ตอนที่ 25 เหยียนจินรับหน้าที่
ที่ชั้นสองของร้านอาหารหยุนเจียง
เมิ่งชวนและหลิวชีเยว่พบโต๊ะริมหน้าต่างและนั่งลงไป พนักงานของร้านได้ให้บริการพวกเขาอย่างอบอุ่น แน่นอนว่าพวกเขาต้องรู้จักลูกชายของเจ้านายอยู่แล้ว
“อาชวนมองไปที่นั่นสิ” หลิวชีเยว่กระซิบ
เมิ่งชวนหันไปมอง
บนชั้นสองของร้านอาหารที่คึกคักนั้นมีเด็กหนุ่มสวมชุดขาวที่มีสีหน้าเรียบเฉย ข้างๆเขาคือคนรับใช้สูงอายุ
“เขาเองรึ” เมิ่งชวนจำเขาได้ นั่นเป็นชายหนุ่มที่ชื่อเหยียนจิน จากพระราชวังหยกสุริยัน เหยียนจินเป็นคนที่ลึกลับมากและคนธรรมดาทั่วไปในเมืองตงหนิงก็แทบจะไม่เคยได้ยินชื่อเขามาก่อนเลย อย่างไรก็ตามทั้งห้าตระกูลเทพอสูร ข้าราชบริพาร และคนในระดับสูงอื่นๆของเมืองตงหนิง ต่างให้ความสนใจอย่างใกล้ชิดกับอัจฉริยะที่หาใครเทียบได้ยาก ซึ่งมีพรสวรรค์ไม่ด้อยไปกว่าของเมิ่งชวนผู้นี้ นอกจากนี้สถานะของเขายังเหนือกว่ามาก เนื่องจากเจ้าวังหยกสุริยันสนับสนุนเขา
เหยียนจินสังเกตเห็นว่ามีใครบางคนกำลังมองมาที่เขา จึงมองกลับไปที่เมิ่งชวน
เมิ่งชวนยิ้มพร้อมกับยกแก้วไวน์ขึ้นและแสดงท่าทางจากระยะไกล แต่เหยียนจินกลับหันหน้าหนี เขาไม่ยอมสนใจ
“หยาบคาย” หลิวชีเยว่เห็นการกระทำนี้และกระซิบว่า “อาชวนไม่ต้องสนใจเขา”
“มันเป็นเพียงธรรมชาติของเขา” เมิ่งชวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม เมื่อปีที่แล้วในงานเลี้ยงตัดอสูร เหยียนจินพูดกับเขาเพียงประโยคเดียวว่า อีกฝ่ายนั้นไม่ได้เอาเปรียบเขา เขาจึงเข้าใจบุคลิกของอีกฝ่ายตั้งแต่นั้นมา
“เจ้าช่างมีอารมณ์ดีจริงนะ” หลิวชีเยว่หยิบซี่โครงหมูซีอิ๊วชิ้นใหญ่ขึ้นมา “อืมซี่โครงหมูซีอิ๊วของร้านเจ้าดีกว่าของข้างนอก ข้าน้ำลายไหลทุกครั้งที่ได้กลิ่น จานนี้เป็นของข้าทั้งหมด”
“ไม่ต้องกังวลไป ไม่มีใครฉกมันไปจากเจ้าหรอก” เมิ่งชวนแกล้ง “ทำไมเจ้าถึงไม่อ้วนเมื่อเจ้ากินมากๆได้”
หลิวชีเยว่เลิกคิ้วขึ้นอย่างพอใจและกินต่อไปอย่างมีความสุข
ในขณะที่พวกเขากำลังรับประทานอาหารก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“นายน้อยเมิ่งชวน นายน้อยเมิ่งชวน… ได้โปรดช่วยพี่สาวของข้าด้วย” ทันใดนั้นก็มีเสียงของเด็กดังมาจากชั้นล่าง เต็มไปด้วยความกังวลและความมุ่งมั่น
เด็กจากตระกูลธรรมดาต้องการความกล้าหาญอย่างมากในการตะโกนขึ้นมาในร้านอาหารที่ดีที่สุดของเมืองตงหนิง
เมิ่งชวนสั่งพนักงานที่ชั้นสองทันทีเมื่อได้ยินเสียงและคำพูดของเด็ก “พาเด็กคนนั้นมาที่นี่”
“ขอรับ นายน้อย” พนักงานจากไปอย่างรวดเร็ว
ในไม่ช้า
เด็กหน้าตาสกปรกสวมเสื้อผ้าธรรมดาก็เดินมาที่ชั้นสอง เด็กคนนี้รู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อมาถึงโต๊ะของเมิ่งชวนและเห็นการตกแต่งภายในที่หรูหรา
อ่านบทล่าสุดที่ my-novel.co หรือ www.thai-novel.com
“เจ้าตัวเล็ก เจ้ากำลังตามหาข้าใช่ไหม” เมิ่งชวนยิ้มให้เด็ก
เมื่อตี่เชิงเห็นเมิ่งชวนตรงหน้าเขายิ้มให้ เขาก็สงบลง เขารีบคุกเข่าลงทันทีและคำนับ “คารวะนายน้อยเมิ่ง ข้าตี่เชิง ได้โปรดช่วยพี่สาวของข้าด้วย”
“เกิดอะไรขึ้นรึ ลุกขึ้นมาบอกข้า”
จากนั้นเด็กก็ยืนขึ้น
“พี่สาวข้าชื่อหงหยู เธอเป็นสาวใช้ของตระกูลใหญ่” ตี่เชิงกล่าว “เธอเป็นคนดีมาก ทุกครั้งที่เธอกลับมา เธอจะเอาอาหารอร่อยๆกลับมาให้ข้า แต่วันนี้เมื่อเธอกลับมาเธอก็ถูกหัวหน้าเว่ยลักพาตัวไป”
เด็กหนุ่มในชุดขาวเหยียนจิน ซึ่งอยู่ที่โต๊ะอื่น ปกติแล้วจะสามารถได้ยินสิ่งที่เด็กพูดอย่างชัดเจนด้วยพลังในระดับก่อกำเนิดของเขา เขาดื่มและฟังอย่างเงียบๆแต่สายตาของเขากลับเย็นเยียบลง
“ทำไมพวกนั้นถึงลักพาตัวพี่สาวของเจ้า” เมิ่งชวนถาม
“พวกนั้นบอกว่าพวกนั้นต้องการรับพี่สาวของข้าไปใช้หนี้” ตี่เชิงกล่าว “พวกนั้นบอกว่าพ่อของข้าเป็นหนี้พวกนั้น 300 หยวน อย่างไรก็ตาม พ่อบอกว่ายืมแค่ 10 หยวน แต่ตอนนั้นเขาอยู่ในสภาพครึ่งเมาและเป็นเวลากลางดึก เขาถูกหลอกให้พิมพ์ฝ่ามือบนตั๋วสัญญาใช้เงินที่ระบุเงิน 100 หยวน หนี้เพิ่มขึ้นและตอนนี้กลายเป็น 300 หยวน”
เมื่อได้ยินเช่นนี้เมิ่งชวนก็พยักหน้า เป็นเรื่องปกติที่สิ่งนี้จะเกิดขึ้นกับคนทั่วไป สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องหลอกลวงที่นักเลงในท้องถิ่นทำ แต่ก็ห้ามไม่ได้ นี่เป็นเพราะว่า ผู้ที่ยังไม่ถึงระดับชำระแก่นแท้ ไม่มีคุณสมบัติที่จะรับใช้ในกองทัพ หากไม่มีการรับใช้ในกองทัพพวกเขาก็จะถูกกำหนดให้ไม่สามารถที่จะยืนหยัดได้ พวกอันธพาลนั้นตะกละและเกียจคร้าน มีความสุขเมื่อพวกเขาถูกคุมขัง เนื่องจากได้รับอาหารในคุกฟรี
“พ่อของเจ้าเซ็นสัญญาผูกพันกับลูกสาวของเขาหรือไม่” เมิ่งชวนถามต่อ
“ไม่ เขาไม่ได้ทำ พ่อไม่ยอมเซ็น” เด็กพูดอย่างรีบร้อน
“โอ้ นักเลงท้องถิ่นกล้าลักพาตัวคนรึ” เมิ่งชวนตกใจ อันธพาลปกติแล้วมักจะก่ออาชญากรรมเล็กๆน้อยๆ พวกเขาไม่มีความกล้าที่จะก่ออาชญากรรมร้ายแรง เนื่องจากการลงโทษของศาลราชสำนักสำหรับอาชญากรรมร้ายแรงนั้นรุนแรงมาก การลงโทษสำหรับการลักพาตัวคือการตัดแขนขาและทำงานหนัก โทษประหารนั้นถือเป็นเรื่องปกติหากว่าทำเกินเลยไป
ต้องมีเหตุผลที่พวกเขากล้าก่ออาชญากรรมเช่นนี้
“หัวหน้าเว่ยชื่ออะไร เขาอาศัยอยู่ที่ไหน” เมิ่งชวนถามอีกครั้ง “เขามีเบื้องหลังเป็นอย่างไร”
“ข้าได้ยินมาแค่ว่าเขาชื่อเว่ยซานเต้าอาศัยอยู่ที่แม่น้ำหลิวตะวันออก พ่อของข้าบอกว่าหัวหน้าเว่ยเป็นสมาชิกของแก๊งหมาป่าดำ” เด็กพูดอย่างรีบร้อน
เมิ่งชวนพยักหน้า “ แก๊งหมาป่าดำรึ ไม่น่าแปลกใจเลย”
เมื่อพูดอย่างนั้นเมิ่งชวนโบกมือของเขาไปยังระยะไกล
“นายน้อย” ชายหนุ่มคนหนึ่งวิ่งมา
“มีสมุนของแก๊งหมาป่าดำที่เรียกว่าเว่ยซานเต้า มันอาจจะเป็นฉายา อาศัยอยู่ในบริเวณรอบแม่น้ำหลิวตะวันออก ให้พาเขามาที่นี่” เมิ่งชวนสั่ง “เอาหัวหน้าผู้รับผิดชอบจากแก๊งหมาป่าดำมาด้วย”
“ขอรับ” ชายหนุ่มกล่าวด้วยความเคารพ
เด็กหนุ่มในชุดขาวเหยียนจินพลันปรากฏตัวต่อหน้าเด็กคนนั้น
“เจ้าหนูน้อย นำทาง ข้าจะช่วยพี่สาวของเจ้าในตอนนี้” เหยียนจินพูดอย่างใจเย็น
ตี่เชิงผงะ
“เวลาเป็นของสำคัญ ถ้าเราสายเกินไปพี่สาวของเจ้าอาจจะตาย” เหยียนจินพูดอย่างเย็นชา “นำทาง”
“ขอรับ ขอรับ” ตี่เชิงยิ่งกังวลเกี่ยวกับพี่สาวของเขามากขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“อาชวน เราไปดูกันดีกว่า” หลิวชีเยว่กระตือรือร้นที่จะเห็นเรื่องราวบานปลาย
เมิ่งชวนค่อนข้างแปลกใจที่เด็กหนุ่มลึกลับคนนี้ เหยียนจิน เกลียดชังความชั่วร้าย เขาพยักหน้าและพูดว่า “เอาล่ะ เราออกเดินทางกันเถอะ”
“ข้าจะนำทางไป” เมื่อได้เห็นเด็กหนุ่มชุดขาวลึกลับและนายน้อยเมิ่งติดตามมา เด็กก็ตื่นเต้นมากขึ้น
บ่าวชรามาที่ด้านข้างของเหยียนจินและกระซิบว่า “นายน้อย ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้…”
“จงเชื่อฟังคำสั่งของข้า” เสียงของเหยียนจินเย็นเยียบอยู่บ้าง
บ่าวชราผงะและทำตามทันทีโดยไม่โต้เถียงอะไรอีก
…
เหยียนจินเป็นคนที่เห็นใจคนอื่นมากที่สุด เขาได้ให้บ่าวชราอุ้มเด็กและให้เด็กชี้ทาง
พวกเขาวิ่งอย่างรวดเร็วมาก
“ดูเหมือนว่าเราไม่จำเป็นต้องไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไป” เมิ่งชวนและหลิวชีเยว่ตามมาข้างหลัง
“อาชวน ข้ามักจะรู้สึกว่าอารมณ์ของเหยียนจินค่อนข้างแปลกอยู่บ้าง” หลิวชีเยว่พูดเสียงเบา “เขาเย็นชา แต่เขาเต็มใจที่จะช่วยคนที่เขาไม่รู้จัก เจ้าอาจบอกว่าเขาเกลียดความชั่วร้าย แต่เขาอยู่ในเมืองตงหนิงมาเป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งปี แต่ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าเขาเป็นคนกล้าหาญ”
“ เขามีอารมณ์แปลกๆ แต่ก็ถือได้ว่าเป็นคนดี” เมิ่งชวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ในไม่ช้า
พวกเขาก็มาถึงแม่น้ำหลิวตะวันออก
“หัวหน้าเว่ยอยู่ที่นั่น” ตี่เชิงชี้อย่างตื่นเต้น “คนนั้น”
ครืด
ประตูสู่ลานกว้างถูกผลักให้เปิดออก เหยียนจิน และคนรับใช้เข้าไปก่อน ขณะที่เมิ่งชวนและหลิวชีเยว่ตามติดอยู่ด้านหลัง
ในขณะนั้น ชายสามคนที่กำลังดื่มสุราก็เดินออกมาจากบ้านหลักของที่แห่งนั้น หัวหน้ากลุ่มเป็นชายร่างกำยำเปลือยท่อนบน เขาถือไม้ลูกชิ้นไก่ไว้ในมือข้างหนึ่ง ขณะที่เขาเดินออกไปและก่นด่าว่า “ใครกล้ามาบ้านข้าแล้วทำตัวอวดดีเช่นนี้ เจ้าเอาความกล้ามาจากไหน นายน้อยเมิ่งรึ”
ขณะที่หัวหน้าเว่ยออกมาเขาเห็นเด็กสามคนชายชราและเด็ก
หัวหน้าเว่ยจำเมิ่งชวนได้ทันที
บุคคลที่มีชื่อเสียงในเมืองตงหนิง ผู้ที่มีศักยภาพที่จะเป็นเทพอสูรคนหนึ่ง ซึ่งเป็นเชื้อสายของตระกูลเมิ่ง… ธรรมดาแล้วเมิ่งชวนนั้นมีชื่อเสียงมากเกินไป สำหรับพวกนักเลงในท้องถิ่นแล้ว พวกเขารู้เกี่ยวกับบุคคลสำคัญในเมืองตงหนิงไม่น้อย พวกเขายังรู้ว่าต้องไมไปล่วงเกินอีกฝ่าย
เมิ่งชวนเป็นคนที่สมุนของแก๊งคนนี้เงยหน้ามอง แม้แต่หัวหน้าแก๊งของพวกเขายังต้องก้มหัวลงและไม่กล้าที่จะแสดงความไม่เคารพแม้แต่น้อย หากว่าตระกูลเมิ่งต้องการ แก๊งหมาป่าดำก็จะถูกกำจัดให้หมดไปในคืนเดียว
“เจ้าลักพาตัวพี่สาวของเขารึ”เหยียนจินถาม
หัวหน้าเว่ยเหลือบมองเด็กและจำตี่เชิงได้ทันที
“ข้าแค่ทำตามคำสั่ง” หัวหน้าเว่ยพูดอย่างเชื่อฟังทันที “แต่พี่สาวของเขาไม่ได้อยู่กับข้าแล้ว”
บ่าวชราหยิบตราออกและชูมันขึ้น “นี่คือตราของวังหยกสุริยัน นำพี่สาวของเด็กคนนี้กลับมาเดี๋ยวนี้ หากไม่พบตัวเธอ เจ้าจะถูกประหารชีวิต”
“ตราของหยกสุริยันรึ” เมื่อหัวหน้าเว่ยเห็นคำว่า ‘หยกสุริยัน’ สองคำอยู่บนนั้น ขาของเขาก็อดที่จะปวกเปียกไม่ได้
ในเมืองตงหนิงตระกูลเทพอสูรทั้งห้าไม่ควรยุ่งเกี่ยวด้วย
แต่มีบางอย่างที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้น นั่นคือพระราชวังหยกสุริยัน
ตระกูลเมิ่งและราชวังหยกสุริยันงั้นรึ ขาของหัวหน้าเว่ยสั่นสะท้าน และในใจของเขาก็ว่างเปล่า
