The Great Merchant in the Cataclysm – ตอนที่ 89

จางมู่ไม่เคยมองว่าตัวเองเป็นผู้ช่วยชีวิต.เขารู้ความสามารถของเขาเอง.เขาเป็นเพียงมนุษย์ร่างเล็ก ๆ ที่สามารถกลับมาจากอนาคตได้.

ตอนนี้โลกมีความอยุติธรรมมากมาย.จางมู่ไม่ต้องการดูแลพวกเขาและไม่สามารถดูแลพวกเขาได้.อย่างไรก็ตาม,สิ่งนี้แตกต่างกัน.หวังเหลียงขอร้องให้เขาช่วยและการกินมนุษย์เป็นพฤติกรรมที่ถูกประณามในอนาคต โดยมนุษย์ทุกคน.จางมู่คุ้นเคยกับสิ่งนี้อยู่แล้ว.ดังนั้น,ความคิดแรกที่เข้ามาในใจของเขา เมื่อเขาเห็นใครก็ตามที่กินมนุษย์คือการฆ่าพวกเขา.พวกมันเป็นอันตรายต่อมนุษย์มากกว่าซอมบี้หรือสัตว์กลายพันธุ์.

พวกเขาสามารถพรางตัวเองเข้าสู่สังคมมนุษย์หรือฐานความอยู่รอดได้ง่ายและเมื่อเกิดวิกฤตขึ้น,พวกเขาก็จะเริ่มทำ.สิ่งนี้จะทำลายฐานการอยู่รอดโดยสิ้นเชิง.ไม่มีใครสามารถแยกแยะสัตว์ประหลาดเหล่านี้จากมนุษย์ปกติ เพียงแค่ขึ้นอยู่กับลักษณะของพวกเขา.ใครจะรู้,บางทีคนที่ยิ้มให้คุณตอนนี้ กำลังคิดจะทำอาหารจากคุณในวินาทีต่อไป?

จางมู่เคยมีประสบการณ์ส่วนตัวมาก่อน.มีฐานการอยู่รอดที่เขาแลกเปลี่ยนกับสองสามครั้งซึ่งมีหลายกรณีที่คนหายไป.กลุ่มเป้าหมายส่วนใหญ่เป็นมนุษย์ธรรมดาโดยมีหญิงสาวและเด็กเป็นสัดส่วนมากขึ้น.

เมื่อเวลาผ่านไปจำนวนคนที่หายไปก็เพิ่มขึ้นและผู้นำก็ไม่มีทางเลือก นอกจากต้องมีส่วนร่วมกับฐานการอยู่รอดทั้งหมดเพื่อค้นหาคนที่หายไป.แม้ว่ามนุษย์ปกติจะไม่สำคัญเท่ากับนักวิวัฒนาการ,พวกเขาก็สร้างรากฐานของฐานการอยู่รอดและเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้.

หลังจากการสอบสวนมามาก, พบว่ามีเพียงไม่กี่จุดที่มนุษย์กินคนทำกิจกรรมของพวกเขา.มนุษย์กินคนต้องการหลบหนี แต่ผู้นำก็มีนักวิวัฒนาการที่สามารถควบคุมสัตว์กลายพันธุ์ได้.นักวิวัฒนาการควบคุมสุนัขกลายพันธุ์และเลือกจับมนุษย์กินคนในฝูงชนออกมา.

จางมู่มองดูมนุษย์กลุ่มใหม่ที่อยู่ตรงหน้าเขาและคิดย้อนไปถึงวันที่มนุษย์เหล่านั้นถูกประหารชีวิต.พวกเขายังคงสวมรอยยิ้มบนใบหน้า ขณะที่มองดูมนุษย์ราวกับมองอาหาร,ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโลภ.เขาเกือบจะได้ยินเสียงหัวเราะที่ควบคุมไม่ได้.

หากเขาไม่ได้ฆ่าคนเหล่านี้ในตอนนี้ พวกเขาจะทำให้เกิดภัยพิบัติมากขึ้นในอนาคต.

ในขณะนี้,ชายที่ขอให้สาวน้อยหัวเราะและทำลายความคิดของจางมู่.เสียงหัวเราะของเขาฟังดูน่ากลัวและน่าเบื่อ.เขาดูที่จางมู่โดยไม่มีวี่แววของความประหลาดใจและพูดช้าๆ“เจ้าสามารถมาถึงที่นี่ได้จริง ๆ.เจ้าต้องฆ่าไบเฟ่งไปแล้ว.ข้าไม่รู้ว่าผู้นำคนนั้นคิดอะไรอยู่เมื่อเขาปล่อยให้ไบเฟ่งเฝ้าประตูและให้ความไว้วางใจเขามาก.

“ เขาไร้ประโยชน์.บางทีเขาอาจอารมณ์เสีย เพราะเรากำลังกินและปล่อยให้ใครบางคนผ่านเข้ามา.คำพูดที่ว่า ไร้ประโยชน์คือคำอธิบายที่ถูกต้อง “ชายคนนั้นไม่ซ่อนความดูถูกเหยียดหยามต่อการ์ด และโยนกระดูกที่เขาถือไว้ในมือ.เขาสแกนจางหมู่ตั้งแต่หัวจรดเท้า.

เขายิ้มอย่างโลภและเลียริมฝีปากของเขา“ เจ้าต้องเป็นนักวิวัฒนาการที่มีความสามารถพิเศษในการฆ่าขยะได้.อย่างไรก็ตาม,เจ้ามั่นใจเกินไป ไม่มีใครอยู่ที่นี่ที่อ่อนแอกว่าการ์ด.เจ้าจะไม่คิดว่าเจ้าจะสามารถฆ่าพวกเราทุกคนเพียงเพราะเจ้าสามารถฆ่าการ์ดได้ใช่มั้ย?เราไม่ได้สังเกตเห็นการปรากฏตัวของเจ้ามาก่อน เพราะเรากำลังกิน แต่เจ้าเลือกที่จะแสดงตัวเอง”.

“ เจ้าเห็นพวกเราทุกคนและยังกล้าแสดงตัวเอง ข้าไม่รู้ว่าควรเติมความกล้าหาญหรืออุทานความโง่เขลาของเจ้าดี”เขากล่าว.สายตาของเขามองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ถูกหิ้วโดยชายร่างผอม.เขาเข้าใจทันที“ ดูเหมือนเจ้าจะไม่สามารถดูได้อีกต่อไป.ชอบความตรงไปตรงมาของเจ้า. เจ้าพยายามเป็นฮีโร่หรือ?”

เสียงของเขาเย็นชา“ เจ้าสามารถเป็นฮีโร่ได้ แต่ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะสามารถรับมือกับผลที่ตามมาได้หรือไม่”

“ เพื่อบอกความจริงกับเจ้า,ข้าไม่เคยลองนักวิวัฒนาการเลย.มีบางคนที่ปฏิเสธเราและถูกฆ่าตาย, แต่พวกเขาถูกผู้นำกิน,ในที่สุดมันก็ถึงตาข้าแล้ว”ชายคนนั้นพูดจบและเช็ดคราบน้ำมันบนมือของเขา.เขาลุกขึ้นอย่างช้า ๆ แล้วหันหัวของเขา“ พี่ชาย,พวกเราไม่มีใครเคยชิมเนื้อของนักวิวัฒนาการ.ผู้นำไม่อนุญาตให้เราโจมตีพวกเขา แต่คนๆนี้เข้ามาด้วยตัวเอง พวกเราจะไม่กินเขาเหรอ?”

“ใช่!”

“ทำไมจะไม่ล่ะ? ผู้นำมักเป็นห่วงและลังเลเกี่ยวกับการที่เรากินนักวิวัฒนาการ,แต่ผู้ชายคนนี้เสนอตัวเข้ามาเอง.ถ้าเราไม่กินเขาเราก็โง่!”

“ ใช่,กินเขา.ไม่มีใครจะรู้.แม้แต่ฐานการอยู่รอดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็เกือบจะถูกทำลายโดยพวกเราและพวกเขาหนีไปอย่างกับสุนัข.มีใครอีกที่สามารถต่อสู้กับเรา?”

ชายคนนั้นได้รับการตอบสนองของทุกคนและทุกคนก็ยืนขึ้น,มองจางมู่ด้วยเจตนาร้าย.พวกเขาตื่นเต้นมาก.ไม่มีใครคิดว่าเหตุใดจางมู่ปรากฏที่นี่ และทำไมเขาไม่มีเจตนาหลบหนี.พวกเขาต้องคิดว่าพวกเขาสามารถฆ่าเขาได้อย่างแน่นอน.

ชายอ้วนสูง 2 เมตรพยายามยืนขึ้น และโยนกะโหลกในมือทิ้ง.เขาพุ่งไปที่จางมู่และพูดพึมพำ“ หัวของมันเป็นของข้า.หากใครกล้าที่จะต่อสู้กับข้า,ข้าจะฆ่าเจ้า”

คนที่พูดนั้นเพิ่งจะส่งสัญญาณด้วยมือของเขาเมื่อเขาได้ยินคนอ้วน.เขาวางมือลงและจ้องไปที่ชายอ้วนราวกับว่าเขาเป็นเรื่องตลก “แน่นอน,เจ้าชอบกินหัว,เอามันไป.ไม่มีใครจะต่อสู้กับเจ้า”

ส่วนที่เหลือของผู้คนกระจัดกระจายไปจากคนอ้วน.ถึงแม้ว่าคนอ้วนจะค่อนข้างโง่,แต่ความสามารถในการต่อสู้ของเขาก็น่ากลัว.ครั้งหนึ่ง,เขาฉีกสัตว์กลายพันธุ์ขนาดเล็กเป็นสองชิ้นด้วยมือเปล่าของเขา.

รู้สึกถึงการสั่นสะเทือน,จางมู่ปรับแว่นตากันแดดของเขา และมองไปที่ชายที่พุ่งเข้าหาเขาด้วยแรงเต็มที่.ชายอ้วนเกือบหัวสูงกว่าเขา.

เมื่อระยะห่างระหว่างนั้นประมาณ 10 เมตร,จางมู่ก็หยิบกรงเล็บของด้วงออบซิเดี้ยนออกมาแล้ววางไว้ตรงหน้าหน้าอกของเขา.

ชายอ้วนกำลังหลั่งน้ำลายไปทั่วในขณะที่เขาพูดว่า “อาวุธ? มันมีประโยชน์อะไร? หัวของเจ้าเป็นของข้า”

ด้วยเสียงร้องเสียงกรี๊ด,กำปั้นขนาดใหญ่ที่โชนช่วงและกระหน่ำพุ่งเข้าใส่ไปที่ศีรษะของจางมู่.

นักวิวัฒนาการที่มีความสามารถประเภทธาตุไฟเพิ่มขึ้นมาหรือ?