AC 131: พบ ฮอนนะ อีกครั้ง
อาจเป็นเพราะธรรมชาติของอารยธรรมในโลกเวทมนตร์นี้เกี่ยวข้องกับการต่อสู้นองเลือดมากมายหรือเพราะทุกคนต่างกระตือรือร้นที่จะพิสูจน์ว่าพวกเขาแข็งแกร่งเพียงใด เมื่อชะตากรรมของบุคคลถูกตัดสินโดยความสามารถของพวกเขาอย่างหมดจด เกือบทุกเมืองดูเหมือนจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับการชกมวยนอกเหนือไปจากศูนย์รวมความบันเทิง อันเฟย์ คิดว่ามวยที่นี่มีเลือดมากกว่ามวยใต้ดินในโลกของเขา
นัดที่แล้วเพิ่งจบไป ทาสมนุษย์สี่คนถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ เลือดและอวัยวะของพวกเขาอยู่ทุกหนทุกแห่งบนเวทีชกมวย ผู้ชมมีทั้งชายและหญิง พวกเขาตื่นเต้นยินดี ฉากนองเลือด ถ้า แบล็คอีเลฟเว่น และ คริสเตียน ไม่ได้นั่งข้าง อันเฟย์ อันเฟย์ คงคิดว่าเขาอยู่ในงานปาร์ตี้แวมไพร์
อันเฟย์ ไม่เคยคิดว่าการฆ่าเป็นเรื่องสนุก มันเป็นเพียงวิธีการป้องกันตัวเอง อันเฟย์ ไม่ชอบความคิดที่ว่าฝูงชนชอบดูฉากนองเลือด แต่เขาเข้าใจคนบ้าเหล่านี้ คนที่ดูมวยน่าจะตื่นเต้นไม่น้อยไปกว่าคนที่ไปที่เวทีเพื่อชมการต่อสู้เมื่อสร้างขึ้นใหม่
การเดินในรองเท้าของคนอื่นเป็นจุดแข็งของ อันเฟย์ ในกรณีส่วนใหญ่ เขาสามารถหาสาเหตุที่เฉพาะเจาะจงสำหรับพฤติกรรมที่ผิดปกติ เขาไม่เคยแปลกใจกับพฤติกรรมที่ผิดปกติ จุดแข็งของเขา ทำให้เขาสามารถคิดในเชิงจิตวิทยารวมถึงการศึกษาจิตวิทยาของศัตรูด้วย
“ เจ้ามีสถานที่อื่นที่จะไปที่ไม่เปื้อนเลือดหรือไม่?” อันเฟย์ถามขมวดคิ้ว เขาเป็นนักฆ่าที่ดุร้ายที่ฆ่าผู้คนมากมาย แต่เขาทำด้วยเหตุผลและจุดประสงค์ เขาไม่เคยสามารถชื่นชมความตายได้อย่างสนุกสนาน ดังนั้นเขาจึงไม่ชอบฝูงชนในเวทีชกมวย เขาไม่ชอบทั้งเวทีชกมวยหรือ โรงแรมเทวาร้อนรัก
“ เจ้าอยากไปโรงละครไหม” แบล็คอีเลฟเว่น ยิ้มกว้าง
“ มีโรงละคร? มีไว้เพื่ออะไร” อันเฟย์ ตกใจชั่ววินาที
“ มันมีการแสดงของกวี” แบล็คอีเลฟเว่นกล่าว
“ไม่เลว.” อันเฟย์ ยิ้ม “ ถ้าข้าไม่มีงานทำข้ารู้ว่าข้าควรไปที่ไหนเพื่อช่วยให้สบาย”
“ เจ้าอยากเป็นกวี” แบล็คอีเลฟเว่น ดูเหมือนจะรับสิ่งที่ อันเฟย์ บอกเป็นนัยและถามด้วยความประหลาดใจ ใครก็ตามที่รู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับ อันเฟย์ ควรรู้ว่าเขาจะไม่มีวันทำให้มันเป็นกวี
“ ข้ามีศักยภาพที่จะเป็นกวีเพราะข้ามีเรื่องราวดีๆมากมาย” อันเฟย์ ชี้ไปที่หัวของเขาด้วยรอยยิ้ม “ คามิลล์เฟาสต์ มาดามบัตเตอร์ฟลาย คาร์เมน โรมิโอและจูเลียต ข้าสัญญากับเจ้าว่าทุกคนจะเป็นแบบดั้งเดิม”
“ ข้าคิดว่าเจ้ามีศักยภาพที่จะเป็นคนอวดดี” แบล็คอีเลฟเว่น ไม่เชื่อคำที่ อันเฟย์ กล่าว
ฝูงชนก็โห่ร้องและคึกคะนอง ชายหญิงหลายคนเริ่มลุกขึ้นยืน บางคนโยนขวดเบียร์ลงบนพื้นบางคนพลิกโต๊ะบางคนถึงกับยืนอยู่บนโต๊ะ มีแม้กระทั่งพนักงานเสิร์ฟบางคนที่หยุดให้บริการและกระโดดและกรีดร้อง เสียงทุกชนิดค่อยๆรวมกันเป็นเสียงเดียว:“ คาเทรุ คาเทรุ คาเทรุ!”
“ คาเทรุคืออะไร” อันเฟย์ ถาม
“ มันเป็นสัตว์อสูรที่น่ากลัว” แบล็คอีเลฟเว่น ยิ้มอย่างขมขื่น “ เจ้าจะรู้ในไม่กี่วินาที”
ไฟแท่นบูชาเวทย์ขนาดมหึมาสว่างขึ้นบนเวทีชกมวย ซึ่งเป็นสัญญาณว่าการแข่งขันประจำปีที่สำคัญที่สุดที่ โรงแรมเทวาร้อนรัก กำลังจะเริ่มขึ้น มีการแข่งขันแบบนี้เพียงสามครั้งในแต่ละปี ม่านทั้งสองด้านของเวทีเปิดออก นักมวยในนัดนี้กำลังจะออกมา
จากมุมของ อันเฟย์ เขาเห็นหมาป่าตัวสูง 8 ฟุตขนสีบลอนด์เดินออกมาจากด้านซ้ายของเวที เมื่อเทียบกับ มนุษย์หมาป่า ที่อันเฟย์เคยเห็นมาก่อน ตัวนี้มีขนาดใหญ่กว่าและมีขนที่แตกต่างกัน หมาป่าธรรมดาสูง 6 ฟุตมีขนสีเทาน้ำตาลหรือดำ รูปร่างหน้าตาไม่ได้สร้างความแตกต่างมากนัก แต่บุคลิกที่ดุร้ายของเขาทำได้ เมื่อมนุษย์หมาป่าเดินขึ้นไปบนเวทีความกระตือรือร้นที่จะต่อสู้แสดงให้เห็นบนใบหน้าของเขา เขาพยายามโจมตีผู้คุ้มกันที่พาเขาออกไปด้วยซ้ำ มนุษย์หมาป่า อันเฟย์ เคยเห็นมาก่อนสงบมาก หมาป่าตัวนั้นไม่จำเป็นต้องเคลื่อนไหวก้าวร้าวใด ๆ เขาแสดงความดุร้ายในสายตาของเขา รูม่านตาของเขาหดตัวจนมีขนาดเท่าเมล็ดถั่ว
นักมวยสามคนที่เดินออกมาจากอีกด้านของเวทีเป็นหญิง เอลฟ์ที่สวมมงกุฎทองคำเดินเข้ามาระหว่างนั้นและมีนักดาบมนุษย์สองคนเดินอยู่ด้านข้าง พวกเขาแต่งตัวไม่เรียบร้อย มีเพียงผ้าก๊อซสองสามชั้นพันรอบหน้าอกของพวกเขา กางเกงชั้นในตัวเล็กและบางแทบจะปกปิดส่วนส่วนตัวของพวกเขา พวกเขาทั้งหมดดูหมดหวัง อันเฟย์ สามารถบอกได้อย่างชัดเจนว่าพวกเขาตัวสั่นขณะเดิน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาถูกบังคับให้แต่งกายในแบบที่พวกเขาแต่ง พวกเขาถูกบังคับให้ต้องต่อสู้บนเวทีเช่นกัน
ผู้คุ้มกันที่พาพวกเขาไปนั้นแตกต่างกันมาก แม้ว่านักมวยทุกคนจะสวมกำไลต่อต้านเวทมนตร์ แต่จอมเวทย์อาวุโสและจอมเวทย์ขั้นกลางสองคนก็ติดตามหมาป่าในขณะที่มีจอมดาบขั้นต้นเพียงสองคนติดตามเด็กสาวทั้งสามคน
ก่อนที่พวกเขาจะเริ่มการต่อสู้ อันเฟย์ รู้ดีว่าเด็กสาวทั้งสามคนนี้ไม่มีใครเทียบได้กับมนุษย์หมาป่า อันเฟย์ ไม่เข้าใจประเด็นของการต่อสู้ครั้งนี้
นักมวยทุกคนเดินขึ้นไปบนเวที จอมเวทย์อาวุโสและผู้ช่วยของเขาเริ่มตั้งค่าข่ายเวทย์ ครู่ต่อมานักดาบคนหนึ่งเดินขึ้นไปบนเวทีเพื่อตรวจสอบสร้อยข้อมือต่อต้านเวทย์ของมนุษย์หมาป่าจากนั้นเขาก็หันกลับมาเพื่อถอดกำไลต่อต้านของหญิงสาวออก เขาเดินกลับไปหามนุษย์หมาป่าเพื่อถอดผ้ากันเปื้อนออก มนุษย์หมาป่ายืนอยู่บนเวทีอย่างเปลือยเปล่า
ผู้ชมกรีดร้อง“ ราชาบัดวบฆ่าพวกเขา ฆ่าพวกเขา!”
เอลฟ์ดึงคันธนูของนางแล้วและชี้ไปที่มนุษย์หมาป่าที่ยืนอยู่ตรงข้ามนาง เด็กผู้หญิงอีกสองคนดึงดาบออกมาและวางตำแหน่งตัวเองเพื่อต่อสู้ มนุษย์หมาป่าสวมสร้อยข้อมือต่อต้านเวทมนตร์ สาว ๆ พร้อมที่จะต่อสู้อย่างเต็มกำลัง แต่ดูเหมือนว่าสาว ๆ จะไม่มีความมั่นใจที่จะชนะและดูสิ้นหวังมากยิ่งขึ้น
“ นี่คือชนชั้นสูงที่เจ้ากล่าวถึงหรือเปล่า? นี่คือรายการที่เจ้าบอกว่าคนทั่วไปไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้ามาดูได้หรือไม่” อันเฟย์ กล่าวด้วยน้ำเสียงแดกดัน
“ อันเฟย์กลับกันเถอะ” คริสเตียนรู้สึกกังวลที่จะจากไป
“ เพื่อที่จะพาเจ้ามาที่นี่ข้าต้องดึงเชือกจำนวนมาก” แบล็คอีเลฟเว่นกล่าวพร้อมกับยิ้มอย่างขมขื่น “ คนเหล่านี้ดูบ้าคลั่ง แต่เมื่อพวกเขาเดินออกจากห้องโถงนี้พวกเขาอาจเป็นสุภาพบุรุษ พวกเขาสามารถให้เงินกับคนจรจัดและจะหลั่งน้ำตาให้กับผู้โชคร้าย อันเฟย์นี่เป็นเพียงการแสดงเท่านั้น ทุกเมืองมีการแสดงแบบนี้ เจ้าไม่สามารถหยุดพวกเขาและไม่มีสิทธิ์หยุดพวกเขา ราชวงศ์หลายคนชอบที่จะดูพวกเขา” แบล็กอีเลฟเว่นกล่าว
“อุปสงค์และอุปทาน. ข้าเข้าใจมัน.” อันเฟย์ยิ้มและลุกขึ้นยืน “ ข้าไม่สามารถควบคุมคนอื่นได้ แต่ข้าสามารถควบคุมดวงตาของข้าได้ ไม่ควรมีใครบังคับให้ข้าอยู่ต่อใช่มั้ย?”
“ ในที่สุดข้าก็พบคนที่มีค่านิยมเดียวกันกับข้า” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นด้านหลัง อันเฟย์ “ อากาศที่นี่เต็มไปด้วยความอัปลักษณ์และความอับอายขายหน้า ท่าน? เราเคยพบกันที่ไหน?”
อันเฟย์ ค่อยๆหันกลับมา เขายิ้ม“ ท่านผู้หญิงเราพบกันที่เมืองภูเขาขาว ข้าขอโทษที่ข้าทำให้เจ้าขุ่นเคือง ข้าไม่ได้ความว่าอย่างนั้น.”
“ เจ้ายังจำข้าได้” มุมปากของ ฮอนนะ หันขึ้น
“ เจ้าสวยมาก ข้าจะลืมเจ้าได้อย่างไร? ข้าอาจลืมว่าข้ามาจากไหน แต่ข้าจะไม่ลืมเจ้า” อันเฟย์ กล่าว
“ เจ้ามีวิธีการกล่าวที่ไพเราะเช่นนี้” ฮอนนะ มองไปที่ แบล็คอีเลฟเว่น และ คริสเตียน “เจ้าไม่ต้องการแนะนำเพื่อนของเจ้าหรือ”
“ สวัสดีท่านผู้หญิง ข้าชื่อคริสเตียน” คริสเตียนลุกขึ้นยืนอย่างสุภาพ
แบล็คอีเลฟเว่น เดินตามเขาไปและยืนขึ้นด้วย “ สวัสดีข้าชื่ออาร์มิน”
“ ยินดีที่ได้รู้จักทั้งสองคน” ฮอนนะ พยักหน้า “ ข้าคือ ฮอนนะ”
การต่อสู้เพิ่งเริ่มต้นบนเวที เอลฟ์คนนั้นและนักดาบอีกสองคนรวมตัวกันอยู่ที่มุมเวทีพยายามอย่างยิ่งที่จะปกป้องตัวเอง สร้อยข้อมือต่อต้านเวทมนตร์ จำกัด การเคลื่อนไหวที่มนุษย์หมาป่าสามารถทำได้อย่างแน่นอน เขาได้รับบาดแผลเล็กน้อยสองแห่งบนร่างกายของเขาในการต่อสู้ระยะสั้น เด็กสาวทั้งสามนั้นยังคงสภาพเดิม แต่ มนุษย์หมาป่า มีข้อได้เปรียบในการโจมตีที่น่ากลัว
“เจ้าชื่ออะไร? เป็นความลับหรือไม่” ฮอนนะ มองไปที่ อันเฟย์ ด้วยรอยยิ้ม
“ ข้าชื่ออันเฟย์ ฮอนนะ? ชื่อของเจ้าสวยงามเหมือนเจ้า” อันเฟย์ ยิ้ม
“ขอบคุณ.” ฮอนนะ ปิดปากเล็ก ๆ ของนางด้วยมือของนาง “ วันนี้ข้ามีบางอย่างต้องทำ ข้าจะปล่อยพวกเจ้าไป แต่ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะมาที่บ้านของข้าได้บ้าง นะ?”
“ มันคงเป็นความสุขของข้า” อันเฟย์ กล่าว
“ โอ้ตอนนี้เจ้าอยู่ที่ไหน” ฮอนนะ ถาม
“ โรงแรมทูน่า” อันเฟย์ตอบ
“ ฮอนนะ” ชายอายุประมาณห้าสิบปีเรียกมาจากระยะไกล
“ข้าขอโทษ. ข้าต้องไปแล้ว.” ฮอนนะมีรอยยิ้มที่สวยงามบนใบหน้าของนาง นางถอยไปสองก้าว
“ แน่นอน” อันเฟย์ กล่าว
แบล็คอีเลฟเว่น รอจนกระทั่ง ฮอนนะ เดินไปข้างๆชายชรา เขาขมวดคิ้วและถามว่า“ อันเฟย์ผู้หญิงคนนั้นอยากทำอะไร”
“ใครจะรู้? ดูเหมือนว่านางอยากจะรู้จักเรา” อันเฟย์ กล่าว
“ ไม่ใช่พวกเรา นางอยากรู้จักเจ้า” คริสเตียนยิ้ม “ สายตาของนางจับจ้องเจ้าตลอดเวลา เจ้าบอกไม่ได้หรือ”
“ ไอ้โง่!” แบล็คอีเลฟเว่น แสดงความคิดเห็น เขาไม่ได้รู้จัก อันเฟย์ มานาน แต่เขารู้ว่า อันเฟย์ แตกต่างจากเด็กหนุ่มคนอื่น ๆ เขาจะไม่ตกหลุมพรางของสาวสวย นิยา และ ซูซานนา มีชื่อเสียงในเรื่องความงาม อันเฟย์ ไม่ได้ทำเรื่องใหญ่ แม้ว่าเขาจะจีบ ซูซานนา แต่ แบล็คอีเลฟเว่น ก็ยังบอกได้ว่า อันเฟย์ มีความสงบตามธรรมชาติในสายตาของเขา ถ้า อันเฟย์ ไม่ยอมแพ้ ซูซานนา และ นิยา เขาก็จะไม่ตกหลุมรัก ฮอนนะ นอกจากนี้ อันเฟย์ ยังรู้เกี่ยวกับชีวิตที่ยุ่งเหยิงของ ฮอนนะ คงจะเป็นเรื่องตลกหากใครก็ตามพยายามที่จะเชื่อมต่อกับ อันเฟย์ ผ่านสาวสวย
สถานการณ์บนเวทีเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน หมาป่าใช้โอกาสนี้และลากนักดาบออกจากเขตป้องกันของพวกเขา เด็กหญิงอีกสองคนเข้าใจถึงความสำคัญของการต่อสู้ร่วมกัน หากมีคนใดเสียชีวิตอีกสองคนก็จะลงเอยแบบเดียวกัน ดังนั้นเด็กหญิงอีกสองคนจึงเดินหน้าต่อไปและพยายามช่วยนักดาบหญิงคนนั้นจากหมาป่า
อันเฟย์ มองไปที่เวทีและสังเกตเห็นว่ามนุษย์หมาป่าหายใจเป็นปกติในขณะที่เด็กผู้หญิงหายใจไม่ออก เขาส่ายหัว “ไปกันเถอะ.”
