AC 40: ความช่วยเหลือที่ไม่คาดคิด
อันเฟย์ รู้สึกสะเทือนใจ แต่เขาไม่ใช่คนประเภทที่แสดงความรู้สึกง่ายๆเขาจึงเปลี่ยนหัวข้อ “ เราจะไปที่ไหนต่อดี? ตัดสินใจเป็นกลุ่มกันเถอะ”
“ เราควรพบอาจารย์” คริสเตียนกล่าว
“ เราไปที่ไหนก็ได้ยกเว้นอาจารย์” อันเฟย์ส่ายหัว
“ทำไม?” คริสเตียนรู้สึกสับสนมาก
“ พวกเขาจะคิดว่าเราจะตามหาอาจารย์ ดังนั้นพวกเขาจะรอพวกเราอยู่ที่นั่น” ซูบินกล่าวในทันใด
“ เดาได้ดี” อันเฟย์ พยักหน้าและมองไปที่ ซูบิน อย่างรวดเร็ว “ นั่นเป็นเหตุผลที่เราต้องไปที่อื่น เมื่อสิ่งต่างๆถูกตัดสินมากขึ้นเราก็จะหาทางเลือกที่ดีที่สุดได้”
“ แล้วที่ไหน”
“ สถานที่รกร้าง พวกเจ้าเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับความยากลำบาก” อันเฟย์กล่าว
“ สถานที่รกร้าง…อันเฟย์ เจ้ากำลังกล่าวถึงป่าอสูรเวทย์ใช่ไหม” ริสกะ ถาม
“ ป่าอสูรเวทย์?”
“ใช่. ยกเว้นป่าอสูรเวทย์ข้านึกไม่ออกว่าที่ที่ไม่มีคนอยู่คือที่ไหน”
“ มีอะไรอยู่ใกล้ ๆ ไหม”
“ ไม่ สถานที่ที่ใกล้ที่สุดอยู่ห่างจากเมืองศักดิ์สิทธิ์แปดร้อยไมล์” ริสกะ ตอบ
“ นั่นคือ ป่าคลาร์ม ใช่ไหม” คริสเตียนถาม
ซูบินตอบว่า“ ใช่ ป่าคลาร์ม ไม่ใหญ่ เคยมีออร์คอยู่ที่นั่น แต่มักถูกนักล่าจับได้และถูกซื้อขายในตลาด ค่อยๆมีออร์คน้อยลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งพวกมันหายไปหมด บ้านของข้าอยู่ใกล้กับป่าคลาร์มและหมู่บ้านของเราถูกออร์คโจมตีบ่อยครั้งเมื่อพ่อของข้ายังเด็ก ข้าไม่เคยเห็นออร์คตัวไหนเลย นอกจากนี้ยังไม่มีสัตว์เวทย์ระดับสูงอีกด้วย เป็นสถานที่ที่ค่อนข้างปลอดภัย”
“ ถ้าอย่างนั้นก็คือ ป่าคลาร์ม! ไปหาจุดที่จะปักหลักก่อน” อันเฟย์ พยักหน้า
“ ข้าจะบอกให้ นิยา รู้ว่าจะหันหลังกลับและมุ่งหน้าไปทางทิศใต้” ริสกะ ตอบ
“รอสักครู่!” อันเฟย์ เอียงศีรษะไปด้านข้างและจดจ่ออยู่กับการฟัง “ นั่นเสียงอะไร”
ด้วยรถม้าสี่ตัวและม้าสิบกว่าตัวที่วิ่งอยู่บนถนนทำให้คริสเตียนและคนอื่น ๆ ไม่สามารถจดจำเสียงใด ๆ ได้นอกจากเสียงคลอป ตอนนี้ทุกคนมองไปที่ อันเฟย์ รอให้เขากล่าวอะไรบางอย่าง
อันเฟย์เปิดม่านและออกไปจากรถม้า การมาถึงของเขาทำให้นิยาตกใจ “ เกิดอะไรขึ้น?” นิยาถาม
ไม่มีเวลาเหลือให้ อันเฟย์ ตอบสนองนิยา เขาลุกขึ้นยืนและหันกลับไปมอง ดูเหมือนว่าจะมีคบเพลิงเคลื่อนออกมาในระยะไกล เขารู้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง อันเฟย์นั่งครุ่นคิดสักพักแล้วกล่าวกับนิยาว่า “ผู้ติดตามกำลังตามเรามา ช้าลงหน่อย. เราจะต้องจัดการกับพวกเขาก่อนที่เราจะเปลี่ยนทิศทาง”
อันเฟย์ ค่อนข้างหงุดหงิด เขาเคยชินกับแผนการดำเนินการโดยละเอียดและไม่รู้สึกซาบซึ้งกับสถานการณ์ปัจจุบันที่เขาต้องเล่นด้วยหู ถ้าเขาย้อนเวลากลับไปได้และมีเวลาเตรียมตัวมากขึ้นแม้ว่าจะอีกแค่วันเดียวก็ไม่มีทางที่ผู้ติดตามเหล่านี้จะพบพวกเขาได้
ทันทีที่ อันเฟย์ กล่าวจบทันใดนั้นก็มีเสียงแตรดังขึ้นข้างหลังพวกเขา ร่างกายของนิยาสั่นสะท้านอย่างกะทันหัน
“ นิยา เจ้าเป็นอะไรไหม”
ด้วยความสิ้นหวังในดวงตาของนาง นิยา อุทานว่า“ พวกเขาคือ…พวก ครูซาเดอร์ไฟ!”
“ ครูซาเดอร์ไฟ?”
คำกล่าวเหล่านี้ไม่มีความหมายสำหรับ อันเฟย์ เนื่องจากเขารู้น้อยมากเกี่ยวกับโลกนี้ แต่ในไม่ช้าเขาก็เข้าใจว่าทำไมนิยาถึงหมดหวังขนาดนี้ ตั้งแต่ตอนที่ อันเฟย์ มองย้อนกลับไปจนถึงตอนนี้ภายในช่วงเวลาสั้น ๆ พวกครูซาเดอร์ก็เกือบจะตามทัน แม้ว่า นิยา จะชะลอรถม้าเพื่อหลีกเลี่ยงอุบัติเหตุที่อาจเกิดขึ้นตามคำขอของ อันเฟย์ แต่ความจริงที่ว่าอัศวินเหล่านั้นสามารถเข้าใกล้ได้อย่างรวดเร็วแสดงให้เห็นถึงความโดดเด่นในการขี่ม้าของพวกเขา
ยิ่งไปกว่านั้น ครูซาเดอร์ไฟ กำลังรวบรวมพลังการต่อสู้ของพวกเขา อันเฟย์ ไม่สามารถประเมินระดับที่แน่นอนของพวกเขาได้ แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาทั้งเจ็ดเป็นอัศวินอาวุโสเป็นอย่างน้อย
อัศวินขี่ผ่านกลุ่มของ อันเฟย์ หยุดการขี่ของพวกเขาและก่อตัวเป็นแนวที่ชัดเจนห่างจากกลุ่มประมาณ 20 เมตร นิยา ยังคงตกใจและลืมที่จะควบคุมรถม้า แต่ม้าสัมผัสได้ถึงอันตรายและชะลอความเร็วโดยสมัครใจหยุดห่างจากอัศวินหกหรือเจ็ดเมตร
“ ท่านนิยา ฝ่าบาทรับสั่งให้พวกเราพาเจ้ากลับมา” หัวหน้าอัศวินกล่าวออกมา
“ ไม่! ข้าจะไม่ไปกับเจ้า ออกไปจากทางของข้า! ตอนนี้!” ในที่สุดนิยาก็ตื่นจากความงุนงงและกรีดร้องดัง ๆ
คริสเตียนและคนอื่น ๆ โผล่หัวออกมาจากรถม้าและจ้องมองไปที่ทหารด้วยความประหม่า
“ ยกโทษให้เราด้วยท่านนิยา เราต้องปฏิบัติตามคำสั่งของเรา ดังนั้นเจ้าต้องมากับเรา!” อัศวินตอบ น้ำเสียงของเขาไม่ก้าวร้าวหรือประนีประนอม
“ไม่มีทาง! ข้ายอมตายที่นี่ยังดีกว่า!” นิยาตะโกนดึงดาบยาวของนางออก
รถม้าคันหลังก็มาถึงแล้วเช่นกัน ซานเต้, เฟลเลอร์ และคนอื่น ๆ ต่างก็กระโดดออกไปและกำลังจะพุ่งไปข้างหน้า ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยิน อันเฟย์ ตะโกนว่า“ กลับไปที่รถม้าของเจ้าและอยู่ที่นั่น!”
ซานเต้ และ เฟลเลอร์ แลกเปลี่ยนรูปลักษณ์และกลับไปยังที่ที่พวกเขาเคยอยู่
“ ท่านนิยา เจ้าคิดผิด โปรดหยุดท้าทายความอดทนของเรา!” อัศวินนำเริ่มกระวนกระวายใจ
“ พูห์!” ซูบินถ่มน้ำลายลงพื้นและเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้
“ดีมาก. ความหยาบคายของเจ้าได้ทำไปแล้ว” อัศวินเยาะเย้ยและแสดงท่าทางที่คนของเขา ครูซาเดอร์อีกหกคนขยับตัวตามชายคนหนึ่งและดึงบางสิ่งออกจากหลังม้าโดยเล็งไปที่ด้านหน้า
“ หน้าไม้?!” ดวงตาของอันเฟย์เปิดกว้างในขณะที่คริสเตียนและคนอื่น ๆ หน้าซีด หน้าไม้เป็นอันตรายถึงชีวิตต่อนักเวทย์ในระยะทางสั้น ๆ ความเร็วของหน้าไม้เร็วเกินกว่าที่นักเวทย์จะร่ายเวทย์ได้ในทันที ปัญหาคือหน้าไม้ถูกห้ามโดยจักรวรรดิและไม่มีใครควรได้รับอนุญาตให้ใช้ ทำไมพวกครูซาเดอร์ถึงกล้าถือหน้าไม้ต่อหน้าสาธารณชน?
“ ท่านนิยาเพื่อนของเจ้าจะต้องทนทุกข์ทรมาน เนื่องจากความดื้อรั้นของเจ้า” หัวหน้ากล่าวอย่างเย็นชา “ เจ้ามีเวลาจนกว่าจะนับสามเพื่อพิจารณาใหม่ หนึ่ง!”
อันเฟย์ รู้สึกว่า ซูบิน เอื้อมมือไปข้างหลังและเขียนคำสองคำที่นั่น:“ เอิร์ธวอล”
“สอง!” อัศวินนำทำลายความเงียบและนับเสียงดังอีกครั้ง
ห่างจากสนามรบประมาณ 60 เมตรมีร่างปรากฏออกมาจากที่ใด ภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องแสงสามารถบอกได้ว่าคน ๆ นี้ค่อนข้างเด็กและหล่อมาก เขาเป็นนักเวทย์ที่ไว้ใจได้ของเจ้าชายเวสเตอร์บรูฟิต เขาสังเกตจากที่ไกล ๆ อย่างเงียบ ๆ และเริ่มยิ้ม
เขาสามารถให้คำแนะนำเวสเตอร์และนำเวสเตอร์ไปคุกคามซาอูลกับนิยาได้ แต่เขาไม่สามารถปล่อยให้นิยาตายหรือถูกนำตัวกลับไปยังเมืองศักดิ์สิทธิ์ได้
แผนเดิมถูกทำลายโดย อันเฟย์ บรูฟิต ตั้งใจจะช่วย นิยา จากพระราชวัง หลังจากที่นางถูกจับตัวเพื่อที่เขาจะได้รับความไว้วางใจจากนาง จากนั้นเขาจะให้คนของเขาติดตามนิยากลับไปหาซาอูลและให้ซาอูลเติมเต็มในสิ่งที่นางประสบ ด้วยความโกรธซาอูลก็จะภักดีต่อแกรนเดนมากยิ่งขึ้น เมื่อถึงจุดนั้นสงครามกลางเมืองภายในมาโฮกำลังใกล้เข้ามา
แม้ว่าสิ่งต่างๆจะไม่เกิดขึ้นตามที่คาดหวัง แต่ก็ยังสามารถทำงานได้ บรูฟิต ไม่สนใจผู้หญิง งานของเขาจะเสร็จสิ้นได้ตราบเท่าที่นิยากลับไปหาซาอูล
“สาม!” ในที่สุดหัวหน้าก็เปิดศึก
ในเวลาเดียวกันซูบินก็โยนม้วนเวทมนตร์ออกมา กำแพงดินพุ่งขึ้นและตัดการเผชิญหน้าระหว่างทั้งสองฝ่าย อันเฟย์ กระโดดลงสู่พื้นอย่างรวดเร็วและเริ่มพุ่งไปข้างหน้าในขณะที่รักษาตัวเองให้ต่ำ ทันทีที่พวกครูซาเดอร์ปล่อยธนูออกไป อันเฟย์ ก็จะกระโดดข้ามกำแพงและเริ่มการต่อสู้
แม้ว่าคู่แข่งของเขาจะมีพลังมาก แต่ อันเฟย์ ก็ยังคงมีความหวัง เขามีนักเวทย์สามคนอยู่ข้างกายหนึ่งในนั้นคือคริสเตียนซึ่งเป็นพันธมิตรกับอันเฟย์อย่างสมบูรณ์แบบ ตราบใดที่พวกเขาใช้เวทมนตร์แทรกแซงอย่างเหมาะสมพวกเขาก็ยังคงมีโอกาสที่ดีที่จะชนะ
อย่างไรก็ตาม อันเฟย์ ตกใจเมื่อเขาไปถึงกำแพงเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ แม้ว่าพวกเขาจะมองไม่เห็นกำแพงดิน แต่พวกเขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงพลังเวทย์ที่น่าทึ่งและพลังการต่อสู้ที่ตื่นตระหนก
ไม่กี่อึดใจต่อมากำแพงดินก็พังลงในสภาพที่สั่นสะเทือนและฉากที่น่ากลัวก็ปรากฏขึ้น พวกครูซาเดอร์ทั้งเจ็ดคนตายไปแล้วเช่นเดียวกับสัตว์ขี่ของพวกเขา แต่วิธีที่พวกเขาถูกฆ่านั้นแตกต่างกัน บางคนสูญเสียศีรษะด้วยใบมีดที่มีรูปร่างบาง คนถูกเผาเป็นเถ้าและบางคนกลายเป็นเนื้อเน่า!
บรูฟิต ลอยตัวและใช้เวทมนตร์ทั้งหมดที่มีเพื่อบินกลับไปที่ เมืองศักดิ์สิทธิ์ มันไม่น่าเชื่อ! หลังจากที่เขาร่ายเวทย์สยองขวัญ สัมผัสโครงกระดูก บนอัศวินเหล่านี้นักดาบระดับปรมาจารย์ก็ปรากฏตัวขึ้นกลางสนามรบและเริ่มโจมตีเป้าหมายเดียวกัน ทันใดนั้นลาวาก็โผล่ออกมาและยุติการนองเลือด
บรูฟิต คิดออกสองสิ่ง ประการแรกนักดาบคนนั้นตัวเตี้ยและผอมและน่าจะเป็นผู้หญิง ผู้ที่ร่ายเวทย์ลาวาจะต้องเป็นนักเวทย์ไฟอาวุโส
ประการที่สองผู้หญิงและนักเวทย์ไฟคนนั้นไม่ได้อยู่ด้วยกันเพราะผู้หญิงคนนั้นรู้สึกประหลาดใจและเกือบได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีสองครั้งของ สัมผัสโครงกระดูก และลาวา
แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ข้างเขาเช่นกัน แต่…พวกเขาเป็นใครกันแน่? บรูฟิต ไม่สามารถหาคำอธิบายที่ดีได้ เขาใช้เวทย์ความตายสิ่งนี้จะแจ้งเตือนทั้งสองคนหรือไม่? เขาเปิดเผยตัวเองโดยบังเอิญหรือไม่? คำถามหลังจากคำถามแวบเข้ามาในใจของเขา
