ตอนที่144 : โรงงานร้าง
ในขณะนี้,หยวนรุยก็ได้ถูกสัมผัส. แต่เมื่อรู้ว่าเธอไม่มีพลังที่จะช่วยเหลือ,เธอทําได้เพียงดูที่จางมู่ด้วยตาลูกสุนัขขอความช่วยเหลือในขณะเดียวกัน,จางมู่อยากรู้ว่าเด็กชายตัวเล็ก ๆ ซ่อนความลับอะไรอยู่ข้างหลังเขา
ภายใต้สายตาที่มีความหวังของหยวนรุย, จางมู่พยักหน้าเบา ๆ เธอยืนขึ้นทันทีและวางเด็กชายตัวเล็ก ๆไว้ในอ้อมแขนของเธอ ขณะที่เธอถามเขาด้วยความรัก “หนูบอกเราได้ไหมว่าแม่ของคุณอยู่ที่ไหนและพาเราไปที่นั่น? พี่ชายมีพลังอย่างไม่น่าเชื่อดังนั้นเขาจะช่วยแม่ของคุณออกจากที่นั่นอย่างแน่นอน”
เด็กชายตัวน้อยชี้ไปที่ทิศทางหนึ่งและหยวนรุยก็วิ่งไปที่นั่น ในขณะเดียวกันจางมู่ได้สั่งให้ด้วงออบซิเดี้ยนเป็นผู้ดูแลหมาป่ากลายพันธุ์เพราะมันอ้างว่ามันไม่ต้องการเคลื่อนไหว
ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของจางมู่,หากเขาและหยวนรุยเผชิญกับบางสิ่งที่พวกเขาไม่สามารถจัดการได้ เว้นแต่ว่าพลังจิตภายในร่างกายของมันตัดสินใจที่จะให้ความช่วยเหลือ, จากนั้นด้วงออบซิเดี้ยนก็ไม่สามารถช่วยเหลือพวกเขาได้เช่นกัน
ดังนั้นมันจะดีกว่าสําหรับด้วงออบซิเดี้ยนที่จะดูแลหมาปากลายพันธุ์จางมู่รีบจับหยวนรุยทันที่และก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน
แม้ว่าการเกิดขึ้นของเด็กชายตัวเล็ก ๆ นี้เป็นเรื่องแปลกจริง ๆ แต่จางมู่เชื่อว่าการปรา กฏตัวของเขานั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญเพราะเขาเป็นคนประเภทที่จะคิดถึงสถานการณ์กรณีที่เลวร้ายที่สุดเสียก่อน แต่ถ้าเป็นเด็กที่โชคดีพอที่จะหลบหนีและแม่ของเขายังคงถูกโจมตีซอมบี้หรืออย่างอื่นเขาก็ไม่สนใจที่จะให้ความช่วยเหลือ
เพียงว่าโอกาสของ ‘ความจริง’ นี้ที่หยวนรุยเชื่อไปแล้วนั้นเป็นเพียงความเป็นไปได้เพียงเล็กน้อยในหัวใจของจางมู่ ตั้งแต่วินาทีที่เด็กชายตัวเล็ก ๆ ของเขาปรากฏตัวขึ้นเขาได้สร้างกําแพงพลังจิตของเขาขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ.
ภายในระยะหนึ่งเมตรทุกอย่างจะอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา ปัจจุบันหยวนรุยและเด็กชายตัวเล็ก ๆ ทุกคนอยู่ภายใต้การควบคุมของเขาโดยไม่มีข้อจํากัดใด ๆ
ในกรณีที่เกิดอะไรขึ้นจริง,เขามั่นใจว่าเขาจะฆ่าภัยคุกคามได้ทันเวลา
นอกจากนี้ จางมู่ยังเป็นนักวิวัฒนาการระดับสองในตอนนี้
เร็วมาก,พวกเขามาถึงโรงงานร้างด้วยความช่วยเหลือของเด็กชายตัวเล็ก ๆ
โรงงานแห่งนี้ดูเหมือนจะไม่ถูกทิ้งร้างหลังจากหายนะ, ซึ่งเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อเดือนที่แล้ว.จางมู่มองผนังที่มีคราบเหลืองและสรุปว่าโรงงานแห่งนี้ถูกทิ้งร้างเป็นเวลาหลายปีก่อนหายนะ
ทําไมพวกเขาจึงหนีไปยังสถานที่เช่นนั้น? นอกจากนี้ เขาไม่ได้อ้างว่าแม่ของเขาถูกโจมตีใช่ไหม? อย่างไรก็ตามเมื่อมองดูโรงงานแห่งนี้ที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่นทั่วไม่มีร่องรอยของชีวิต
จางมู่ถามเด็กชายตัวน้อยดัง ๆ “เจ้าไม่ได้บอกว่าแม่ของเจ้าถูกโจมตีและตกอยู่ในอันตรายใช่ไหม?”
เมื่อมาถึงจุดนี้, ดวงตาของหยวนรุยก็เต็มไปด้วยความไม่เชื่อเช่นกัน เธอรู้สึกว่าเด็กชายตัวเล็ก ๆ กําลังพูดความจริง แต่ข้อเท็จจริงถูกวางไว้ตรงหน้าเธอเตือนเธอว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอขมวดคิ้วและคลายตัวเล็กน้อยบนเด็กชายตัวเล็ก ๆ
ในขณะเดียวกันเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่มีความประพฤติดีกับแขนของหยวนรุยก่อนหน้า นี้ กําลังดิ้นรนเพื่อหลุดพ้นจากการจับของเธอ หยวนรุยพบว่าเขามีความแข็งแกร่งเป็นพิเศษและ ทําให้เขาล้มลงอย่างรวดเร็ว.
เด็กชายตัวเล็กมองที่จางมู่ด้วยความโกรธและตอบว่า “เฮา เฮาไม่ได้โกหก แม่ของผมตกอยู่ในอันตรายจริงๆ เธอบอกว่าเธอเจ็บปวด,ดังนั้นเฮา เฮาจึงรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว.เฮา เฮาไม่ได้ โกหกใคร.ลืมมันไปเถอะ.พวกคุณไม่จําเป็นต้องมาที่นี่อีกแล้ว เฮา เฮาสามารถช่วยแม่ได้ด้วยตัวเองเช่นกัน เฮา เฮาไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ”
จากนั้นเขาวิ่งเข้าไปข้างในขณะที่จางม่ถูกทิ้งให้เป็นใบ้ เร็วมากเขาถูกกลืนโดยความมืดของโรงงานโดยไม่มีอะไรเหลือ
“ ข้าไม่คิดว่าข้าพูดอะไรผิดไปใช่มั้ย? ข้าแค่ขอถามให้มั่นใจและเด็กคนนี้ทําเรื่องยุ่งยากอย่างมากเกี่ยวกับเรื่องนี้” จางมุ่งนงง.สมมติว่ามีสิ่งผิดปกติกับเด็กคนนี้ เขาจะไม่หยุดการกระทําของ เขาทันทีที่พวกเขามาถึงที่นี่ แต่ถ้าไม่มีอะไรผิดปกติกับเขา แล้วแม่ของเขาควรตกอยู่ในอันตราย แต่ตอนนี้สถานการณ์ก็ไม่ได้เป็นเช่นนั้น
หยวนรุยยืนข้างๆจางมู่,ทําให้เขาดูว่างเปล่าประหนึ่งว่าโทษเขาอย่างตรงไปตรงมาเกินไป.
รู้สึกกังวล,หยวนรุยต้องการติดตามเด็กชายตัวเล็ก ๆ แต่ถูกคว้าโดยจางมู่ที่แขน สิ่งที่เจ้า ใช้ในการไปคนเดียวคืออะไร? อยู่ที่นี่ ในความคิดที่สอง,ข้าไม่สบายใจที่จะพาเจ้ามาที่นี่ ดังนั้นติดตามข้าด้วย”
หลังจากนั้นจางมู่พาหยวนรุยและเดินเข้าไปในโรงงานร้างด้วยกัน เขาเดินไปด้านข้างเพื่อป้องกันหยวนรุยข้างหลังเขา
มุมปากของเขายกขึ้นกลายเป็นรอยยิ้ม ขณะที่เขาพึมพําในใจ“ ดีมาก,ข้าก็อยากจะดูเคล็ดลับนี้ด้วย”
นอกจากยางที่ถูกทิ้งทั้งสองด้านของถนนแล้วยังไม่มีอะไรแปลก ๆ ปรากฏขึ้น.
มันน่าขนลุกอย่างไม่น่าเชื่อเพราะบรรยากาศที่เงียบสงบเข้ากับบรรยากาศที่น่าขนลุก.หยวนรุยรู้สึกได้ว่าหัวใจของเธออยู่ในปากของเธอขณะที่เธอจับจางมู่และมองไปรอบ ๆ เธอ.เธอไม่กล้าปล่อยมือของเขาแม้แต่น้อย
“ลุง,ทําไมที่นี่มันถึงน่าขนลุกขนาดนี้?” หยวนรุยอดใจไม่ได้ที่จะทําลายความเงียบรอบตัวเธอ
จางมู่ไม่ได้เหลียวหลังและยังทําการตรวจสอบอย่างต่อเนื่องทุกซอกทุกมุมของโรงงาน เขาค่อยๆตอบว่า“ ในที่สุดเจ้าก็รู้สึกกลัวแล้วเหรอ? ตอนนี้เจ้ายังโทษข้าอยู่ ข้าบอกเจ้าก่อนหน้านี้อย่าเชื่อในสิ่งที่เจ้าเห็นด้วยตาของเจ้า”
หลังจากได้รับความทุกข์จากการระเบิดของจางมู่หยวนรุยก็รู้สึกหดหูมากยิ่งขึ้น เธอตั้งใจดูรอบ ๆ และพบร่าง ทันใดนั้น,เธอเริ่มกรีดร้องออกมาดัง ๆ ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเธอได้อีก.
“ มีบางคน! ลุงมีคนอยู่ตรงนั้น! ดูสิ!”
เสียงกรีดร้องดังก้องไปรอบ ๆ โรงงานที่ว่างเปล่าและหยวนรุยย่อมาจากแขนของจาง มู่ทันที ไม่กล้ามองอีกต่อไป
จางมู่มองทิศทางเสียงกรีดร้องของหยวนรุย.ที่นั่นมีร่างสีดําอยู่ตรงนั้นและมันก็คล้ายกับเด็กชายตัวเล็ก ๆ เขาเคยเจอมาก่อนหรือไม่?
จางมู่ไม่กลัวเมื่อเขาตะโกนออกมาดัง ๆ เพื่อถามร่างดําว่า“ เฮา เฮา? แม่ของเจ้า? เมื่อกี้ทําไมเจ้าถึงหนีไป”
เมื่อเขาได้ยินจางมู่เรียกชื่อเขาออกมา,ร่างสีดําตัวเล็ก ๆ ก็หมุนตัวช้าๆ ด้วยความช่วยเหลือของแสงสลัวจางมู่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจนและตะลึงในทันที
ใบหน้าของเด็กชายตัวเล็ก ๆ นั้นถูกเส้นเลือดอุดตันอย่างทั่วถึง.ดวงตาของเขาก็เริ่มขาว ขึ้นเช่นกัน ช่วงเวลาที่จางมู่คิดว่าเขาถูกกัดโดยซอมบี้และกําลังจะกลายเป็นสิ่งใหม่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้เกิดขึ้น
เด็กชายตัวเล็ก ๆ ก็เริ่มพูด!
“ ผมไม่ได้บอกคุณไม่ให้ติดตามผมใช่ไหม? ทําไมคุณไม่ฟังเฮา เฮา?”
จางมู่ชายตาของเขาเพื่อมองไปที่เด็กชายตัวเล็ก ๆ อย่างใกล้ชิดและเห็นว่าเขากําลังแสดงเขี้ยวแหลมคมใส่พวกเขาเขาใช้เสียงไร้เดียงสาของเขา,เขากล่าวว่า “ แม่ของผมบอกผมว่าคนที่ไม่เชื่อฟังทุกคนต้องตาย!”
