AC 82: การอยู่รอดมีความสำคัญสูงสุด
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ซานเต้ และ ซูบิน ก็นำกลุ่มออร์คสามสิบตัวมาเรียงแถวกันบนแท่นยก กลุ่มนี้ส่วนใหญ่เป็นคนแก่เด็กและผู้หญิง มีชายหนุ่มสองสามตัว แต่พวกเขาทั้งหมดถูกจับเนื่องจากได้รับบาดเจ็บ
“ฟัง. จนกว่าจะได้คำตอบที่น่าพอใจข้าจะนับต่อไป ทุกครั้งที่ข้าเพิ่มหมายเลขข้าจะฆ่าหนึ่งในนั้นที่นี่” อันเฟย์ กล่าวอย่างเย็นชาจากนั้นก็หันไป “ ซูซานนา ข้าเชื่อใจเจ้าในเรื่องนี้”
ซูซานนา ลังเล แต่ก็พยักหน้าและกระโดดลงจากแท่นโดยไม่สวมดาบของนาง
ออร์คปะทุขึ้นอย่างโกลาหล อันเฟย์ เรียกว่า“ คริสเตียนฆ่าทุกคนที่ทำให้เกิดความปั่นป่วน”
คริสเตียนสูดลมหายใจและเริ่มกระซิบคาถา อากาศเต็มไปด้วยพลังเวทมนตร์ซึ่งทำให้ออร์คทั้งหมดเงียบลงอย่างมีประสิทธิภาพ
ที่จริงแล้วคริสเตียนต่อต้านแนวคิดที่จะทำร้ายเชลยของพวกเขา ถ้าไม่ใช่คำสั่งของอันเฟย์ เขาคงจะคัดค้าน แต่ตอนนี้มือของเขาถูกมัด ไม่ว่าเขาจะคิดยังไงเขาก็ไม่อยากเรียกอันเฟย์ออกสู่สาธารณะเพราะเรื่องนี้ การทำลายความสัมพันธ์ของเขากับเขาไม่ได้เป็นประโยชน์สูงสุดต่อเขา เขาคิดว่าเขาจะพบ อันเฟย์ เป็นการส่วนตัวหลังจากนั้นและสนทนาเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ท่าน!” ผู้อาวุโสคนหนึ่งทางด้านซ้ายร้องว่า “ทำไมท่านถึงทำเช่นนี้? เรามาจากทางใต้จริงๆ”
“ หนึ่ง” อันเฟย์กล่าวอย่างเย็นชา
ซูซานนายกดาบขึ้นและหนึ่งในออร์คที่บาดเจ็บตายก่อนที่เขาจะกรีดร้องเลือดของเขากระเซ็นไปทั่วพื้น พวกออร์คส่งเสียงกรีดร้อง แต่แล้วเอามือปิดปากอย่างรวดเร็วเพื่อยับยั้งเสียงกรีดร้อง อันเฟย์ บอกว่าใครก็ตามที่ทำให้เกิดความปั่นป่วนก็จะถูกฆ่าเช่นกัน
“ท่าน! เราบริสุทธิ์เราไม่รู้อะไรเลย!”
“สอง!” ท้ายที่สุด อันเฟย์ เป็นคนเย็นชาและไม่สนใจคำอ้อนวอน ซูซานนา ลดออร์คอีกตัวหนึ่งกลิ่นโลหะของเลือดรุนแรงขึ้น
“ท่าน!”
“สาม!”
ซูซานนา โบกมือดาบของนางและจบชีวิตของออร์คอีกตัว จนถึงตอนนี้สิ่งที่นางฆ่าไปทั้งหมดคือผู้ชายเนื่องจากนางไม่สามารถนำตัวเองไปฆ่าผู้หญิงหรือเด็ก ๆ ได้
“ เจ้าปีศาจ!” ผู้อาวุโสสาปแช่งเซถลาเข้าหาเขา
อันเฟย์ เตะผู้อาวุโสและคนหลังฮึดฮัดล้มลงกับพื้น “ สี่” เขาเรียก
“ห้า.”
“หก.”
“ เจ็ด”
อันเฟย์ นับจนครบสิบและสายตาของผู้อาวุโสก็เหลือบไปเห็นแล้ว เขาจ้องมองไปที่หลังคาถ้ำอย่างว่างเปล่า แต่เขาก็ไม่ได้แสดงอาการที่จะบอกความจริงเช่นกัน ผู้อาวุโสอีกคนดูเหมือนจะดื้อรั้นตั้งแต่แรกและ อันเฟย์ จึงไม่ได้ให้ความสนใจกับเขามากนัก
มีออร์คสิบตัวนอนอยู่บนพื้นตายไปแล้ว ซูซานนา ไม่ใช่นักประหารที่ดี นางไม่เป็นระบบและวิธีที่นางฆ่าออร์คนั้นแตกต่างกันไปจากออร์คไปจนถึงออร์ค หากนางฆ่าพวกเขาในสนามรบก็จะไม่มีใครสนใจ แต่ตอนนี้เป้าหมายของนางคือออร์คที่รอความตายและข้อความที่นางถ่ายทอดนั้นแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
อันเฟย์ครุ่นคิดเกี่ยวกับสถานการณ์อยู่ครู่หนึ่งและลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ “ เจ้าเห็นไหม” เขากล่าว“ พวกผู้ใหญ่ของเจ้าทอดทิ้งเจ้าพวกเขาต้องการแลกชีวิตของเจ้าเพื่อความลับของพวกเขา!”
พวกออร์คเปลี่ยนหน้าตาและความสิ้นหวังก็แผ่กระจายออกไปในห้องบางคนถึงกับสะอื้น
“ แต่ข้ารู้ดีว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับพวกเขาที่ตัดสินชะตากรรมของเจ้า คนเดียว” อันเฟย์ กล่าวพร้อมยิ้ม “ ข้าให้โอกาสเจ้าทั้งหมด”
ทันใดนั้นสายตาทั้งหมดก็จับจ้องไปที่ อันเฟย์ เขารอสักครู่ก่อนจะกล่าวต่อ “ ข้าจะถามคำถามเจ้า ใครตอบได้ก็ปล่อยไปและคนของเราจะไม่หยุดเขา แน่นอนใครก็ตามที่โกหกจะต้องตายและผู้ที่เปิดเผย เขาจะมีชีวิตอยู่ ข้ามีคำถามเพียงไม่กี่ข้อ”
“ คนแรก: เจ้าอยู่ที่ไหนเมื่อสามปีก่อน”
ออร์คหญิงลุกขึ้นยืนก่อนที่เขาจะกล่าวจบ “ ข้ารู้ข้ารู้” นางกรีดร้อง “ เราอยู่ในป่าหินในป่าแห่งความตาย”
“ดี. คุณมีอิสระที่จะไป อย่างที่สอง: ปีที่แล้วเจ้าอยู่ที่ไหน”
“ข้ารู้!” ผู้หญิงอีกคนที่มีลูกกรีดร้อง “ เราอยู่ที่เดียวกัน”
“ดี. เจ้าก็เป็นอิสระเช่นกัน”
“ ท่านครับ” นางกล่าวอย่างขี้อาย “ ข้าให้โอกาสลูกได้ไหม”
“ เป็นแขกของข้า” อันเฟย์ กล่าวอย่างเป็นมิตร
ผู้หญิงคนนั้นเดินไปหาผู้หญิงคนแรกและส่งลูกให้นาง นางมองไปที่ลูกของนางครู่หนึ่งก่อนที่จะกระซิบคำสองสามคำกับผู้หญิงคนแรกและกลับไป
“ คำถามที่สาม: หกเดือนที่แล้ว…”
“ ข้ารู้! ท่านกำลังถามว่าตอนนั้นเราอยู่ที่ไหนใช่ไหม” ผู้หญิงคนนั้นกระโดดขึ้นและถาม
อันเฟย์ลังเลก่อนจะยิ้มและกล่าวว่า“ ใช่ เจ้ามีคำตอบหรือไม่”
“ เราอยู่ที่นี่เมื่อหกเดือนก่อน” หญิงสาวกล่าว
“ เยี่ยมมาก เจ้ามีอิสระที่จะไป” อันเฟย์ พยักหน้า
ผู้หญิงคนนั้นส่งเสียงดีใจและพุ่งเข้าหาผู้หญิงคนแรก นางอุ้มลูกไว้แนบอกและกอดเขาแน่นน้ำตาไหลอาบใบหน้า พวกเขาแยกจากกันเพียงครู่เดียว แต่ความสุขของนางก็เพียงพอที่จะทำให้ออร์คที่เหลือทั้งหมดตื่นตัว พวกเขาจ้องไปที่ อันเฟย์ รอคำถามต่อไปของเขา แน่นอนว่าโอกาสในการมีชีวิตอยู่จะหมายถึงการเสียชีวิตของเพื่อน ๆ แต่ในตอนนั้นไม่มีใครสนใจมากนัก
“ อันต่อไป: เจ้ามาที่นี่ทำไม”
“ เพื่อสถานที่ศักดิ์สิทธิ์เป็นที่ที่ปลอดภัย!”
“ ข้ารู้! เพื่อสถานที่ที่ปลอดภัย!”
“ สถานที่ศักดิ์สิทธิ์! นายท่านข้าตอบก่อน ข้าทำ!”
ออร์คแก่และผู้หญิงสองคนยืนขึ้นพร้อมกันและตะโกนออกมา
“ ไอ้!” ผู้อาวุโสกรีดร้องด้วยความโกรธ “ เจ้ากำลังทรยศบรรพบุรุษของเจ้า? สัตว์เวทย์ที่ยิ่งใหญ่ พระเจ้าจะไม่ให้อภัยเจ้า! เจ้าต้องการให้จิตวิญญาณของเจ้าทำงานหนัก…”
ก่อนที่เขาจะเสร็จ อันเฟย์ เตะเขาไปที่หน้าอกของเขาและเขาล้มลงกับพื้นและเงียบไป
ออร์คทั้งสามลังเลและรีบไปด้านหน้ากรีดร้อง“ ท่านครับ ข้าตอบก่อน!”
ในตอนแรกพวกเขาโต้เถียงกันเป็นภาษามนุษย์จากนั้นพวกเขาก็ค่อย ๆ ถดถอยเป็นภาษาแม่ของพวกเขา
“เงียบ!” อันเฟย์ ตะโกน “ เจ้าตอบถูกทั้งหมด แต่หนึ่งคำตอบสามารถแลกได้เพียงคนเดียว ข้าจะถามเจ้าอีกคำถาม” ออร์คทั้งสามจ้องมองเขาอย่างประหม่า
“ สถานที่ศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่ไหน”
“กับพวกเขาเหล่านั้น!” ออร์คชรากล่าว
หญิงสาวทั้งสองกระโดดขึ้นด้วยความกระวนกระวายใจจ้องมองไปที่ออร์คชราด้วยความเกลียดชังและความโกรธ หาก อันเฟย์ อนุญาตให้มีการต่อสู้กันอย่างแน่นอนพวกเขาจะต้องต่อสู้กันในตอนนี้
“ เกี่ยวกับผู้อาวุโส?” อันเฟย์ถามด้วยความประหลาดใจ เขาคาดหวังให้สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาเป็นสถานที่
“ใช่นายท่าน.”
“ เอาล่ะเจ้าไปได้เลย” เขาหันไปหาผู้หญิงสองคนนั้นแล้วกล่าวว่า“ เจ้าอาจตอบคำถามต่อไป เจ้าหาเจอไหม”
“ได้!” ผู้หญิงร้องเรียกพร้อมกัน
“ ได้เลย” อันเฟย์กล่าวพร้อมยิ้มและชี้ไปที่ผู้อาวุโส “ ไปหามัน ใครเจอก่อนก็ไปได้”
ทั้งสองรีบขึ้นไปที่ลานและแต่ละคนก็เลือกผู้อาวุโสหนึ่งคน
“ ไอ้! เจ้า…” ผู้อาวุโสสาปแช่งด้วยความโกรธ
ผู้หญิงคนนั้นก็โกรธเช่นกันและไม่ลังเลขณะที่นางฟาดชายชราตรงหน้า เมื่อเห็นคนของพวกเขาถูกสังหารอย่างช้าๆและความดื้อรั้นของผู้อาวุโสพวกออร์คก็ทำให้ผู้อาวุโสไม่พอใจ พวกเขาไม่กล้าที่จะต่อสู้กับ อันเฟย์ ดังนั้นผู้อาวุโสที่อ่อนแอกว่าจึงกลายเป็นเป้าหมายของความโกรธ
“ เจ้า…” ผู้อาวุโสจ้องมองดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและไม่เชื่อ
ผู้หญิงคนนั้นกระแทกเขาอีกครั้งผู้อาวุโสล้มลงไปข้างหลังและล้มลงบนพื้น
ผู้หญิงเริ่มค้นหาอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นไม่กี่นาทีผู้หญิงคนหนึ่งก็ลุกขึ้นยืนและยื่นหินสีแดงที่มีรูปแกะสลักแปลก ๆ ให้ อันเฟย์ “ ข้าเจอแล้ว” นางร้อง “ เจอแล้วนายท่าน!”
ผู้หญิงอีกคนจมลงกับพื้นและเริ่มสะอื้น นางพลาดโอกาสสองครั้งในชีวิตและเสียใจมาก
อันเฟย์หยิบหินสีแดง “ ได้เลย” เขากล่าวหลังจากนั้นสักครู่ “ เนื่องจากเจ้าทั้งสองพยายามข้าจะไว้ชีวิตเจ้าทั้งคู่” อันเฟย์ฆ่าคนไปมากมาย แต่นั่นเป็นเพราะเขาต้องการเอาชีวิตรอด การฆ่าโดยไม่มีเหตุผลจะทำให้เขากลายเป็นคนขายเนื้อ เขาไม่ใช่คนดี แต่เขาอยู่ไกลจากนั้น เขาได้รับสิ่งที่ต้องการแล้วและตัดสินใจแสดงความเมตตา
ผู้หญิงที่อยู่บนพื้นหยุดน้ำตาของนางด้วยความตกใจ หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจนางก็ลุกขึ้นยืนและวิ่งลงไปที่ลานยิ้มดีใจที่มีโอกาสในชีวิต
“ อีกหนึ่งคำถาม” อันเฟย์ กล่าว เขาหยิบไม้เท้าของผู้อาวุโสขึ้นจากพื้นและโยนมันลง “ คนแรกที่คว้าสิ่งนี้มีสิทธิ์ตอบ ตอนนี้มีออร์คอยู่ที่ ป่าหิน กี่ตัว?”
ออร์คที่เหลือรีบวิ่งไปข้างหน้าและมีหญิงสาวคนหนึ่งมารับไม้เท้า ก่อนที่นางจะวิ่งขึ้นบันไดออร์คตัวอื่น ๆ ก็ลากนางลงมา มันวุ่นวายมากที่ซูซานนาต้องเข้าไปจัดการพวกมัน หลังจากที่ออร์คถูกขับกลับผู้หญิงคนนั้นก็เลือดไหล แต่จิตใจของนางยังคงอยู่ “ ข้าเข้าใจแล้ว” นางร้องไห้ “ข้าทำ.”
“ เอาล่ะ. เจ้าสามารถตอบได้”
“ อืมมี…” ผู้หญิงคนนั้นก้มหัวลงและเริ่มนับ อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นไม่กี่นาทีนางก็ยังคงดิ้นรนเพื่อที่จะเข้าใจจำนวนที่แน่นอน
“พัน?” อันเฟย์ ตระหนักว่านางอาจขาดแคลนคณิตศาสตร์และต้องการช่วยนาง
“ ไม่ ไม่เยอะขนาดนั้น”
“ร้อย?”
“ ไม่ ไม่ไม่เยอะขนาดนั้น” หญิงสาวกล่าว
“จริงๆ?” อันเฟย์ ถาม “ ยี่สิบล่ะ”
“ อืม…” ผู้หญิงคนนั้นเริ่มนับใหม่อีกครั้ง
“ ใจเย็นๆ” อันเฟย์ถอนหายใจ “ เจ้าไปได้แล้ว” เขาจะประหยัดเวลาได้มากขึ้นถ้าปล่อยนางไป ใครจะรู้ว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนหากเขารอให้นางกล่าวจบ “ คำถามสุดท้าย การใช้งานของสิ่งนี้คืออะไร”
ขณะที่พวกออร์คบินไปหา ไม้เท้าคริสเตียนก็หันไปหาอันเฟย์ “ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะถามพวกเขาอย่างนั้น” เขากล่าว “ ข้าไม่คิดว่าพวกเขาจะรู้ ให้ข้าดู “
อันเฟย์มองไปที่คริสเตียนและยื่นหินสีแดงให้เขา
