AC 76: การทดลอง
“ เบา ๆ อย่าฆ่ามัน!” อันเฟย์ ประกาศด้วยการแสดงออกเหมือนผู้พิทักษ์ อย่างไรก็ตามการเคลื่อนไหวของเขาไม่ค่อยสุภาพนัก ขณะที่เขาแทงไวเวิร์นด้วยเหล็กไน ไวเวิร์นกรีดร้อง แต่ไม่มีแรงที่จะต่อสู้กลับ
การทดลองของนักวิทยาศาสตร์ต้องเข้มงวด! อันเฟย์ ทำการทดลองของเขากับไวเวิร์นอย่างไร้ความปราณีสามครั้ง แรงที่ใช้นั้นไม่รุนแรงตราบใดที่ปลายเหล็กไนเจาะจนสุด หลังจากครั้งที่เจ็ดการเต้นอย่างรุนแรงของหน้าอกของไวเวิร์นก็อ่อนแรงลงและปีกของมันก็แข็งขึ้น ผลที่เป็นอัมพาตของ พิษมันติคอร์ ได้เตะเข้ามาในที่สุด แต่ … เป็นไปได้น้อยขนาดนั้นเลยหรือ? ไม่ถึงสองส่วน! อันเฟย์ รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
อันเฟย์ รออย่างอดทนพบว่าต้องใช้เวลาประมาณยี่สิบวินาทีในการหายใจอย่างบ้าคลั่งของไวเวิร์นจึงจะกลับมาทำงานต่อ นอกเหนือจากการบาดเจ็บจำนวนมากก่อนหน้านี้ไวเวิร์นตัวนี้เพิ่งทนต่อผลอัมพาตของพิษของมันติคอร์ เมื่อดวงตาของไวเวิร์นสูญเสียการโฟกัสชีวิตของมันก็ใกล้จะสิ้นสุดลงอย่างรวดเร็ว
อันเฟย์รู้สึกกังวลและยังคงแทงเหล็กไนใส่ไวเวิร์นซ้ำแล้วซ้ำเล่า คราวนี้ผลที่ได้เลวร้ายยิ่งขึ้น ในความพยายามครั้งที่สิบเอ็ดเท่านั้นที่ทำให้ไวเวิร์นเป็นอัมพาตอีกครั้ง
อนิจจาผลลัพธ์แย่ลงอย่างต่อเนื่อง! อันเฟย์ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและอดทนรอ ใครจะเดาได้ว่าแม้จะผ่านไปสามสิบวินาทีไวเวิร์นก็ยังคงเป็นอัมพาต อันเฟย์หันไปมองที่หัวของไวเวิร์นและสังเกตว่าเปลือกตาของมันปิดลงแล้ว – ตกอยู่ในอัมพาตแห่งความตายชั่วนิรันดร์ …
“ อันเฟย์ เจ้ากำลังทำอะไรอยู่” ซานเต้ ถามด้วยความสงสัย
“ ข้ากำลังทดสอบผลลัพธ์อัมพาตของเหล็กไน” อันเฟย์ตอบ เมื่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง อันเฟย์ ก็หันกลับมาและถามว่า“ ซานเต้ ใช้เวทมนตร์เพื่อเพิ่มโอกาสเป็นอัมพาตได้ไหม”
“ ข้าเชื่อว่า…มันเป็นไปไม่ได้” ซานเต้ กล่าวพร้อมกับส่ายหัว
“ ไม่เป็นไร” ด้วยความสนใจของเขาที่ลดลง อันเฟย์ จึงเก็บเหล็กไนของมันติคอร์ให้กับแหวนมิติ ตอนนี้เมื่อกล่าวกับผู้ช่วยสองคนของเขา เขากล่าวว่า:“ เอาคริสตัลเวทย์และเขี้ยวพิษของมันออก สำหรับร่างกาย … เราจะสนทนากันว่าจะทำอย่างไรหลังจากที่ คริสเตียน และ ซูซานนา มา เราจะทิ้งไว้ที่นี่ก่อน”
ทันใดนั้นลูกยูนิคอร์นก็รีบวิ่งออกมาจากถ้ำ แม้จะเพิ่งเรียนรู้ที่จะเดินเมื่อไม่นานมานี้ แต่การก้าวย่างของเขาก็กลายเป็นลักษณะที่สองไปแล้ว เพียงไม่กี่ก้าวก็พบว่าตัวเองอยู่บนศพของไวเวิร์น ในตอนแรกยูนิคอร์นจะก้มหัวเพื่อตรวจดูศพจากนั้นเงยหน้าขึ้นมองด้วยความภาคภูมิใจ ราวกับเผชิญหน้ากับป่าแห่งสัตว์เวทย์ ยูนิคอร์นส่งเสียงร้องของราชาผู้เกรียงไกร ในขณะที่ขาหลังของเขาเตะไปที่ซากศพของไวเวิร์นอย่างดูถูกเหยียดหยามเช่นนี้!
น่าเสียดายที่เจ้าตัวเล็กยังไม่ได้แสดงความปรารถนาอย่างเต็มที่ในการต่อสู้หรือการดูถูกศัตรู อันเฟย์ ดุอย่างรุนแรง“ เจ้าโง่! คราวหน้าเจ้าวิ่งแบบนี้ข้าจะหักขาเจ้า!” อันเฟย์ สามารถจัดการคนได้ดี แต่ไม่ใช่ผู้ชายคนนี้ หนูน้อยตัวนี้เป็นปาฏิหาริย์ ในเวลาเพียงไม่กี่วันสามารถวิ่งได้อย่างรวดเร็วและมีความสง่างาม! ด้วยการคุกคามของไวเวิร์น อันเฟย์ มักจะกังวลเกี่ยวกับคนตัวเล็ก! นั่นคือความเจ็บปวดของการเป็นพ่อแม่ที่ยากมาก !!!
การ“ กลั่นแกล้งผู้อ่อนแอและเกรงกลัวผู้แข็งแกร่ง” เป็นความจริงที่เป็นสากลและหาไม่ได้! ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือสัตว์เดรัจฉาน! ผู้ชายตัวเล็ก ๆ คนนี้ไม่เพียง แต่ใช้ประโยชน์จาก นิยา และ ชาลลี เท่านั้น แต่ยังรวมถึง ซูซานนา ด้วย เมื่อรู้สึกเบื่อเขามักจะแอบอยู่ข้างหลังคนอื่นเพื่อกระทุ้งด้านหลังหรือดึงเสื้อผ้าของพวกเขา แต่ถ้าเขาได้ยินอันเฟย์กล่าวเสียงดัง คนตัวเล็กก็จะทำตัวดีทันที ดูเหมือนว่าแม้เขาจะรู้ว่าใครสามารถกลั่นแกล้งใครได้ …
“ อันเฟย์เจ้ารังแกลูกข้าอีกแล้ว!” นิยากรีดร้องออกมาจากถ้ำ
อาจกล่าวได้ว่าถ้าบุคลิกของ นิยา ไม่เปลี่ยนไปนางก็จะไม่มีค่าอะไรเลย การอิจฉาในสิ่งที่คนอื่นมีก็เป็นเรื่องดีการบังคับให้คนอื่นมีดีเช่นกัน แต่ต้องพิจารณาวิธีการหนึ่ง ใครจะแสดงความโลภที่ไม่รู้จักพอของตัวเองอย่างเปิดเผยได้ที่ไหน? การทำเช่นนั้นจะไม่เพิ่มความระมัดระวังของผู้อื่นหรือ? เช่นกล่าวว่าเป้าหมายของนางก็ไม่ถูกต้องเช่นกัน การที่ผู้ชายตัวเล็ก ๆ อยู่ใกล้นางนั้นเป็นเพียงเพื่อความสนุกสนาน แต่การที่เขาสนิทกับอันเฟย์นั้นเป็นสัญชาตญาณ นางจะชนะด้วยวิธีนี้ได้หรือไม่? ความพยายามอย่างอุตสาหะของ นิยา ที่จะทำให้ยูนิคอร์นตัวน้อยกลายเป็นทารกตัวน้อยของนางอาจจบลงด้วยดี
“ ไปหาแม่ของเจ้า นางเรียกหาเจ้าอีกครั้ง” อันเฟย์กล่าวขณะที่เขาวางเจ้าตัวเล็กลงกับพื้น
นิยาเดินออกจากถ้ำและพยายามสนทนากับอันเฟย์เกี่ยวกับวิธีดูแลสัตว์ตัวน้อย แต่สุดท้ายนางก็รู้สึกอายและกลับเข้าไปในถ้ำ
คนตัวเล็กไม่ต้องการที่จะออกจาก อันเฟย์ และนอนขดตัวอยู่ข้างเท้าของเขา คนที่เฉลียวฉลาดจะเห็นว่าผู้ชายตัวเล็กพยายามทำให้ อันเฟย์ พอใจอยู่เสมอ แต่กับคนอื่นเขาแค่รอให้พวกเขาพอใจ นี่คือความแตกต่างพื้นฐาน …
คริสเตียนและซูซานนาออกมาดูศพของไวเวิร์น ตกใจทันทีพวกเขารีบถอยกลับไปที่ถ้ำ คริสเตียนถามทันทีว่า“ ทุกคนสบายดีไหม” ในขณะที่ ซูซานนา ค้นหา ชาลลี อย่างใจจดใจจ่อ
ตราบใดที่คนเรามีความเข้าใจ เราสามารถกำหนดความคิดภายในของอีกคนผ่านคำใบ้และเบาะแสได้เสมอ ยกตัวอย่างเช่น ซูซานนา แม้ว่านางจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มและปฏิบัติต่อสมาชิกแต่ละคนในฐานะเพื่อนสนิท แต่น้องสาวคนเล็กของนางก็ยังคงสำคัญที่สุดสำหรับนาง ในกรณีที่เกิดอันตราย ซูซานนา จะไม่ลังเลที่จะช่วยชีวิตน้องสาวของนางเหนือสมาชิกในกลุ่มคนอื่น แน่นอนว่านี่เป็นเรื่องที่เข้าใจได้!
“ ทุกคนสบายดี! ไวเวิร์น โง่เขลาเข้าไปในถ้ำ เมื่อเรารวมเวทย์ของเราเข้าด้วยกันและเราก็เอามันลงทันที” ซานเชซกล่าวพร้อมกับยิ้มกว้าง
“ นั่นเป็นเรื่องดี” คริสเตียนกล่าวด้วยความโล่งใจมาก
“ อันเฟย์ ชาลลี่อยู่ที่ไหน” ซูซานนา ถามอย่างเป็นห่วง
“ นางกำลังนั่งสมาธิอยู่” อันเฟย์ ตอบ“ พวกเจ้าเห็นแมลงปีกแข็งเจ็ดปีกหรือ?”
“ ใช่มีจำนวนมาก – อย่างน้อย 30 ตัว!”
“ พวกมันเป็นอันตรายต่อเราหรือไม่”
“ โดยทั่วไปแล้วพวกมันอ่อนแอและมีเวทมนตร์ที่ไม่ดี แต่เมื่อเราจัดการกับไวเวิร์น แม้แต่เวทมนตร์ที่อ่อนแอก็อาจเป็นอันตรายได้มาก”
“ แม้จะมีนักเวทย์ที่ทรงพลังมากมายที่สามารถสลายเวทมนตร์เชิงลบได้อย่างง่ายดาย” คริสเตียนกล่าว“ การปล่อยให้แมลงปีกแข็งเจ็ดปีกไปหาจำนวนที่มากกว่าและล้อมรอบเราก็ยังไม่รอบคอบอย่างไม่น่าเชื่อ”
“ มีวิธีใดบ้างที่จะล่อพวกมันออกไป”
“ มี แต่มีความยากลำบาก พวกเขาดึงดูดเฉพาะซากศพสัตว์เวทย์ที่เน่าเปื่อย แน่นอนว่า…ถ้าเราใช้ศพยูนิคอร์น…เราอาจจะดึงแมลงออกมาได้!” คริสเตียนประกาศ
ทันใดนั้นอันเฟย์ก็จำดวงตาที่ละโมบคู่นั้นได้ตั้งแต่ตอนที่ไวเวิร์นกำลังจับตาดูยูนิคอร์นตัวน้อย “นั่นเป็นความคิดที่ดี. ซูซานนา เจ้าเข้ากลุ่มที่สองและหาที่ขุดกับดัก ซูบิน, ซานเต้ และข้าจะขุดศพยูนิคอร์นออกมา ส่วนที่เหลืออยู่ที่นี่ นิยา ข้ากำลังจูงมือหนูน้อยให้เจ้า – อย่าปล่อยให้เขาวิ่งหนี!”
“ ข้าจะจัดการเอง” นิยา กล่าวด้วยความอุดมสมบูรณ์ที่สดใสจากการได้รับความรับผิดชอบนี้ หัวใจของนางมีความพึงพอใจอย่างแท้จริง
“ ลองดูสิ หากไม่ได้ผลเราจะลองอย่างอื่น” อันเฟย์ กล่าวช้าๆ
อันเฟย์ ชอบทำตัวสะอาดและเป็นระเบียบ ในตอนแรกเขาไม่ต้องการความขัดแย้งกับไวเวิร์น แต่ตอนนี้ความขัดแย้งนั้นเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เขากลายเป็นคนที่เข้มแข็งและแน่วแน่ ทหารของเขากำลังทำภารกิจสองอย่างแยกกัน: กลุ่มหนึ่งเตรียมกับดักอีกกลุ่มหนึ่งเพื่อเก็บศพยูนิคอร์น
สิ่งมีชีวิตชนิดใดที่ไร้ความปราณีที่สุด? คำตอบนั้นค่อนข้างง่าย: มนุษย์!
ยกตัวอย่างวิธีที่มนุษย์จัดการกับแมวน้ำ วาฬและมิงค์ นับประสาความโหดร้ายของการกินสมองลิงดิบและอาหารสามเสียง อันเฟย์จะไม่มีส่วนร่วมในการดื่มด่ำเช่นนี้เนื่องจากยูนิคอร์นได้สร้างความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้ในตัวเขา แต่ในสถานการณ์เช่นนี้เขาจะไม่ต่อต้านผู้ที่อยู่ในทีมของเขาด้วย!
สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นยูนิคอร์นที่ไม่มีใครเทียบได้และศักดิ์สิทธิ์ได้กลายเป็นสิ่งที่น่าสมเพช ตอนนี้สามารถอธิบายได้ว่าเป็นเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น ขนที่ส่องประกายแวววาวครั้งหนึ่งของมันถูกนำไปเป็นสินค้าและสักวันหนึ่งจะถูกนำไปผลิตเป็นหนังวิเศษที่มีคุณภาพสูงสุด เขาสีฟ้าของมันถูกวางไว้อย่างเรียบร้อยในวงแหวนมิติของคริสเตียน เลือดล้ำค่าของมันถูกดึงและใช้เป็นยามหัศจรรย์ของกลุ่ม ด้วยความรุ่งเรืองและพลังอันยาวนานของมันจากไปสิ่งที่เหลืออยู่ก็ถูกหนอนปกคลุมไปหมด
“ อันเฟย์เราจำเป็นต้องย้ายสิ่งนี้กลับจริงหรือ” ชานเต้ถามขณะบีบจมูก
“ มาเถอะ” อันเฟย์ กล่าว เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่นับตั้งแต่มาถึงที่นี่อันเฟย์เชื่อว่าการตัดสินใจของเขาในตอนนี้ทำให้คนอื่น ๆ ประหลาดใจมากยิ่งขึ้น
“ ฝัง…ฝังมันหรือ” ชานเต้ตอบด้วยรอยยิ้มฝืน ๆ
“ ฝังมันเดี๋ยวนี้และเราจะจัดการกับมันในวันพรุ่งนี้” อันเฟย์ ตัดสินใจ
ชานเต้และซูบินมองหน้ากันทั้งสองคิดเหมือนกันการขุดหลุมคงไม่ใช่เรื่องง่ายและการฝังร่างนี้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเช่นกัน สำหรับนักเวทย์สองคนพวกเขาต้องใช้กำลังกายจำนวนมาก แต่อันเฟย์กล่าวไปแล้ว; พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปฏิบัติตามคำสั่งของเขา
หลังจากที่ทุกคนกลับมาทันเวลาอาหารเย็น และแต่ละคนสังเกตเห็นว่า อันเฟย์ ยังไม่ได้กล่าวอะไรสักคำ ไม่เคยมีใครเห็น อันเฟย์ เหม่อแบบนี้มาก่อน แม้กระทั่งช่วงเวลาที่ อันเฟย์ ตระหนักว่าเขาได้สังหารหลานชายคนเดียวของปรมาจารย์นักดาบใบหน้าของเขาก็ยังไม่ถูกรบกวน เห็นอันเฟย์แบบนี้แม้แต่นิยาและชาลลีก็ไม่กล้าส่งเสียง หลังอาหารค่ำการปรากฏตัวของ อันเฟย์ เพิ่งเริ่มสงบลงและทุกคนก็แสดงท่าทางเงียบ ๆ เพื่อให้คริสเตียนเข้ามาแทรกแซง ในความคิดของทุกคนคริสเตียนเป็นผู้บังคับบัญชาคนที่สองของกลุ่ม ดังนั้นจึงเป็นงานของเขาที่จะช่วยคลายความกังวลใด ๆ ที่ผู้นำมี
“ อันเฟย์ เจ้ายุ่งหรือ? เราไปเดินเล่นได้ไหม” คริสเตียน ถามขณะเดินเข้ามาหา อันเฟย์ ด้วยรอยยิ้มที่เห็นอกเห็นใจ
“ แน่นอนข้ามีบางเรื่องที่อยากจะสนทนากับเจ้า” อันเฟย์พยักหน้า
ขณะที่ทุกคนเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ ทั้งสองก็ออกจากถ้ำอย่างช้าๆ
ทั้งคู่เงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นคริสเตียนก็เริ่มกล่าวว่า“ อันเฟย์ เจ้าคิดอะไรอยู่? ดูเหมือนว่าอารมณ์ของเจ้าจะเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันก่อนหน้านี้”
“ ไปไกลกว่านี้ก่อน ข้าไม่ต้องการให้การสนทนาของเราได้ยินมากเกินไป” อันเฟย์ กล่าว
“ แน่นอน” คริสเตียนเห็นด้วย
ทันใดนั้นชาลลีตัวน้อยวิ่งออกจากถ้ำยื่นของให้คริสเตียนและกล่าวว่า “ขอบคุณครับ คริสเตียน”
อันเฟย์ สังเกตว่ามันคือเขายูนิคอร์น
“ ไม่มีปัญหา ชาลลี ตัวน้อย เจ้าสุภาพเกินไป” คริสเตียนหัวเราะเบา ๆ
จากนั้น นิยา และ ซูซานนา ก็โผล่ออกมาจากถ้ำเดินไปที่สวน
อันเฟย์ขมวดคิ้ว“ เจ้าสองคนทำอะไรกัน?
“ ไปอาบน้ำ” นิยาตอบอย่างขี้อาย โดยปกตินางจะตอบว่า“ ใครอยากให้เจ้ารู้” หรือ“ จะไม่บอกเจ้า” แต่ในเย็นวันนี้ อันเฟย์ ดูเหมือนจะไม่พอใจดังนั้นนางจึงตอบอย่างสุภาพมากขึ้น
“ ไร้สาระทะเลสาบเป็นพิษ!” อันเฟย์ ร้อง
“ อันเฟย์พวกเขาโยนเขายูนิคอร์นลงไปในทะเลสาบเมื่อครึ่งวันก่อน สารพิษถูกทำให้เป็นกลางหมดแล้ว” คริสเตียนหัวเราะ “ ถ้าคนนอกรู้ว่าเราใช้เขายูนิคอร์นสำหรับอาบน้ำ…เราคงโดนด่าว่าสิ้นเปลืองเกินไป”
“ นี่เป็นเรื่องจริง” อันเฟย์ เห็นด้วย “ ซูซานนาคุ เจ้าต้องระวัง! แม้ว่าไวเวิร์นจะมีการมองเห็นในเวลากลางคืนที่ค่อนข้างแย่และจะไม่โจมตีในเวลากลางคืน แต่สัตว์เวทย์ชนิดอื่น ๆ ล่ะ?”
“ ข้ารู้” ซูซานนาตอบ
“ ผู้หญิงพวกนี้…ช่างบอบบาง!” อันเฟย์อุทานขณะที่นิยารอคนอื่น ๆ แต่เมื่อคำกล่าวออกจากปากเขาก็รู้สึกคันหลัง – เขาก็อยากอาบน้ำเหมือนกัน …
“ ผู้หญิงทุกคนเป็นแบบนั้น” คริสเตียนกล่าวยิ้ม ๆ กลับไปที่บทสนทนาของพวกเขาเขาถามว่า“ อันเฟย์เราสนทนากันได้ไหม”
“ โอ้…ข้าจะกล่าวถึงมันยังไง วันนี้ขณะที่ ซูบิน, ซานเต้ และข้ากำลังขุดศพยูนิคอร์นขึ้นมาข้าสังเกตเห็นว่าเครื่องหมายของข้าถูกเคลื่อนย้ายแล้ว”
“เครื่องหมาย? เครื่องหมายอะไร”
“ มันยากที่จะอธิบาย สิ่งที่ข้าบอกเจ้าได้ก็คือมีคนขุดศพยูนิคอร์น!”
“ จะเกิดอะไรขึ้นถ้า…สัตว์เวทย์ตัวอื่นสัมผัสร่างกาย”
“ มันไม่ใช่สัตว์เวทย์” อันเฟย์ตอบอย่างเด็ดขาด
“ เจ้าหมายถึง…เจ้าคิดว่าอาจมีคนแอบติดตามเราอยู่หรือเปล่า”
“ ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามีใครบางคนอย่างแน่นอน!” อันเฟย์ ยิ้ม“ และจากเหตุการณ์ในวันนี้ข้าได้ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างแล้ว”
“อะไร?”
“ จำ ซีด้า ได้ไหม”
“แน่นอน!”
“ ซีด้าเคยมาที่บ้านของเจ้าหรือไม่”
คริสเตียนคิดอย่างรอบคอบ“ ไม่เลย”
“ นี่เป็นการยืนยันสมมติฐานของข้า โดยไม่ได้ตั้งใจ … หรือเรากำลังถูกบังคับให้เข้าร่วมการสมรู้ร่วมคิดครั้งใหญ่!”
“ อันเฟย์ ทำไมเจ้าถึงกล่าวแบบนั้น”
“ ซีด้าหยิ่งเกินไป เจ้ากล้าเข้าไปในบ้านของฟิลิปเพื่อสร้างความเดือดร้อนหรือไม่? อย่าว่า แต่มีราชโองการเลย แต่ถึงแม้จะมีคำสั่งเช่นนี้เพื่ออนาคตพวกเขาก็ยังควรปฏิบัติอย่างสุภาพ” อันเฟย์เยาะเย้ย “ และถ้ามาริสทำงานกับซีด้าจริงๆ เจ้าจะเรียกว่าบังเอิญได้ไหม?
“ ข้า…สับสนอันเฟย์” คริสเตียนตอบยิ้มอย่างเบี้ยว
“ ครั้งแรกที่เราพบอัศวินแห่งเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์มีผู้ที่ช่วยเรา – ทำไมพวกเขาถึงช่วยเรา?”
“ อาจจะเป็นเพื่อนของเจ้าหรือ…”
“ เจ้าไม่คิดว่าไร้เดียงสาเกินไปหรือ”
“ แล้ว…เจ้ากำลังกล่าวว่าอะไรเกิดขึ้น”
“ มีคนต้องการให้เราหนี! มีคนต้องการให้เราทำสิ่งนี้ – พวกเขาใช้การเคลื่อนไหวของเราเพื่อถ่ายทอดข้อความ … ตอนนี้เจ้าเข้าใจไหม?”
“ ยังมี…บางสิ่งที่ข้าไม่เข้าใจ” คริสเตียนตอบอย่างงุนงง
“ เรากลายเป็นเบี้ยในเกมของคนอื่นแล้ว!” อันเฟย์ ถ่มน้ำลาย “ ข้าเกลียดการถูกหลอก !!!”
