AC 43: โคลน
ตอนเที่ยงพวกเขาเห็นร่างของเมืองไบดาช อยู่ข้างหน้าพวกเขา อันเฟย์ กระตุ้นให้ ซูบิน เลี้ยวรถม้าเข้าไปในป่าข้างทางและรถม้าอีกสองคันตามมา
มีรถม้าสี่คันเมื่อพวกเขาหนีออกจากเมืองศักดิ์สิทธิ์ แต่เหลือเพียงสามคัน ซานเต้ เป็นคนเดียวในกลุ่มของเขาที่รู้วิธีขับรถ เนื่องจากไม่มีใครสามารถรับช่วงต่อ ซานเต้ ได้เขาจึงเหนื่อยมากจนหลับไปบนถนน ส่งผลให้รถสูญเสียการควบคุมและพลิกคว่ำ โชคดีไม่มีผู้ได้รับบาดเจ็บร้ายแรง
“ อันเฟย์ทำไมเราถึงหยุดอยู่ที่นี่” คริสเตียนถามอย่างสับสน
“ เพื่อให้ทุกคนได้พักผ่อนสักหน่อย” อันเฟย์ ยิ้ม
“ เราสามารถพักผ่อนและหาอะไรกินได้เมื่อถึงเมือง” นิยากล่าว ไม่มีใครนำอาหารมาให้พวกเขาจึงหิวโหยอยู่บนท้องถนนมาเกือบครึ่งวันแล้ว อย่างไรก็ตามทุกคนอายเกินกว่าจะร้องขออาหาร ในที่สุดพวกเขาก็เกือบจะได้เห็น ไบดาช และ นิยา ก็ไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป
“ เฟลเลอร์!” อันเฟย์ ร้องเรียก
“ที่นี่.” เฟลเลอร์วิ่งโยกเยกไปทางอันเฟย์
“ ถอดชุดนักเวทย์ของเจ้าและใส่ชุดพลเรือน จากนั้นไปที่เมืองและตรวจสอบว่ามีอะไรผิดปกติหรือไม่ มันจะดีกว่านี้ถ้าเจ้าสามารถซื้ออาหารได้ด้วย เจ้าต้องไปด้วยตัวเองเพื่อหลีกเลี่ยงความสนใจ มีคำถามเพิ่มเติมไหม?”
“ ไม่! แต่…ข้ามีแค่สิ่งที่ข้าใส่” เฟลเลอร์เติมแหวนมิติของเขาด้วยเหรียญทอง เขาไม่เว้นแม้แต่ที่ว่างสำหรับของใช้ส่วนตัวรวมถึงเสื้อผ้าสำรอง
“ เฟลเลอร์ เจ้าใช้ของข้าได้” ซานเต้ตะโกน “ เราใส่เสื้อผ้าเกือบเท่ากัน”
“ เยี่ยมมาก” เฟลเลอร์ตอบรีบไปที่ซานเต้
“ ทุกคนลงจากรถม้า! หยุดพักเพื่อยืดเส้นยืดสายสักหน่อย” อันเฟย์ร้องขอ“ ออกไปได้แล้ว! ” ร่างกายของ นักเวทย์ อ่อนแอ ดังนั้นพวกเขาจึงนอนขดตัวอยู่บนรถม้า พวกเขาจะต้องทนทุกข์ทรมานจากการไหลเวียนโลหิตไม่เพียงพอหากกลับไปนอนทันที อันเฟย์ มีประสบการณ์ในการหลบหนีและตระหนักดีถึงภัยคุกคามที่ร้ายแรงที่สุดไม่ใช่ตำรวจไม่ใช่ศัตรู แต่เป็นโรค การกินอาหารในป่าการนอนหลับโดยไม่มีที่พักพิงการอยู่บนท้องถนนทั้งกลางวันและกลางคืนและการเครียดกับสิ่งกีดขวางข้างหน้าและผู้ไล่ตามที่อยู่เบื้องหลังล้วนมีส่วนทำให้เสี่ยงต่อการเจ็บป่วยมากขึ้น ความสามารถในการรักษาร่างกายให้อยู่ในสภาพที่แข็งแรงที่สุดจะทำให้พวกเขาต่อสู้เพื่อความอยู่รอด แต่การเจ็บป่วยก็ไม่เหลือความหวังที่จะชนะ
ตอนนี้ อันเฟย์ กลายเป็นผู้นำของกลุ่มแล้ว แม้ว่าทุกคนจะเหนื่อยล้า แต่พวกเขาก็ลงจากรถม้าและเริ่มเดินไปรอบ ๆ
“ อันเฟย์” ริสกะ ส่งเสียงด้วยความประหลาดใจยกม่านรถม้าขึ้น“ บลาวี ตื่นแล้ว!”
“ข้าอยู่ที่ไหน?” เสียงแผ่วเบาของ บลาวี ดังขึ้นในรถม้า
“ เจ้าอยู่ในรถม้า” ริสกะ หัวเราะ
“ รถอะไร”
“ บลาวีอย่าขยับ!” อันเฟย์ คลานเข้าไปข้างใน เขารู้สึกถึงอุณหภูมิที่หน้าผากของ บลาวี และกดลงที่หน้าท้องของเขาเบา ๆ “ เจ็บไหม”
“ ไม่”
“ แล้วที่นี่ล่ะ” อันเฟย์ ลองจุดอื่น
“ ไม่”
อันเฟย์ กล่าวต่อโดยใช้จุดอื่น ๆ รอบ ๆ ท้อง บลาวี ไม่ได้กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด อันเฟย์ รู้สึกโล่งใจ ถ้าลำไส้แตกหรือเป็นแผลตอนนี้ก็จะติดเชื้อ เป็นผลให้บริเวณช่องท้องสร้างแรงกดและทำให้ปวดจนทนไม่ได้หากกดลงไป
ริสกะ อยากรู้อยากเห็น“ อันเฟย์ เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”
“ ข้ามีความรู้ทางการแพทย์อยู่บ้าง” อันเฟย์ ยิ้มให้เขา
“ บลาวีเป็นไรไหม”
“ เขาน่าจะไม่เป็นไร”
“ อ๊ะ!” ริสกะ กล่าวว่า“ ข้าขอให้ นักบวชแสง มาที่นี่”
“ นักบวชแสง?” อันเฟย์ เบิกตากว้าง “ รักษาโรคได้หรือไม่”
“ อย่าไว้ใจนักบวชแสง” คริสเตียน เดินตาม ริสกะ เข้ามาในรถม้าและหัวเราะเยาะ
“ทำไม? พวกเขาโกหก?”
“ พวกเขาอาจไม่ได้โกหก แต่โรคไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ด้วยการข่มเหง ข้ามีเพื่อน เขามักจะกังวลมากกับสุขภาพที่ไม่ดีของเขา ดังนั้นเขาจึงไปหานักบวชทุกครั้งที่เขาเจ็บป่วย แสงศักดิ์สิทธิ์มีผลทันทีในการบรรเทาความเจ็บปวด แต่เขาจะป่วยอีกครั้งด้วยอาการเดิมในเวลาไม่ถึงสองวัน จากนั้นเขาก็ต้องกลับไปหานักบวชอีกครั้ง”
“ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น” อันเฟย์ กล่าวด้วยความสนใจในอาชีพนักบวช“ มันช่วยบรรเทาความเจ็บปวดได้ นั่นเป็นสิ่งที่ดี”
“ ทวดของข้าตายเพราะแสงศักดิ์สิทธิ์ไม่สามารถช่วยเขาได้อีกต่อไป นักบวชคนนั้นบอกเขาว่าเขาต้องไปพบนักบวชแสง สำหรับปัญหาของเขา”
“ดังนั้น?”
“ เขาได้พบกับนักบวชเป็นระยะ ๆ ในช่วงสองสามปีที่ผ่านมาและบริจาคเงินออมเกือบทั้งหมดให้กับคริสตจักร เขาจะมีเงินเหลือไปดูนักบวชแสงได้อย่างไร?”
“ แต่…นักบวชแสงเป็นผู้ส่งสารของเทพแห่งแสงสว่างที่นี่บนโลก พวกเขาเป็นคนใจกว้างและมีน้ำใจ ข้าเคยเห็นพวกเขามาแล้ว…” ริสกะ กล่าวอย่างลังเล
“ พวกเขาต้องทำอะไรดีๆอย่างแน่นอน” ซูบินขัดจังหวะ“ ไม่งั้นจะทำให้คนเชื่อในตัวพวกเขาได้อย่างไร แต่ลองคิดดูสิว่าจะมีสักกี่คนที่เจ็บไข้ได้ป่วย? แสงศักดิ์สิทธิ์ไม่สามารถรักษาได้ทั้งหมด นักบวชแสง จะช่วยทุกคนได้อย่างไร”
“ ซูบินกล่าวถูก” คริสเตียนเข้ามาคุย “ อันเฟย์เจ้ารู้ไหมว่าใครคือคนที่ร่ำรวยที่สุดในโลกนี้”
“ พ่อค้า?”
“ ไม่พวกเขาเป็นนักบวช ทุกครั้งที่ใช้แสงศักดิ์สิทธิ์จะเรียกเก็บ! คนป่วยเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงไปหานักบวช หากนักบวชไม่สามารถช่วยพวกเขาได้ พวกเขาต้องไปดูนักบวชแสง ลองคิดดูสิพวกเขาจะทำเงินได้เท่าไหร่”
“ ผู้คนสามารถไปหานักบวชเพื่อเจ็บป่วยได้เท่านั้นหรือ? ไม่มีวิธีอื่นในการรักษาความเจ็บป่วยหรือ”
“ เคยมีกลุ่มผู้ส่งสารแห่งชีวิตบนทวีปแพน พวกเขามุ่งมั่นที่จะค้นคว้าความลับของชีวิตและยังช่วยรักษาโรคอีกด้วย อย่างไรก็ตามวิธีที่พวกเขาปฏิบัติต่อผู้ป่วยนั้นน่ากลัวเกินไป พวกเขายังแอบเข้าไปในสุสานเพื่อขุดศพคนตายและหั่นเป็นชิ้น ๆ เพื่อศึกษา ต่อมาพวกเขาถูกประณามว่าเป็นพวกนอกรีตและถูกสังหาร พวกมันเกือบจะสูญพันธุ์ มันหายากกว่าเนโครแมนเซอร์ด้วยซ้ำ “
“ ข้าเข้าใจ” อันเฟย์ พยักหน้า
“ แฮ่ม…เจ้าอคติต่อนักบวช ไม่ใช่ทั้งหมดที่เป็นเช่นนั้น ลุงของข้าเป็นนักบวชและข้ารู้จักเขา” บลาวี ไออย่างเงียบ ๆ “ มีใครบอกข้าได้ไหมว่าเราอยู่ที่ไหนและเกิดอะไรขึ้น”
อย่างไรก็ตาม อันเฟย์ ยังคงให้ความสนใจในหัวข้อนี้มาก “ บลาวีเจ้าช่วยเล่าเรื่องนี้ให้ข้าฟังอีกหน่อยได้ไหม ลุงรักษาโรคได้ไหม”
“ โรคเล็ก ๆ น้อย ๆ สามารถรักษาให้หายได้และจะไม่มีอาการกำเริบภายในระยะเวลาสั้น ๆ แต่สำหรับกรณีที่รุนแรงกว่านั้นแสงศักดิ์สิทธิ์สามารถบรรเทาความเจ็บปวดได้เพียงบางส่วนเท่านั้น” บลาวีกล่าวอย่างตรงไปตรงมา
“ อาจารย์ได้ทำการวิจัยเกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกัน เขาเชื่อว่าโรคที่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงของเลือดกระดูกและกล้ามเนื้อผิดปกติ วิธีที่ดีที่สุดในการรักษาคือการใช้ความแข็งแรงของร่างกายของเจ้าเองเพื่อปรับเปลี่ยนสภาพของความผิดปกติเหล่านั้นและบังคับให้พวกเขาฟื้นตัว”
“ แสงศักดิ์สิทธิ์ทำงานในลักษณะเดียวกัน!” บลาวี เถียง
“ เอาล่ะไม่ต้องต่อสู้อีกแล้ว!” นิยากล่าวเสียงดัง “ เรามีความกังวลมากพอแล้ว!”
“ถูกตัอง.” บลาวี มองไปรอบ ๆ “ ข้าถามสอง สามครั้งแล้ว ทำไมไม่มีใครตอบข้าเลย? เกิดอะไรขึ้น?”
“ ให้ข้าบอกเจ้า” ริสกะ เริ่มกล่าวอธิบายอย่างชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นที่บ้านของซาอูล เขาแสดงความสามารถของ อันเฟย์ เกินจริงในขณะที่เล่นพลังของคู่ต่อสู้ด้วยฉากที่น่าตื่นเต้น ช่างเป็นนักเล่าเรื่องที่ยอดเยี่ยมจริงๆ!
บลาวี ตะลึง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หันไปหา อันเฟย์ และถามว่า“ เจ้าฆ่า ซีด้า จริงๆหรือ?”
“ น่าเสียดาย ใช่” อันเฟย์ พยักหน้า
“ทำไม? บลาวี เจ้ากลัวไหม” ริสกะ ถามด้วยความไม่พอใจ
“ เมื่อมาถึงจุดนี้ ยังจะต้องกลัว” บลาวี ยิ้มอย่างขมขื่น “ อันเฟย์ข้าคิดว่าข้าหุนหันพลันแล่นเกินไป เจ้าแย่กว่าข้าด้วยซ้ำ”
“ อันเฟย์ไม่ได้หุนหันพลันแล่น” คริสเตียนกล่าว “ เจ้าไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น มาริสต้องการอันเฟย์ ถ้าอันเฟย์ไม่ถอยกลับมาเขาคงถูกมาริสทรมานจนตาย”
“ แล้วแผนตอนนี้คืออะไร” บลาวี ถาม
“ สู่ ป่าคลาร์ม”
บลาวี พยายามที่จะลุกขึ้นนั่ง แต่เขาก็ล้มเหลว เขาแทบจะไม่สามารถพิงรถม้าได้แม้จะได้รับความช่วยเหลือจาก ริสกะ ก็ตาม “ ข้า…ไม่มีความเข้มแข็งในตัวข้าเลย ขอโทษที่ทำให้เป็นภาระ”
“ เจ้าไม่ใช่ภาระ พักสักสองสามวันแล้วเจ้าจะสบายดี” อันเฟย์ยิ้มและหยิบยาสีเข้มออกมาจากแหวนมิติของเขา “ ทานยาเม็ดนี้ก่อน”
บลาวี เหลือบมองและส่ายหัวอย่างยากลำบาก “ อย่าโคลน ได้โปรด!”
“ นี่ไม่ใช่โคลน” อันเฟย์ รู้สึกขบขัน “ มันเป็นยาที่ข้าทำ ดมมัน!”
บลาวี สูดดม เขาได้กลิ่นหอมเล็กน้อย แต่เขายังคงขมวดคิ้วและลังเลมาก
“ มาเลย! ทำไมข้าต้องโกหกเจ้า? มันจะดีต่อการฟื้นตัวของเจ้า” อันเฟย์ ยิ้ม
