ทุกคนในกองคาราวานตื่นก่อนฟ้าสาง โดยปกติคาราวานจะรอจนถึงเวลากลางวันก่อนจะออกเดินทาง อย่างไรก็ตามในวันนี้พวกเขาดูเหมือนจะยุ่งเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่างในความมืด สิ่งที่แปลกไปกว่านั้นคือคาราวานยังไม่ออกเดินทางจนถึงเวลาเกือบเที่ยง
คนอื่นๆ ไม่มีใครรู้ แต่คนที่ทํางานในกองคาราวานรู้ดีว่าพวกเขากําลังทําอะไรอยู่ ผู้คุมสองโหลขุดหลุมตรงกลางของค่ายและฝั่งหีบหนักไว้ในนั้น จากนั้นพวกเขาก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้พื้นดินกลับสู่สภาพปกติ จากนั้นคริสเตียนใช้เวทมนตร์เคลื่อนย้ายก้อนหินขนาดใหญ่เพื่อปิดทับสถานที่ที่หีบถูกฝังไว้เป็นเครื่องหมาย
รถม้าจอดทิ้งไว้ ทุกอย่างกลับมาดําเนินธุรกิจต่อ หากใครผ่านมาบริเวณนี้พวกเขาจะไม่สามารถบอกได้ว่ามีความลับอยู่ใต้ก้อนหิน
มีคํากล่าวว่า ในช่วงแรกไม่มีถนน ถนนถูกสร้างขึ้นเนื่องจากผู้คนจํานวนมากเลือกเส้นทางเดียวกัน อีกคํากล่าวหนึ่งกล่าวว่ามีถนน แต่ถนนทั้งหมดหายไปเพราะมีคนใช้มากเกินไป
อย่างไรก็ตามคํากล่าวทั้งสองไม่ได้หมายถึงถนนสายเดียวกัน หลังจากรถม้าออกไปกลุ่มอื่นก็ปรากฏตัวขึ้น กลุ่มนี้มีขนาดเล็กลงอย่างเห็นได้ชัดประกอบด้วยสมาชิกเพียงไม่กี่สิบคน เมื่อพวกเขาเข้าใกล้ที่ตั้งค่ายของกลุ่มก่อนหน้าพวกเขาก็ออกจากถนนและมุ่งตรงไปที่ก้อนหิน
นักเวทย์ร่างผอมกระโดดลงจากหลังม้าและวนรอบก้อนหินสองสามครั้ง เขากระซิบคาถาและก้อนหินก็ลอยขึ้นไปในอากาศและตกลงมาใกล้ๆ
“ นี่คือสถานที่” นักเวทย์กล่าว
“ พวกเขากําลังทําอะไร” ผู้นําคือนักดาบอายุราวห้าสิบ เขาขมวดคิ้วและจ้องไปที่จุคนั้นด้วยความคิด “ ตรวจสอบตําแหน่งของพวกเขาอีกครั้ง” เขาสั่ง
“ ขอรับท่านลอร์ด” นักเวทย์กระซิบคาถาเล็กน้อยและลูกบอลหมอกก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา ลูกบอลค่อยๆขึ้นและมีรถมาเป็นแนวยาวปรากฏขึ้นในลูกบอล
– เจ้านายของข้าเราควรขุดที่นี่ก่อนและพบว่าพวกเขาซ่อนอะไรอยู่” นักเวทย์อีกคนเดินไปหานักดาบและกล่าวว่า
“ ข้าไม่อยากรบกวนพวกเขา รอจนกว่าคนจากหัวหน้าของเราจะมาถึง” นักดาบกล่าวไป
– เจ้านายของข้าพวกเขาจะไม่ค้นพบเรา” นักเวทย์แจ้งเขา “ พวกเขามีเพียงจอมเวทย์ขั้นต้น พวกเขาไม่สามารถกลับมาไกลขนาดนี้ได้ด้วยตาท้องฟ้า”
” เขากล่าวถูกท่านลอร์ดของข้า” นักเวทย์อีกคนกล่าว
“ ได้เลย” นักดาบตอบตกลง “ ไปขุดสิ่งนี้ขึ้นมา”
แม้ว่านี่จะเป็นกลุ่มเล็กๆ แต่ทุกคนในกลุ่มก็เชื่อฟังเป็นอย่างดี ทันทีที่ผู้นำออกคําสั่งนักดาบ สองสามคนก็กระโดดลงจากหลังม้าและเริ่มขุด
หลังจากนั้นครู่หนึ่งหีบก็ปรากฏขึ้น นักเวทย์เดินเข้าไปในหลุมอย่างช้าๆและทุกคนก็กระโดดลง ทุกคนต่างสงสัยว่าหีบใบนี้มีอะไรอยู่
นักเวทย์หลับตาลงและตรวจดูหีบ เมื่อเขาไม่พบอะไรที่จะตื่น เขาจึงเอื้อมมือไปเปิดหีบอย่างระมัดระวัง คนอื่นๆมองไปที่ขอบหลุมเพื่อดูสิ่งที่อยู่ในอก
เมื่อนักเวทย์เปิดหีบ เขาก็รู้สึกได้ถึงองค์ประกอบที่วุ่นวายอย่างกะทันหัน ตาของเขาเบิกกว้าง และกรีดร้อง วิ่ง! มันเป็นความโกลาหลที่มหัศจรรย์
แสงสีขาววาบปรากฏขึ้นจากหน้าอกและการระเบิดที่ตามมาทําให้ป่าทั้งผืนสั่นสะเทือน การระเบิดทําให้เกิดเศษขยะหนาและโยนคนที่ยืนอยู่ใกล้หีบมากเกินไปผ่านอากาศ พื้นสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงภายใต้แรงกระแทก
หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจโลกก็กลับสู่สภาพที่สงบสุขมากขึ้น นักดาบพ่นเลือดออกมาหนึ่งคําและดันตัวเองขึ้นจากพื้น แม้ว่าจะเกิดการระเบิดที่ไม่คาดคิด แต่เขาก็สามารถป้องกันตัวเองได้ด้วยพลังการต่อสู้ของเขา อย่างไรก็ตามนั้นยังไม่เพียงพอ เขาถูกผลักออกจากที่ตั้งค่ายและได้รับบาดเจ็บ
เขามองไปที่ที่ตั้งค่ายและเห็นว่าหีบหายไปและพื้นที่นั้นได้กลายเป็นปล่องภูเขาไฟขนาดเล็ก ทั่วปล่องภูเขาไฟมีแขนขาหักและร่างบางส่วน นักดาบรู้สึกโกรธที่เพื่อนของเขาเสียชีวิตอย่างไร้จุดหมาย พวกเขาคิดว่าหีบจะซ่อนความลับ แต่ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะมีกับดัก
ชายอีกสามคนผลักตัวเองขึ้นจากพื้นจ้องมองไปที่สภาพแวดล้อมของพวกเขาอย่างว่างเปล่า การระเบิดเกิดขึ้นเร็วเกินกว่าที่สมองของพวกเขาจะประมวลผลสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
“ มันเป็นเวทมนตร์ความโกลาหล” นักดาบกล่าวด้วยน้ําเสียงสั่นเครือ ข่ายเวทย์เป็นรูปแบบของข่ายเวทย์ที่ไร้ประโยชน์ แต่มันสามารถใช้คริสตัลเวทมนตร์ได้เร็วมาก ข่ายเวทย์ประเภทอื่นๆ ใช้พลังของคริสตัลเวทมนตร์อย่างช้าๆและจะไม่หมดพลังเว้นแต่คริสตัลจะหมดลงหรือข่ายเวทย์ถูกทําลาย เวทมนตร์ความโกลาหลสามารถใช้พลังของคริสตัลได้ในพริบตา แน่นอนว่ามันไม่ใช่ข้อบกพร่องที่ใหญ่ที่สุดของข่ายเวทย์รูปแบบนี้ องค์ประกอบเป็นธรรมชาติและสมดุล แต่ข่ายเวทย์ความโกลาหลขัดขวางความสมดุลนี้ สิ่งนี้ขัดต่อธรรมชาติขององค์ประกอบ หลังจากสร้างข่ายเวทย์ องค์ประกอบต่างๆ จะพยายามกลับคืนสู่สภาพธรรมชาติ ตัดสินโดยพลังของขายเวทย์นี้หากพวกเขาเปิดมันหลังจากเวลาเที่ยงการระเบิดจะไม่มีอะไรนอกจากสายลมกระโชกแรง
การมีอยู่ของข่ายเวทย์นี้หมายความว่าอันเฟย์และเพื่อนของเขา รู้ว่าผู้คนกําลังตามรอยพวกเขาและรู้ว่าใครก็ตามที่ติดตามพวกเขาจะพยายามขุดหีบโดยเร็วที่สุด
นักดาบรู้สึกผิดหวังและพ่ายแพ้ เขาไม่รู้ว่าพวกเขาทําผิดพลาดในการเปิดเผยตัวเองตรงไหน นี่เป็นความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่เกินไปสําหรับองค์กรที่จะปล่อยให้เขาหลุดมือไปง่ายๆ
“ เจ้านายของข้า!” นักดาบคนหนึ่งถูกเรียกชี้ไปที่ร่างของนักเวทย์
นักดาบเหลือบมองไปที่ร่างกายและพบว่ามีลูกศรยื่นออกมาจากลําคอของนักเวทย์และนักเวทย์ก็เอามือของเขาพันรอบเพลาอย่างแน่นหนา เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาไม่ใช่การระเบิด แต่เป็นลูกศร
นักดาบตระหนักว่ามีศัตรูอยู่ เขาดึงดาบยาวของเขา แสงจ้าสาดส่องพุ่มไม้ไปทางซ้ายห้าสิบฟุต มันเป็นข้อพิสูจน์ว่ามีกําแพงวิเศษอยู่ที่นั่น จากนั้นร่างที่เคลือบด้วยพลังการต่อสู้สีขาวสว่างปรากฏขึ้นและพุ่งไปในทิศทางของเขา
นักดาบโบกมือและคนที่เหลืออีกสามคนรวมตัวกันรอบตัวเขา เขาประเมินพลังของคู่ต่อสู้และรู้สึกมั่นใจขึ้นเล็กน้อย เขาจ้องมองไปข้างหน้าอย่างเย็นชา
ซูซานนาเคยเป็นคนแรกที่โจมตี อย่างไรก็ตามครั้งนี้นางไม่ได้ตี นางหยุดตรงหน้าฝ่ายตรงข้ามและจ้องมองพวกเขาด้วยสายตาเย็นชา ทุกครั้งที่นางใช้พลังต่อสู้ความอ่อนโยนของนางก็หายไป แต่นางจะเย็นชาเหมือนดาบของนาง นี่เป็นการเปลี่ยนแปลงที่เข้าใจได้ไม่ใช่ทุกคนที่เป็นเช่นนี้ คนอย่างเออร์เนสต์ยังคงยิ้มได้หลังจากใช้พลังต่อสู้ของเขา แต่ชูชานนาจะกลายเป็นคนที่ไม่รู้ว่ายิ้มคืออะไร
อันเฟย์และแบล็คอีเลฟเว่น ช้ากว่าซูซานนามาก พวกเขาเดินไปยืนข้างนางสังเกตศัตรูของพวกเขา
“ เจ้าคืออันเฟย์?” นักดาบยิ้มและถาม “ เจ้าควรเปิดเผยตัวเองให้เร็วกว่านี้ ขอบคุณที่ให้โอกาสข้า”
เขาไม่ต้องการปิดบังอีกต่อไป อันเฟย์ได้สร้างความโกลาหลขึ้นมากมาย ซึ่งหมายความว่าเขารู้ว่าเจตนาของพวกเขาคืออะไร เขาจําเป็นต้องจับชายคนนั้นที่ยังมีชีวิตอยู่เพื่อไถ่ตัว มันเป็นวิธีเดียวที่เขาจะทําให้มันออกมาจากสถานการณ์นี้ได้
“ ไม่เคยมีโอกาสสําหรับเจ้า” อันเฟย์กล่าวช้าๆ “ ข้าไม่ได้ฆ่าเจ้าเพราะข้าต้องการให้เจ้าตอบคําถาม”
“ อย่าถามข้า” นักดาบกล่าวและโบกมือดาบยาวของเขา แสงแห่งพลังต่อสู้ของเขาพลันทําให้ไม่เห็น มันสว่างเกือบเท่าของซูซานนา ถ้าไม่มาก เขาเป็นคนที่มีพลังและนั่นคือเหตุผลที่เขาต้องการการต่อสู้ก่อน
“ เจ้ารีบเกินไป” อันเฟย์กล่าว “ เจ้าไม่สนใจเราหรือ? เราจะทําข้อตกลงอย่างไร? เราแต่ละคนถามคําถามหนึ่งข้อ หากเจ้าสามารถร่วมงานกับเรา เราสามารถตอบคําถามเพิ่มเติมได้ เจ้าจะไปก่อนได้อย่างไร”
นักดาบลังเล จากนั้นเขาก็ถามข้าๆ “ เจ้าเป็นใคร? เจ้ามาจากที่ไหน?” สองสิ่งนี้เป็นสิ่งที่องค์กรของเขาไม่สามารถตอบได้ ไม่ว่าพวกเขาจะค้นคว้ามากแค่ไหน อดีตของอันเฟย์ที่เป็นปริศนาสําหรับพวกเขา ครั้งแรกที่เขาปรากฏตัวในโลกคือกับชาอูล แต่องค์กรไม่ต้องการส่วนนั้นในอดีตของเขา พวกเขาจําเป็นต้องรู้ว่าเขามาจากไหนและเขาเรียนรู้ทักษะการต่อสู้ที่แปลกประหลาด แต่ทรงพลังของเขาที่ไหน
“ นั่นคือสองคําถาม”
“ ใครเป็นอาจารย์ของเจ้าก่อนหน้าซาอูล” ทั้ง แบล็คอีเลฟเว่น และ ซูซานนา หันมามองอันเฟย์ พวกเขาสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกัน
“ จ้าวจอมเวทย์ยากอร์”
“ เจ้าโกหก” นักดาบกล่าวอย่างเย็นชา “ เขาเป็นคนเก็บศพ เขาจะไม่สอนวิธีต่อสู้ให้เจ้า”
“ ข้าไม่เคยบอกว่าเขาสอนข้าถึงวิธีการต่อสู้” อันเฟย์กล่าว “ ชายชราคนหนึ่งในหมู่บ้านของข้าสอนทักษะเหล่านั้นให้ข้า ตอนนี้ตาของข้า เจ้าคือใคร?”
“ เรามาจากหมอกชั่วร้าย” นักตาบกล่าว เขาวางแผนไว้หมดแล้ว ถ้าเขาจับอันเฟย์ได้ความลับก็จะไม่หลุดออกไป ถ้าอันเฟย์ฆ่าเขาองค์กรก็ไม่สามารถลงโทษคนตายได้ดังนั้นเขาจึงซื่อสัตย์มาก “ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเรากําลังติดตามเจ้า”
“ ขอโทษ ข้าต้องการคําตอบจากเจ้าเท่านั้น”
