The Great Merchant in the Cataclysm – ตอนที่ 113

เมื่อจางมู่สังเกตเห็นอารมณ์ของจี๋หลิน,จิตใจของเขาก็เริ่มสั่นคลอน.อย่างไรก็ตาม,เขากำจัดความคิดนี้อย่างรวดเร็ว.เขารู้ว่านี่ไม่ได้เป็นเพียงอารมณ์ความรู้สึกสำหรับเขา,แต่มันก็กลายเป็นสัญชาตญาณทางสรีรวิทยาสำหรับเขา.จางมู่ไม่เชื่อว่าเขาจะเปลี่ยนแปลงได้.แม้เขาจะไม่เชื่อตัวเขาเองก็ตาม.

จางมู่ดูเหมือนจะเข้าใจว่าทำไมจี๋หลินจึงเป็นเพียงคนเดียวที่ยังมีมโนธรรมบางอย่าง แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่หยิ่งผยองที่สุดในหมู่มนุษย์กินคนทุกคน.เขาแค่พยายามซ่อนความกลัวและรู้สึกผิดในใจ.

จางมู่ได้ยินซีโร่พูดว่าเขาได้ให้โอกาสกับจี๋หลินไปแล้ว.ตอนนี้เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้,เขาต้องพยายามกบฏมาก่อน แต่ล้มเหลว.เขากำลังจะจมและจมอย่างสมบูรณ์ ดังนั้นเขาจึงดิ้นรนและนั่นเป็นสาเหตุที่เขาพยายามต่อต้านการควบคุมของซีโร่.

อย่างไรก็ตาม,จางมู่ไม่สามารถทำอะไรได้เช่นกัน.เมื่อคุณทรยศเผ่าพันธุ์มนุษย์ ไม่มีการหวนกลับ.นี่คือเส้นทางของการไม่กลับมา.ข้อสรุปนี้เกิดขึ้นในอนาคตหลังจากการทดลองบางอย่างในฐานการอยู่รอด.

ผู้นำฐานความอยู่รอดบางคนมองเห็นศักยภาพของมนุษย์กินคนและพยายามขังมนุษย์กินที่ถูกบังคับ โดยหวังว่าพวกเขาจะเปลี่ยนไป.ท้ายที่สุด,มนุษย์กินคนส่วนใหญ่เคยเป็นนักวิวัฒนาการที่มีความสามารถที่ทรงพลังมาก.

พวกเขาคิดว่าหากพวกเขาสามารถปราบมนุษย์เหล่านี้ได้และใช้พลังของพวกเขาอย่างเหมาะสม,ฐานความอยู่รอดของพวกเขาจะมีพลังมากขึ้น.ดังนั้น,พวกเขาจึงพยายามที่จะเปลี่ยนพวกเขาโดยใช้ความคิดนี้ในใจ.

อย่างไรก็ตาม,สิ่งต่าง ๆ ก็ไม่ได้เกิดขึ้นตามที่พวกเขาต้องการเช่นกัน.ในตอนแรก,มนุษย์กินคนเหล่านี้ทำตัวเหมือนมนุษย์ธรรมดา.พวกเขาสามารถกินได้ตามปกติและพูดคุยตามปกติ.พวกเขายังเป็นเพื่อนกับคนที่ดูแลพวกเขา.แต่,หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็เริ่มเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของพวกเขา.

พวกเขาไม่สามารถกินอะไรได้และอารมณ์ของพวกเขาแย่ลง.เมื่อพวกเขามองดูการ์ด,พวกเขาต้องการโจมตีเขา.

ตอนนี้พวกเขาต้องการกินเนื้อมนุษย์เท่านั้น!

บุคคลที่ดูแลพวกเขาจะไม่ให้มันแก่พวกเขาดังนั้น พวกเขาจึงเริ่มโจมตีซึ่งกันและกันเพราะพวกเขาต้องการกินเนื้อบนร่างกายของกันและกัน.ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพวกเขาแค่อยากกินเนื้อมนุษย์.

เมื่อฐานการอยู่รอดเห็นสิ่งนี้,พวกเขาใช้ความพยายามอย่างมากและแยกพวกเขาออกจากกันในแต่ละห้อง.

ไม่มีสิ่งมีชีวิตใด ๆ อยู่ในสายตาของมนุษย์กินคน ดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มโจมตีเตียงและกรง.พวกเขาโจมตีทุกสิ่งที่พวกเขาเห็น. หากกรงเหล่านี้ไม่ได้รับการปรับปรุงโดยผู้วิวัฒนาการที่มีความสามารถพิเศษ,มนุษย์กินคนที่ทรงพลังและบ้าคลั่งเหล่านี้อาจหนีรอดมาได้.

ผู้นำยังคงหวังว่านี่เป็นเพียงกระบวนการฟื้นฟูจากการติดยาเสพติด แต่หลังจากนั้นไม่นาน,พวกเขาก็ไม่คิดเช่นนี้อีกต่อไป.

ทำไมนะหรอ? เพราะมนุษย์เหล่านี้ไม่ได้กินอาหารที่เตรียมไว้.พวกเขาทุบจานและไม่ได้สัมผัสเนื้อหมูหรือเนื้อแกะหรือเนื้อวัวที่มอบให้พวกเขา.สิ่งประหลาดเกิดขึ้นหลังจากนั้น.

พวกเขาเริ่มกินเนื้อในร่างกายของพวกเขาเอง!

ไม่มีใครสามารถลืมวิธีที่พวกเขาฉีกเนื้อออกจากข้อศอกและต้นขาของพวกเขาและยัดพวกเขาเข้าไปในปากของพวกเขาด้วยดวงตาที่ส่องแสง.พวกเขาจะไม่มีวันลืมฉากนี้ไปตลอดชีวิต.

มนุษย์กินคนสูญเสียเลือดมากเกินไปและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป.พวกเขาถูกปกคลุมด้วยบาดแผลและคุณยังสามารถเห็นกระดูกของพวกเขาได้,พลังของพวกเขาช้าลงเช่นกัน.ในที่สุดผู้นำก็หมดความสนใจในตัวพวกเขา.

หากพวกเขาสูญเสียความสามารถการใช้งานของพวกเขา ? ทำไมไม่เพียงแค่แสดงให้พวกเขาเห็นถึงฝูงชนที่โกรธแค้นและปล่อยให้พวกเขาเป็นช่องทางระบายความโกรธของพวกเขา ?

หลังจากไม่กี่วันที่ผ่านมา,พวกเขาหยุดหายใจ ดังนั้นพวกเขาจึงส่งคนเข้าไปเก็บศพ.การ์ดเปิดกรงและต้องการย้ายศพเหล่านี้ออกไป.อย่างไรก็ตาม,เขาพบบางสิ่งที่น่ากลัว.

ลิ้นของพวกเขาหายไปหมดแล้ว!

เพื่อตอบสนองสัญชาตญาณทางจิตวิทยาของพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีพลังงานและเคลื่อนไหวไม่ได้พวกเขาก็กัดลิ้นแล้วกลืนมันลงไป.พวกเขาทำสิ่งเหล่านี้เพียงเพราะพวกเขาไม่สามารถแยกตัวจากการล่อลวงได้.

จากนั้นเป็นต้นมา,ฐานความอยู่รอดทั้งหมดเห็นด้วยกับการดำเนินการของมนุษย์.เมื่อพบมนุษย์กินคนคนใด,พวกเขาก็จะฆ่าตายทันที.

หลังจากระลึกถึงหลักฐานชิ้นหนึ่งจากฐานรอดชีวิต,จางมู่ก็ไม่ได้มองดูจี๋หลินด้วยอารมณ์ใด ๆ อีกต่อไป.จางมู่เชื่อว่าในวินาทีนั้น,เขาต้องการที่จะเปลี่ยนแปลงจริง ๆ แต่เขาเองก็ไม่เชื่อว่าเขาจะทำได้.ดังนั้น,เขาจึงขอให้จางหมู่ฆ่าเขา.

จางมู่คิดอยู่พักหนึ่งแล้วอัญเชิญดอกบัวเลือดปีศาจออกมา.เขาทำหลุมขนาดใหญ่และฝังหม้อขนาดใหญ่ทั้งหมดรวมถึงจี๋หลินภายในหลุม.จากนั้นเถาวัลย์ก็เคลื่อนไหวและดินก็ลอยขึ้นไปในอากาศ.หลุมถูกเติมเต็มอีกครั้งและจี๋หลินถูกฝังอยู่ในนั้น.

ประเพณีบ้านเกิดของเขาคือเก็บศพไว้สมบูรณ์แบบ. ถ้าเขาถูกทิ้งไว้ข้างนอก,เขาอาจถูกสัตว์กินกลายพันธุ์.จางมู่คิดว่าตั้งแต่เขาสัญญากับเขา,เขาควรทำอย่างดีที่สุดเพื่อทำตามสัญญาของเขา.

นี่อาจเป็นสิ่งสุดท้ายที่ทำลายศักดิ์ศรีที่จางมู่มอบให้กับมนุษย์กินคนคนนี้ที่ยังคงมีมโนธรรมอยู่บ้าง.

เขาเรียกดอกบัวเลือดปีศาจกลับมาแล้วเดินไปที่อาคารที่ยังไม่เสร็จพร้อมกุญแจ.

อาคารที่ยังสร้างไม่เสร็จนั้นเงียบสงบอย่างน่าประหลาดใจ แต่จางมู่ก็รู้ว่ามนุษย์ธรรมดาที่ซีโร่เพาะพันธุ์อยู่ข้างใต้เขา.

เขาเดินลงบันไดไปสู่ห้องใต้ดินและเดินผ่านเส้นทางที่มีแสงสลัว.ในไม่ช้า,เขาพบห้องประชุมที่จี๋หลินพูดถึง.

เขาเดินเข้ามาและมองไปรอบ ๆ.เขาเห็นกระถางดอกไม้ขนาดใหญ่.เขารีบไปข้างหน้าและเตะมันเป็นชิ้น ๆ.เขาเห็นหลุมดำเล็ก ๆ ด้านหลังแจกันดอกไม้.จี๋หลินไม่ได้โกหกเขา.

สถานที่แห่งนี้เป็นจุดหลบซ่อนตัวที่ดีจริงๆ ขอบประตูกลมกลืนกับสภาพแวดล้อมได้ดี.หากจี๋หลินไม่ได้บอกมัน,จางมู่คงไม่พบที่นี่.

เมื่อเขาเสียบกุญแจแล้วปลดล็อคประตู.เขาขมวดคิ้ว.กลิ่นน่ารังเกียจเกินไป.

ทุกอย่างไม่เป็นระเบียบ.มีคนทั่วห้องนอนหรือนั่งอยู่.ส่วนใหญ่ของพวกเขาอยู่ในความระส่ำระสายและบางคนก็ไม่มีเสื้อผ้า.

ของเสียจากมนุษย์และจุดของปัสสาวะล้อมรอบคนเหล่านี้ แต่พวกเขาก็ไม่มีปฏิกิริยาเลย.ราวกับว่าพวกเขาไม่เห็นมัน.

แม้แต่ตอนที่จางมู่เข้ามาก็ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ จากคนเหล่านี้เลย.ดูเหมือนว่าพวกเขาคุ้นเคยกับความจริงที่ว่ามีคนเพียงไม่กี่คนที่ต้องถูกพาตัวไปทุกวัน.พวกเขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนเหล่านี้.พวกเขาก็รู้ว่าพวกเขาหนีไม่พ้น.มันเป็นเพียงคำถามเกี่ยวกับเวลาที่พวกเขาจะถูกกิน.

เมื่อเขาเห็นคนที่มึนงงเหล่านี้,จางมู่ก็รู้สึกสิ้นหวัง.พวกเขาเคยชินกับการปฏิบัติเหมือนเป็นอาหารหรือ ?