แม้ว่าหวังเหลียงจะดูเป็นคนง่ายๆ แต่จางมู่ก็รู้ว่าเขาเป็นคนที่หยิ่ง.ถึงอย่างนั้น เขาก็ขอร้องให้จางมู่ช่วยเขา.นี่เป็นสิ่งที่คาดไม่ถึง.
เมืองทางเหนือนั้นชั่วร้ายเกินไป.แม้ว่าหวังเหลียงจะละเมิดความสนใจของพวกเขา,แต่ก็ไม่จำเป็นต้องใจร้าย.หลังจากทั้งหมด,พวกเขาก็ยังเป็นมนุษย์.ผู้นำของพวกเขาจะต้องเป็นคนเลวทราม แม้กระทั่งก่อนเกิดภัยพิบัติ.
จางมู่จำช่วงเวลาที่เขามาถึงที่ฐานเมืองทางเหนือเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา.ชายวัยกลางคนผมสีเงินที่มีรอยยิ้มที่จริงใจปรากฏอยู่ในความทรงจำของเขา.
ไม่น่าแปลกใจที่หวังเหลียงได้ลดระดับความปลอดภัยลง.ชายวัยกลางคนมีรอยยิ้มที่จริงใจเช่นนั้น แม้แต่จางมู่ก็ไม่สังเกตเห็นอะไรเลยและคิดว่าเขาเป็นคนซื่อสัตย์.เขาซ่อนมันไว้อย่างดี.
ลองนึกย้อนกลับไป,ถ้าจางมู่ไม่หงุดหงิดจากการทำธุรกรรมสองสามอย่างแรกและตัดสินใจที่จะตรงไปยังจุดที่เกิดขึ้นในระหว่างการนัดหมาย,เขาอาจได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างออกไป ถ้าเขาแสดงสัญญาณของความอ่อนแอ.
ไม่น่าแปลกใจที่ผู้นำขอให้เขาออกมา เมื่อพวกเขากำลังพูดคุยและทำธุรกรรมนอกฐาน.ต้องมีสิ่งที่ร่มรื่นเกิดขึ้น ซึ่งเขากลัวที่จะให้จางมู่รู้.
จางมู่ได้ตัดสินใจในใจของเขาแล้วหยิบยาสีเขียวออกจากแหวนพ่อค้าของเขา.เขาปล่อยมันไปยังหวังเหลียง ซึ่งยังคงจ้องมองเขาอยู่และพูดว่า“ ดื่มก่อนนี้”
“ นี่คืออะไร?” หวังเหลียงถามอย่างสงสัย เมื่อเขาเห็นว่าจางมู่ไม่เห็นด้วยที่จะช่วยเขา.
“ นี่คือสิ่งที่สามารถช่วยรักษาแขนเจ้าได้ หากเจ้ายื้อนานกว่านี้,ความผิดพลาดจะเกิดขึ้นและข้าจะไม่สามารถช่วยเหลือเจ้าได้อีกต่อไป” จางมู่ตอบอย่างสงบ.
ดวงตาของหวังเหลียงฟื้นความเย้ายวนใจ.เขาคิดจริงๆว่าแขนของเขาจะพิการและเขารู้ว่ามันจะมีความหมายกับเขาอย่างไร.เขาถามอีกครั้งด้วยความไม่เชื่อว่า“ ยานี้ช่วยรักษาแขนข้าได้จริงหรือ?”
จางมู่วางน้ำยาไว้ในมือของหวังเหลียงและตอบว่า“ ถ้าข้าบอกว่าทำได้,มันทำได้.ข้าซื้อยานี้จากร้านค้าของพ่อค้าแห่งยุค.มันทรงพลัง แต่หายากมาก. แม้แต่พ่อค้ายุคนั้นก็ไม่มีอะไรมากมาย.ข้าใช้มันไปแล้วบางขวดเหลือเพียงไม่กี่ขวด.ข้าสามารถช่วยเจ้าได้.เจ้าต้องช่วยคนของเจ้าด้วยตัวเอง เพราะพวกเขาบาดเจ็บเมื่อต้องต่อสู้เพื่อเจ้า”
หวังเหลียงตอบกลับทันทีโดยไม่คิดว่า“ แน่นอนนี่เป็นความรับผิดชอบของข้า”
จางมู่ยิ้มแล้วพูดว่า“ นั่นเป็นเรื่องดี.หากเจ้าไม่ทำมัน,จะไม่มีใครเต็มใจต่อสู้เพื่อเจ้าอีกต่อไป.เร็วเข้ารีบดื่มยา.ยิ่งดื่มเร็วเท่าไหร่,เจ้าก็จะยิ่งรู้สึกน้อยลง”
เมื่อได้ยินเสียงเตือนของจางมู่,หวังเหลียงก็ดึงจุกออกด้วยฟันของเขาทันทีและกำลังจะดื่มยา เมื่อเขานึกถึงบางสิ่ง.เขามองออกไปที่จางมู่และถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“ พี่มู่,ท่านกำลังส่งยานี้ให้ข้า เพราะท่านไม่ต้องการช่วยข้าเหรอ?”
เขาค้านตัวเอง“ ถ้าข้าสามารถฟื้นฟูได้,ทำไมข้ายังต้องขอความช่วยเหลือจากท่าน? ไม่ต้องกังวลพี่มู่,หลังจากนี้ข้าจะจัดการธุรกิจนี้ด้วยตนเอง”
ดังนั้น สิ่งที่เขาคิดอยู่นั้น,จางมู่ก็ยิ้มอย่างไร้ประโยชน์และอธิบายว่า“เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่? ข้าแค่หวังอย่างจริงใจว่าแขนของเจ้าจะไม่พิการ.ข้าจะไปตั้งรกรากที่เมืองเหนือในภายหลัง.เจ้าคิดว่าด้วยความสามารถและทีมที่ได้รับบาดเจ็บของเจ้า เจ้าสามารถแก้แค้นให้ตัวเองได้หรือ? เจ้าเต็มใจรอนานเท่าไร? เจ้าไม่กังวลว่าเมืองเหนือจะแข็งแกร่งขึ้น ในขณะที่เจ้าพักผ่อนใช่ไหม?”
“ นั่นหมายความว่าท่านเต็มใจช่วยหรือไม่” หวังเหลียงยกศีรษะของเขาขึ้นและจ้องมองไปที่จางมู่.
“ ใช่,ข้าแค่ไปเพื่อจบบางสิ่งที่ข้าเริ่ม”จางมู่พูดออกมาด้วยความรู้สึกเศร้า.
หวังเหลียงไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่จางมู่กำลังพูด, แต่เขารู้ว่าจางมู่เห็นด้วย.เขารีบกลืนยาลงไปทันที,แล้วเขาก็เริ่มรู้สึกถึงผลกระทบ.เม็ดเหงื่อที่เกิดขึ้นที่หน้าผากของเขา และเขารู้สึกว่าแขนที่ได้รับบาดเจ็บของเขา รู้สึกเสียวซ่านด้วยความเจ็บปวดราวกับว่ามีมดคลานเหนือมัน.
หวังเหลียงมองที่แขนของเขาอย่างตื่นเต้นและหันไปถามจางมู่ว่า“ พี่ชายใช้เวลานานแค่ไหนในการรักษา?เพียงไม่กี่นาทีและข้ารู้สึกเสียวซ่านแขนของข้าแล้ว.ข้าต้องการที่จะถอดผ้าพันแผลออกและดูมัน”
จางมู่มองหน้าใบหน้าที่เบิกบานใจของเขา“ เจ้าคิดมากเกินไป.มันไม่ได้รักษาอย่างรวดเร็ว.นี่คือการบาดเจ็บจากนักวิวัฒนาการประเภทไฟ,แม้แต่ยาที่ดีที่สุดก็ต้องใช้เวลาพอสมควรในการเกิดผลกระทบ.จะใช้เวลาประมาณครึ่งวันในการรักษา.อย่าโง่และถอดผ้าพันแผลตอนนี้.สิ่งที่เจ้าควรทำคือกลับบ้านและพักผ่อนก่อน”
หวังเหลียงรู้สึกผิดหวังเมื่อเขาได้ยินคำตอบ เขาพึมพำกับตัวเอง“ นั่นมันนานจริงๆ”
อย่างไรก็ตาม,เขาไม่ทราบว่า หากไม่มีความช่วยเหลือจากยาฟื้นฟูระดับแรกที่จางมู่ให้เขา,เขาจะต้องรออีกนานก่อนที่นักวิวัฒนาการประเภทการรักษาระดับสูงที่สามารถรักษาเขาได้ปรากฏตัว.ถึงอย่างนั้น,เขาก็ไม่มีสิทธิ์ขอความช่วยเหลือจากนักวิวัฒนาการเหล่านี้.ด้วยแขนข้างหนึ่งที่พิการ,หวังเหลียงคงไม่มีอะไรที่นักวิวัฒนาการจะได้รับ หากพวกเขาช่วยเขา. แม้แต่ความอยู่รอดของเขาก็ยังเป็นปัญหา.
โลกหลังหายนะมีเพียงกฎเดียวเท่านั้น คือความอยู่รอดของผู้ที่เหมาะสมที่สุด.
จางมู่ลุกขึ้นและเดินออกไปอย่างช้าๆ ภายใต้สายตาที่หวังของหวังเหลียงและเสียงร่ำไห้ของผู้บาดเจ็บ.ครั้งนี้,เขาไม่ได้นำหมาป่ากลายพันธุ์ไปกับเขา.เขาทิ้งมันไว้ในบ้านของเขา และหลังจากบอกลาหยวนรุย,จากนั้นเขาก็ออกจากฐานความอยู่รอด.
เขาเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่เขาไม่เคยใส่มาก่อน:เสื้อกันลมเสื้อรัดรูปและรองเท้าบูท.เขาสวมแว่นกันแดดและสวมหน้ากากบนใบหน้าของเขาและเดินทางไปยังเมืองเหนือด้วยความเร็วกว่าปกติสี่เท่า.
หนึ่งคนก็เพียงพอแล้ว.เขาไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร.เขาไม่ได้เตรียมที่จะเปลี่ยนความเคารพของผู้คนให้กลายเป็นความกลัว แม้การสังหารหมู่ครั้งนี้จะเป็นการแก้แค้นของพวกเขา.มีทางเดียวเท่านั้นที่จะฆ่าผู้วิวัฒนาการ 90 คนในคราวเดียว -ดอกบัวเลือดปีศาจ.
อย่างไรก็ตาม,เมื่อมีการใช้ความโหดเหี้ยมของมัน ก็ไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ทั่วไปจะยอมรับได้.
