AC 84: จากยุคแห่งความโกลาหล
บางทีอาจเป็นเพราะพวกเขาอาศัยอยู่อย่างโดดเดี่ยวมาหลายปี ออร์คจึงขาดความเฉลียวฉลาดและง่ายต่อการโน้มน้าวใจ คำกล่าวของ อันเฟย์ ทำให้พวกเขาตกตะลึงและทำให้พวกเขากล่าวไม่ออก หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งพวกเขาก็เดินขึ้นมาและเริ่มหยิบเหรียญทองจากพื้น
“ ซานเต้ เจ้ายังมีเหรียญอยู่ในแหวนใช่ไหม” อันเฟย์ ถาม
“แน่นอน.” ทุกคนมีเหรียญและอาหารจำนวนหนึ่งอยู่ในแหวน อันเฟย์ต้องการให้แน่ใจว่าหากมีใครหลงทางหรือพลัดพรากจากกันบุคคลนั้นจะมีหนทางที่จะอยู่รอดได้
“ ขึ้นมาที่นี่ จำสิ่งที่ข้าเพิ่งกล่าวได้ไหม”
“ได้?” ซานเต้ กระพริบตา เขาใช้การลอยตัวและยกตัวเองขึ้นไปบนแท่น
“ ออกไปข้างนอกแล้วบอกนักโทษทุกคนว่า ข้ากล่าวอะไร มอบเหรียญให้กับผู้ที่ต้องการอยู่และทำงาน ใครที่ไม่อยากอยู่ก็ไปได้”
“ ได้เลย”
“ เจ้ารู้ว่าข้าหมายถึงอะไร เมื่อไปใช่ไหม”
“ เจ้าหมายถึง…” ซานเต้ ลดเสียงลง “ เจ้าสัญญากับพวกเขาว่ามีเสรีภาพ!”
“ สำหรับคนที่อยู่ที่นี่เท่านั้น คนที่อยู่ข้างนอกคือนักโทษของเรา ถ้าใครดื้อพอที่จะจากไปเจ้าก็รู้ว่าต้องทำอย่างไร”
“ ได้” ซานเต้ กล่าวพร้อมกับพยักหน้า
“ เอาล่ะ. บอก บลาวี และ ริสกะ ให้เข้ามา” อันเฟย์ กล่าวพร้อมยิ้ม “ ซูบินไปกับซานเต้”
ซูบินพยักหน้าและออกจากถ้ำ พวกออร์คเมื่อเห็นว่าคนที่เฝ้าทางออกจากไปแล้วก็รู้สึกโล่งใจ พวกเขาถูกสัญญาว่าจะทำงานและเงินและอิสรภาพทุกสิ่งที่พวกเขาไม่กล้าที่จะฝันถึงในอดีต
“ ซูซานนา มากับข้า” อันเฟย์กล่าว เขากระโดดขึ้นไปบนสันหินตรงข้ามกับลาน เขาลงบันไดและเข้าไปในโพรงเก็บของออร์ค
ซูซานนา ไม่รู้ว่า อันเฟย์ ต้องการอะไรกับนาง แต่นางรู้ว่ามันสำคัญไม่เช่นนั้น อันเฟย์ จะไม่หลีกเลี่ยงคริสเตียน นางเดินตามเขาอย่างประหม่า
“ ซูซานนา ข้าต้องสนทนากับเจ้าบางเรื่อง” เช่นเดียวกับที่ ซูซานนา คาดไว้ อันเฟย์ ไม่ได้พยายามที่จะเตรียมนางให้พร้อมสำหรับการสนทนาและแทนที่จะตัดตรงไปที่การไล่ล่า
“ เอาเลย”
“ ข้ารู้สึกว่าจำเป็นต้องบอกทุกคนเกี่ยวกับแผนที่ที่เจ้าถืออยู่ อย่าเข้าใจผิด สมบัติยังคงเป็นของเจ้าและไม่มีใครขออะไรจากเจ้า เจ้าเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มและเรามีความรับผิดชอบที่จะช่วยเหลือเจ้า ข้าคิดว่าคนอื่น ๆ ก็คงรู้สึกแบบเดียวกัน”
ตามแผนที่สมบัติควรจะถูกฝังไว้ที่ไหนสักแห่งใกล้กับเทือกเขาเหล่านี้ อันเฟย์จ้างออร์คเหล่านั้นเพื่อค้นหาสิ่งที่ถูกฝังอยู่ที่นี่เช่นกัน การค้นหาในระดับนี้จะไม่รอดพ้นสายตาของทุกคนและจะมีใครบางคนสังเกตเห็นไม่ช้าก็เร็ว หากพวกเขารอจนกว่าจะมีคนรู้ก็จะสร้างความรู้สึกไม่ไว้วางใจในหมู่คณะ
“ เจ้าไม่จำเป็นต้องอธิบายตัวเอง” ซูซานนา กล่าวยิ้ม ๆ “ ข้าเชื่อใจทุกคน”
“ เจ้าเห็นด้วยหรือ?”
“ ถ้าเจ้าสามารถหามันได้จริงๆ…ข้าแค่ต้องการดาบเล่มนั้น อย่างอื่นเจ้าสามารถทำได้”
“ หยุด หยุด” อันเฟย์ กล่าวพร้อมกับส่ายหัว “ เจ้าดูเหมือนว่าเรากำลังแบ่งของเถื่อน”
ซูซานนา หัวเราะเบา ๆ “ ข้าไม่มีเจตนา” นางกล่าว “ มันถูกเขียนไว้ใต้แผนที่ แต่ตอนที่ข้าพบมันหายไปแล้ว”
“ รอจนกว่าเราจะพบมัน บางทีเราอาจไม่จำเป็นต้องใช้คาถาสำหรับมัน” อันเฟย์ ยิ้มและเริ่มเดินออกจากถ้ำ บลาวี และ ริสกะ อยู่ข้างนอกแล้วและสนทนากับ คริสเตียน
“ คริสเตียนมาที่นี่ ซานเชซทำไมเจ้าไม่…” อันเฟย์สั่ง แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็เปลี่ยนใจ “ คริสเตียนพาเขาไปเถอะ” ฮุ่ยเหว่ยเลิกดิ้นรนไปแล้ว แต่ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาจะใช้เทอร์ร่าต้านเวทย์ได้อีกครั้ง จะเป็นอย่างไรถ้าเขาพยายามหลบหนีและทำร้ายผู้คนภายนอก ในขณะที่นักสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดของพวกเขาทั้งหมดอยู่ในถ้ำ?
กลุ่มนี้ใช้การลอยตัวและรวมตัวกันรอบ ๆ อันเฟย์ ฮุ่ยเหว่ยดูเหมือนเขาสูญเสียความตั้งใจที่จะต่อสู้ทั้งหมดและปล่อยให้คริสเตียนอุ้มตัวไปอย่างเงียบ ๆ
“ อันเฟย์เกิดอะไรขึ้น? ทำไมต้องเป็นความลับ” คริสเตียนถาม
อันเฟย์เหลือบมองซูซานนาและกล่าวว่า“ มีบางอย่างที่สำคัญที่เจ้าต้องรู้”
“ ทำไมเจ้าถึงต้องการให้ข้ามาที่นี่ ถ้าเจ้าแค่กล่าว? ปล่อยข้าไป!” ฮุ่ยเหว่ยกล่าวอย่างกะทันหันและเริ่มต่อสู้กับผู้จับกุม เขาแข็งแกร่งกว่าคริสเตียนมากและสามารถหลบหนีได้อย่างง่ายดาย
“ เจ้าทำตัวให้ดีขึ้น” อันเฟย์ กล่าวอย่างเย็นชา
“ ข้าไม่สนใจความลับของเจ้า” ฮุ่ยเหว่ยกล่าวอย่างประหม่า “ปล่อยข้าไป. ข้าอยู่ข้างนอก ข้าไม่สามารถหนีได้ เจ้ามีนักเวทย์มากมายที่นี่ไม่มีทางที่ข้าจะออกไปได้”
“ ไม่ เจ้าต้องอยู่ที่นี่” อันเฟย์กล่าวอย่างเคร่งเครียด
ฮุ่ยเหว่ยจ้องมองเขาและทันใดนั้นเขาก็พุ่งเข้าหากำแพง เขาเร็วและจับทุกคนไม่ทัน เขาจะไม่หนีหรือทำร้ายใคร เมื่อทุกคนตระหนักว่าเขากำลังทำอะไรเขาก็ชนเข้ากับกำแพงและล้มลงกับพื้นหมดสติ
ทุกคนจ้องเขาตากว้างและสับสน
อันเฟย์ สนทนาอย่างช้าๆและเงียบ ๆ และตรวจดูบาดแผลและการหายใจของเขา “ เขาฉลาด” เขากล่าว“ เขาไม่ได้ทำร้ายตัวเองมากนัก แค่เคาะตัวเองก็พอแล้ว”
“ ทำไมเขาถึงทำแบบนี้” คริสเตียนถาม
อันเฟย์ อุ้ม ฮุ่ยเหว่ยขึ้นจากพื้นและวางเขาไว้บนสันหินด้านบน เขากระโดดขึ้นจากสันเขาและลงพื้นต่อหน้าคริสเตียน “ คริสเตียน ถ้าเจ้ากลายเป็นนักโทษและผู้ถูกจับของเจ้า กล่าวถึงความลับต่อหน้าเจ้า เจ้าจะรู้สึกอย่างไร”
“ เจ้ากำลังบอกว่าเขากลัวว่าเราจะฆ่าเขา?”
“แน่นอน. เขากลัวว่าหลังจากที่เรารู้ความลับเกี่ยวกับเทอร์ร่าต้านเวทย์แล้วเราจะฆ่าเขา ไม่อย่างนั้นเขาคงเล่าเรื่องนี้ให้เราฟังนานแล้ว หากเขารู้ความลับของเราโอกาสรอดของเขาก็จะยิ่งลดลง” อันเฟย์ ยิ้มกว้าง “ เขากล้าหาญกว่าที่ข้าคิด”
“ เขาคือ” บลาวี กล่าว “ ใครจะเดิมพันด้วยหัวของตัวเอง”
“ ตอนนี้เรามากล่าวถึงความลับของเรากันดีกว่า” อันเฟย์ กล่าว “ ซูซานนา ถือแผนที่ขุมทรัพย์”
“แผนที่สมบัติ?” สายตาของกลุ่มนั้นจ้องไปที่ ซูซานนา จากนั้นก็หันไปหา อันเฟย์ “ แผนที่ขุมทรัพย์แบบไหน?” คริสเตียนถาม
ซูซานนา ดึงมันออกมาจากฝักและส่งให้พวกเขา “ ดูด้วยตัวเจ้าเอง”
คริสเตียนยอมรับอย่างใจจดใจจ่อ บลาวี และ ริสกะ รวมตัวกันเพื่อดูแผนที่
“ นี่มันเก่าแล้ว” ริสกะ กล่าวพร้อมกับแตะพื้นผิวของแผนที่
“ มันเป็นเรื่องใหม่เมื่อข้าได้รับมัน แต่ในระหว่างการต่อสู้เราได้ทำลายเวทมนตร์ของมัน ข้าคิดว่ามันจะเป็นกองฝุ่นในอีกไม่เกินหกเดือน”
“ ทำไมเจ้าไม่ทำสำเนาล่ะ”
“ไม่จำเป็น. ข้าจำแผนที่ทั้งหมดได้แล้ว”
“ ซูซานนา” อันเฟย์ กล่าว“ ทำไมเจ้าไม่ทำลายมันเมื่อเจ้าจำได้”
“ ข้าทำไม่ได้” ซูซานนายักไหล่ “ ทุกครั้งที่ข้าเห็นมัน…เหมือนได้เจอที่ปรึกษาของข้าอีกครั้ง”
“ ที่ปรึกษาของเจ้า? มันคือใคร?” อันเฟย์ ไม่ใช่คนเดียวที่ใส่ใจเกี่ยวกับคำถามนี้ ใครก็ตามที่สามารถฝึกเด็กสาวอายุยี่สิบปีให้เป็นปรมาจารย์ดาบได้จะต้องเป็นคนที่เก่งที่สุด
“ ขอโทษ ข้าสัญญากับเขาว่าจะไม่บอกชื่อเขาให้ใครรู้”
“ เจ้าไม่ต้องกล่าวอะไรเลย” อันเฟย์กล่าวพร้อมยิ้ม
“ ขอบคุณ” ซูซานนากระซิบ
“ ซูซานนา เจ้ามีแผนที่นี้มานานแค่ไหนแล้ว?” คริสเตียนถาม
“ ประมาณสามเดือน”
“ เวลาคงที่ ไม่สำคัญว่าเจ้าจะมีชีวิตอยู่หรือไม่ เวลาจะส่งผลต่อเจ้าไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ถ้า ซูซานนา กล่าวถูกและแผนที่นี้เสื่อมสภาพลงมากในสามเดือนโดยไม่มีกำแพงเวทมนตร์นั้นอย่างน้อยก็น่าจะมีอายุหกศตวรรษถ้าไม่ใช่เจ็ด”
“นั่นหมายความว่าอย่างไร?” บลาวี ถาม
“ นั่นหมายความว่าเราอยู่ในความประหลาดใจ” คริสเตียนกล่าว
คริสเตียนกล่าวต่อว่า:“ หลังจากสงครามร้อยปีสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในโลกได้ล่าถอยกลับเข้าไปในดินแดนของตนและพักผ่อน สิ่งมีชีวิตที่ถูกเวทมนตร์ได้สร้างความเสียหายอย่างรุนแรงให้กับทุกเผ่าพันธุ์ เพียงสองร้อยปีต่อมาสงครามอีกครั้งก็ปะทุขึ้น แม้ว่าจะเป็นเพียงระหว่างมนุษย์กับคนป่าเถื่อน แต่ก็รุนแรงพอ ๆ กับสงครามร้อยปีและในที่สุดทุกเผ่าพันธุ์ก็ได้รับผลกระทบ
“ หลังสงครามร้อยปี มนุษย์แบ่งออกเป็นสามอาณาจักรและหลังจากสงครามกับคนป่าเถื่อน พวกเขาแบ่งออกเป็นหลายสิบชาติ เมื่อเผชิญกับภัยคุกคามที่เพิ่มขึ้นจากศัตรูประเทศต่างๆรวมตัวกันเป็นชาติเดียวเพื่อป้องกันภัยคุกคามร่วมกัน”
“ หลังจากสงครามกับเหล่าคนป่าเถื่อนและพวกออร์คประเทศที่เป็นเอกภาพก็ล่มสลายภายในสองทศวรรษและพัฒนามาสู่โลกที่เรารู้จักในปัจจุบัน แน่นอนไม่มีใครสามารถหยุดยั้งการเมืองที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลาของประเทศต่างๆได้”
“ ในยุคที่วุ่นวายเช่นสงครามตระกูลชั้นสูงและผู้มีอำนาจหลายคนพบว่าตัวเองจ้องมองการลงโทษของพวกเขาตรงหน้า บางคนสามารถฟื้นตัวได้หลังสงคราม แต่หลายคนกลับถูกฝังไว้ในประวัติศาสตร์แทน สมบัติจากยุคนั้นต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับขุนนางที่ตกต่ำเหล่านั้น” คริสเตียนรู้ว่าแผนที่นี้จะทำให้พวกเขาประหลาดใจมาก
“ ข้ารู้แค่ว่ามีดาบอยู่ในนั้น เจ้าอาจจะรู้ เรียกว่าเพลงพระจันทร์แดง” ซูซานนา บอกพวกเขา
“ เพลงพระจันทร์แดง? นั่นมันดาบมาร! เป็นธาตุศักดิ์สิทธิ์ของพวกออร์ค ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่” คริสเตียนถาม
“ ข้าไม่รู้”
“อะไร? มันเป็นดาบที่ทรงพลังหรือไม่?” อันเฟย์ ถาม
“ ข้าไม่รู้ว่ามันทรงพลังแค่ไหน ตำนานเล่าว่ามันถูกปลอมแปลงโดยนักเล่นแร่แปรธาตุผู้ยิ่งใหญ่หลังจากที่เนโครแมนเซอร์วางคาถาใส่เขา หลังจากที่ดาบถูกปลอมแปลงนักเล่นแร่แปรธาตุก็ถูกฆ่าและวิญญาณของเขาถูกขังอยู่ในดาบ หลังจากนั้นดาบก็ถูกสาปโดยนักเล่นแร่แปรธาตุ เขาได้สาปแช่งทุกคนที่ใช้มัน” คริสเตียนกล่าวอย่างไม่สบายใจ “ ซูซานนาดาบเล่มนั้นไม่เหมาะสำหรับคนทั่วไป ผู้ใช้คนแรกถูกจับโดยสัตว์เวทย์และพวกเขาก็ทรมานเขาจนตาย ไม่มีผู้ใช้รายอื่นที่มีอาการดีขึ้นเช่นกัน เจ้ามีพลังเพียงพอ เจ้าไม่จำเป็นต้องพึ่งพาอาวุธเพื่อเพิ่มความสามารถของเจ้า”
“ ข้าสัญญากับที่ปรึกษาของข้าว่าข้าจะพบมัน” ซูซานนากล่าวพร้อมตบดาบยาวของนาง “ ข้าจะไม่ใช้มันจริงๆ ข้าแค่ต้องการมันไว้ในมือ”
“ นั่นเป็นสิ่งที่ดีตราบใดที่เจ้าไม่ใช้มัน ” คริสเตียนถอนหายใจอย่างโล่งอก “ ข้าหมายความว่าที่ปรึกษาของเจ้าก็ไม่ควรเช่นกัน” คริสเตียนกล่าวเสริมอย่างเร่งรีบ
“ เขาก็จะไม่ใช้มันเช่นกัน” ซูซานนากล่าวพร้อมกับส่ายหัว
“ เอาล่ะมาสนทนากันทีหลัง ก่อนอื่นเราต้องหามันให้เจอ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปเราจะให้ออร์คเริ่มค้นหาพื้นที่โดยรอบจนกว่าเราจะพบเบาะแส” อันเฟย์ กล่าว “ เจ้าเห็นแผนที่แล้ว เจ้าคิดอย่างไรเกี่ยวกับจุดนั้น? ข้ามีความรู้สึกว่ามันเป็นถ้ำนี้มาก”
“เจ้าถูก!” บลาวี กล่าวพร้อมกับจ้องไปที่จุดสีดำ “ ดูสิ จุดสีดำอยู่ใต้ภูเขาและ ถ้านี่คือที่ตั้งของสมบัตินั่นก็คือถ้ำนี้!”
