AC 46: หลบหนี
ปัง ปัง มีเสียงเคาะประตูบ้าง
“ใคร?”
“ ข้าเองซูบิน”
“ เข้ามาเลย” อันเฟย์ ลุกขึ้นและทำในสิ่งที่เคยทำ
ซูบินมองไปรอบ ๆ ก่อนที่เขาจะผลักประตูให้เปิดและเข้าไปแล้วปิดประตู อย่างแน่นหนา “ ข้ารู้สึกว่า อันเฟย์ มีบางอย่างไม่ถูกต้อง”
“ โอ้ เป็นอะไรรึเปล่า” อันเฟย์ ยืนขึ้นและยิ้ม
“ ผู้ชายคนนั้นชื่อเจสซี่กล่าวเก่งมาก เขาฝังใจตัวเองกับคนอื่น ๆ แล้วภายในเวลาเพียงวันเดียว เขามักจะสนทนากับผู้คนและหัวเราะกับพวกเขาและผู้คนก็ไม่ค่อยได้รับการแจ้งเตือนเกี่ยวกับตัวเขา” ซูบินหัวเราะอย่างขมขื่น “ อันเฟย์ เจ้าควรทำอะไรกับมัน เจ้าไม่สามารถปล่อยให้มันเกิดขึ้นแบบนี้ได้”
“ข้ารู้แล้ว.” อันเฟย์ พยักหน้า
“ อันเฟย์ทำไมเจ้าถึงไม่ทำอะไรกับเรื่องนี้? เจ้าลืมอัตลักษณ์ของเราหรือเปล่า” ซูบินเริ่มกระวนกระวาย
“ ริสกะ แย่จริง ๆ เช่นเดียวกับนิยา ข้าเดาว่าพวกเขารู้จักตัวตนของเราแล้วและพวกเขาก็รู้แล้วว่าเราเป็นลูกศิษย์ของซาอูล จอมเวทย์ผู้ยิ่งใหญ่ ข้าพยายามขยิบตาให้เขา แต่เขาไม่เห็นอะไรเลย ข้าสนทนาอะไรไม่ได้อีกแล้วต้องมาหาเจ้า !!”
“ โอ้ ริสกะ และ นิยา กล่าวอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่เราทำใน เมืองศักดิ์สิทธิ์ หรือไม่? อืม…ซูบินเงียบกว่านี้ในขณะที่กล่าว”
“ ยังไม่ ถึงแม้ว่า ริสกะ จะประมาท แต่นางก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดเปิดเผยตัวตนของเรา เขาบอกว่าเรามาที่นี่เพื่อฝึกซ้อม” ซูบินกล่าวอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับส่ายหัว “ เขากล่าวเก่งมาก ริสกะ และ นิยา มีความลับมากมายที่ถูกล่อลวงออกไป เขาจะไม่รู้อะไรเลย ถ้าข้าไม่ส่งเขาไปทำสิ่งต่างๆบนดาดฟ้า!”
“ คำโกหกไร้เดียงสามาก นักเวทย์ที่มีประสบการณ์สามารถขโมยไม่ได้หรือ? ริสกะ และ นิยา ปฏิบัติกับเขาเหมือนเด็ก ๆ ”
“ ตั้งแต่เจ้ารู้เรื่องนี้แล้วเจ้าจะไม่ทำอะไรหรือ” ซูบินถามอย่างเงียบ ๆ “ พวกเขาจะขายเราออกไปอย่างแน่นอนเมื่อมาถึง ลาแกน ลาแกน เป็นท่าเรือที่พลุกพล่านมากและมีระบบจัดส่งของตัวเอง ผู้คนจากเมืองศักดิ์สิทธิ์จะหยุดพวกเราอย่างแน่นอน หากเราถูกขายก่อนที่เราจะไปที่ป่าคลาร์ม”
“ เจ้าคิดว่ามีประโยชน์ไหมที่ข้าจะกล่าวกับพวกเขา” อันเฟย์ ถาม
“ แต่เจ้าไม่สามารถยืนอยู่ตรงนั้นและทำอะไรกับมันไม่ได้ อย่าลืมว่าเจ้าคือหัวหน้ากลุ่ม!”
“ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่ได้ทำอะไรเลย”
“ …” ซูบินมองไปที่อันเฟย์ด้วยความประหลาดใจ
“ มาฟังนี่สิ” อันเฟย์เขย่าขวดเงินในมือ
นี่คือเครื่องตรวจฟังเสียงที่ อันเฟย์ สร้างขึ้นโดยเชื่อมต่อขวดไวน์สองขวดโดยใช้ลวดทอง
“ สิ่งนี้ใช้ทำอะไร”
“ เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงเลือกห้องนี้เป็นที่พักผ่อน” อันเฟย์ถามคำถามใหม่แทนที่จะตอบคำถามของซูบิน
“ข้าไม่รู้.”
“ มีโกดังอยู่ใต้ห้องนี้ แต่การกันเสียงของพื้นไม่ดีนัก เจ้าสามารถได้ยินได้ เว้นแต่พวกเขาจะสนทนากันเงียบ ๆ ” อันเฟย์ หัวเราะออกมา เขาวางหูฟังข้างหนึ่งไว้ใกล้หูของซูบินและแนบปลายอีกข้างหนึ่งกับพื้น
“ เจ้าได้ฟังพวกเขาแล้ว!” ซูบินกล่าวหลังจากฟังเล็กน้อย
“ ซูบินโปรดปล่อยทุกคนเป็นอิสระ ที่นี่เราจำเป็นต้องฟังการสนทนากัน” อันเฟย์ พยักหน้าให้ ซูบิน
“ตกลง.” ซูบินตอบแล้วเดินออกไปข้างนอก
“รอสักครู่.” อันเฟย์หยุดซูบินและกระซิบกับเขาสักพักการแสดงออกทางสีหน้าของซูบินก็เปลี่ยนไปจากความประหลาดใจเป็นความโกรธเป็นความสับสนไปจนถึงการทำอะไรไม่ถูก
“ ตอนนี้เจ้าไปได้แล้ว” อันเฟย์ ตบเบา ๆ ซูบิน
ต่อมาไม่นานนัก ส่วนใหญ่ถูกเรียกเข้ามายกเว้นบางคนที่คอยตรวจตราพ่อค้าและกะลาสีเรือ พวกเขาพบกับช่วงเวลาที่อันตรายเพียงครั้งเดียวที่พวกเขาได้รับการช่วยเหลือจาก“ คนดี” บางคน ในขณะนี้ปลายทางอยู่ตรงหน้าพวกเขาและทุกคนก็ผ่อนคลายโดยเฉพาะนิยาที่แต่งหน้าบาง ๆ นางไม่มีอารมณ์ในการแต่งหน้าในตอนแรกที่พวกเขาเริ่มหลบหนี
“ อันเฟย์เป็นอะไรรึเปล่า” คริสเตียนถาม
“ เราจะไปที่ ลาแกน ในวันพรุ่งนี้ ข้าต้องสนทนาบางอย่างกับพวกเจ้าในภายหลัง” อันเฟย์ กล่าว “ อย่าคิดว่าตอนนี้เราปลอดภัยแล้ว จริงๆแล้วเราจะไม่ปลอดภัยแม้ว่าเราจะอยู่ใน ป่าคลาร์มก็ตาม!”
“ หลังจากนั้นหรือ? อันเฟย์ เราต้องทำอะไรบ้าง” คริสเตียนกล่าว
“ หลังจากไปถึง ลาแกน เราไม่สามารถแวะที่ท่าเรือได้ เราต้องหาพื้นที่ห่างไกลที่ไม่มีใครเห็นเรา จากนั้นเราต้องทำลายหลักฐานทั้งหมดรวมทั้งเรือด้วย!”
“ ทำลายเรือหรือ? แล้วคนบนเรือล่ะ” ริสกะ ถามด้วยความประหลาดใจ
“ ข้าเป็นหัวหน้ากลุ่มของเจ้า เป็นหน้าที่ของข้าที่จะต้องให้ทุกคนปลอดภัย ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับธุระของข้า ยกเว้นเรื่องนี้” ทุกคนนิ่งเงียบขณะที่พวกเขาเข้าใจว่าการทำลายเรือไม่ใช่จุดประสงค์ จุดประสงค์คือเพื่อกำจัดหลักฐานทั้งหมด ตอนนี้ทุกคนจำได้แล้วว่าทักษะดาบของอันเฟย์เป็นอย่างไรหลังจากที่เขาแสดงให้เห็นในบ้านของซาอูล สิ่งที่ อันเฟย์ ต้องการทำนั้นชัดเจนเพียงพอโดยไม่ต้องคาดเดา
“ อันเฟย์มีหลายสิบชีวิตบนเรือ! และพวกเขาไม่ได้ทำอันตรายใด ๆ กับเรา” ริสกะ กล่าวอย่างลังเล
“เจ้ารู้ได้อย่างไร…?” ซูบินพยายามเถียง อันเฟย์ ก็เตะเขาไปที่ใต้โต๊ะ
“ อันเฟย์ยังมีระยะทางหลายสิบไมล์ระหว่างป่าคลาร์มและลาแกนเรายังสามารถเข้าไปในป่าคลาร์มได้ก่อนที่นักล่าจะมาถึง หากเราดำเนินการอย่างรวดเร็วแม้ว่าผู้คนบนเรือลำนี้จะขายเราออกไปก็ตาม เมื่อพิจารณาว่าผู้คนบนเรือลำนี้เป็นมิตรกับเรา มันไม่แสดงปฏิกิริยามากเกินไปหรือถ้าเราทำลายเรือ” บลาวี กล่าว
อันเฟย์ ตกอยู่ในความเงียบ ไม่ว่าพวกเขาจะมาจากไหนไม่ว่าจะเป็นคนธรรมดาหรือขุนนางมีสิ่งหนึ่งที่พวกเขาแบ่งปันซึ่งกันและกันชีวิตของพวกเขาสงบสุขโดยไม่มีช่วงเวลาแห่งความเป็นหรือความตาย แม้ว่าพวกเขาจะมีความขัดแย้งเล็ก ๆ น้อย ๆ ในหมู่พวกเขา แต่เกมเหล่านี้เป็นเพียงเกมที่ไร้เดียงสาและพวกเขาไม่สนใจว่าใครจะชนะหรือแพ้ พวกเขามีชีวิตที่มีเนื้อหาและนั่นคือเหตุผลที่พวกเขาต่อต้านคำแนะนำดังกล่าว
“ คริสเตียน เจ้ามีความคิดเห็นอย่างไร” อันเฟย์มองไปที่คริสเตียน
“ ทำไมเราไม่ประนีประนอมล่ะ” คริสเตียนแนะนำ “ ข้าผูกมัดพวกเขาได้ อีกไม่กี่สิบไมล์จนกว่าเราจะอยู่ใน ป่าคลาร์ม อันเฟย์ เจ้าคิดอย่างไร? พวกเขาไม่สามารถสร้างผลกระทบเชิงลบต่อเราได้”
“ไม่เป็นไร. เนื่องจากทุกคนที่นี่ไม่เห็นด้วยกับความคิดเห็นของข้า ดังนั้นเราก็จะทำตามที่คริสเตียนกล่าว ” อันเฟย์ พยักหน้า
คริสเตียน แปลกใจที่ อันเฟย์ เชื่อง่ายขนาดนี้ เป็นเรื่องสมเหตุสมผลที่จะคิดว่า อันเฟย์ ไม่ใช่คนที่สามารถโน้มน้าวใจได้ง่ายเนื่องจาก อันเฟย์ เป็นคนที่มีเหตุผลและใจเย็น
“ ใครมีความคิดหรืออยากจะกล่าวอะไรไหม” อันเฟย์ถามช้าๆ
ทุกคนส่ายหัว พวกเขาทุกคนคิดว่าวิธีของ อันเฟย์ นั้นโหดร้ายและไร้ความปรานีเกินไปในขณะที่วิถีของคริสเตียนสามารถยอมรับได้
“แค่นั้นแหละ. เราจะไปที่ ลาแกน ในวันพรุ่งนี้ วันนี้พักผ่อนให้ดีและเตรียมพร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้!”
คนอื่น ๆ กำลังออกจากห้องของ อันเฟย์ ยกเว้น ซูบิน ซูบินปิดประตูเมื่อคนอื่น ๆ จากไปและกล่าวกับอันเฟย์ว่า“ อันเฟย์ เจ้าไม่ได้ยินเกี่ยวกับการรับประกันที่เจสซี่กล่าวถึงและตัวตนของเราถูกเปิดเผยอย่างไร? เจ้าจะให้ทุกคนที่นี่มีความคิดเห็นอื่น ๆ ได้อย่างไร”
“ มาทำในแบบของข้ากันเถอะ ซูบิน ข้าเชื่อใจเจ้า นั่นคือเหตุผลที่ข้าไม่มีการควบคุมเจ้าและข้าหวังว่าเจ้าจะคุ้มค่ากับความไว้วางใจของข้า”
“ อันเฟย์…”
“ ได้โปรดไป!”
ซูบินมองอันเฟย์อย่างลึกซึ้งแล้วจากไปโดยไม่กล่าวอะไร
※※
มันมืดอีกแล้ว เป็นหนึ่งในข้อห้ามสำหรับกะลาสีเรือที่จะเดินเรือในเวลากลางคืน แม่น้ำในทะเลแตกต่างจากมหาสมุทร มีอุปสรรคมากมายที่มองไม่เห็น อุบัติเหตุอาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อหากเจ้าประมาท แต่อันเฟย์และคนอื่น ๆ ทุกคนต่างก็ยินดีที่จะล่องเรือในช่วงกลางคืน
เจ้าของเรือลำนี้ยุ่งกับทุกสิ่ง ในสายตาของคริสเตียน เจสซี่เป็นคนดี หากเจสซี่ต้องการวางแผนต่อต้านพวกเขาเขาอาจจะแล่นเรือไปยังที่ตื้น ๆ และทำให้เรือติดอยู่ที่ไหนสักแห่งทำให้ทุกคนเดือดร้อน แต่เจสซี่จริงจังกับการเดินเรือมากและหวังว่าจะได้ล่องเรือไปลาแกนในไม่ช้าเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ
เนื่องจากทัศนคติที่มีความรับผิดชอบของเจสซี่ ทุกคนจึงไว้วางใจเขาและแม้แต่คริสเตียนก็สูญเสียความตื่นตัวเกี่ยวกับเจสซี่หลังจากที่เขาสนทนากับอันเฟย์
ห้องอาหารมักจะมืดสลัว แต่วันนี้คนแน่นมาก จุดเทียนหลายร้อยเล่มและทุกมุมก็สว่างขึ้น ทุกคนจะไปตามถนนของตัวเองมะรืนนี้ เจสซี่ผู้ซื่อสัตย์ได้รับรู้ข่าวนี้จากศิษย์คนอื่น ๆ ที่ซื่อสัตย์กว่า นั่นเป็นเหตุผลที่เขาจัดงานเลี้ยงอำลาครั้งนี้
เจสซี่กล่าวเก่งมาก เก่งกว่าคริสเตียนและคนอื่น ๆ ทั้งหมดรวมกัน เขาจะไปกับกลุ่มของคริสเตียนและสัมผัสกับโลกภายนอกมากขึ้น ออกจากธุรกิจถ้าเขาไม่มีครอบครัวให้การสนับสนุน คริสเตียนไม่ได้คิดว่าความคิดของเจสซี่เป็นเรื่องจริงจัง แต่ศิษย์ของเขาบางคนก็ทำเช่นนั้น บรรยากาศของงานเลี้ยงจึงเหมือนงานเลี้ยงอำลามากกว่า
“ คริสเตียน ผู้นำของเจ้าอยู่ที่ไหน? ข้าไม่ได้เจอเขามาสักพักแล้ว” เจสซี่ลุกขึ้นยืนอย่างสั่นเทา เขาดื่มมากพอแล้ว
“ เอ่อ…โอ้ใครเห็นอันเฟย์?” คริสเตียนถาม
“ อันเฟย์ลงจากเรือแล้ว…” ซูบินตอบ “ เขาบอกว่าต้องทำอะไรสักอย่างแล้วจะไปพบเราที่ลาแกน”
“ เขาทำแบบนี้โดยไม่บอกเราได้ยังไง!” คริสเตียนรู้สึกประหลาดใจ
“ ไม่ต้องกังวลเราจะไปที่ ลาแกน ในเช้าวันพรุ่งนี้มีอะไรต้องกังวล?” เจสซี่ขยับมือแล้วหัวเราะ
คริสเตียนวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะอย่างแรงและไม่สามารถดื่มได้อีกต่อไป เขารู้ดีเกี่ยวกับธุรกิจของพวกเขาเอง อันเฟย์ เป็นคนเดียวที่สามารถพาทุกคนออกไปจากที่นี่ได้ คริสเตียนรู้สึกสูญเสีย ถ้านิยารู้เรื่องนี้นางจะเป็นลมทันที นางคงคิดว่าอันเฟย์เอาสมบัติของพ่อนางไปทั้งหมด
