AC 11: คืนที่น่าตื่นเต้น
“ ซาอูลไม่ได้ไปบาสดาค มันทำลายแผนของเรา โชคดีที่เอ็ดดี้ติดตามเขาได้ เรายังมีโอกาสที่จะสร้างมันขึ้นมา!” ชายชราร่างบางกล่าวอย่างเศร้าโศก
“ ยากมาก” ชายชราอีกคนให้ความเห็น “ อย่าลืมว่าซาอูลเป็นผู้ที่มีอำนาจสูงสุดและมีพลังที่เราคิดไม่ถึง! ถ้าอยู่ในเมือง บาสดาค …เราอาจจะมีโอกาสเล็กน้อย แต่ตอนนี้…อาจไม่ใช่ความคิดที่ดี!” ชายชราคนนั้นส่ายหัว เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้โดยปราศจากข้อสงสัยหรือลังเลเพราะถือว่าเป็นซาอูล
“ เลย์ตัน เจ้าฝึกฝนใน ป่าสัตว์เวทย์ มาสามปีแล้ว แต่ข้าคิดว่า…วิสัยทัศน์และทักษะการรับความเสี่ยงของเจ้ายังไม่ดีขึ้นเลย”
ชายชราที่ดูเศร้าหมองหัวเราะเยาะ “ จอมเวทย์? แล้วไงล่ะ? ข้าเคยท้าทายนักดาบระดับปรมาจารย์เมื่อข้าเป็นเพียงนักดาบระดับกลาง ข้าทำไปแล้วใช่ไหม ระดับไม่ใช่ทุกอย่างสติปัญญาสำคัญกว่า!”
ใบหน้าของเลย์ตันเปลี่ยนเป็นสีม่วงด้วยความโกรธ คำกล่าวที่แฝงอยู่บนลิ้นของเขาอย่างโกรธเกรี้ยว
แสงสีทองส่องไปที่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ที่ประตู เขากระแอมในลำคอและกล่าวว่า“ ท่านครับ ข้าคิดว่าข้อกังวลของท่านเลย์ตันถูกต้อง หากมีอะไรผิดพลาดและส่งผลกระทบต่อแผนการทั้งหมดของเรามันจะส่งผลเสียมากกว่าผลดี” ชายหนุ่มคนนั้นดูจริงใจและเคารพ แต่เขาไม่เคารพชายชราคนนั้น แน่นอนว่าชายชราฆ่านักดาบระดับปรมาจารย์ แต่ไม่ใช่ในการต่อสู้ที่ยุติธรรม เขาฆ่าทั้งครอบครัวของนักดาบและปลอมตัวเป็นสมาชิกในครอบครัวที่นอนอยู่ท่ามกลางศพ เขาโจมตีนักดาบระดับปรมาจารย์ด้วยความประหลาดใจเมื่อเขายังคงตกตะลึงจากการเห็นฉากนองเลือด
อาจได้รับความเคารพบ้างหากมีการกล่าวถึงเพียงครั้งเดียว มันจะน่ารำคาญมากถ้ามีคนกล่าวถึงตลอดเวลา
“ เอ็ดดี้ไม่มีที่ให้เจ้าสนทนา ออกไป!” ชายชราที่ดูเศร้าหมองตะโกน
“ ครับท่าน” เอ็ดดี้ตอบเสียงต่ำจากนั้นก็หันหน้าหนี ทันทีที่เขาก้าวออกไปนอกประตูใบหน้าของเขาก็ดูดุร้าย ใบหน้าของเขากลับมาเป็นปกติหลังจากที่เขาเดินออกจากห้อง เขาเดินไปตามทางเดินไปเรื่อย ๆ และลงไปชั้นล่าง
ชายชราที่ดูเศร้าหมองกล่าวว่า“ ทานาเนะ เจ้าไปก่อน…ทุกคนพักผ่อน แผนของข้าจะได้ผลอย่างไม่ต้องสงสัย”
“ อัลวิน เจ้ามาทำอะไรที่นี่? มีอะไรเร่งด่วน?” เอ็ดดี้หยุดชายคนหนึ่งในชุดจั๊มสูทสีดำที่กำลังวิ่งเข้าทางเข้าอาคาร
“ท่านเอ็ดดี้ข้าจำชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างๆซาอูล เขาคือเออร์เนสต์!” อัลวินกล่าวอย่างเร่งรีบ
“ใคร?” เอ็ดดี้ตกใจมาก
“ เออเนสต์! ปรมาจารย์นักดาบเออร์เนสต์ !!”
“เจ้าแน่ใจไหม?”
“ใช่!” อัลวินหายใจแรงขณะที่เขากล่าว“ เจ้านายของข้าอยู่ที่ไหน? ข้าต้องไปรายงานเขาทันที!”
“ เขาอยู่ในห้องทดลอง เอาล่ะ ข้าจะพาเจ้าไปที่นั่น” ดวงตาของเอ็ดดี้เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
“ ขอบคุณครับ ท่านเอ็ดดี้”
“ ไม่ต้องกังวลเราอยู่ด้วยกัน” เอ็ดดี้ยิ้มขณะที่เขาคุยกับอัลวิน เขาแสดงให้เห็นทางและอัลวินก็ทำตามอย่างผ่อนปรน
“ มันอยู่ที่นี่” เอ็ดดี้เดินไปด้านข้าง“ อัลวิน เจ้าทำได้ดีมากเจ้านายของเจ้าจะตอบแทนเจ้าอย่างแน่นอน อย่าลืมข้าในตอนนั้น”
“ท่านเอ็ดดี้ ท่านต้องล้อเล่นแน่ ๆ ” อัลวินผลักประตูห้องทดลองให้เปิดออกพร้อมกับรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของเขา ไม่มีใครอยู่ในห้องทดลองและมีเพียงเทียนสองเล่มที่ริบหรี่ ช่วงเวลาที่อัลวินตกใจกับสิ่งที่เขาเห็นเอ็ดดี้ก็ปิดปากของเขาไว้ เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างมากจากด้านหลังของเขา อัลวินทรุดตัวลงกับพื้นหลังจากพยายามดิ้นรนเพียงไม่กี่ครั้ง
“ เจ้าโง่ เจ้าจะไม่ได้กลับมา…” เอ็ดดี้กล่าวอย่างเคร่งขรึม
ชายชราที่ดูมืดมนได้ตั้งห้องทดลองอยู่ชั้นบน “มันจบแล้ว! ไม่มีโอกาสสำหรับซาอูล ถ้าเลย์ตันและข้าจะต่อสู้กับเขาด้วยกัน ซาอูลจะถอดใจหากตกอยู่ในความเศร้าโศก ทุกคนเข้าใจไหม”
“ครับท่าน.” ไม่สำคัญว่าพวกเขาจะตกลงที่จะต่อสู้กับจอมเวทย์ซาอูลหรือไม่ พวกเขาต้องเชื่อฟังคำสั่งของผู้นำ
ซาอูล, เออร์เนสต์ และ อันเฟย์ กลับไปที่โรงแรมของพวกเขาหลังจากเดินไปรอบ ๆ เป็นเวลานาน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าซาอูลดูแลอันเฟย์เป็นอย่างดี แม้ว่าเขาตัดสินใจสร้างแหวนมิติเป็นการส่วนตัวสำหรับ อันเฟย์ เมื่อพวกเขากลับไป แต่เขาก็ซื้อแหวนทดแทนที่ร้านขายของวิเศษซึ่งมีราคามากกว่า 50 เหรียญทอง
ดูเหมือนว่า อันเฟย์ ชอบแหวนมากขณะที่เขาจ้องมองไปที่มัน อันที่จริงเขากำลังคิดเกี่ยวกับวงแหวนมิติของยากอร์ที่เขาซ่อนไว้เนื่องจากเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับมัน อันเฟย์ ไม่รู้ว่ามันจะทำให้เขามีความสุขมากแค่ไหนจนกว่าเขาจะกลับไปที่เกาะร้าง
“ อันเฟย์ เจ้าเหนื่อยไหม” ซาอูลยิ้มให้อันเฟย์ ซาอูลดีใจที่เห็นอันเฟย์ชอบของขวัญของเขามาก
“ ไม่ครับ ศาสตราจารย์” อันเฟย์ตอบด้วยรอยยิ้ม “ ศาสตราจารย์ข้าขอยืมเหรียญเงินได้ไหม”
ซาอูลหยิบเหรียญทองออกมาโดยไม่ลังเลและถามอย่างสงสัยว่า“ เจ้าต้องการซื้ออะไร”
อันเฟย์ส่ายหัว “ ข้าไม่ต้องการมากขนาดนั้น หนึ่งเหรียญเงินก็เพียงพอแล้ว”
“ รับไปเถอะถ้า จอมเวทย์ มอบให้เจ้า” เออร์เนสต์แนะนำ เขาดุ เด็กโง่คนนี้จะหมดอายุขัยถ้าเขารู้ว่าแหวนนั้นมีราคามากกว่า 50 เหรียญทอง โชคดีที่ซาอูลส่งอันเฟย์ไปทางอย่างอื่นในขณะที่เขากำลังซื้อแหวนดังนั้นอันเฟย์จึงไม่เห็นว่าซาอูลจ่ายค่าแหวนไปเท่าไหร่ ทุกคนเชื่อว่าตัวเองถูกต้อง อย่างไรก็ตามเออร์เนสต์จะตกใจมากที่สุดว่าอันเฟย์เป็นใครจริงๆ
“ ถ้าอย่างนั้น…ข้าจะยืมเหรียญทอง” อันเฟย์ เอื้อมมือไปหาหนึ่งในเหรียญทองและหยิบมันขึ้นมาด้วยสองนิ้ว
“ โง่…” เออร์เนสต์ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือไม่ เออร์เนสต์ รู้ว่า อันเฟย์ เป็นคนเรียบง่ายและใจดี เขายังอดไม่ได้ที่จะด่าเมื่อเห็น อันเฟย์ ไม่ได้รับเหรียญทองฟรีเหล่านั้น
ซาอูลไม่ได้กล่าวอะไร เขาเอาเหรียญทองที่เหลือไปทิ้ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าซาอูลร่ำรวย แต่เขาไม่เคยแสดงความเอื้ออาทรต่อหน้าศิษย์คนอื่น ๆ อันเฟย์ เป็นข้อยกเว้น
อันเฟย์ เดินอย่างรวดเร็วไปยังร้านขายเครื่องมือวิเศษฝั่งตรงข้ามถนน เขามองไปที่งานฝีมือเหล่านั้นที่แท่นวาง ซาอูลและเออร์เนสต์ยิ้มให้กัน งานฝีมือบนขาตั้งเหล่านั้นเทียบไม่ได้กับงานฝีมือในร้านชื่อดัง พวกเขาเกือบจะเหมือนของเล่นสำหรับเด็ก ร้านค้าที่มีชื่อเสียงสามารถแสดงมายากลและช่วยชีวิตได้เมื่อจำเป็น!
“ ท่านครับ ท่านตาดี นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดที่ข้ามีอยู่!” พ่อค้าเร่กำลังโชว์ของให้เขาดู “ ท่านครับดูสร้อยข้อมือเส้นนี้ดูการไหลของเวทมนตร์ที่บริสุทธิ์และแข็งแกร่ง มันเป็นเพียงสี่เหรียญเงิน ดูอันนี้…”
“ อันนี้!” อันเฟย์ ให้เหรียญทองแก่พ่อค้าเร่
คนขายของตกใจและลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยื่นมือออกไป อันเฟย์ วางเหรียญทองไว้ในฝ่ามือแล้วใช้นิ้วมือปัดเบา ๆ ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ทำอย่างตั้งใจ
“ ท่านครับ ท่านต้องการซื้ออะไรอีกบ้าง” คนเร่ขายยิ้มอย่างเป็นมิตร “ ทุกอย่างที่นี่คือ…” เขาหยุดกล่าวเมื่อสังเกตเห็นอันเฟย์จ้องมองมาที่เขา ความรังเกียจในสายตาของ อันเฟย์ กลายเป็นเจตนาฆ่า
คนเร่ขายของรู้สึกไม่สบายใจ “ ท่านชาย ท่านอยากซื้ออันไหน ท่าน…ท่านกล่าวอะไรหน่อยได้ไหม! ท่าน…”
อันเฟย์จ้องมองไปที่คนขายของสักพักจากนั้นก็ยิ้ม “ข้าขอโทษ. ข้าคิดว่าเจ้าเป็นคนอื่น เมื่อเดือนที่แล้วข้าโดนผู้ชายที่หน้าตาเหมือนเจ้าหลอก เขามีฟันหน้าขาด แต่เจ้าไม่ได้ ข้าขอโทษ.”
“ไม่ต้องห่วง.” คนเร่ขายยิ้ม “ ท่านครับ ท่านชอบอันไหนครับ”
“ สร้อยข้อมือเส้นนี้” อันเฟย์หยิบสร้อยข้อมือขึ้นมา
“ ท่านครับ ท่านมีรสนิยมที่ดี สร้อยข้อมือเส้นนี้สืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคนในครอบครัวของข้า อ่า…ข้าจะไม่ขายมันถ้าข้าไม่ต้องการเงินอย่างเร่งด่วน” พ่อค้าเร่กล่าวด้วยความเสียใจ
“ สร้อยข้อมือเส้นนี้ราคาเท่าไหร่”
“ เหรียญเงินสิบเหรียญ”
“อะไร? ก่อนหน้านี้เจ้าไม่ได้กล่าวสี่เหรียญเงินเหรอ!”
“ ไม่ข้าไม่ได้! สร้อยข้อมือนี้ดีมากจนข้าจะไม่ขายมันในราคาเพียงสี่เหรียญเงิน” พ่อค้าเร่ทำหน้าบึ้ง “ ท่านคงได้ยินมาผิด มันสิบไม่ใช่สี่!”
“ ไร้สาระ! ข้าได้ยินมาสี่!” อันเฟย์ กล่าวอย่างโกรธ ๆ ว่า“ ตอนนี้เจ้ากำลังรังแกข้าอยู่หรือเปล่า? เพราะข้าเป็นมือใหม่? ตกลง. ข้าจะขอให้นายของข้ามา เขาสามารถช่วยข้าได้”
“ อย่า…” พ่อค้าเร่คนนั้นกังวล“ ท่านครับ ท่าน…ท่านได้ยินผิดจริงๆ เอาล่ะเอาเถอะ มันเป็นแค่ความโชคร้ายของข้าใช่ไหม”
“แค่ล้อเล่น.” อันเฟย์ หัวเราะ“ เจ้าสามารถให้เหรียญเงินกลับมาเป็นเงินทอนได้ 99 คือเลขเด็ดของข้า”
“ ท่าน…ท่านกล่าวอะไร” คนเร่ขายของใจหาย
“ เจ้าสามารถคืนเหรียญเงินให้ข้าได้ เจ้าไม่ได้บอกว่าเจ้าต้องการเงิน? ข้าแค่ช่วยเจ้าในครั้งนี้ เจ้าคิดว่ายังไง?”
“ ขอบคุณข้าซาบซึ้งจริงๆ ท่านเป็นคนใจดี” พ่อค้าเร่กล่าวอย่างขอบคุณ “ ท่านเป็นคนดี!” พ่อค้าเร่คนนั้นหยิบเหรียญเงินออกมาจากกระเป๋าด้านในของเขาและส่งให้อันเฟย์อย่างระมัดระวัง
อันเฟย์ ลูบฝ่ามือของผู้ขายด้วยปลายนิ้วอีกครั้งเมื่อเขาหยิบเหรียญเงินขึ้นมา อันเฟย์ ยิ้มให้คนขายของหลังจากเอาเหรียญเงินออกไป เขาเดินกลับโรงแรมพร้อมกับสร้อยข้อมืออย่างเร่งรีบ
“ ศาสตราจารย์สร้อยข้อมือนี้ดูดีไหม” อันเฟย์โชว์สร้อยข้อมือให้ซาอูลดู
“ ใช่ดีมาก” ซาอูลจะไม่กล่าวอะไรให้อันเฟย์ไม่พอใจ “ อันเฟย์เจ้าจะทำอะไรกับสร้อยข้อมือ”
“ ศาสตราจารย์ ท่านอนุญาตให้ข้าย้ายเข้ามาอยู่กับท่านหลังจากที่ท่านรับข้าเข้าสถาบัน นักเวทย์ ดังนั้นข้าจึงไม่ต้องอยู่ในหอพัก อย่างน้อยที่สุดข้าต้องซื้อของขวัญให้ท่าน”
“ เด็กดีเจ้ามีน้ำใจมาก” ซาอูลหัวเราะ
อันเฟย์แสร้งยิ้มต่อหน้าซาอูล อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าไม่มีอะไรที่ควรค่าแก่การยิ้มเลย
ในฐานะนักฆ่า อันเฟย์ มีความจำระยะสั้นที่ยอดเยี่ยม เขาสามารถจดจำทุกสิ่งที่ดวงตาของเขาจับได้ภายในระยะเวลาหนึ่งไม่ว่าสิ่งนั้นจะสำคัญหรือไม่สำคัญสำหรับเขาก็ตาม ตัวอย่างเช่น อันเฟย์ เดินเข้าไปในห้องที่รกและออกมาทันที เขาสามารถบอกได้อย่างถูกต้องว่าทุกอย่างอยู่ที่ไหน เขาจะล้างความทรงจำที่ไร้ประโยชน์ออกจากสมองของเขาหลังจากผ่านไปหลายชั่วโมง มือสังหารอาจประสบกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดมากมาย เป็นไปได้มากว่าสิ่งเล็กน้อยที่นักฆ่าเห็นไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้ซึ่งคนส่วนใหญ่มักละเลยสามารถช่วยชีวิตพวกเขาได้ ความจำระยะสั้นเป็นทักษะพื้นฐานที่สุดที่นักสังหารจำเป็นต้องเรียนรู้
อันเฟย์สงสัยพ่อค้าเร่ ได้รับการยืนยันเมื่อเขาเห็นการเคลื่อนไหวของดวงตาเจ้าเล่ห์ของพ่อค้าเร่ อันเฟย์ ได้เห็นดวงตาคู่นี้สามครั้งในสองชั่วโมง ครั้งหนึ่งคือตอนที่เขาเดินออกจากห้องพักในโรงแรม อีกครั้งอยู่ที่ร้านขายของวิเศษ ครั้งสุดท้ายอยู่ตรงข้ามโรงแรม!
อันเฟย์ มีวิธีทดสอบผู้ต้องสงสัยที่ง่าย แต่มีประสิทธิภาพ เป็นการสร้างโอกาสที่จะมองตาผู้ต้องสงสัย ดวงตาจะบอกได้ว่าผู้ต้องสงสัยกำลังวางแผนบางอย่าง อันเฟย์ อาจถูกดุว่าเป็นโรคจิตหากผู้ต้องสงสัยเป็นผู้บริสุทธิ์ อย่างไรก็ตามมันก็ดีกว่าที่จะถูกดุด่ามากกว่าที่จะทำผิดพลาดและตกหลุมพรางของคนอื่น
มือของคนขายของรู้สึกแห้งเมื่อ อันเฟย์ สัมผัสมือครั้งแรก จากนั้น อันเฟย์ ก็ส่งความรู้สึกที่ไม่เป็นมิตรออกมาเมื่อเขาจ้องไปที่ผู้ขาย มือของคนเร่ขายเปียกพร้อมกับเหรียญเงินครั้งที่สองที่ อันเฟย์ แตะมือเขาหลังจากที่เขาเอ่ยเรียกซาอูล มือของผู้คนจะเปียกภายใต้สามสถานการณ์เท่านั้น อย่างหนึ่งคือตอนออกกำลังกาย ประการที่สองคือสภาพอากาศ อย่างที่สามคือความกังวลใจ ความเป็นไปได้สองประการแรกถูกกำจัดออกไปแล้วพ่อค้าเร่จะกังวลเรื่องอะไร?
มันคงเป็นคืนที่น่าตื่นเต้นของวันนี้…อันเฟย์แอบขยับนิ้วเล็กน้อย นี่คือนิสัยของเขา
