำคาญอย่างมากที่รู้สึกเพียงครึ่งเดียว!
ตอนนี้,นี่เป็นโอกาสสำหรับพวกเขา!
เมื่อไม่ได้มีส่วนร่วมในการต่อสู้โดยตรง,ก็ไม่มีความแตกต่างกันมากนักระหว่างนักวิวัฒนาการที่ถูกปลุกขึ้นมาและพวกเขา.เมื่อการต่อสู้ในช่วงที่ใกล้ชิดอย่างไรก็ตาม,อัตราการบาดเจ็บและอัตราการเสียชีวิตของพวกเขาสูงมาก.
หลังจากฟังการวิเคราะห์ของซินเฟ่ง,ความกระตือรือร้นของหนุ่มน้อยที่ดับลงก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง,”โอเค,พี่ซิน,ข้าจะฟังสิ่งที่ท่านพูด “
“เจ้ายังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับหัวหน้าจาง?ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนที่มีความคิดลึก ๆ,และแบ่งปันอาหารนับหมื่นกิโลกรัมโดยไม่ลังเลใจ.เขายังกล้าที่จะใช้ประโยชน์จากสัตว์กลายพันธุ์เหล่านี้,และเรื่องใหญ่อีกอย่างดูเหมือนว่าเรายังรู้สึกไม่สบายใจที่พวกเขากำลังจะเข้ามาโจมตีเราด้วย.”
ซินเฟ่งมองไปที่คำบนกระดานดำใหญ่อีกครั้ง. พวกเขาเขียนไว้ด้วยลายมือที่มีประสิทธิภาพ,การถอดคำพูดเดิมของจางมู่ และมีความมั่นใจมาก.ซินเฟ่งยิ้มขมขื่น “ใช่!มีช่องว่างขนาดใหญ่อยู่ระหว่างความสามารถในการวิวัฒนาการของผู้ที่ตื่นขึ้นและพวกเรา.แต่ตอนนี้,มันดูเหมือนหัวหน้าจางกำลังคิดว่ามีจำนวนไม่เพียงพอที่เขาจะใช้ในฐานของเรา.
“มันเป็นความจริงที่ว่าจะมีใครบางคนที่ดีกว่าเรา,ที่นี่เรากำลังดิ้นรนเพื่อหาอาหารและเสื้อผ้าเพื่อให้อยู่รอด,ในขณะที่เขากำลังเตรียมพร้อมที่จะขยายตัว,น่าทึ่ง! “
มีการสนทนาที่คล้ายกันในทุกมุมของฐาน,การประกาศอย่างกะทันหันของจางมู่ได้กระตุ้นพายุฝนฟ้าคะนองขนาดใหญ่ไว้ในฐานที่เงียบสงบนี้,ล่อลวงทุกคนด้วยผลกำไร.
ถ้าไม่ได้คำแนะนำของหวังเหลียงที่นักวิวัฒนาการทุกคนจะต้องกวาดล้างซอมบี้ ก่อนที่จะปฏิบัติภารกิจแต่ละอย่าง,ถึงแม้พวกเขาจะได้ลดงานของพวกเขาที่มีอยู่ในมือ เพื่อทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย.
อาหารร้อยกิโลกรัมและน้ำยี่สิบกิโลกรัมเป็นโชคลาภอันยิ่งใหญ่แม้กระทั่งแก่นักวิวัฒนาการ,และยิ่งมากสำหรับคนธรรมดา. ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าหากพวกเขาสามารถสวมชุดอุปกรณ์มาตรฐานได้,พวกเขาก็จะได้รับการป้องกันอีกชั้นหนึ่งในโลกที่เป็นอันตรายนี้.หลังจากทั้งหมด,ภัยคุกคามทั้งหมดไม่อาจถูกปัดป้องด้วยความสามารถเท่านั้น.
ในขณะเดียวกัน,หัวหน้าจางที่ได้รับการกล่าวถึงในการสนทนาทุกครั้งกำลังยืนอยู่บนชั้นดาดฟ้าของอาคารสูง.เขายืนอยู่ใกล้ขอบและเฝ้ามองเมืองหลัวหยางใต้เท้าของเขา ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่.
ตอนนี้,หยวนรุยไม่ได้อยู่ข้างๆเขา. นี่คือหวังเหลียงที่ขึ้นตึกสูงนี้กับเขา.เขาบ่นกับจางมู่ด้วยความหงุดหงิด “พี่ชายมู่,ข้าออกประกาศเช่นที่คุณต้องการ,แต่นักวิวัฒนาการที่ทำงานภายใต้ข้าเกือบจะถูกท่านล่อลวงไปหมด. แม้กระทั่งข้า,ผู้นำของฐานนี้,ยังต้องการทำงานให้กับท่านตอนนี้ “
“มันดูดีที่จะรวย!”หวังเหลียงพูดพร้อมกับถอนหายใจ.
จางมู่เพียงยิ้มและไม่ตอบอะไร.
“อย่างไรก็ตาม,พี่ชายมู่,จะไม่เสียค่าใช้จ่ายสูงมากหรือ?ท่านสามารถจ่ายอาหารหลายพันกิโลกรัมในขณะนี้ได้หรือ.”หวังเหลียงถามจางมู่ด้วยความวิตกกังวล.แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าอาหารที่มีอยู่ในมือเป็นอย่างไร,เขารู้ดีว่าจางมู่ได้ทำข้อตกลงกับผู้นำของฐานอื่น ๆ รวมทั้งตัวเขาเอง.เขามีเหลืออยู่เยอะไหม?ถ้าจางมู่ไม่สามารถจ่ายมันได้,มันอาจเป็นผลดีต่อชื่อเสียงของเขา.
“อย่ากังวล.ณ ตอนนี้,ข้าสามารถที่จะครอบคลุมปริมาณของอาหารนี้ได้อย่างง่ายดาย. “
หลังจากนั้น,เขาก็เหลือบไปตามทิศทางและพูดอย่างช้าๆ “นอกจากนี้,หลังจากเจ็ดวัน,ข้าสามารถให้อาหารเท่าที่เจ้าต้องการ”
