ใช้เวลานานสําหรับจางม่ในการฟื้นฟูก่อนที่เขาจะเดินออกจากเมืองชั้นในเพียงลําพัง และไม่เข้ากับเมืองหลวงที่คึกคัก
เขากระโจนเข้าไปในร้านค้าของลี ปางซานและมองดูไขมันที่ครอบครองทั้งเตียงขณะนอนหลับ.จิตใจเขามองไปที่เขาอย่างลึกซึ้ง แม้ว่าเขากําลังจะตายในเร็วๆนี้ แต่เขาก็ได้พบกับคนที่เป็นเพื่อนของเขา ?
น่าเสียดายที่มันสายเกินไป
เขาวางถุงผ้าซึ่งมีคริสตัลระดับสามห้าอันเบา ๆ ไว้บนเตียงของลี ปางซานแล้วหันไปเดินจากไปในทันที
ประตูเมืองชั้นนอกไม่ปิด,และยามค่อนข้างหย่อน,ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับเขตเมืองชั้นใน.พวกเขาจ้องมองจางมู่ก่อนที่จะปล่อยเขาไป.ด้วยนักวิวัฒนาการระดับสองที่พิการออกไปนอกเมืองในตอนกลางคืน,พวกเขาเชื่อว่าเขาจะใช้ชีวิตของเขาเอง
มีคนจํานวนมากที่ยอมแพ้ต่อตนเอง ดังนั้น แม้กระทั่งยามก็ไม่มีความคิดในการปลอบใจเขา
ด้วยฝีเท้าอันหนักแน่น,ร่างของจางมู่ก็ค่อยๆจางหายไปในตอนกลางคืน
จางมู่ไม่มีความคิดว่าจะไปที่ไหนตอนนี้ เมืองที่ใกล้ที่สุด,ยกเว้นเมืองหลัวหยางต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งเดือนในการไปถึงที่นั่นถ้าเขากลับไปที่เมืองหลัวหยาง,เขาจะต้องใช้เวลามากขึ้นด้วยประมาณยี่สิบวัน.
ในอดีตปริมาณไม่สําคัญกับเขามากนัก เนื่องจากช่องว่างนั้นเล็กกระจ้อยร่อย.โดยปกติ, จางมู่สามารถแก้ปัญหาได้อย่างราบรื่นตราบใดที่เขาไม่เคยเจอกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดอย่างไรก็ตาม,ในปัจจุบันเขาไม่รู้ว่าการกระทําอื่นใดที่สามารถแก้ไขช่องว่างได้
เขาต้องการมีชีวิตที่ดี,ดังนั้นเขาจึงดิ้นรนมาตลอด อย่างไรก็ตาม เช่นนั้นดูเหมือนว่าชะตากรรมได้สร้างเรื่องตลกให้เขา หลังจากประสบเรื่องโชคร้ายมากมาย แต่เมื่อเขาอยู่ในขั้นตอนสุดท้ายของการประสบความสําเร็จ,ความหวังทั้งหมดของเขาก็ถูกตัดออกไป
ความตายนั่นเป็นความตั้งใจเพียงอย่างเดียวที่จางมู่คิดไว้ในใจ.ดวงตาทั้งสองข้างของเขาดูน่าเบื่อและไร้ชีวิต,แขนเสื้อก็พังทลายลงและด้วยลมหนาวที่พัดผ่าน หากมีคนมองไม่เหมาะสม,เขาก็คล้ายกับซอมบี้ข้างนอก,เป็นศพที่มีชีวิต
แม้ว่าเขาจะอยู่ห่างไกลจากชายแดนด้านความปลอดภัยของเมืองฉานซี,ระหว่างทาง,มีสัตว์กลายพันธุ์ไม่กี่ตัวที่โจมตีจางมู่
ภายใต้วันปกติ, จางมู่ก็จะเดินออกไปได้สําเร็จและคิดว่าเขาโชคดีมาก แต่คราวนี้, จางมู่ก็ไม่สําคัญว่ามีตัวตนอยู่จริง เพราะมันจะชะลอความตายของเขา หากเขาไม่ได้ถูกพวกมันกิน
ในขณะที่เขาเดินต่อไป,จางมู่ก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย ขณะที่เขาทรุดตัวลงที่ริมถนนและนั่งลง
ทันใดนั้นในที่สุดเขาก็มีความคิดว่าควรจะไปที่ไหน
เขาคิดว่าจะกลับบ้านทันที,กลับไปยังสถานที่ที่เขาเติบโตขึ้นมาเมืองหลัวหยางบ้านเกิดของเขา
อย่างไรก็ตาม, ท้องฟ้ามืดเกินไป จางมู่ไม่สามารถแยกแยะทางกลับบ้านได้ในตอนนี้
ดังนั้นเขาจึงสุ่มหารถที่ถูกทุบซึ่งจอดอยู่ข้างถนน โดยไม่รู้ว่ามีคนขับรถคันนี้มากี่คนเขาพังกระจกหน้าต่างรถและเปิดประตูเพื่อเข้าไปข้างใน,โดยไม่คํานึงถึงสถานการณ์รอบตัวเขา
คืนนี้เป็นคืนที่ผ่อนคลายที่สุดที่เขาเคยมีมาก่อน เนื่องจากเขาไม่เคยหลุดพ้นจากความเคยชินมาก่อน.เขาเหนื่อยล้าจนไม่อยากกังวลอะไรที่อาจเกิดขึ้น แม้ว่าจะมี,มันจะสําคัญกว่าความตายได้อย่างไร?
หากเขาถูกกลืนกินโดยสัตว์กลายพันธุ์ที่ผ่านไปในคืนนี้, จางมู่ก็ไม่จําเป็นต้องเหนื่อยอีกยี่สิบวัน
กลางคืนผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็วและสัญญาณแรกของรุ่งอรุณปลุกจางมู่จากการหลับใหล.เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้มากเกินกว่าที่เขาจะจัดการได้ ทําให้หัวใจของจางมู่รู้สึกเหนื่อยล้าเช่นกัน ปรากฏว่านี้เป็นช่วงเวลาที่เขานอนหลับมากที่สุดในช่วงสามปีที่ผ่านมาหลังจากกลายเป็นพ่อค้าย่อย.
เมื่อเขาตื่นขึ้นมาและเห็นแขนที่หายไปเขาก็ตระหนักว่าทุกสิ่งเป็นของจริง, เขาหัวเราะกับตัวเองว่า “ ไม่มีสัตว์กลายพันธุ์ผ่านเลยหรอ ? ไม่งั้น,มันจะมีมื้ออาหารดีๆ จางมู่,จางมู่,ความสงบสุขที่ข้ามักจะหวังได้กลายเป็นคําเยาะเย้ยในตอนนี้หรือ ?”
จางมู่ผลักประตูเปิดออกและยืนขึ้นมองไปรอบ ๆ เขาซักพัก.ในที่สุดเขาก็สังเกตเห็นว่าเขาอยู่ที่ไหน
ข้าออกเดินทางมาไกลในทางทิศตะวันออกเฉียงใต้?
แต่โชคดีที่มีเวลาเหลืออีก 19 วันจึงน่าจะเพียงพอ.อย่างไรก็ตาม,จางมู่ก็ไม่รีบถ้าเขาสามารถกลับไปเมืองหลัวหยางก่อนถึงกําหนดได้ มันก็ดีพอสําหรับเขา
เขามองที่แหวนพ่อค้าที่นิ้วนางขวาเขาต้องการกําจัดนิ้วนี้ด้วยเช่นกัน แต่เขารู้ว่ามันไร้ประโยชน์เขาได้ยินข่าวชิ้นหนึ่งเกี่ยวกับพ่อค้ารายย่อยที่พยายามกําจัดชะตากรรมของการเป็นศพแห้งก่อนตาย.ในตอนแรก,เขาตัดนิ้วที่สวมแหวนพ่อค้า แต่มันถูกถ่ายโอนไปยังอีกนิ้วทันที หลังจากนั้นเขาก็ตัดออกทั้งฝ่ามือ เป็นผลให้แหวนพ่อค้าได้ย้ายอย่างน่าอัศจรรย์ไปยังอีกมือหนึ่ง เพื่อที่จะมีชีวิตรอด คนที่โหดเหี้ยมก็ตัดนิ้วมือของเขาทีละนิ้ว ๆ ในที่สุด,นิ้วทั้งห้าของอีกมือก็ถูกตัดออกเช่นกัน
ในที่สุดแหวนพ่อค้าดังกล่าวไม่ปรากฏตัวอีกต่อไป.ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเขาได้กําจัดชะตากรรมนี้แล้ว ดังนั้นเขาจึงเริ่มที่จะเล่น แต่ในวันที่กําหนดเขาถูกพบว่าตายบนเตียงของโสเภณีทันที
ความตายของเขาดูน่าสังเวชอย่างยิ่ง เมื่อเขาถูกดูดจนแห้งตาย จึงทําให้เกิดความรู้สึกอื้ออึงไปทั่วบริเวณ ในที่สุด, พ่อค้ารายย่อยรายแรก,รายที่สองและรายที่สามของเมืองก็เข้ามามีส่วนร่วม.เนื่องจากเบื้องหลังของสถานบันเทิง,ต้องการให้พ่อค้าย่อยทั้งสามรายออกมาพร้อมกัน ก่อนที่หัวหน้าที่อยู่เบื้องหลังยินดีส่งศพ.
ในตอนแรกพวกเขาคิดว่ามันเป็นเพียงแค่พ่อค้าย่อยที่เปิดโปงช่วงเวลาสุดท้ายก่อนถึงกําหนดเส้นตายและต้องการให้เรื่องของพ่อค้าย่อยไม่ถูกเปิดเผยต่อสาธารณะมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขามาถึงที่เกิดเหตุ พวกเขาก็ตกตะลึงเพราะแขนขาทั้งสี่ของศพแห้งถูกตัดออกเมื่อมองดูบาดแผลมันเป็นช่วงเวลาที่น่าจดจําไปแล้ว
ดังนั้นแหวนพ่อค้าจึงเป็นเช่นนั้น ?
หลังจากที่พวกเขานําศพกลับมาและผ่าร่างพวกเขาพบว่ามีรูปร่างคล้ายวงแหวนในหัวใจของศพ,ข่าวนี้แพร่กระจายไปทั่วร้านค้ารายย่อยในช่วงหนึ่งของงานแสดงสินค้าของพ่อค้าแห่งยุค,ซึ่งระบุว่าชะตากรรมของร้านค้าย่อยนั้นไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จางมู่มองที่มือสวมแหวนพ่อค้าและออกเดินทางกลับบ้านด้วยรอยยิ้มอันแสนเศร้า
ไม่แน่ใจว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญหรือมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น แต่จางมู่กําลังเดินทางอย่างปลอดภัยโดยไม่มีอุบัติเหตุระหว่างทาง. แม้ว่าอาจจะเกี่ยวข้องกับจางมู่ในการเลือกเส้นทางที่ปลอดภัยที่สุด แต่เขาก็ไม่ได้เจอกับอันตรายใด ๆ
ไม่มีการจู่โจมจากมนุษย์,ไม่มีซอมบี้รอบๆเขาไม่มีสัตว์กลายพันธุ์ที่กําลังล่าเขาไม่มีอะไรเลย.
อย่างไรก็ตาม,ไม่ว่าอะไรจะแปลก,มันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับจางมู่อีกต่อไป เพราะเขาสามารถเห็นร่างของเมืองหลัวหยางไกลออกไป.
ครั้งนี้เขาไม่ได้ใช้หน้ากากผิวมนุษย์เพื่อปกปิดตัวตนของเขาเพราะมันไม่จําเป็นอีกต่อไป
หลังจากที่เขาจ่ายค่าธรรมเนียมแรกเข้าสู่เมือง,เขาก็ไปยังสถานที่ที่ทุกอย่างเริ่มต้นขึ้น ซึ่งเป็นสนามหญ้าขนาดใหญ่ข้างจัตุรัสประชาชนส่วนนี้ของอาคารได้รับการปกป้อ งอย่างดีจางมู่เอนหลังพิงใต้ต้นไม้ใหญ่และพักเงียบ ๆ
เวลา,แค่อีกหนึ่งวัน
