AC 86: ความโลภ
อันเฟย์มองไปที่หีบเท่านั้นก่อนที่จะจ้องมองไปที่ธนูยาว เขาเดินช้าๆแล้วยกมันออกจากกำแพง ทุกคนต่างจ้องหีบด้วยดวงตาเบิกกว้าง พวกเขารู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่าง แต่ไม่อยากจะเชื่อ อันเฟย์ ไม่รู้เรื่องของเวทย์มากนัก เขาอ่านเรื่องนี้ในหนังสือเท่านั้นและลืมเรื่องนี้ไปอย่างรวดเร็ว
เขาปัดฝุ่นบนคันธนูออกไป คันธนูยาวประมาณสี่ฟุตและหนักมาก ไม่มีการแกะสลักหรือการประดับตกแต่งใด ๆ และคันธนูก็ดูธรรมดามาก ภายใต้แสงสลัวลำตัวของคันธนูดูเหมือนจะเป็นสีเทาเข้มและสายดูเหมือนจะเป็นสีทองเข้ม อันเฟย์ ไม่ใช่คนที่ชอบสิ่งประดิษฐ์โบราณ แต่เขารู้ว่าธนูนี้ไม่มีอะไรพิเศษ
เขาเริ่มดึงเชือกกลับอย่างช้าๆและแม้ว่าเขาจะใช้กำลังเต็มที่ แต่เขาก็ประสบปัญหา เขาพยายามดึงเชือกกลับอีกเล็กน้อยและรู้สึกเจ็บที่นิ้ว เขาปล่อยสายออก
สายตีกลับทำให้เกิดเสียงหวีดแหลมซึ่งกลายเป็นเสียงหึ่งต่ำ อันเฟย์ จ้องที่มันด้วยความประหลาดใจ
เขาวางคันธนูกลับและหันไปหาขวานใหญ่ ขวานนั้นสูงพอ ๆ กับผู้ชายด้ามนั้นหนาพอ ๆ กับท่อนแขนของทารกและตัวขวานนั้นใหญ่เกือบเท่าล้อ ขวานมีรูปร่างแปลกตา ส่วนล่างของขวานแบนและเรียบส่วนบนหันในแนวตั้งทันที เช่นเดียวกับคันธนู ขวานก็ดูเก่า มันเป็นสีดำและมีเพียงขอบของขวานเท่านั้นที่ปรากฏเป็นสีขาว
ขวานอาจมีน้ำหนักมากกว่าร้อยห้าสิบปอนด์ อันเฟย์ เอื้อมมือไปหยิบมันออกจากกำแพง ในขณะที่เขาถือขวานไว้ในมือเขาก็สะดุดและเกือบจะทำขวานหล่น อันเฟย์ จับไม่ได้ เขารู้ว่าเขาแข็งแกร่งแค่ไหน การถือขวานนี้เกินความสามารถของเขาอย่างสิ้นเชิง
เขาจับขวานด้วยมือซ้ายและก่อนที่จะศึกษามันอย่างใกล้ชิดเขารู้สึกว่าขาของเขาสั่นและจมลง เขายืนอยู่บนกองเครื่องประดับซึ่งเคยพยุงเขามาก่อน แต่ด้วยขวานในมือของเขาเขาก็ตกลงไปในกอง
เขารีบคืนขวานไปยังที่ที่มันอยู่ก่อนหน้านี้ เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะควบคุมมัน แต่มันก็ยังคงเด้งออกจากกำแพงและส่งเสียงดังจนทำให้คนอื่น ๆ ในถ้ำตกใจ
“เจ้ากำลังทำอะไร?” คริสเตียนถามโดยมองออกไปจากหีบ
“ ไม่มีอะไร” อันเฟย์ กล่าว “ เปิดหีบได้ไหม”
“ มันเป็นการผนึกองค์ประกอบ” คริสเตียนกล่าวพร้อมกับส่ายหัว “มันเป็นไปไม่ได้.”
“ กล่าวสิ พวกเจ้าคิดว่านี่คือเวทย์เงินหรือเปล่า” ริสกะ ถาม
“ เวทย์เงิน?” มันนานเกินไปและผ่านขีด จำกัด หน่วยความจำของ อันเฟย์ ไปแล้ว เขาคิดว่าชื่อฟังดูคุ้นเคย แต่จำไม่ได้ว่าคืออะไร
“ ข้ารู้สึกว่ามันเป็นอย่างนั้น แต่ข้าไม่รู้แน่ชัด” บลาวีกล่าวพร้อมกับส่ายหัว
“ ข้าเคยเห็นมาแล้ว” คริสเตียนกล่าว“ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เจ้าสามารถบอกได้เพียงแค่มองดู”
“ ถ้าเราโจมตีมันเราอาจจะบอกได้”
“ ไม่ วิธีนั้นเราจะทำให้เกิดการผนึกองค์ประกอบ” คริสเตียนส่ายหัว
“ คริสเตียนเจ้ารู้วิธีคลายผนึกหรือไม่”
“ ไม่ เว้นแต่เราจะมีคาถาที่ถูกต้อง”
“ เจ้าแน่ใจหรือ”
“ ข้ามั่นใจ เว้นแต่เราจะพบนักเล่นแร่แปรธาตุ ไม่มีทางที่เราจะจัดการได้ด้วยตัวเอง”
“ ได้เลย” อันเฟย์กล่าวพร้อมกับพยักหน้า “ ซูซานนาดูนี่สิ” เขากล่าวเสริมพร้อมกับยกคันธนูออกจากกำแพง
ซูซานนา เดินเข้าไปและรับธนู มันใหญ่เกินไปสำหรับ อันเฟย์ ที่จะใช้และ ซูซานนา ก็เตี้ยกว่าเขาด้วยซ้ำ วิธีที่นางถือคันธนูดูอึดอัดเล็กน้อย แต่พลังของนางไม่อาจปฏิเสธได้ นางวาดมันได้เกือบเต็มแม้จะตัวเล็กกว่าอันเฟย์ก็ตาม อย่างไรก็ตามนางแทบจะไม่สามารถดึงมันออกมาจนสุดและปล่อยออกไปอย่างรวดเร็ว คันธนูสั่นสะเทือนและลูกศรอากาศพุ่งไปข้างหน้า มันชนกำแพงและทำให้เป็นรูขนาดใหญ่บนนั้น อันเฟย์ จ้องไปที่หลุมและดีใจที่ธนูไม่ได้เล็งมาที่เขา
“ เจ้ารู้จักชื่อของมันไหม” อันเฟย์ หันไปหาคริสเตียนซึ่งเป็นผู้ที่มีความรู้มากที่สุดในบรรดาพวกเขาทั้งหมด
“ ข้าไม่รู้” คริสเตียนส่ายหัว “ แม้ว่ามันจะยิงลูกศรอากาศออกไปได้ ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อน”
“ มีใครรู้บ้างไหม” คำถามของ อันเฟย์ พบกับเสียงสั่นศีรษะและเสียงพึมพำเบา ๆ “ ซูซานนาเจ้ารู้ไหม”
“ ไม่” ซูซานนากล่าวพลางลูบคันธนู เห็นได้ชัดว่านางชอบมัน แต่มันไม่ใช่อาวุธของนาง การใช้ธนูยาวเช่นนี้ทำให้สิ้นเปลืองมากและนางก็เป็นนักดาบไม่ใช่นักธนู
“ไม่เป็นไร. ซูซานนา รับธนูและขวาน”
“ข้า? ไม่ ข้าต้องการดาบเท่านั้น”
“ นั่นคือของเจ้า เจ้าเป็นเจ้าของโดยชอบธรรม”
“ ตรงนั้น ทำไมเจ้าไม่ใส่มันเข้าไปในแหวนของเจ้าล่ะ? แหวนของข้าเต็มและข้าไม่สามารถพกขวานไปมาได้ตลอดทั้งวัน”
“ ได้เลย” อันเฟย์กล่าว เขาไม่ต้องการโต้เถียงกับ ซูซานนา เกี่ยวกับเรื่องที่ไร้จุดหมาย “ ซูซานนามีเพียงสิ่งเดียวที่ต้องทำ ถ้าเราไม่สามารถเข้าใจคาถาได้”
“มันคืออะไร?”
“ บอกเราว่าใครเป็นคนยึดแผนที่และเราจะนำมันกลับมาด้วยกัน”
ซูซานนา ขมวดคิ้วและดูลังเล
“ เรายังไม่รู้ว่าเจ้าสองคนมาจากไหนและอดีตของเจ้าเป็นอย่างไร เรารู้ว่าเจ้าจะแจ้งให้เราทราบเมื่อเจ้าพร้อมที่จะดำเนินการดังกล่าว ข้าคิดว่าตอนนี้เป็นหนึ่งในช่วงเวลานั้น เราต้องวิเคราะห์ว่าแผนที่มาจากไหนและเราจะเผชิญหน้ากับผู้คนแบบไหน”
“ ได้เลย” ซูซานนาถอนหายใจ
“ เจ้าไม่จำเป็นต้องบอกเราทันที เรามีเวลามากมายให้เจ้าคิด” อันเฟย์ ขัดจังหวะนาง “ คริสเตียนมา เราจำเป็นต้องปิดทางเดิน ข้าไม่คิดว่าออร์คจะยอมแพ้ง่ายๆ”
คริสเตียนถอนหายใจระลึกถึงออร์ค “ เอาล่ะ” เขากล่าว
เมื่อพวกเขากลับไปที่ถ้ำพวกออร์คไม่ทำงานและกำลังสนทนากันเอง เมื่อเห็นกลุ่มที่โผล่ออกมาจากสถานที่เกิดเหตุออร์คต่างก็หันมาจ้องมอง
ความโลภนั้นไร้ขีด จำกัด มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถหลีกเลี่ยงอิทธิพลของความโลภได้และ อันเฟย์ ก็ไม่ต่างกัน เมื่อเขามาถึงที่นี่ สิ่งที่เขาต้องการคือฆ่ายากอร์และเอาชีวิตรอด หลังจากได้พบกับซาอูลและเออร์เนสต์และเรียนรู้เกี่ยวกับโลกนี้มากขึ้นเขาต้องการเป็นหนึ่งในสิ่งที่ดีที่สุด เขารู้สึกว่าควรทำอะไรสักอย่างแทนที่จะอยู่คนเดียวใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างเบื่อหน่าย แน่นอนว่าจะปลอดภัย แต่ …
เช่นเดียวกับเขา ออร์คมีความสุขกับการได้รับหนึ่งเหรียญทองต่อวัน หลังจากได้ยินเพื่อนของพวกเขาค้นพบสมบัติและเห็นพวกเขากลับมาพร้อมกับเหรียญทองมากมายพวกเขารู้สึกว่า อันเฟย์ เป็นคนเห็นแก่ตัว พวกเขาเป็นคนที่ค้นพบสมบัติ พวกเขาก็ไม่ควรได้รับมันเช่นกัน? ถ้าไม่ใช่เพราะความแตกต่างของพลังและความแข็งแกร่งพวกเขาคงจะเดือดดาลไปนานแล้ว
“ ซานเชซ พาพวกเขาออกไปจากที่นี่ บอกให้พวกเขาหยุดพักสามวันและให้เหรียญสามเหรียญแก่พวกเขา” อันเฟย์สั่งพลางมองไปรอบ ๆ ถ้ำ
“ ได้เลย” ซานเชซกล่าว เขาหันไปหาออร์คและเรียกว่า“ พวกเจ้าทุกคนออกไปข้างนอก”
พวกออร์คเมื่อได้ยินคำสั่งของเขาก็ชำเลืองมองอีกฝ่าย แต่ไม่ขยับ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาต้องการอยู่ที่นั่น บางครั้งความโลภอาจทำให้ผู้คนเข้มแข็งและช่วยให้พวกเขาลืมการเข่นฆ่าที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา สิ่งที่พวกเขาคิดได้คือสมบัติ
“ เจ้าไม่ได้ยินข้าหรือ” ซานเชซเรียกด้วยความโกรธ “ ออกไป พวกเจ้าทุกคน!” เขารู้ดีว่าหลังจากเกิดอุบัติเหตุพวกออร์คเริ่มกระสับกระส่ายและมักจะไม่สนใจคำสั่ง พวกเขามักจะมองพวกเขาด้วยสายตาที่หยิ่งยโสและต่อต้านคำสั่งอย่างเฉยเมย
ออร์คค่อยๆลุกขึ้นยืนและเริ่มสับออกจากถ้ำ บางคนพึมพำบางอย่างเป็นภาษาของตนเองราวกับสาปแช่งมนุษย์
อันเฟย์ตะคอกดวงตาของเขาวูบไหวด้วยความโกรธ
