AC 95: ออกมาจากห้อง
ตลอดสามวันถัดมา อันเฟย์ ไม่ได้ออกมาจากห้องของเขาเลย นิยาต้องดูแลยูนิคอร์นตัวน้อยให้เขา คริสเตียน และคนอื่น ๆ คิดว่า อันเฟย์ ได้อุทิศตัวให้กับการฝึกฝนเวทมนตร์ เวทมนตร์ที่พุ่งออกมาไม่หยุดจากห้องของเขาคือหลักฐาน พวกเขาไม่ได้ไปรบกวนเขา
คริสเตียนคิดว่าอันเฟย์จะทำให้ตัวเองหมดแรงจากการฝึกซ้อมไม่หยุดหย่อน ก่อนที่เขาจะตัดสินใจตรวจสอบ อันเฟย์ ในตอนเย็นของวันที่สาม อันเฟย์ ได้ออกมาจากห้องของเขาแล้ว คริสเตียน อยู่ห่างจากห้องของ อันเฟย์ เพียงเจ็ดหรือแปดก้าวเมื่อเขาเห็น อันเฟย์ ปรากฏตัวที่ประตูห้องของเขา เขาประหลาดใจและรีบไปที่ อันเฟย์ “ อันเฟย์เจ้าสบายดีไหม”
“ ข้าสบายดี” อันเฟย์ มองกลับมาอีกครั้ง ดูเหมือนว่าทักษะเวทมนตร์ของเขาพัฒนาขึ้นมาก
“ อันเฟย์ครั้งหน้าอย่าฝึกเวทย์ด้วยวิธีนี้ เจ้าจำสิ่งที่เจ้าบอกข้าเกี่ยวกับการสลับร่าง…หรือไม่” คริสเตียนกล่าว
“ การทำงานและการพักผ่อนสลับกันเป็นกุญแจสำคัญในการเรียนรู้” อันเฟย์ ยิ้ม
“ ถูกต้องข้าตั้งใจจะกล่าวแบบนั้น” คริสเตียนกล่าวด้วยความจริงใจ ถ้าเขารู้ว่าอันเฟย์ดื่มเลือดยูนิคอร์นขวดเล็กเขาคงจะบ้ามาก บางทีก็ควรทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“ มีอะไรเกิดขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา” อันเฟย์ ถาม
“ ทุกคนทำตามคำสั่งของเจ้าและไม่มีใครออกไป อืม วอนเมอร์ก น่าจะมีข้อมูลมากมาย เขามาหลายครั้ง เขาเห็นเจ้าในการฝึก ดังนั้นเขาจึงไม่ขัดจังหวะเจ้า” คริสเตียนกล่าว
“ ฮุ่ยเหว่ยมีพฤติกรรมในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาหรือไม่ เขาพยายามหนีหรือเปล่า” อันเฟย์ ถาม
“ เขาเป็นคนดี แหวนมิติของเขาอยู่กับเจ้า เขาจะหนีไปโดยไม่มีแหวนได้อย่างไร? ข้าพนันได้เลยว่ามีของดีอีกมากมายในนั้น บางทีความลับของ พื้นที่ไร้เวทย์ อยู่ในนั้น” คริสเตียนยิ้ม ฮุ่ยเหว่ย ดูเจ็บปวดเมื่อต้องมอบ ม้วนประตูมิต ผู้ชายที่น่าสงสารที่มีทั้งเวทมนตร์และพลังการต่อสู้ที่ต้องทำงานกับออร์คจะมีม้วนเวทย์ที่มีค่าเช่นนี้ได้อย่างไร? มันทำให้ผู้คนสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เขามาจากไหนและความลับในแหวนมิติของเขา
ด้วยนิสัยใจคอของ อันเฟย์ หาก ฮุ่ยเหว่ย บอกความลับของ อันเฟย์ เขารู้สึกว่ามีโอกาสดีที่ อันเฟย์ จะฆ่าเขา ฮุ่ยเหว่ย ฉลาดมาก โดยทั่วไปเขาทำทุกอย่างที่ถูกขอให้ทำ เขาไม่เคยท้าทาย อันเฟย์ หรือสร้างปัญหาใด ๆ ให้กับกองทัพของ อันเฟย์ เขาประพฤติตัวดี แต่ไม่เคยเปิดปากเกี่ยวกับความลับของ พื้นที่ไร้เวทย์
ในเวลานั้นแม้ว่าฮุ่ยเหว่ยจะบอกความลับของ อันเฟย์ เกี่ยวกับพื้นที่ไร้เวทย์ อันเฟย์ ก็ไม่ได้ฆ่าเขา ไม่มีใครรู้ว่าเขามีความลับมากมายเพียงใด อันเฟย์ ไม่ต้องการฆ่าเขาก่อนที่เขาจะได้รับความลับทั้งหมดจาก ฮุ่ยเหว่ย
อันเฟย์ได้ยินเสียงใครบางคนเดินขึ้นมาชั้นบน คือ ซูซานนา เดินขึ้นมาชั้นบนกับ ชาลลี วันนี้ ซูซานนา ไม่ได้สวมเกราะหนัง นางสวมชุดสีขาว ชุดอยู่ใต้เข่าของนางเล็กน้อย ผิวที่ชัดเจนและบอบบางของขาส่วนล่างของนางแสดงให้เห็น นางสวมรองเท้าบู๊ตที่ทำจากเสือดาวประกายแสง สายรัดรองเท้าสีดำบนรองเท้าบูทพันรอบขาส่วนล่างของนาง นางดูเย้ายวนด้วยเชือกผูกรองเท้าสีดำเหล่านั้น ซูซานนา ยังแต่งหน้านิดหน่อย นางดูน่ารักมากด้วยขนตาที่ยาวและหนา นางมองไปที่ ชาลลี ด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น ต่างหูสีทองของนางเปล่งประกายในเรือนผมสีดำขลับของนาง
ซูซานนา ดูเป็นผู้หญิง แต่ทุกคนก็รู้ถึงพลังที่ซ่อนอยู่ภายใต้รูปลักษณ์ที่เป็นผู้หญิงนี้
ภายใต้สภาวะปกติจะใช้เวลาเพียงหนึ่งหรือสองปีในการสร้างชื่อให้กับตัวนางเอง คงมีคนอยากให้นางมาเป็นผู้ช่วย นางเป็นนักดาบอาวุโสอยู่แล้วก่อนที่นางจะอายุยี่สิบปี ไม่มีใครสงสัยว่าสักวันนางจะเป็นปรมาจารย์ดาบ นางมาถึงระดับที่หลายคนไม่สามารถเข้าถึงได้ทั้งชีวิต ผู้คนต่างรู้ดีว่านางจะกลายเป็นปรมาจารย์ดาบในสักวันหนึ่ง แต่คำถามก็คือนางจะต้องใช้เวลาอีกกี่ปี
อันเฟย์รู้ว่าเขาโชคดีที่ได้รู้จักกับซาอูลและเออร์เนสต์หลังจากที่เขามายังโลกนี้ เขายังโชคดีที่ได้รู้จัก ซูซานนา
“ อันเฟย์ในที่สุดเจ้าก็ออกมา” ซูซานนา ยิ้ม
“ พี่อันเฟย์รับไปเถอะ” ชาลลี ถือขนมร้อนต่อหน้านาง
“ ข้ายังไม่หิว เจ้าสามารถกินได้ ชาลลี” อันเฟย์ ลูบหัวของ ชาลลี นี่เป็นวิธีที่จะทำให้ ซูซานนา ชอบเขา ถ้าเขาสัมผัสศีรษะของ ซูซานนา นางอาจจะชกเขา ชาลลี นั้นง่ายกว่ามากในการเล่นด้วย
อันเฟย์ เป็นคนที่ห่วงใย ชาลลี มากที่สุดบางครั้งก็มากกว่าพี่สาวของนางตั้งแต่ ชาลลี เข้าร่วมกองทหารของ อันเฟย์ เขาเล่าเรื่องราวให้ ชาลลี เล่นเกมกับนางและแม้กระทั่ง“ หน้าด้าน” ท้าทายนางด้วยพลังเวทมนตร์ ชาลลี ไม่ได้มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะชนะ นางมีความสุขถ้ามีคนเล่นกับนาง มันไม่สำคัญสำหรับนางว่านางจะชนะหรือไม่ สำหรับ ชาลลี การฝึกฝนเวทมนตร์กับ อันเฟย์ เป็นเกม นางไม่จริงจังเท่า อันเฟย์ ที่ต้องการดูว่าใครเก่งกว่าด้วยพลังเวทมนตร์
อันเฟย์ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเหลือบมองไปที่ขาของซูซานนา เขามองไปที่อื่นทันที “ ช่างน่าละอาย มันจะเหมาะกับรองเท้าส้นสูงและกระโปรงที่สั้นกว่านี้” อันเฟย์ คิดกับตัวเอง
ซูซานนา เป็นนักดาบอาวุโส มันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับนางที่จะจับ อันเฟย์ ที่ชำเลืองมองที่ขาของนางแม้ว่าเขาจะมองออกไปอย่างรวดเร็ว ซูซานนา มองลงไปที่ขาของตัวเองแล้วนางก็หน้าแดง
คนส่วนใหญ่ไม่สามารถลืมบางสิ่งได้แม้ว่าพวกเขาจะพยายามก็ตาม ทุกครั้งที่ อันเฟย์ เห็นผิวของ ซูซานนา หรือแม้แต่ได้ยิน นิยา ขอให้นางอาบน้ำเขาก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงคืนนั้นกับ ซูซานนา บางครั้งเขาก็แอบชำเลืองมองซูซานนา ซูซานนา แย่กว่า อันเฟย์ ด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่นางเห็น อันเฟย์ ยิ้มนางจะนึกถึงคืนนั้น ไม่มีใครตำหนิเนื่องจากรอยยิ้มของ อันเฟย์ ไม่เคยเปลี่ยน มุมที่เขาดึงปากและจำนวนฟันที่เขาแสดงนั้นเท่ากันเสมอ ดูเหมือนว่าเขาสวมหน้ากากและการแสดงออกทางสีหน้าของเขาจะไม่เปลี่ยนไป เมื่อคืนนั้นนางถูกเขาจับได้ เขาก็ยิ้มให้นางแบบเดียวกัน ต่อมาเมื่อพวกเขารวมตัวกันเป็นกองทหารเขาก็ยิ้มแบบเดียวกันเมื่อพวกเขาสนทนากันถึงปัญหาของกองทัพ ซูซานนา อดไม่ได้ที่จะคิดถึงคืนนั้น
จากมุมมองทางจิตวิทยาการกำจัดการตอบสนองที่มีเงื่อนไขนี้มันจะเป็นการดีกว่าที่นางจะอยู่ห่างจาก อันเฟย์ ถ้านางไม่เห็นรอยยิ้มของ อันเฟย์ นางจะลืมเรื่องนี้ในอีกไม่กี่ปี อย่างไรก็ตามอาจมีความเป็นไปได้อีกอย่าง: หาก ซูซานนา ยังคงนึกถึงรอยยิ้มของ อันเฟย์ อุปสรรคทางจิตใจนี้อาจแย่ลง
“ ซูซานนาข้าสร้างชุดเกราะหนังของเจ้าแล้ว หึอันเฟย์เจ้าอยู่ที่นี่แล้ว” อันเฟย์ได้ยินฮาแกนกล่าวอยู่ข้างหลังเขาจึงถามว่า“ ของของข้าอยู่ไหน”
“รอสักครู่.” ฮาแกนซุกหัวกลับไปที่ห้องและเดินออกจากห้องในนาทีต่อมาพร้อมกับห่อของในมือ
อันเฟย์ เปิดหีบห่ออย่างเบามือ มีเกือบร้อยหัวลูกศร ประมาณยี่สิบดอกมีหิมะขาวหนาและขาวโพลน พวกมันถูกสร้างขึ้นจากฟันของมันติคอร์ หัวลูกศรที่เหลือค่อนข้างเล็กกว่าและเป็นสีฟ้าอ่อน พวกเขาทำจากฟันของ ไวเวิร์น อันเฟย์ รู้ว่าลูกศรเหล่านี้มีพลังมาก หัวลูกศรชุดแรกสามารถระเบิดได้และอันหลังมีพิษและสามารถฆ่าใครก็ได้เว้นแต่คน ๆ นั้นจะพกยาล้างพิษที่ทำจากถุงน้ำดีของไวเวิร์น
หัวลูกศรเหล่านี้ยอดเยี่ยมมาก แต่พวกมันใช้แล้วทิ้งและอีกหนึ่งร้อยดอกก็ยังห่างไกลจากความเพียงพอ อันเฟย์ใส่หัวลูกศรลงในแหวนมิติของเขาจากนั้นเขาก็คว้ามีด บางทีมันไม่ควรเรียกว่ามีดอีกต่อไป ดูเหมือนสว่านมากกว่าเพราะไม่มีใบมีด สามารถใช้เพื่อแทงเท่านั้นไม่ใช่สังหาร ปลายมีดดูคมมาก อันเฟย์ แตะมันด้วยนิ้วของเขา
“ อย่า…” ฮาแกนกรีดร้อง
ฮาแกนเตือนอันเฟย์ช้าไปหน่อย อันเฟย์รู้สึกเจ็บที่นิ้ว นิ้วของเขาถูกมีดบาดจากนั้นเขาก็รู้สึกถึงความผิดปกติ การไหลเวียนโลหิตและการเต้นของหัวใจของเขาช้าลง เขารู้สึกเจ็บหน้าอกอ่อนเพลียเวียนศีรษะ เขาไม่สามารถแม้แต่จะขยับนิ้วใด ๆ อาการเหล่านี้เป็นอาการของอัมพาต
ทันใดนั้น อันเฟย์ ก็รู้สึกถึงบางอย่างที่แตกต่างออกไป ผลึกวิญญาณในอกของเขาเริ่มสั่น อันเฟย์รู้ดีว่ามันกำลังต่อสู้กับอัมพาต ในเวลาประมาณห้าวินาทีอาการอัมพาตก็หายไปและผลึกวิญญาณก็สงบลง ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ มันสิ้นเปลืองมาก!” ฮาแกนตะโกน “ ข้าได้เปลี่ยนคุณสมบัติของมีดและเพิ่มอัตราการเป็นอัมพาต แต่ก็ทำให้อายุการใช้งานของมีดสั้นลงด้วย เจ้าไม่ควรทดสอบกับตัวเอง ทุกครั้งที่เจ้าใช้มีดอายุการใช้งานจะสั้นลง”
“ อัตราการเป็นอัมพาตคืออะไร” อันเฟย์ รู้สึกกระปรี้กระเปร่า เขาคิดว่าเขาโชคดีที่มีมีดที่มีฤทธิ์เป็นอัมพาตอย่างรุนแรง เขาให้ความสำคัญกับฮาแกน
“ ประมาณแปดส่วนหรือสูงกว่านั้น แต่สามารถใช้ได้สูงสุด 30 ครั้งเท่านั้น เจ้าเสียไปแค่หนึ่ง” ฮาแกนกลอกตาของเขา เขาไม่พอใจมากเกินไปกับการที่ อันเฟย์ ใช้ผลิตภัณฑ์ของเขาอย่างสิ้นเปลือง
“ เยี่ยมมากยอดเยี่ยม!” อันเฟย์ดูมีความสุข เขาตบไหล่ของฮาแกนอย่างแรง
คริสเตียน และคนอื่น ๆ มอง อันเฟย์ ด้วยความประหลาดใจเพราะ อันเฟย์ เคยมีการแสดงออกทางสีหน้าเพียงสามอย่างคือขมวดคิ้ว สงบและยิ้ม พวกเขาทั้งหมดมีความหมายที่แตกต่างกัน ครั้งนี้ อันเฟย์ ดูเหมือนว่าเขาจะสูญเสียความเป็นตัวเองไปแล้ว นี่เป็นครั้งแรกของพวกเขาที่เห็นเขาสูญเสียตัวเอง
พวกเขาไม่รู้ว่าผลที่เป็นอัมพาตแปดส่วนมีความหมายต่ออันเฟย์มากแค่ไหน หมายความว่าเขาสามารถสังหารคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งได้ถึงยี่สิบคน ฮาแกน ได้ช่วย อันเฟย์ ด้วยปัญหาใหญ่ที่สุดของเขา เขาจะไม่มีความสุขได้อย่างไร? เขาใช้น้ำตาแห่งดวงดาวมาระยะหนึ่งแล้วซึ่งค่อยๆเปลี่ยนบุคลิกของ อันเฟย์ ไปในทางที่ไม่สามารถสังเกตเห็นได้ อันเฟย์ใช้ในการซ่อนอารมณ์ของเขาได้ดี แต่คราวนี้เขาเสียตัวตนไปเล็กน้อย
