Assassin’s Chronicle – ตอนที่ 39

AC 39: วิกฤต

“ ไม่น่าแปลกใจที่ซาอูลกล่าวเสมอว่าเจ้ามีแนวโน้มที่จะเป็นนักดาบระดับปรมาจารย์ในทวีปแพนมากที่สุด” มิโอริชหมดลมหายใจ “ข้าแพ้!” หมวกกันน็อกของเขาไม่มีให้เห็นและชุดเกราะหนังสีเหลืองอ่อนของเขาก็ขาดรุ่งริ่ง รองเท้าบูทด้านซ้ายของเขาฉีกขาดและแสดงให้เห็นนิ้วเท้าของเขาและรองเท้าด้านขวาถูกปกคลุมไปด้วยแพทช์สีแดงเข้ม สิ่งที่ดูตลกคือด้านข้างของเขาที่ถูกโจมตีด้วยพลังต่อสู้ของเออร์เนสต์ ชุดเกราะแตกและชุดชั้นในสีแดงของเขากำลังแสดงออกมา แต่หอกของเขาเปล่งประกายและเห็นได้ชัดว่าเขามีพลังงานเพียงพอที่จะก้าวต่อไปหากจำเป็น

“ ถ้าเราซ้อมก่อนหน้านี้ไม่กี่วันเจ้าจะไม่แพ้” เออร์เนสต์กล่าวพร้อมยิ้ม เขาดูดีกว่ามิโอริชเล็กน้อย ในขณะที่เออร์เนสต์ดูเหมือนเขาเพิ่งถูกทุบตี มิโอริชดูเหมือนทหารที่หนีออกมาจากถ้ำสัตว์เวทย์

“ เจ้ากำลังบอกว่าเจ้าประสบความสำเร็จในช่วงหลายวันที่ผ่านมา?”

“ใช่.”

“ ข้าควรจะท้าเจ้าก่อนหน้านี้” มิโอริชกล่าวด้วยความสำนึกผิด

“ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นคนที่เอาเปรียบคนอื่น” เออร์เนสต์แสดงความคิดเห็นอย่างน่ายินดี ตอนที่เขาซ้อมกับอันเฟย์ อันเฟย์บังคับเขามากเกินไป แม้ว่าเขาจะได้รับแรงบันดาลใจจากการเคลื่อนไหวของ อันเฟย์ แต่ เออร์เนสต์ ก็ไม่เคยต่อสู้แบบนี้มาก่อน การปะทะกันระหว่างพลังการต่อสู้ที่บริสุทธิ์และเปิดเผยเป็นสิ่งที่เขาคิดถึงมานาน

“ ข้าแพ้ ข้าไม่มีอะไรจะกล่าวอีกแล้ว” มิโอริชยิ้ม “ แต่ใครไม่อยากเป็นผู้ชนะ” รอยยิ้มของเขาไม่จริงใจเหมือนเมื่อก่อนแทนที่จะผสมกับความเศร้าโศก แต่เออร์เนสต์ไม่สังเกตเห็น

ทันใดนั้นชายสองคนในเครื่องแบบทหารก็รีบวิ่งเข้ามา พวกเขาตกตะลึงเมื่อเห็นสภาพของชายทั้งสองคนในระยะไม่กี่ร้อยเมตรต้นไม้รอบ ๆ ตัวพวกเขาทั้งหมดนอนราบกับพื้นและตอนนี้ทุ่งหญ้าในเครื่องแบบเดิมก็เต็มไปด้วยสันเขา มีใบไม้กระจัดกระจายไปทั่วและมีดินสีเข้มโรยอยู่ทั่วราวกับว่ามังกรเพิ่งฉีกพื้นที่ออกจากกัน มิโอริชดูพ่ายแพ้จนทหารทั้งสองจำนายพลของตนเองไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว

“มันคืออะไร?” มิโอริชถามพลางหันกลับมา

ทหารคนหนึ่งกระโดดลงจากหลังม้าและรีบไปที่ด้านข้างของมิโอริชและกระซิบอะไรบางอย่าง มิโอริชขมวดคิ้วและทันใดนั้นดวงตาของเขาก็มืดลง “ เอาล่ะถ้าอย่างนั้น เอาเลย”

“ ครับ” ทหารทั้งสองพยักหน้ากลับขึ้นม้าแล้วขี่ออกไป

“ เจ้ายุ่งหรือ? ข้าจะหยุดรบกวนเจ้าแล้ว” เออร์เนสต์กล่าวพร้อมกับปลอกดาบของเขา “ เจ้าว่างในภายหลังหรือไม่” วันนี้มิโอริชได้เชิญเขามากล่าวสนทนาด้วยความตั้งใจและเขาก็ยอมรับโดยไม่ต้องคิดมาก ตอนนี้เขาตระหนักแล้วว่านี่เป็นการเดินทางที่ประสบผลสำเร็จและเขารอคอยครั้งต่อไปที่เขาจะได้ร่วมงานกับมิโอริช

“ ที่นั่น…อาจจะไม่มีอีกแล้ว” มิโอริชถอนหายใจ

“ เจ้าหมายถึงอะไร”

“ เออเนสต์เจ้าจะไปไหน? ไปที่สถานที่ของซาอูล?” มิโอริชไม่ตอบเออร์เนสต์ เขาถาม เออร์เนสต์ แทน

“ ข้าจะไปไหนได้อีก” เออร์เนสต์มองมิโอริชอย่างสับสน

“ ข้าอยากจะบอกว่า เจ้าไม่ควรกลับไปที่นั่นอีก”

“ แล้วทำไมถึงเป็นอย่างนั้น”

“ เพราะ นิยา ไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกแล้ว” มิโอริชยิ้ม “ ให้ข้าบอกเจ้าว่าข้ามีแรงจูงใจแอบแฝงในการขอให้เจ้ามากับข้าในวันนี้”

เออร์เนสต์ไม่ได้โง่ แต่เพราะมิตรภาพของพวกเขาเขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มากเกินไป ตอนนี้มิโอริชยอมรับว่าเขามีจุดประสงค์อื่นและบอกเขาว่าเขาไม่ควรกลับมาใบหน้าของเออร์เนสต์ก็ลดลง “ ว่าต่อไป” เขากล่าว

“ ขอโทษที่ข้าไม่สามารถบอกเจ้าได้ทุกอย่าง แต่สิ่งที่ข้าบอกเจ้าได้ก็คือ นิยา ได้หนีออกจากเมืองอย่างปลอดภัยแล้ว”

เออร์เนสต์เมื่อได้ยินมิโอริชกล่าวว่า“ หนี” ก็รู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังจม เขานึกไม่ออกว่าทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นและมันเกิดขึ้นได้อย่างไร

“ อันเฟย์ เป็นศิษย์ของเจ้าหรือ” มิโอริชถาม

เออร์เนสต์ส่ายหัว

“ เขาเป็นคนดี เขาสังหารนักเวทย์ นักดาบอาวุโสสองคนและ… ซีด้า อ้อลืมไป เจ้าไม่รู้ว่า ซีด้า คือใครใช่ไหม”

เออร์เนสต์เงียบ แต่แววตาของเขาเย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ

“ เจ้ารู้จัก เฒ่าฟิลลิป ใช่มั้ย? ผู้ชายที่น่าสงสาร. อาจเป็นเพราะคนจำนวนมากที่เขาฆ่าไม่ต้องการให้เขาอยู่อย่างสงบสุข ไม่สามารถรักษาลูกชายของเขาที่เสียชีวิตในวัยยี่สิบของเขาได้ ผ่านงานทั้งหมดเพื่อเลี้ยงดูหลานชายที่ตอนนี้ถูกฆ่าโดย อันเฟย์ สาปแช่ง ข้ากล่าว สาปแช่ง” มิโอริชกล่าวอย่างเย้ยหยัน

“ เฒ่าฟิลลิป?” เออร์เนสต์กล่าวขมวดคิ้ว หลังจากได้ยินชื่อฟิลลิปเขาก็ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไป

“ มีใครอีกบ้าง” มิโอริชหยุดชั่วคราวก่อนจะกล่าวต่อ“ นี่คือเหตุผลที่ข้าขอให้เจ้าไม่กลับมา ซีด้าเป็นคนงี่เง่า แต่ฟิลลิปก็รักเขา ถ้าข้าได้ข่าวฟิลิปก็น่าจะได้รับเช่นกัน ถ้าเจ้าไม่สามารถต่อสู้กับนักดาบระดับปรมาจารย์สี่คนได้ในเวลาเดียวกันอย่าไป เจ้าอาจเคยได้ยินว่าฟิลลิปเป็นคนอารมณ์ร้าย แต่ในความเป็นจริงเขาเลวร้ายยิ่งกว่าข่าวลือเสียอีก”

เออร์เนสต์หายใจเข้าลึก ๆ แน่นอนว่าเขารู้จักฟิลลิป จักรวรรดิมาโฮมีเสาหลักสองเสา คนหนึ่งคือนักเวทย์ซึ่งควบคุมโดยซาอูลและอีกคนคือนักดาบที่ถูกควบคุมโดยฟิลลิป ฟิลลิปมีความขัดแย้งครั้งใหญ่กับ ยอนลาธี เมื่อหลายปีก่อนและเขาก็ถอยกลับไปที่บ้านของเขาโดยไม่ให้ผู้มาเยือน ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังมีชื่อเสียงและไม่มีใครอยากยุ่งกับฟิลลิป ยิ่งไปกว่านั้นเขามีลูกศิษย์มากมายรวมถึงนักดาบระดับปรมาจารย์สามคนและนักดาบมากกว่ายี่สิบคน นี่ไม่ใช่สิ่งที่เออร์เนสต์สามารถจัดการได้ด้วยตัวเอง

ฟิลลิปมีอายุมากกว่าซาอูลมากกว่าหนึ่งทศวรรษและศิษย์ของเขาก็มีอายุมากกว่าศิษย์ของซาอูลภายในทศวรรษเช่นกัน ทศวรรษนี้ทำให้ศิษย์ของฟิลลิปเติบโตไปไกลเกินเอื้อมศิษย์ของซาอูล

ศิษย์ที่ดีที่สุดสี่คนของซาอูลเป็นเพียงนักเวทย์อาวุโสซึ่งรับใช้ในกลุ่มทหารรับจ้างสองกลุ่มที่แตกต่างกัน นี่คือมาตรฐาน นักเวทย์หลายคนไม่ต้องการเสียความสามารถในราชสำนักแทนที่จะพยายามขัดเกลาทักษะของตนในสนามรบเช่นเดียวกับนักดาบและอัศวิน ถ้าซาอูลและฟิลลิปเรียกศิษย์ของพวกเขาและทั้งสองฝ่ายเริ่มเกิดความบาดหมางขึ้น…เออร์เนสต์ไม่สามารถนึกภาพออกว่ามันจะจบลงอย่างไร แต่เขารู้แน่นอนว่ามันจะทำลายล้าง

“ นี่คือความคิดของใคร”

“ มีใครอีกบ้าง” มิโอริชยิ้มอย่างขมขื่น

“ ถ้าเจ้าไม่ได้ขอให้ข้ามาก็จะไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น” เออร์เนสต์กล่าว “ ข้าควรแสดงความยินดีกับเจ้าที่มีเจ้านายงี่เง่าหรือข้าควรสงสารเจ้าดี? หากซาอูลและฟิลลิปตัดขาดความสัมพันธ์ที่ดีจักรวรรดิมาโฮจะตามมาในไม่ช้า”

“ ข้ากำลังปฏิบัติตามคำสั่ง” มิโอริชกล่าวอย่างอ่อนโยน “ ข้าไม่รู้ว่าพระองค์จะส่งซีด้าไป แน่นอนว่าตอนนี้มันไม่สำคัญเลย”

“ มิโอริช เจ้าทำความเคารพข้าที่มีต่อเจ้าอย่างไม่ถูกต้อง ข้าจะกลับไป” เออร์เนสต์กล่าวอย่างเย็นชา

“ วันหนึ่งอาจจะ เจ้าจะต้องพบนิยาก่อนที่ฟิลลิปจะทำ ดังนั้นเจ้าจะไม่สนใจข้าสักพัก” มิโอริชมีรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขา “ นี่ข่าวชิ้นสุดท้ายที่ข้าจะแบ่งปันกับเจ้า – นิยา ออกทางประตูทิศตะวันตก”

เออร์เนสต์เหลือบมองมิโอริชเป็นครั้งสุดท้าย แต่ไม่ได้กล่าวอะไร เขาใช้พลังต่อสู้และบินไปทางทิศตะวันตก

ในขณะเดียวกันใบหน้าของ อันเฟย์ ก็ลดลง อันเฟย์ มีจิตใจที่เหนือกว่าคนส่วนใหญ่และสามารถปกปิดอารมณ์ของเขาได้ดีดังนั้นอะไรก็ตามที่สามารถทำให้ใบหน้าของเขาล้มลงได้จึงเป็นสิ่งที่สำคัญ

ทุกคนกำลังมองมาที่เขา คริสเตียน เพิ่งบอกเขาว่า ซีด้า เป็นใครรวมถึงทุกสิ่งทุกอย่างตั้งแต่ความสัมพันธ์ของเขากับ ฟิลลิป ที่มีชื่อเสียงไปจนถึงโครงสร้างครอบครัวของเขา เขาไม่อยากทำให้อันเฟย์ตกใจ เขาแค่อยากให้เขารู้ว่าพวกเขาต้องเจอกับอะไร

“ เจ้ารู้ไหมว่าทำไมนิยาถึงเชื่อฟัง” ริสกะ ถาม “ เพราะนางกลัว”

“ ฟิลลิป?”

ริสกะ พยักหน้าอย่างแน่วแน่

“ พวกคุณทุกคนจากไปโดยไม่มีการร้องเรียนเพราะเจ้าก็กลัวเช่นกัน”

คริสเตียนและคนอื่น ๆ มองหน้ากันและลดสายตาลง

“ ข้ารู้ว่าทักษะการเป็นผู้นำของข้าไม่ได้เฉียบแหลมขนาดนั้น” อันเฟย์กล่าวพร้อมกับส่ายหัวมองอย่างขบขัน

“ ถ้าอย่างนั้นเราจะทำอย่างไรดี?” ริสกะ ถาม

“ เราหนี” อันเฟย์ กล่าว “ เท่าที่เราทำได้” อันเฟย์ รู้สึกกังวล เขาไม่รู้ว่าเออร์เนสต์อยู่ที่ไหน แต่เขาคิดว่าเออร์เนสต์มีพลังมากพอที่จะช่วยตัวเองได้ ตอนนี้เขามองมันบางทีเขาอาจจะมองโลกในแง่ดีเกินไป เออร์เนสต์ได้โปรดอย่ากลับไป!

“ โทรอิคเป็นคนงี่เง่า” ซูบินกล่าวอย่างเย็นชา “ เขาคิดว่าเขาสามารถไถ่ตัวเองได้โดยไม่เข้าข้างเจ้า ตอนนี้เขาคงเป็นชิ้น ๆ ”

อันเฟย์ จำได้ เมื่อเขาสังหารองครักษ์ทุกคนก็ตกตะลึง แต่พวกเขาก็กลัวมากเมื่อเขาสังหารซีด้า ตอนนี้เขาปรารถนาอย่างยิ่งว่าจะสามารถเรียกหมอจากโลกและรักษา DNA ของ ซีด้า ไว้ได้ บางทีฟิลลิปอาจจะไม่โกรธเคืองต่อหน้าเหลนบางคน แต่ตอนนี้พวกเขาทำได้แค่เผชิญหน้ากับผลที่ตามมา

“ ตอนนี้พวกเจ้าทุกคนต้องเกลียดข้า” อันเฟย์ กล่าว

“ เจ้าเร็วเกินไป เราไม่สามารถหยุดเจ้าได้” คริสเตียนส่ายหัว “ นอกจากนี้ซีด้าก็ตายแล้ว…แม้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่ฟิลลิปก็จะตามล่าพวกเราอยู่ดี”

“ ครั้งหนึ่งข้าเคยเกลียดเจ้า แต่ข้าจำสิ่งที่อาจารย์ซาอูลกล่าวได้ว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกัน เราจำเป็นต้องผูกพันกันในช่วงวิกฤต” ริสกะ กล่าว “ นอกจากนี้มาริสตั้งเป้ามาที่เจ้า เจ้าทำหน้าที่ในการป้องกันตัวเอง อันเฟย์เจ้ามาถูกทางแล้ว”