เมื่อจางมู่และหมาป่าของเขาปรากฏตัวในสายตาของฐานเอาชีวิตรอด,การ์ดเปิดประตูต้อนรับเขาราวกับว่าได้ต้อนรับแขกผู้มีเกียรติกลับมา.จางมู่ยิ้มให้กับการ์ด เมื่อเขาเข้าไปในฐาน ทำให้การ์ดประหลาดใจและรู้สึกเป็นเกียรติ.
อย่างไรก็ตาม,การ์ดรู้สึกแปลกใจ เมื่อเห็นบาดแผลที่น่ากลัวบนหลังของเขา.หัวหน้าคนนี้แข็งแกร่งมากแล้ว.เขาต้องต่อสู้อย่างหนักเพื่อที่จะชนะ? เมื่อนึกย้อนกลับไป ถึงรอยยิ้มอันสงบบนใบหน้าของจางมู่,การ์ดตัดสินใจที่หยุดกังวล.เขาคิดว่าจางมู่ต้องได้รับผลตอบแทนมหาศาล ตั้งแต่เขากลับมาตอนนี้ เขาจะแจกรางวัลอย่างแน่นอน.
อารมณ์ของการ์ดสดใสขึ้นทันที.แม้ว่าเขาจะต้องอยู่เป็นส่วนประกอบของฐาน เนื่องจากเป็นงานของเขา ในขณะที่เพื่อน ๆ ของเขากลับออกไปข้างนอกได้.หากเพื่อนของเขาคนใด แจ้งข่าวถึงฐานที่อยู่ของสัตว์กลายพันธุ์,เขาอาจจะได้รับอาหารฟรีในอีกไม่กี่วันข้างหน้า.หากเพื่อนของเขามีข่าวมากขึ้น เขาก็จะสามารถประหยัดค่าอาหารได้ถึงหนึ่งเดือน.
ในขณะที่การ์ดกำลังเฝ้าฝันเกี่ยวกับการสิ่งที่เขาอาจได้รับ,จางมู่ก็ลงจากหลังหมาป่าแล้วเดินไปที่บ้านของเขา.
เขาเห็นหยวนรุยนอนข้างๆรังไหมสีดำ.รังไหมยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ.หัวใจของจางมู่เจ็บปวด.หยวนรุยยังคงกังวลเกี่ยวกับลิตเติ้ลแบล็คและอยู่ข้างๆมัน.มันดูเหมือนว่าเธอจะมอบพลังชีวิตให้มัน แล้วเหนื่อยเกินไป,ดังนั้น เธอจึงนอนหลับอยู่ข้างๆรังไหม.
จางมู่เดินไปหาเธออย่างช้าๆและดึงผ้าห่มออกจากแหวนพ่อค้าของเขา,วางไว้บนตัวของหยวนรุย.อย่างไรก็ตาม,เขาไม่ได้วัดความแข็งแกร่งของตัวเองอย่างถูกต้อง หรือไม่ผ้าห่มก็หนาเกินไป,หยวนรุยตื่นขึ้นมาด้วยความประหลาดใจทันที.เธอฟื้นตัวอย่างรวดเร็วหลังจากรู้ว่าเป็นจางมู่และมีความสุขมาก.ขยี้ตาของเธอ,เธอถามจางมู่ว่า“ ลุง,คุณกลับมาเมื่อไหร่?”
จางมู่เสียใจจริง ๆ ที่เขาปลุกหยวนรุยขึ้นมา.เขาพูดว่า“ ข้าเพิ่งกลับมาและพบเจ้าคนเดียวในบ้าน ข้ากลัวว่าเจ้าจะเป็นหวัดและอยากจะเอาผ้าห่มมาห่มให้ แต่กลับทำให้เจ้าตื่นขึ้นมาแทน”
“ ไม่เป็นไร,ฉันหลับไปซักพักหนึ่งแล้ว”หยวนรุยจับมือของเธอไปที่จางมู่ เมื่อเธอได้ยินเขาขอโทษ.เธอชี้ไปที่รังไหมและพูดว่า“ ลุง,ฉันให้พลังชีวิตแก่ลิตเติ้ลแบล็คสองครั้งในวันนี้.มันดูดีขึ้นมาก”
“ ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของเจ้า”
จางมู่เขยิบเข้าใกล้รังไหมและสังเกตความคืบหน้า.แม้ว่าเขาจะไม่ไวต่อพลังชีวิตเหมือนหยวนรุย,แต่เขาก็เชื่อมโยงกันด้วยพันธะเลือด.ดังนั้น เขาสามารถตรวจจับพลังที่เพิ่มขึ้นอย่างช้า ๆ ภายในรังไหม.เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ จางมู่ก็หยุดคิดว่ามันจะแยกตัวออกจากรังในไม่ช้า.ดูเหมือนว่ายิ่งเจ้าด้วงออบซิเดี้ยนอยู่ในรังนานเท่าไร ก็ยิ่งมีพลังมากขึ้นเท่านั้น.จางมู่กำลังคาดการณ์ถึงการกลายพันธุ์ของด้วงออบซิเดี้ยน.เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้นด้วงออบซิเดี้ยนของเขา อาจเป็นสัตว์กลายพันธุ์เพียงตัวเดียวที่ถึงระดับสองของการกลายพันธุ์ในระยะเวลานี้.
ในขณะที่จางมู่กำลังไตร่ตรองอยู่,หยวนรุยก็สังเกตเห็นเสื้อผ้าที่ฉีกขาดและบาดแผลบนหลังของจางมู่ และอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ในขณะที่ดวงตาของเธอเริ่มมีหยดน้ำไหลออกมา.จางมู่เห็นเธออ้าปากค้าง ก็รู้ทันทีว่าเธอเห็นอะไร. เขาไม่ต้องการให้เธอเป็นกังวล แต่ไม่มีเสื้อผ้าใด ๆ ที่เขาสามารถเปลี่ยนเป็นภายในวงแหวนของพ่อค้าได้และด้วยเหตุนี้ เขาจึงกลับมาเช่นนี้.
หยวนรุยแตะรอยแผลเป็นบนหลังจางมู่เบา ๆ แล้วถามอย่างใจจดใจจ่อ“ มันเจ็บปวดมากไหม?”
หลังจากถามจางมู่,เธอสำลักและเริ่มโทษตัวเองว่า“ ถ้าฉันไม่ใช้พลังทั้งหมดของฉันไปกับลิตเติ้ลแบล็ค เพียงแค่นี้ฉันจะสามารถเยียวยาคุณได้”
จางมู่มองหน้าเศร้าบนใบหน้าของหยวนรุยและปลอบโยนเธอทันที“ ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น ข้าได้ดื่มยาเพื่อการฟื้นฟูซึ่งได้ซื้อจากลุงผมแดงแล้ว.แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะขายในราคาที่สูง,แต่สินค้าของเขาก็คุ้มค่าเงิน.โปรดอย่ากังวล”จางมู่กล่าวเสร็จและโชว์ให้หยวนรุยเห็นว่าเขาโอเคจริงๆ.หยวนรุยสังเกตว่าจางมู่ดูเหมือนว่าจะหายเป็นปกติจริงๆและหยุดโทษตัวเอง.
“ แผลเป็นนี้ดูน่าเกลียดมากเพียงเพราะเป็นแผลเป็นใหม่.แต่ด้วยความเร็วการฟื้นตัวของข้าตอนนี้,มันจะหายไปในไม่ช้า.และอาจทำให้ผิวของข้าเรียบเนียนกว่าของเจ้า.เจ้าน่าจะร้องไห้ ถ้ามันเกิดขึ้นจริง ๆ ”จางมู่ทำให้อารมณ์โดยรวมลดลงและในที่สุดก็สามารถจัดการกับความสนใจของหยวนรุยให้พ้นจากอาการบาดเจ็บของเขาได้.เธอกัดฟันอย่างน่ารักเหมือนลูกแมวตัวน้อยและพูดว่า“ หากผิวของคุณดีกว่าของฉัน,ฉันจะเกามันให้แย่กว่านี้”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ …”
เขาออกจากบ้านภายใต้สายตาจ้องมองของหยวนรุยและไปหาหวังเหลียง.
การ์ดที่อยู่นอกบ้านของหวังเหลียงไม่ได้หยุดจางมู่จากการเข้าไป.ใครกล้าที่จะหยุดคนที่เลี้ยงพวกเขา?หวังเหลียงแจ้งให้พวกเขาทราบแล้วว่าเสบียงอาหารทั้งหมดในฐานการเอาชีวิตรอดมาจากจางมู่และเขายังขายมันให้พวกเขาในราคาที่ต่ำมาก.
“ พี่ชายมู่,ท่านกลับมาแล้วเหรอ? เป็นอย่างไรบ้าง ได้กำไรไหม?” หวังเหลียงใส่แว่นกรอบทองและยืนขึ้น.
“ ข้าได้จัดการบางส่วนแล้ว,แต่สถานที่ส่วนใหญ่ว่างเปล่า”จางมู่ตอบด้วยน้ำเสียงที่สงบมาก.หวังเหลียงไม่สามารถจับอารมณ์ของจางมู่และคิดว่าเขาโกรธ.เขาพูดอย่างโหดเหี้ยมทันที“ ข้าจะลงโทษคนที่ให้ข่าวปลอมอย่างแน่นอน.พวกเขายังคงคิดว่าพวกเขาสามารถหนีไปได้หลังจากที่ข้าเตือนพวกเขา”
จางมู่จับแขนของเขาและห้ามไม่ให้หวังเหลียงออกไปข้างนอก.เขายิ้มและพูดว่า“ ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรมาก.มันยากที่จะแน่ใจว่ามีสัตว์กลายพันธุ์ที่เหมาะสมและข่าวที่พวกเขาให้ข้าไม่ใช่ของปลอม.อาจเป็นเพราะพวกเขากลัวเกินไปและไม่ได้ดูอย่างเหมาะสม,หลังจากทั้งหมด,ข้าสังเกตเห็นสัญญาณของพวกสัตว์ร้าย”
“ มีอีกสิ่งหนึ่งที่ข้าต้องการถามเจ้า ใครคือคนที่บอกว่ามีสัตว์กลายพันธุ์ขนาดใหญ่ในหมู่บ้าน? ข่าวของเขาแม่นยำมากและทำให้ข้าได้รับผลตอบแทนมหาศาล.เมื่อเจ้าส่งรางวัลออกไปในภายหลัง,บอกทุกคนว่าข้าต้องการข่าวที่แม่นยำยิ่งมีความแม่นยำมากเท่าไหร่รางวัลก็ยิ่งสูงขึ้นเท่านั้น”
หวังเหลียงมองดูจางมู่แล้วถามว่า“ รางวัลอะไรที่เหมาะสมหรือ”
จางมู่เหยียดตัวและตอบช้าๆ“ ให้อาหาร 500 กิโลกรัมกับน้ำดื่ม 100 ลิตรกับคนที่ให้ข่าวที่ถูกต้อง.อีกสี่คนที่เหลือจะได้รับเสบียงอาหารสี่วัน”
หวังเหลียงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป.จางมู่ได้ทวีคูณรางวัลสำหรับภารกิจมากถึงห้าเท่า.ยิ่งไปกว่านั้นผู้ที่เสนอข่าวว่างเปล่าก็จะได้รับรางวัลเช่นกัน.
“ พี่ชายมู่,ท่านคิดว่าข้าและคนของข้าสามารถเป็นผู้ติดตามของท่านได้หรือไม่”
