จางมู่,ในทางกลับกัน,เริ่มที่จะคิดเรื่องจี๋หลินมากขึ้น.ไม่น่าแปลกใจที่ซีโร่ทำให้เขาเป็นผู้บัญชาการคนที่สอง.มันไม่เพียงเพราะพลังงานประเภทพืชของเขา.หากบุคคลนี้ไม่ถูกควบคุม,เขาก็น่ากลัวเช่นกัน.
“ งั้นเจ้าปล่อยข้าไปได้ไหม?”
สิ่งที่จางมู่คาดไม่ถึงก็คือ จี๋หลินเริ่มจะอ้อนวอนเขา.เขาไม่มีความเย่อหยิ่งที่เขามีอีกต่อไป เมื่อจางมู่ได้พบเขา.
อย่างไรก็ตาม,จางมู่ได้ตัดสินใจแล้วในใจของเขา.เขายิ้มอย่างแผ่วเบาและตอบเขาว่า“ ไม่”
จี๋หลินคาดว่าจางมู่จะพูดแบบนี้.เขาแค่พยายามทดสอบโชคของเขาตอนนี้.เขาลดศีรษะของเขาอย่างสิ้นหวัง.
พวกเขาไม่สามารถชนะจางมู่ในครั้งที่แล้วได้.พวกเขาแพ้ดอกบัวเลือดปีศาจที่แปลกและดุดันของเขา.ตอนนี้เขาสามารถฆ่าหัวหน้าของพวกเขาได้.ไม่มีใครกล้าที่จะตอบโต้เขา.
จำนวนไม่มีผลต่อหน้าพลังที่แท้จริง.
เมื่อจี๋หลินพูดถึงเรื่องนี้,ส่วนหนึ่งของมนุษย์กินคนตื่นขึ้นมา.พวกเขาเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้.บางคนคุกเข่าบนพื้นและขอร้องจางมู่.พวกเขาพูดถึงสิ่งต่าง ๆ เช่นพวกเขามีแม่อายุ 80 ปีและเด็กอายุสามปี.
“ เราไม่ต้องการทำเช่นกัน.คนบ้านั่นบังคับเรา.เราไม่ต้องการทำจริงๆ”
จางมู่ต้องปรบมือให้กับทักษะการแสดงของพวกเขา.น้ำตาก็ปรากฏตัวขึ้นในไม่กี่วินาที.หากพวกเขาสามารถคว้าขาของเขาและกอดเขาในขณะที่ร้องไห้,พวกเขาอาจจะทำไปแล้ว.ทักษะการแสดงของพวกเขาสามารถนำมาเปรียบเทียบกับนักแสดงระดับสองได้.
“ ใช่,เราถูกบังคับให้กินเนื้อมนุษย์.หากเขาไม่ได้บังคับเรา,ถ้าเขาไม่ได้เพาะเมล็ดในตัวเรา,เราจะไม่กินสิ่งพวกนี้”
“ โปรดให้โอกาสเราด้วย.เราจะไม่กินเนื้อมนุษย์อีกแล้ว หลังจากออกจากที่นี่.หากปราศจากการควบคุมเมล็ดพันธุ์ทางจิตใจของเขา,ข้ารู้สึกเบื่อหน่ายที่ได้เห็นเนื้อมนุษย์แล้วตอนนี้”
“ ใช่,ข้าไม่สามารถกินได้อีกต่อไปเช่นกัน”
จางมู่เยาะเย้ยเมื่อเขาได้ยินข้อแก้ตัวทั้งหมด.พวกเขาอาจใช้เหตุผลเหล่านี้เพื่อชักชวนผู้คนที่ไม่ทราบสถานการณ์ แต่สำหรับเขา,เขาได้เห็นธรรมชาติที่แท้จริงของพวกเขาแล้ว.
แม้ว่าพวกเขาจะถูกบังคับโดยซีโร่ในตอนแรก,พวกเขาก็ติดมันไปตลอดทางและไม่ยอมแพ้เนื้อมนุษย์อีกต่อไป.นอกจากนี้,คนเหล่านั้นที่รักษาหลักการนั้นก็ตายไปแล้ว.พวกเขาอาจกลายเป็นอาหารของพวกเขาไปแล้ว.
เนื่องจากคนเหล่านั้นที่รักษาหัวหน้าของพวกเขาตายไปแล้ว,ไม่มีทางที่จางมู่จะปล่อยคนเหล่านี้ที่ทรยศต่อเผ่าพันธุ์มนุษย์.ไม่ว่าพวกเขาจะขอร้องและอ้อนวอนเท่าไรก็ตาม,เมื่อพวกเขาติดมันพวกเขาจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้.มันก็เหมือนกับการติดยาเสพติด.
แม้ว่าการปรากฏตัวของจางมู่ทำให้พวกเขาหยุดพักชั่วระยะเวลาหนึ่ง เมื่อเวลาผ่านไปพวกเขาก็จะฟังความปรารถนาในใจและในเวลานั้น,จางมู่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีก.การปล่อยพวกมันไปจะส่งผลให้มีคนบาดเจ็บมากขึ้นเท่านั้น.
จางมู่หยิบกริชด้วงออบซิเดี้ยนออกมาแล้วชี้ไปที่พวกเขาเพื่อเป็นการตอบ.
นอกจากนี้ยังมีนักวิวัฒนาการที่ไม่ขอร้องจางมู่.คนเหล่านี้รู้ว่าจางมู่จะไม่ปล่อยให้พวกเขาไป ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ขอร้องเขาเหมือนคนขี้ขลาด.
ชายคนหนึ่งใส่แหวนที่จมูกและยกมีดแมเชเทขึ้นมาตรงหน้าอกอ้วน ๆของเขา.เขาหันหลังกลับและพูดกับคนอื่น ๆ ที่เหลือว่า“ อย่างมากเราก็ตาย.เมื่อข้าเริ่มกินเนื้อมนุษย์ข้าก็พร้อมที่จะถูกคนอื่นกินด้วย.ทำไมเจ้าถึงกลัวในตอนนี้ ? หากเจ้าไม่ต้องการตายตอนนี้,แยกกัน.เถาวัลย์ของเขาแปลกมาก.อย่าตกหลุมพรางเดียวกันอีกเลย.ทุกอย่างจะง่ายขึ้นหลังจากนั้น.เขาไม่ได้น่ากลัวอย่างนั้น”
อย่างไรก็ตาม,กูหลินไม่มีความตั้งใจที่จะต่อสู้กับจางมู่.เขาเป็นคนเดียวที่รอดชีวิตจากการโจมตีของดอกบัวเลือดปีศาจ.ส่วนที่เหลือของผู้วิวัฒนาการนั้นตายไปหมดแล้ว.ดังนั้น,คนเหล่านี้ที่นี่จึงไม่ทราบว่าเถาวัลย์เหล่านั้นน่ากลัวแค่ไหน.
นักวิวัฒนาการอีกคนคิดว่ากูหลินกลัวความสามารถของเขาและไม่สนใจเขา.พวกเขาฟังชายที่มีแหวนที่จมูกคนนั้นและยกกระจายกัน,ล้อมรอบจางมู่จากทุกทิศทาง.
จางมู่ไม่เคยหยุดการกระทำของพวกเขาเลย.เขาไม่เคยวางแผนที่จะใช้พลังของดอกบัวเลือดปีศาจในครั้งนี้.เขาแค่มองคนเหล่านี้ว่าเป็นเรื่องทดสอบสำหรับกริชด้วงออบซิเดี้ยน.
เมื่อคนส่วนใหญ่พร้อมแล้ว,จางมู่ถีบขาขวาของเขาลงบนพื้นแล้วรีบพุ่งไปหาผู้ชายที่มีแหวนที่จมูก.แม้ว่าเขาจะไม่ได้วางแผนที่จะใช้ดอกบัวเลือดปีศาจ,แต่เขาก็จะไม่เตือนพวกเขาอย่างโง่เขลาเช่นกัน.
ตามที่คาดไว้เมื่อจางมู่รีบไป.ชายที่มีแหวนที่จมูกรู้สึกกระวนกระวาย.ดวงตาของเขาหันไปมองบนพื้นแล้วตะโกนว่า“ ระวังการเคลื่อนไหวบนพื้นดิน ระวังเถาวัลย์จะออกมา”
จางมู่ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนในพริบตา.อย่างไรก็ตาม,ด้วยความประหลาดใจของพวกเขา,ไม่มีเถาวัลย์โผล่ออกมาจากพื้นดิน.พวกเขาสับสนมาก.
ผู้สังเกตการณ์คนหนึ่งสังเกตเห็นว่ากริชในมือของจางมู่นั้นแตกต่างจากกรงเล็บในตอนนี้.อย่างไรก็ตาม,เขาไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้.เขาแค่คิดว่าจางมู่เปลี่ยนอาวุธของเขา.
จางมู่กระโดดสูงขึ้น.ชายคนที่มีแหวนที่จมูกรู้ว่าเขาจะเล็งเขาก่อนและรู้ว่าเขาต้องโจมตี.อย่างไรก็ตาม,เขายังคงจ้องมองที่สภาพแวดล้อมของเขาและเตรียมพร้อมที่จะล่าถอยเมื่อมีอะไรผิดพลาด.
“ หากเจ้าสูญเสียสมาธิในการต่อสู้,เจ้ากำลังมองหาความตาย”
เสียงที่ไม่แยแสของจางมู่มาจากอากาศ.วินาทีต่อมา,กริชด้วงออบซิเดี้ยนของเขาถูกกระแทกอย่างรุนแรงกับอาวุธของชายคนนั้น.เพื่อความประหลาดใจของทุกคนมีดแมเชเททรงพลังถูกตัดเหมือนชิ้นเต้าหู้ โดยกริชเล็กและประณีต.
การโจมตีไม่ได้ลดลง.กริชติดตามการเคลื่อนไหวของแรงโน้มถ่วงและเดินหน้าต่อไป,ตัดชายครึ่งหนึ่งเช่นนั้น.
ชายที่มีแหวนที่จมูกจะรับรู้ได้ก่อนที่เขาจะตายว่าจางมู่ไม่มีความตั้งใจที่จะใช้เถาวัลย์ของเขา.ถึงกระนั้นเขาก็ให้ความสนใจกับเถาวัลย์เป็นส่วนใหญ่.
อย่างไรก็ตาม,แม้ว่าเขาจะไม่หันเหความสนใจของเขา,แต่เขาก็ไม่เคยคาดหวังว่ามาเชแทจะไร้ประโยชน์ต่อกริชด้วงออบซิเดี้ยนอันใหม่ของจางมู่.
เขาอาจจะสามารถแลกเปลี่ยนการเคลื่อนไหวบางอย่างกับจางมู่ แต่ในที่สุด,เขาก็ยังคงตาย.
เมื่อนักวิวัฒนาการคนอื่นเห็นผู้ชายที่มีแหวนที่จมูกตาย,พวกเขาก็เลิกพยายามที่จะตอบโต้.พวกเขารีบไปที่ทางออกด้วยความวุ่นวาย.
จางมู่จู่โจมกริชของเขาและมองดูผู้คนที่วิ่งหนีไป.เขาเลียริมฝีปากแห้งแล้วพูดช้าๆ“ การแสดงเพิ่งเริ่มขึ้นเท่านั้น!”
