AC 18: คำแนะนำ
เมื่อรุ่งสาง อันเฟย์ ผลักตัวเองออกจากเตียงและหายใจเข้าลึก ๆ การทะเลาะกันเมื่อวานอยู่ข้างหลังเขา ดวงตาของเขาถูกมองไปข้างหน้าไม่ถอยหลัง ถ้าเขาไม่ยอมปล่อยมันก็จะยิ่งยากขึ้นกับตัวเอง การมีชีวิตอยู่คือการปล่อยวางเขาบอกตัวเอง นิยาเป็นลูกสาวคนเดียวของซาอูลเขาทำอะไรนางไม่ได้ เพื่อประโยชน์สูงสุดของเขาที่จะปล่อยมันไป
เมื่อเขาผลักเปิดหน้าต่างเขาก็เห็นเออร์เนสต์กำลังฝึกดาบอยู่ด้านล่าง ความจริงมันเป็นการอุ่นเครื่องมากกว่าการฝึกซ้อมอย่างจริงจัง สำหรับใครบางคนที่มีความสามารถเท่าเออร์เนสต์การฝึกฝนนั้นไม่เพียงพอ
อันเฟย์คว้าผ้าเช็ดตัวและออกจากห้องของเขา เขาลงบันไดและเข้าไปในลาน “ ท่านเออร์เนสต์ครับ” เขาเรียกขณะโยนผ้าเช็ดตัวให้ชายคนนั้น “ โปรดพักสมอง”
“ อันเฟย์ เช้า” เออร์เนสต์กล่าวขณะที่เขาเดินไปเอาผ้าขนหนูเช็ดคอ “ เจ้าตื่นเช้า” เขาเสริมขณะยื่นผ้าเช็ดตัวให้อันเฟย์
ขณะที่อันเฟย์ยื่นมือไปคว้าผ้าขนหนู เออร์เนสต์ก็ขมวดคิ้ว “มือของเจ้า…”
“มือของข้า?” อันเฟย์กระพริบตาแสร้งทำเป็นไม่รู้
เออร์เนสต์ยื่นมือออกมา มือของพวกเขามีขนาดใกล้เคียงกันนิ้วยาวและทรงพลัง ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือผิวที่หยาบกร้านของเขาและเส้นเอ็นที่ยื่นออกมาที่หลังมือของเออร์เนสต์ เออร์เนสต์จับมือของอันเฟย์แล้วพลิกกลับพบว่ามีแคลลัสบาง ๆ บนฝ่ามือโดยที่นิ้วหัวแม่มือพบกับมือ เออร์เนสต์ ไม่เคยให้ความสนใจกับมือของ อันเฟย์ มาก่อนดังนั้นตอนนี้เขาเพิ่งค้นพบความผิดปกติของชายหนุ่ม
“ เจ้ามีประสบการณ์กับดาบหรือไม่”
“ นิดหน่อยนานแล้ว”
“กับใคร? ข้าไม่รู้สึกถึงพลังในการต่อสู้ใด ๆ จากเจ้า”
“ กับชายชราแปลกหน้าในหมู่บ้านของข้า ไม่นานแม้ว่า ข้าอายุแค่สิบขวบตอนที่ยากอร์พาข้าไปที่เกาะ”
“ จำไม่ได้ว่าเจ้าอยู่ที่ไหน”
“ ไม่” อันเฟย์กล่าวพลางเกาหัว “ ข้าไม่มีพ่อและแม่ก็เลี้ยงดูข้ามา ข้าจำได้แค่ชื่อนางและชื่อหัวหน้าหมู่บ้าน อย่างอื่นเบลอหมด”
“ ไม่ต้องกังวล ในเวลาที่กำหนด” เออร์เนสต์กล่าว “ หัวหน้าหมู่บ้านชื่ออะไร”
“ บินลาเดน. ท่านรู้จักเขาไหม”
“ ไม่” เออร์เนสต์กล่าวพร้อมกับส่ายหัว
“ นึกว่าท่านจะรู้” อันเฟย์ คิดพร้อมแสดงความผิดหวังของเขาให้ เออร์เนสต์ ได้เห็น
“ มาเถอะให้ข้าดูทักษะของเจ้าด้วยดาบ” เออร์เนสต์กล่าวขึ้นด้วยความสนใจในทันใด
“ข้า? กับท่าน?” อันเฟย์ ถามพลางเบิกตากว้าง
“ มาเถอะอย่ากลัว ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้า” เออร์เนสต์กล่าวพร้อมยิ้ม ขณะที่เขายื่นดาบวิเศษให้อันเฟย์จากเมื่อวาน
อันเฟย์ รับดาบอย่างไม่เต็มใจ เสียใจอย่างเห็นได้ชัดว่าเขาตัดสินใจออกจากห้องของเขา
“ระวัง!” เออร์เนสต์กล่าวขณะที่เขาขับดาบไปข้างหน้า เขาไม่ได้ตั้งใจจะสู้กับอันเฟย์จริงๆดังนั้นแม้ว่าดาบจะเร็ว แต่เขาก็ไม่ได้ใช้พละกำลังมากนัก
อันเฟย์ปิดกั้นดาบผลักเออร์เนสต์ออกไปจากตัว จากนั้นเขาก็สะบัดข้อมือปัดข้อมือของเออร์เนสต์ด้วยปลายดาบของเขา เออร์เนสต์ ปิดกั้นการโจมตีของ อันเฟย์ อย่างตกใจ
เช่นเดียวกับวิธีที่ผู้วิเศษมุ่งเน้นไปที่ความแข็งแกร่งของเวทมนตร์และประสาทสัมผัสของพวกเขา นักดาบของโลกนี้มุ่งเน้นไปที่พลังของพวกเขา ทักษะที่แท้จริงของพวกเขาด้วยดาบนั้นเรียนรู้ได้ง่ายมาก ในโลกของจินยองมีความขัดแย้งระหว่าง ฉีซ่ง และ เจี๋ยนซ่ง [1]; ในโลกนี้นักรบทั้งหมดอยู่ใน ฉีซ่ง ระดับทักษะของพวกเขาถูกกำหนดโดยฉีเช่นกัน
แม้ว่าอันเฟย์จะใช้ดาบไทชิรูปแบบที่ง่ายที่สุด แต่เออร์เนสต์ก็ยังสามารถบอกได้ว่ามันมีประสิทธิภาพเพียงใด สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือ อันเฟย์ ถูก ยากอร์ พาไปเมื่ออายุสิบขวบซึ่งหมายความว่าทักษะของเขานั้นเรียบง่ายและหยาบคายที่สุด แต่ถึงอย่างนั้นทักษะของเขาด้วยดาบก็น่าหลงใหล ชายชราคนนั้นจากหมู่บ้านของเขาเก่งแค่ไหน?
“ อันเฟย์ชายที่สอนวิชาดาบนี้ให้เจ้าชื่ออะไร”
“ ข้าไม่รู้ เขาเป็นคนแปลกประหลาดและไม่มีใครต้องการทำอะไรกับเขา”
“ เจ้าจำได้ไหมว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร”
“แน่นอน. เขามีผมและเคราสีขาว เขาไม่ได้สูงและมักจะสวมเสื้อผ้าหลวม ๆ โอ้เสื้อผ้าของเขามีลายปักอยู่”
“อะไร?” เออร์เนสต์คิดว่าเขากำลังทำอะไรบางอย่างและการแสดงออกของเขาก็มืดลง
“ วงกลมครึ่งขาวครึ่งดำ ครึ่งสีขาวมีจุดสีดำและครึ่งสีดำมีจุดสีขาว ” อันเฟย์ กล่าวพร้อมกับวาดสัญลักษณ์หยินหยางลงบนพื้นด้วยดาบของเขา “ ท่านไม่รู้หรือว่านี่คืออะไร”
“ ไม่” เออร์เนสต์กล่าว “ มาเถอะ อีกรอบ”
“ตามที่ขอ.”
ทั้งสองคนตั้งท่าอีกครั้งโดยหันหน้าเข้าหากัน อันเฟย์ใช้พละกำลังเพียงเล็กน้อยอ่อนแอมากพอที่หากเออร์เนสต์ใช้พลังมากขึ้นดาบของอันเฟย์ก็จะหลุดออกจากนิ้วของเขา อย่างไรก็ตามการขมวดคิ้วของเออร์เนสต์นั้นลึกขึ้นเท่านั้น
อันเฟย์ มีวิธีการใช้ดาบที่แปลกประหลาด เขาแทบจะไม่ขยับต้นแขนโดยอาศัยข้อมือเพียงอย่างเดียวในการควบคุมการเคลื่อนไหวของใบมีด อย่างไรก็ตามการเคลื่อนไหวของเขายังคงอยู่และแม่นยำ เออร์เนสต์รู้สึกได้ว่าอย่างน้อยอันเฟย์ก็มีทักษะของนักดาบระดับกลางถึงระดับสูง เพียงพอที่จะเป็นภัยคุกคามต่อเขา
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เออร์เนสต์ ก็หยุดมือของเขา เขาจับดาบและจ้องไปที่ท้องฟ้าด้วยความคิดของเขา
อันเฟย์ วางดาบของเขาลงอย่างเงียบ ๆ ใช่เขาทำในสิ่งที่เขาทำโดยตั้งใจ เออร์เนสต์เก็บความเกลียดชังไว้ในใจรอโอกาส ในขณะที่เป้าหมายแห่งความเกลียดชังของเขากลายเป็นแม่ทัพของกองทัพที่ทรงพลัง ซาอูลบอกว่าเจอร์โรฟิคถูกรายล้อมไปด้วยผู้ที่แข็งแกร่งและเก่งที่สุดและโอกาสในการแก้แค้นของเออร์เนสต์ก็เริ่มน้อยลง
เออร์เนสต์ไม่กลัวความตาย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาวางตนอย่างแข็งขันในสถานการณ์ที่อาจนำไปสู่ความตาย ถ้าเออร์เนสต์ปรากฏตัวต่อหน้าเจอร์โรฟิคเขาก็จะถูกโจมตีโดยผู้ที่ ‘เก่งที่สุด’ ทำให้เขาไม่มีโอกาสได้แก้แค้น
อันเฟย์ ได้แสดงให้เขาเห็นถึงการเคลื่อนไหวของเขาโดยมีจุดประสงค์โดยหวังว่าจะให้คำใบ้กับ เออร์เนสต์ สักสองสามครั้ง
” ท่านเออร์เนสต์? อาหารเช้าพร้อมแล้ว” เสียงของนิยากล่าว แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้อาจถูกทิ้งไว้ให้กับคนรับใช้ แต่ นิยา รู้ว่านางถูกโกรธโดย เออร์เนสต์ เมื่อวานนี้ นางหวังว่าการกระทำของนางสามารถชดเชยความผิดพลาดของนางได้เนื่องจากนางยังต้องการคำแนะนำเกี่ยวกับทักษะดาบของเออร์เนสต์
เออร์เนสต์ราวกับตื่นจากความฝันมองไปที่อันเฟย์ “ ข้าจะผ่านอาหารเช้า” เขากล่าว “ เอาเลย อันเฟย์ เจ้ากำลังจะไปที่ สมาคม วันนี้ดังนั้นระวังให้ดี หากมีอะไรเกิดขึ้นให้ลองผ่านมันไป แต่อย่าลืมบอกข้าเมื่อเจ้ากลับมา”
“ ไม่เป็นไรครับ ท่านเออร์เนสต์” อันเฟย์กล่าวพร้อมยิ้ม “ ใครจะทำอะไร”
เออร์เนสต์เหลือบมองนียาและตะคอก แต่ไม่ได้กล่าวอะไร
“ งั้นข้าจะออกไปทานอาหารเช้า” อันเฟย์ กล่าว “ ข้าไม่อยากทิ้งความประทับใจที่ไม่ดีด้วยการไปสายในวันแรก”
เออร์เนสต์พยักหน้า“ ไปเลย”
นิยาเมื่อเห็นว่าเออร์เนสต์ไม่ต้องการอาหารเช้าจึงต้องการกล่าวอะไรเพิ่มเติม แต่ในที่สุดนางก็เงียบและพาอันเฟย์ไปที่ห้องอาหาร
ภายในห้องโถงซาอูลอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้วและอาหารก็พร้อมแล้ว เขาไม่ได้สัมผัสมันราวกับว่าเขากำลังรออะไรบางอย่าง เมื่อเห็นอันเฟย์เข้ามาในห้องโถงเขาก็ยิ้ม “ ตอนเช้า อันเฟย์ คืนนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”
“ ข้าสบายมากอาจารย์” อันเฟย์ กล่าว “ ข้าจำแทบไม่ได้ว่าตอนที่ตื่นนอนอยู่ที่ไหน”
แน่นอนว่าซาอูลไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวานนี้ นิยาเป็นฝ่ายผิดและไม่กล้าบอกพ่อเรื่องนี้ อันเฟย์ ไม่ใช่คนที่ขี้ฟ้อง ตั้งแต่เขายังเป็นเด็กเขาไม่เคยบอกใครเลยเมื่อเขาต้องทนทุกข์กับความอยุติธรรม เออร์เนสต์ถูกใช้เพื่ออิสรภาพ; เมื่อเขาพบปัญหาเขาคุ้นเคยกับการจัดการกับพวกเขาเพียงลำพัง เขาแทบจะไม่เคยคุยกับซาอูลเกี่ยวกับปัญหาของเขาเลย ดังนั้นสำหรับซาอูลทุกคนก็ยังคงเป็นมิตรซึ่งกันและกัน
เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่รอบโต๊ะมองหน้ากันโดยไม่กล่าวอะไรสักคำ แม้แต่คนสุดท้องก็ติดตามซาอูลมาสองสามปีแล้ว แต่ซาอูลสนใจ แต่ความสามารถทางเวทย์มนตร์ไม่ใช่ชีวิตส่วนตัวของพวกเขา นิยาเท่านั้นที่สามารถทำให้ซาอูลกังวลเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของนางได้ ตอนนี้มีอีกหนึ่งคนที่อาจทำให้ซาอูลกังวล – อันเฟย์
“ ตอนเช้าทุกคน” อันเฟย์ กล่าวพร้อมยิ้มขณะนั่งลง มีเพียงสองคนเท่านั้นที่คืนมารยาทส่วนที่เหลือปฏิบัติต่อเขาราวกับไม่มีตัวตน
อันเฟย์ถอนหายใจอย่างโล่งอก ดูเหมือนว่าจะเป็นปัญหาเล็กน้อยเท่านั้น เมื่อวานนี้ นิยา ถูกสนทนาเกี่ยวกับปัญหากับเขาและเขาคิดว่าพวกเขาเป็นกลุ่มคนเจ้าเล่ห์ เมื่อพิจารณาจากปฏิกิริยาของพวกเขาในวันนี้เขาประเมินพวกเขามากเกินไป
แน่นอนว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะการดูแลที่ดีอย่างผิดปกติของซาอูล มันทำให้เกิดความเกลียดชังในหมู่เพื่อนร่วมงานของเขา แต่ความรู้สึกเหล่านั้นอาจถูกกำจัดไปเมื่อเวลาผ่านไป เขาสามารถได้รับความเคารพจากพวกเขาโดยการพิสูจน์ว่าตัวเองมีประโยชน์ ถ้าไม่เป็นเช่นนั้น อันเฟย์ ไม่ต้องการสร้างศัตรูกับคนเหล่านี้ เท่าที่ อันเฟย์ ใส่ใจมิตรภาพมีประโยชน์กับผู้ชายมากกว่าความเป็นศัตรู การเป็นเพื่อนกับคนเหล่านี้จะดีกว่าการต่อสู้และสมคบคิดกันภายใต้จมูกของซาอูล เห็นได้ชัดว่าเส้นทางแรกนั้นง่ายกว่าสำหรับเขาและอนาคตของเขา เขาคิดว่าตัวเองเป็นคนง่ายมาโดยตลอดไม่เคยมีความขุ่นเคืองในจุดที่ไม่ต้องการความขุ่นเคือง
“ นิยา” ซาอูลกล่าว “ พาอันเฟย์ไปที่สมาคมทีหลัง บอก สเตเจอร์ ว่าเขาเป็นศิษย์ของข้าและควรได้รับการดูแลอย่างดีที่สุด”
“ แน่นอน ท่านพ่อ” นิยากล่าวพร้อมยิ้มหวาน
[1] จินยองเป็นนักประพันธ์ที่เชี่ยวชาญในนวนิยาย Wuxia ฉีซ่ง เป็นกลุ่มนักศิลปะการต่อสู้ที่เชี่ยวชาญในเทคนิคการหายใจในขณะที่ เจี๋ยนซ่ง เป็นกลุ่มนักศิลปะการต่อสู้ที่เชี่ยวชาญในทักษะดาบ
