Assassin’s Chronicle – ตอนที่ 116

AC 116: คาราวาน

เวลากลางวันมาถึงในที่สุด สถานการณ์ในเมืองแบล็กวอเตอร์สงบลงอย่างมีนัยสำคัญ ผู้คนกลับสู่กิจวัตรประจำวันตามปกติ พ่อค้ากลับไปดูแลธุรกิจของตนและทหารรับจ้างก็กลับมาทำภารกิจให้สำเร็จ ชีวิตของผู้คนทั่วไปไม่ได้รับผลกระทบโดยตรงจากเหตุการณ์ในยามค่ำคืนยกเว้นความจริงที่ว่าสถานที่ที่ค่ายของกลุ่มทหารรับจ้างรุ่งโรจน์ เคยยืนอยู่ตอนนี้กลายเป็นพื้นที่ราบ เมืองแบล็กวอเตอร์ ก็ไม่เปลี่ยนแปลง นี่เป็นการแสดงพลังของ มูลี่ และ ฮอนบีนี่

ในขณะที่เขากำลังสังเกตสถานการณ์ อันเฟย์ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล เขารู้ขีด จำกัด ของตัวเองเป็นอย่างดี เขาอาจก่อความวุ่นวายในเมือง แต่ก็ไม่รับประกันว่าเขาจะได้รับประโยชน์จากความโกลาหลนี้ เขาอาจนำเพื่อนร่วมทางทั้งหมดไปสู่การลงโทษของพวกเขาด้วยซ้ำ เขามีข้อเสนอน้อยเกินไปและไม่มีคุณสมบัติแม้แต่จะนั่งโต๊ะพนันด้วยซ้ำ เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ปัจจุบันผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือ มูลี่ ไม่ใช่เขา

อันเฟย์ ไม่รู้และ ยอนลาธี ก็ไม่ได้ผู้แทนจาก จักรวรรดิเอลิเซน และ จักรวรรดิซานซา ได้พบกันแล้ว เพราะข่าวจากเมืองแบล็กวอเตอร์บรรดาทูตมีความเห็นไม่ตรงกัน สนธิสัญญาที่พวกเขากล่าวสนทนากันก่อนหน้านี้ก็ไร้ค่าเนื่องจากข้อโต้แย้งนี้เช่นกัน เอลิเซนและซานซาต้องการแยกจักรวรรดิมาโฮอย่างเท่าเทียมกัน ดังนั้นความแข็งแกร่งของพวกเขาจะเพิ่มขึ้นในอัตราที่ใกล้เคียงกันและรักษาสมดุล อย่างไรก็ตามหลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นใน เมืองแบล็กวอเตอร์ พวกเขาต้องพิจารณาอนาคตของจักรวรรดิของพวกเขาใหม่ หลังจากที่พวกเขาแบ่งจักรวรรดิมาโฮใครก็ตามที่ควบคุมประเทศแห่งทหารรับจ้างจะเป็นเจ้าแห่งดินแดน

หลังจากสามวันแห่งความเงียบสนิทจักรวรรดิเอลิเซนก็ตอบสนอง พวกเขาอ้างว่าภรรยาของแอนโทนี่ล้มป่วยและส่งทีมออกไปดูแลนาง พลังรวมของกลุ่มนี้สูงกว่ากลุ่มที่ซานซาส่งออกไปคุ้มกันเจ้าหญิง หัวหน้ากลุ่มคือจ้าวจอมเวทย์ไมค์ และจอมดาบอาวุโสแปดคนและทหารมากประสบการณ์สี่พันนาย อย่างไรก็ตามเป็นที่น่าสงสัยว่าพวกเขาจะไปถึงเมืองภูเขาขาวได้สำเร็จหรือไม่ ในทางภูมิศาสตร์เมืองแบล็กวอเตอร์อยู่ใกล้กับจักรวรรดิเอลิเซนมากขึ้นและเมืองภูเขาขาวก็ใกล้ชิดกับซานซามากขึ้น เช่นเดียวกับกลุ่มของ ซานซา ที่ต้องผ่าน เมืองภูเขาขาว กลุ่มของ เอลิเซน จะต้องผ่านเมืองที่เพิ่งตกเป็นทาสในเงื้อมมือของ จักรวรรดิซานซา และกลุ่มทหารรับจ้าง เสือแห่งทาวู มูลี่ และ ฮอนบินี่ จะไม่ปล่อยให้พวกเขาผ่านไปง่ายๆ คิดจากมุมมองของอีกฝ่าย

หลังจาก ยอนลาธี ทราบเรื่องนี้เขาก็ส่งข้อความไปหา เมืองแบล็กวอเตอร์ และให้ อันเฟย์ ชื่อ “บารอน”

อันเฟย์ ไม่สนใจตำแหน่งขุนนาง เขาสังเกตสถานการณ์อีกสองสามวันและพบว่าเมืองใกล้ถึงจุดที่ตึงเครียดภายในเมืองมากกว่าภายนอก เขารู้ว่า มูลี่ และ ฮอนบีนี่ ตั้งใจจะควบคุมเมืองทั้งหมด อันเฟย์ เป็นคนแปลกหน้าในเมือง รู้ว่าพวกเขาจะดึงดูดความสนใจในไม่ช้า

อันเฟย์ ได้กล่าวสนทนากับ แบล็คอีเลฟเว่น และตัดสินใจออกจากเมืองชั่วคราว สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือ แบล็คอีเลฟเว่น ส่งงานของเขาในเมืองให้กับผู้ชายอีกคนและตัดสินใจที่จะจากไปพร้อมกับพวกเขา นั่นหมายความว่าเขาสนใจกลุ่มของเขามาก ซึ่งหมายถึงการขยับสูงขึ้นด้วยเช่นกัน

กลุ่มนี้ออกจากเมืองอย่างง่ายดายด้วยข้อมูลประจำตัวที่ แบล็คอีเลฟเว่น ให้ไว้ พวกเขาได้รับชื่อใหม่เช่นกัน: ทหารรับจ้างอาลีบาบา กลุ่มไม่แน่ใจว่าใครหรืออาลีบาบาคือใคร แต่พวกเขาเชื่อมั่น อันเฟย์ ดังนั้นจึงไม่โต้แย้งกับชื่อ

ถนนระหว่างสองเมืองไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีที่สุด แม้ว่าจะใช้เวลาแก้ไขไปยี่สิบปีแล้ว แต่ยุคสมัยเช่นนี้ก็ยังขาดเทคโนโลยี ขณะที่ อันเฟย์ นั่งอยู่ในรถร่างกายของเขาก็สั่นไปตามจังหวะของรถ ม้า ยูนิคอร์นตัวน้อยนั่งอยู่ข้างเท้าหัวสีเงินของมันเงยขึ้นและดวงตาสีฟ้าอ่อนกำลังมองไปรอบ ๆ มันไม่ได้ดูเศร้าเลยและถ้ามันสามารถกระดิกหางได้เหมือนสุนัขมันจะดูเหมือนปั๊กตัวเล็ก ๆ

ซูซานนา, นิยา และ ชาลลี นั่งในรถม้าคันเดียวกัน แต่ไม่ใช่เพราะ อันเฟย์ วางแผนไว้อย่างนั้น ทั้ง ซูซานนา และ นิยา ขอนั่งกับเขาเนื่องจากถนนยาวและการเล่นกับยูนิคอร์นเป็นวิธีที่จะผ่านเวลาไปได้

ถนนเต็มไปด้วยรถม้าที่มุ่งหน้าไปยัง เมืองภูเขาขาว และมีเพียงไม่กี่คนที่มุ่งหน้าไปยัง เมืองแบล็กวอเตอร์ เห็นได้ชัดว่าผู้คนยังไม่แน่ใจว่าขั้นตอนต่อไปของ มูลี่ จะเป็นอย่างไร ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นพ่อค้าหรือทหารรับจ้างที่ทำให้ชีวิตของพวกเขาเสร็จสิ้นภารกิจหรือตามล่าหาคริสตัล ทุกคนต่างก็ต้องการอยู่ในสถานที่ที่ค่อนข้างสงบ

คาราวานบางคันเดินทางเร็วบ้างช้าบ้าง อันเฟย์ ต้องการให้เพื่อนของเขาผ่อนคลายสักหน่อย ดังนั้นรถม้าของพวกเขาจึงเดินทางช้าที่สุด ในท้ายที่สุดคาราวานของพ่อค้าเพียงคนเดียวจาก อาณาเขตกรัค ยังคงอยู่ใกล้กับรถม้าของพวกเขา คาราวานทั้งสองทำความคุ้นเคยกันหลังจากเดินทางไม่กี่วัน

หลังจากที่พวกเขาตั้งค่ายในคืนนี้ อันเฟย์ ก็ออกจากค่ายของตัวเองและมุ่งหน้าไปยังค่ายของพ่อค้า หลังจากรู้ว่าพ่อค้ามาจาก อาณาเขตกรัค ซูซานนา ก็รู้สึกไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดและมักจะอยู่ในอาการงุนงง เมื่อใดก็ตามที่ อันเฟย์ พยายามสนทนากับนาง เขาต้องพยายามหลายครั้งเพื่อดึงดูดความสนใจของนาง เขาจะสูญเสียความสนใจของนางอีกครั้งหลังจากไม่กี่ประโยค อันเฟย์ รู้สึกว่าเขาจำเป็นต้องเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับอาณาเขต วันหนึ่งพวกเขาจะไปที่นั่นและช่วย ซูซานนา เอาสิ่งที่เป็นของนางกลับคืนมา

มันเป็นคาราวานของเจ้าของทาส เมื่อ อันเฟย์ เดินเข้าไปในค่ายพ่อค้ากำลังขนของออก คนที่ผอมในรถเข็นขนาดเล็กคือผู้หญิงอายุมากกว่าสามสิบปี การจัดการเด็กหญิงและเด็กดีกว่าเนื่องจากจะขายได้ราคาดีกว่า

อันเฟย์ เคยเกี่ยวข้องกับทาสกับการปฏิบัติและการทรมานที่ไร้มนุษยธรรมมาโดยตลอด หลังจากได้เห็นพวกเขาด้วยตนเองเขาก็ตระหนักว่ามันไม่เป็นความจริงทั้งหมด ผู้หญิงที่มีอายุมากกว่าได้รับการปฏิบัติอย่างเลวร้าย แต่เด็กผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าทุกคนมีเสื้อผ้าที่มีสีสัน มีศิลปินสี่คนในกองคาราวานที่จะแต่งหน้าของพวกเขาและครูสองคนจะสอนวิธีการแต่งหน้าให้ถูกต้อง เด็กผู้หญิงต้องเรียนรู้วิธีการเดินเหมือนสตรีผู้มีเกียรติ ใครทำไม่สำเร็จจะถูกลงโทษ ไม่หวดแน่นอน หากการลงโทษทิ้งรอยไว้บนทาสก็จะมีราคาที่ต้องจ่าย มีนักเวทย์อาวุโสสองคนอยู่ที่นั่นเช่นกันซึ่งรับผิดชอบในการอาบน้ำและทำความสะอาดผู้หญิง

ทาสทั้งหมดดูมีสุขภาพดีและเปล่งปลั่ง แต่ก็ไม่ยากที่จะเพิกเฉยต่อความสับสนและความกลัวที่ฝังรากลึกในดวงตาของพวกเขา พวกเขารู้ดีว่าถึงแม้จะแต่งตัวสวยงาม แต่ก็ยังเป็นสินค้าได้ไม่ใช่ผู้คน

คริสเตียนมองไปที่กองคาราวานด้วยความรังเกียจ เขาเกลียดธุรกิจแบบนี้ แต่เขารู้ว่าตราบใดที่มีสงครามก็จะมีทาส ผู้ชายจะกลายเป็นคนงานทำงานที่สกปรกที่สุดและอันตรายที่สุด ผู้หญิงสามารถก่อหนี้บางส่วนได้ สงครามต้องเสียเงินและผู้ที่มีอำนาจจะไม่พลาดโอกาสในการชำระหนี้

ไม่สำคัญว่าความคิดของเขาคืออะไร คริสเตียนสามารถประกาศสงครามกับทั้งทวีป แต่เขาไม่สามารถทำลายระบบปัจจุบันได้ด้วยตัวเอง ผู้ชายที่ฉลาดกว่าจะพยายามเพิกเฉยต่อทุกสิ่ง ในขณะที่คนใจดีจะพยายามช่วยเหลือผู้โชคร้าย อย่างไรก็ตามสำหรับทั้งโลกมันไม่ได้มีค่ามากนัก

“ เจ้านายของข้า! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าท่านจะหาเวลามาแถวนี้ได้” อาฮับหัวหน้ากองคาราวานเดินมาและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ คิดว่าข้าจะเดินไปรอบ ๆ เพื่อให้เวลาผ่านไป” อันเฟย์ กล่าว

“ สนใจหยิบขึ้นมาไหม” อาฮับขยิบตาให้เขา “ พักผ่อนเถอะเจ้านายของข้า ข้าจะไม่เรียกเก็บเงินท่านเพิ่มเติม เราทุกคนเป็นเพื่อนกันและข้าไม่ทำแบบนั้นกับเพื่อน”

ดวงตาของ อันเฟย์ กวาดไปที่ทาสและเขาส่ายหัว “ พวกเขาธรรมดาเกินไป” เขากล่าว “ไม่สนใจ.” มันเป็นข้ออ้าง แม้ว่าเขาจะสนใจ แต่เขาก็จะไม่พยายามซื้อสิ่งเหล่านี้ แน่นอนสหายของเขาจะตอบสนองไม่ดี โดยเฉพาะ นิยา และ ซูซานนา ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะตอบสนองอย่างไร?

คำกล่าวของเขาทำให้อาฮับหัวเสียเล็กน้อย “ มาทางนี้เจ้านายของข้า” เขากล่าว

อันเฟย์เดินไปกับอาฮับไปยังรถม้าที่ตกแต่งอย่างหรูหรา อาฮับดึงผ้าที่คลุมแคร่แล้วดึงออก “ แล้วพวกเขาล่ะ” เขาถามอย่างภาคภูมิใจ

มีเพียงผู้หญิงสี่คนในรถเข็น ดูเหมือนการดูแลของพวกเขาจะดีกว่าเด็กสาวเสียอีก พวกเขาทั้งหมดมีผมสีเขียวอ่อนมีดั้งจมูกสูงและหูที่แหลม แม้แต่การแสดงออกที่ภาคภูมิใจและห่างเหินของพวกเขาก็เหมือนกัน

“ เอลฟ์?”

“ ท่านว่าอย่างไรครับนายท่าน”

อันเฟย์ เหลือบมองไปที่ข้อมือของผู้หญิง พวกเขาทุกคนสวมสร้อยข้อมือต้านเวทย์มนตร์ราคาแพง เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทุกคนสามารถต่อสู้ได้ “ ข้าไม่ชอบเอลฟ์ ทุกอย่างดูเหมือนกันและไม่น่าสนใจพอ”

“ แน่นอนว่าพวกเขาไม่เหมือนกันทั้งหมด มองตานางสิ”

“ สำนวนของพวกเขาเหมือนกันหมด”

อาฮับถอนหายใจ ถ้าเป็นคนอื่นเขาจะคิดว่าพวกเขาหลอกลวงและบอกเพียงว่าพวกเขาไม่สนใจเพราะพวกเขาสามารถจ่ายได้ เขากำลังสนทนากับใครบางคนที่มีจอมเวทย์ขั้นต้นสองคนเป็นเพื่อนร่วมทางและเขารู้ว่าอันเฟย์สามารถจ่ายได้

“ ข้ามีอีกคนหนึ่ง” อาฮับกล่าว “ ดีกว่าเอลฟ์ข้ารับรองกับท่าน แต่ข้าต้องเตือนท่าน นางเป็นบ้า”