ในทางกลับกัน,คนปกติเหล่านั้นที่หนีออกมาจากอาคารที่ยังไม่เสร็จ ต้องการที่จะขอความคุ้มครองจากจางมู่.อย่างไรก็ตาม,เมื่อพวกเขาส่วนใหญ่เห็นใบหน้าที่คล้ำของจางมู่,พวกเขาไม่ได้ก้าวไปข้างหน้า.พวกเขาติดตามเขาไปข้างหลังอย่างเงียบ ๆ.
ขณะที่เขามองผู้คนที่ตามมาข้างหลังเขา,ไฟบางดวงก็เริ่มไหม้อยู่ในใจของเขา.ความตั้งใจในการสังหารนั้นแผ่ขยายออกไปจากใจและหัวใจของเขาก็หนักขึ้นและหนักขึ้น.เขาเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก.
ตอนนี้เจ้ารู้ไหมว่ามนุษย์ควรช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ? ตอนนี้เจ้ารู้ไหมว่าเจ้าต้องการสหาย ?
ก่อนหน้านี้เจ้าทำอะไร ? เมื่อเจ้าดูเด็กผู้หญิงตัวน้อยที่ถูกรังแก,เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นส่วนหนึ่งของมนุษยชาติไหม?
ความคิดนี้แพร่กระจายเหมือนไฟป่าทั่วจิตใจของจางมู่และเขาก็หยุดเดินช้า ๆ.เขาหันไปมองคนที่อยู่ข้างหลังเขาเกินกว่าสิบเมตร.คนที่เป็นผู้นำพวกเขาคือชายวัยกลางคน.เขาดูเขาประจบสอพลอ.
พวกเขาคิดว่าจางมู่เปลี่ยนใจและยินดีที่จะพาพวกเขาไปด้วยในตอนนี้.ดวงตาของพวกเขาสว่างไสวด้วยความหวัง.
อย่างไรก็ตาม,วินาทีต่อมาจางมู่ก็ปรากฏตัวต่อหน้าชายวัยกลางคนทันที. เมื่อเขาเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของจางมู่อย่างชัดเจนชายวัยกลางคนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ.จางมู่ดูเหมือนจะไม่เปลี่ยนใจ.
จางมู่ถูกห้อมล้อมด้วยออร่ากดดัน.ชายวัยกลางคนรีบหันหลังแล้ววิ่งหนี.จางมู่ดูเหมือนปีศาจในตอนนี้.เขาปล่อยรอยยิ้มชั่วร้ายและก้มหัวลง.จางมู่พูดอย่างช้า ๆ“ เนื่องจากข้าช่วยชีวิตเจ้า,ข้าจะเอามันกลับไปเดี๋ยวนี้”
ทันทีที่เขาจบประโยคของเขาความตั้งใจฆ่าปรากฏในสายตาของเขาและเขาดูน่ากลัวจริงๆ.เขาถีบขาของเขาลงบนพื้นแล้วขว้างกริชด้วงออบซิเดี้ยนไปที่ชายวัยกลางคนโดยตรง.
วึ้บ!
กริชด้วงออบซิเดี้ยนลงปักอย่างแม่นยำในหัวใจชายวัยกลางคน.ไม่พบอุปสรรคใด ๆ และเจาะผ่านกระดูกสันหลังของเขาโดยตรง.จากนั้นมันจะรักษาความเร็วและแทงลงไปที่พื้น.มีเพียงด้ามกริชเท่านั้นที่อยู่เหนือพื้นดิน.คุณสามารถบอกได้ว่าจางมู่โกรธแค้นแค่ไหนและเขาบังคับให้ขว้างกริชเท่าไร.
จางมู่เดินช้า ๆ และเหยียบลงบนร่างของชายวัยกลางคน ขณะที่เขาเดินไปหยิบกริช.เขาจับด้ามและหยิบมันขึ้น,เก็บไว้ที่เอวของเขา.
เขาสแกนคนรอบตัวเขาที่อ่อนแอจากความกลัว.เขาพูดด้วยเสียงที่ทุกคนสามารถได้ยินได้“ ตอนนี้,หนีไป.หากพวกเจ้าคนใดปรากฏตัวต่อหน้าข้าอีก,ข้าจะเอาชีวิตของเจ้ากลับมา”
หลังจากนั้นเขาก็หันหลังกลับและเดินออกไป.ไม่มีใครติดตามเขาอีกต่อไป.หัวใจของจางมู่สงบลงอย่างช้า ๆ.
หากคนเหล่านี้ไม่ได้ติดตามเขา,เขาจะไม่อยากฆ่าพวกเขา.พวกเขาเพิ่งขุดหลุมฝังศพของตัวเอง.
เขาคิดว่าคัมภีร์ของศาสนาคริสต์เปลี่ยนมนุษยชาติ แต่มันก็เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของความหายนะ.บางที,มนุษย์ที่น่าเกลียด,เริ่มด้วย.ความอัปลักษณ์ถูกระงับไว้ก่อนหน้าหายนะ.
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาฆ่าคนที่ไม่ได้กระตุ้นเขา.จางมู่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเขาในวันนี้. อารมณ์ของเขาขึ้นอย่างง่ายดายเกินไป.มันไม่เหมือนเขาเลย เป็นเพราะอารมณ์ของตัวเองในปัจจุบันของเขาถูกรวมเข้ากับเขาอย่างช้า ๆ ?
เขาแตะจี้หยกที่ด้านหน้าของเขาโดยสัญชาตญาณ.เขารู้สึกสงบมากขึ้น.
เมื่อเขากลับไปที่ฐานการอยู่รอด,เขาเห็นหวังเหลียงรอเขาที่ประตู.เขาเดินไป.
“ พี่ชายมู่เป็นอย่างไรบ้าง ?”หวังเหลียงมองดูจางมู่อย่างกังวล.เขาไม่รู้เกี่ยวกับความสามารถของซีโร่ แต่เขารู้ว่ามีนักวิวัฒนาการประมาณ 50 ถึง 60 คนและพวกเขาอยู่ในช่วงที่ดีเยี่ยม.เขาเป็นห่วงว่าจางมู่จะอยู่ในอันตราย.
หลังจากจางมู่จากไป,เขาก็เสียใจกับการตัดสินใจของเขา.เขามักจะรู้สึกว่าจางมู่เป็นคนที่ทรงพลังมาก แต่หลังจากใจสงบลง,เขาก็ตระหนักว่าเขาเป็นคนมองโลกในแง่ดีเกินไป.ไม่ว่าจางมู่จะทรงพลังแค่ไหนเขาก็เป็นมนุษย์.เขาเป็นเช่นเดียวกับพวกเขา.เขามีหัวอยู่เหนือไหล่ของเขาและมันฟังดูยากเกินกว่าที่เขาจะต่อสู้กับคน 50 คนเพียงลำพัง.
อย่างไรก็ตาม,เมื่อเขาเห็นจางมู่กลับมาอย่างปลอดภัยในที่สุด,เขาก็รู้สึกสบายใจ.การพัฒนาฐานความอยู่รอดนี้ต้องการจางมู่.หากจางมู่ไม่ได้กลับมาในครั้งนี้,หวังเหลียงคงไม่มีโอกาสเปลี่ยนสถานการณ์อีกต่อไป.
ถ้าหวังเหลียงรู้ว่าผู้วิวัฒนาการทั้ง 50 คนนั้นไม่มีอะไรเลยเทียบกับอันตรายที่จางมู่เผชิญ,เขาอาจจะไม่พูดอะไรแปลก ๆ.
จางมู่ไม่มีอารมณ์อยากเล่าเรื่องกับหวังเหลียงในตอนนี้ เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า“ ใช่,ไม่มีใครเหลือรอดจากเมืองเหนือ”
หวังเหลียงทำนายผลลัพธ์นี้ แต่เมื่อเขาได้ยินโดยตรงจากจางมู่,เขาก็ยังรู้สึกโล่งอก.แม้ว่าเขาจะไม่ได้ฆ่าพวกเขาเป็นการส่วนตัว,แต่เขาก็สามารถตอบพี่น้องเบื้องล่างของเขาได้.
อย่างไรก็ตาม,เขารู้สึกว่าอารมณ์ของจางมู่นั้นไม่ดีนักด้วยเหตุผลบางอย่าง.ตามความสัมพันธ์ของพวกเขา,เขาไม่ควรตอบสนองเช่นนี้ เมื่อเขารู้ว่าเขาออกมาเป็นการส่วนตัวเพื่อต้อนรับเขา.
“ พี่ชายมู่,ท่านต้องเหนื่อยมาก.กลับไปและพักผ่อนสักหน่อยก่อน.ข้าขอบคุณในนามของพี่น้องของข้า”
เมื่อเขาเห็นความจริงใจในสายตาของหวังเหลียง,จางมู่รู้สึกว่าเขาไม่ควรระบายความโกรธของเขา.เขาทำให้น้ำเสียงนุ่มลงแล้วพูดว่า“น้องเหลียง,เจ้าไม่ควรยืนอยู่ตรงนี้แล้วรอข้าโดยตรง.หากใครเห็นเจ้า,เจ้าจะเป็นผู้นำของพวกเขาได้อย่างไร?
ใช่,ข้ารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย.ข้าจะกลับไปก่อน.ท่านไม่จำเป็นต้องส่งข้า.มันอยู่ใกล้มากจากที่นี่”
“ โอเค,ตราบใดที่เจ้าสบายดี.เจ้าทำอย่างนี้กับข้า,นี่คือสิ่งที่ข้าควรทำ.เจ้าก้าวไปข้างหน้าก่อน”
จางมู่โบกมือแล้วเดินผ่านหวังเหลียงไปยังบ้านของเขาเอง.
เมื่อเขาเดินเข้าไปในสนามหญ้า,รังของด้วงออบซิเดี้ยนก็ยังอยู่ในที่เดิม.อย่างไรก็ตาม,มันดูมืดกว่าเดิม.จางมู่เดาว่าพลังงานจากรังไหมกำลังถูกดูดซับโดยด้วงออบซิเดี้ยน.
นั่นเป็นสิ่งที่ดี.เขากำลังจะจากไปอีกครั้งในเร็ว ๆนี้ ดังนั้นด้วงออบซิเดี้ยนที่กำลังจะถึงระดับ 2 จะเป็นความช่วยเหลือที่ดีสำหรับเขา.ถ้ามันจำเป็นต้องวิวัฒนาการมาเป็นเวลานาน,จางมู่จะต้องจากไป.
ระหว่างหายนะเวลาเป็นสิ่งที่สำคัญและมีค่าที่สุดสำหรับพ่อค้าย่อยแห่งยุคนั้น.
จางมู่มีความมั่นใจว่าเขาจะทำภารกิจที่สองให้สำเร็จก่อนที่พ่อค้ารายอื่นจะทำภารกิจแรกให้เสร็จ.
เขาเดินเข้าไปในบ้านของเขาและนอนลงบนเตียง.มองไปที่เพดานสีขาวและตกอยู่ในความงุนงง.
ในตอนนี้,หยวนรุยผลักประตูและเดินเข้ามา.เธอถือหม้อน้ำสะอาดแล้ววางผ้าเช็ดตัวตรงหน้าจางมู่เพื่อเช็ดหน้าเขา.
เนื่องจากจางมู่ไม่พูด,เธอจึงเริ่มพูด“ ลุง,พี่หวังบอกว่าคุณออกไปข้างนอก.ตอนนี้,ฉันเห็นว่าคุณดูเหนื่อยมาก.เกิดอะไรขึ้น? คุณไปต่อสู้อีกแล้วหรือ”
จางมู่ไม่ตอบหยวนรุย.เขาลูบมือของหยวนรุยและส่งสัญญาณให้เธอขยับผ้าเช็ดตัวออกไป.เขาถามคำถามที่ไม่เกี่ยวข้องทั้งหมดเลย.
“ หยวนรุย,เจ้าคิดว่ามันมีความมั่นใจมากและโง่มากที่คน ๆ หนึ่งจะช่วยความอยุติธรรมในโลกนี้ไหม ?”
