AC 152: ธุรกิจ
ผู้นําตกใจและไม่รู้จะทําอย่างไรสมาชิกของเขาทุกคนยกอาวุธขึ้นและจ้องมองไปข้างหน้าอย่างตึงเครียด แม้แต่ในทุ่งโล่งที่ทหารม้าได้เปรียบ นักเวทย์จะสร้างความเสียหายให้กับพวกเขาอย่างมากนับประสาอะไรกับในเมือง
“ แฮร์ริสัน!” ใครบางคนตะโกนชายคนหนึ่งขี่ม้าออกไปอย่างช้าๆผู้ขับขี่ต้องมีอายุราว ๆ สี่สิบปีและสวมโล่ที่ส่องแสงโดยไม่มีฝุ่นละอองม้าของเขาได้รับการดูแลอย่างสวยงามอย่างไรก็ตามชายคนนี้พกกลิ่นเลือดติดตัวไปด้วย “ขอโทษเดี๋ยวนี้” เขาสั่ง
“ ข้าขอโทษ” ชายคนนั้นให้แฮร์ริสันกล่าว
อันเฟย์ตะคอก แต่ไม่ได้กล่าวอะไร
“ เจ้าต้องเป็นนายกเทศมนตรีของเมืองอันเฟย์” ผู้ขับขี่กล่าว เขาเข้าหาพวกเขาอย่างช้าๆ “ขอแนะนําตัวเองข้าพลโทกุมาระ โกสะ”
“ ข้าไม่สนหรอกว่าเจ้าจะเป็นพลโทหรือนายพล มันไม่มีผลอะไรกับข้า ข้าขอให้เจ้าออกไปทันที่” อันเฟย์กล่าว
“ ดูเหมือนเจ้าจะไม่พอใจพวกเรา” กุมาระ โกสะยิ้มและกล่าว “ ข้าได้ยินมาว่าชาวโมร่ามาชเป็นมนุษย์หมาป่าคนแคระและโนมส์พวกเขาอยู่ที่ไหน?”
“ พวกเขาปฏิเสธที่จะทําตามคําสั่งของข้าและพวกเขาก็ต้องจากไป” อันเฟย์ กล่าวอย่างตื่นตระหนก “ เจ้ามาจากทางใต้ หากเจ้ามุ่งหน้าไปทางเหนือ เจ้าจะพบพวกเขา” คนที่ตั้งใจจะทําสิ่งที่ยิ่งใหญ่มักจะไม่ตอบสนองอย่างรุนแรงต่อความอัปยศอดสูหรือเกียรติยศ
กุมาระ โกสะ กําลังระงับความโกรธของเขาหรือการเยาะเย้ยของอันเฟย์ก็ไม่ได้มาถึงเขา ไม่ ว่าจะด้วยวิธีใดเขาก็เป็นคนที่รับมือได้ยาก
“ สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นอ้างสิทธิ์ โมร่ามาช มาหลายปีแล้ว มันน่าประทับใจมากที่เจ้าสามารถทําให้มันเชื่องได้เร็วขนาดนี้”
“ ข้าเป็นแค่พลเมืองธรรมดา ข้าไม่ตรงกับคนอย่างเจ้าพลโท” ท่าทีของอันเฟย์ อ่อนลงกุมาระโกสะเล่นได้ดีและชมเชยเขา หากเขารักษาท่าทีของเขาก็จะดูน่าสงสัย
“ เมื่อข้าอายุเท่าเจ้า ข้าเป็นเพียงทหารเดินเท้าเท่านั้น” การจ้องมองของกุมาระ โกสะ กวาดไปทั่วทหารยามและลงที่ ซูซานนา “ เจ้ายังเด็กแต่เจ้าเป็นหัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างที่ทรงพลังและเป็นนายกเทศมนตรีของเมืองเจ้ามีอนาคตที่สดใสรออยู่ข้างหน้าข้าไม่มีอะไรเทียบได้เลย”
“ เจ้าใจดีเกินไป” อันเฟย์ กล่าว การแสดงออกของเขาเป็นความภาคภูมิใจแต่น้ําเสียงของเขาก็กลมกล่อม “เจ้ามาทําอะไรที่นี่? เจ้าต้องการที่จะเข้าไปข้างในเพื่อดื่มและสนทนา? ”
“ไม่ ไม่, ข้าจะช่วยเจ้าแก้ปัญหานั้น” กุมาระ โกสะ กล่าวและโบกมือ “ ข้าได้ยินมาว่าเจ้ามีหมูปาเยอะมากในเมืองนี้ว”
“ เรามีบ้าง”
“ ข้าต้องการซื้อหมูปาเหล่านั้น”
อันเฟย์ขมวดคิ้ว เขาไม่เข้าใจว่าทําไม กุมาระ โกสะ ถึงต้องการซื้อหมูป่า
“ ข้ายินดีจ่ายสองเท่าสําหรับพวกเขา”
“ ฮุยเหว่ย!” อันเฟย์เรียกเขามา หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
”มาแล้ว?” สุ่ยเหว่ย รีบไป
“ ตรวจสอบว่าเรามีหมูปาอยู่กี่ตัวในเมือง”
“ ครับท่าน” อุ่ยเหว่ยตอบเสียงดัง
อันเฟย์ หันกลับไปที่ กุมาระ โกสะ และถามว่า “ เจ้า ทําไมเจ้าถึงต้องการหมูปาจํานวนมากถ้าเจ้าไม่รังเกียจที่ข้าถาม”
“ ข้าไม่สามารถบอกเจ้าได้ว่า การรักษาความลับทางทหาร ข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจ” กุมาระโกสะขอโทษ
“ อาข้าขอโทษที่ถามคําถามเช่นนี้” อันเฟย์กล่าว “ โมร่ามาช ไม่ใช่เมืองที่ใหญ่ที่สุด ทําไมเจ้าถึงเลือกเมืองนี้ “
“ ข้าเจอคนของเจ้าสองสามคนและพวกเขาพาข้ามาที่นี่ พวกเขาอยู่นั่น”
วอนเมอร์ก เดินไปพร้อมกับแบล็คอีเลฟเว่น แบล็คอีเลฟเว่น ดูอันตรายมากกับ รอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขาและดูไม่เหมือนนักธุรกิจอย่างไรก็ตามเขาดูเหมือนผู้คุ้มกันที่ยืนอยู่ข้างๆวอนเมอร์กและไม่ได้อยู่นอกสถานที่
“ เจ้านายของข้า” วอนเมอร์ก เรียกขณะที่เขาเดินไปสมทบกับ อันเฟย์ เขาเอนตัวไปกระซิบอะไรบางอย่างที่หูของ อันเฟย์ อันเฟย์เบิกตากว้างและพยักหน้าจากนั้นขมวดคิ้วและดูเหมือนจะคิดอะไรอยู่ลึก ๆ
“ มีคําถามอื่นอีกไหม” กุมาระ โกสะ ถาม
“ ไม่ ไม่” อันเฟย์ ตอบพร้อมกับส่ายหัว
* ท่าน!” ฮุยเหว่ย ปรากฏตัวและวิ่งไปหา อันเฟย์ “ เรายังมีหมูปาอีกสามร้อยยี่สิบเจ็ดตัว”
* เจ้าได้ยินเขาพลโท เราเก็บยี่สิบเจ็ดสําหรับตัวเอง สามร้อยเหรียญทองสําหรับหมูปาสามร้อยตัว ” อันเฟย์ กล่าวช้าๆ
“ สามร้อยเรื่องไร้สาระใช่หรือไม่” กุมาระ โกสะ ถาม
“ไร้สาระ? ไม่เลยพลโท! เมื่อเทียบกับอนาคตของเจ้า ราคานี้ต่ํา” อันเฟย์ยิ้มและยักไหล่
“ เจ้ารู้วิธีการทําธุรกิจ” กุมาระ โกสะกล่าวพร้อมยิ้ม
“ เรามีข้อตกลงหรือไม่ พลโท”
“ เอาล่ะ, ข้าจะเอาทั้งหมดสามร้อยยี่สิบเจ็ดตัว”
“ พลโทข้าก็มีคนทํางานให้ข้าเหมือนกัน เราจําเป็นต้องเปลี่ยนอาหารของเราสักครั้ง เราจะกินอะไรถ้าเจ้ากินหมด”
“ เราเป็นเพื่อนกันทุกคนที่นี่ แค่แสร้งทําเป็นว่าเจ้าให้ของขวัญข้า” กุมาระ โกสะ ยิ้ม “ สามร้อยเหรียญเป็นราคาที่สูงสําหรับหมูปา ถ้าข้ามีทางเลือกอื่นข้าจะไม่ทําแบบนี้”
อันเฟย์ ยิ้ม เขารู้ดีว่า กุมาระ โกสะ หมายถึงอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะสงครามพลโทคงไม่ตกลงราคานี้
“ เจ้ารู้ไหมว่าสามร้อยเหรียญทองก็เพียงพอสําหรับหมูป่าที่อื่น ๆ หนึ่งพันตัว”
“ เจ้าไม่สามารถกล่าวแบบนั้นได้ ข้าต้องจ่ายเงินให้คนของข้าด้วย” อันเฟย์ กล่าว เขาดูราวกับว่าเขาเป็นคนที่เสียเปรียบ
“ เจ้าดูไม่เหมือนคนที่ทะเลาะกันเรื่องเงินทุกบาท!” กุมาระ โกสะ กล่าว “ สมมติว่าข้าเป็นหนี้บุญคุณเจ้า”
“ ได้เลย” อันเฟย์กล่าวพร้อมกับถอนหายใจ “ สามร้อยเหรียญ ข้าจะว่าอย่างไรได้? ข้าขอบหาเพื่อน”
“ ถ้าเจ้าเต็มใจที่จะปฏิบัติต่อข้าในฐานะเพื่อน ข้ามีความกรุณาที่จะถามเจ้า”
“ มันคืออะไรพลโท?”
ดวงตาของ กุมาระ โกสะ หรี่ลง “ เจ้าจะเห็นว่าเรามีความเข้มงวดทางการเงินเล็กน้อย ถ้าข้าเขียนเช็คให้เจ้าได้…”
“ ไม่ไม่มีทาง” การแสดงออกของ อันเฟย์ เปลี่ยนไปอย่างมากและเขาปฏิเสธข้อเสนอด้วยความโกรธ เมื่อใดก็ตามที่เขาแสดงบทบาทเขาจะพยายามดื่มกับตัวละครนั้นอย่างสมบูรณ์บางครั้งเขาก็ลืมตัวเองและสิ่งที่เขาพยายามจะบรรลุ ก่อนที่ กุมาระ โกสะจะเสร็จสิ้นอันเฟย์ได้ตอบสนองแล้ว สําหรับผู้นําทหารรับจ้างหรือนายกเทศมนตรีปฏิกิริยาของเขาเป็นไปตามธรรมชาติอย่างสมบูรณ์
“ เจ้าสามารถถามเกี่ยวกับข้าได้” กุมาระ โกสะ กล่าว “ ข้ารู้จักรักษาสัญญา”
* ไม่ ไม่มีทาง. ไม่เลย” อันเฟย์ปฏิเสธอีกครั้ง
“ ไม่มีที่ว่างสําหรับการเจรจา?” กุมาระ โกสะ ถามดวงตาของเขาหรีลงอย่างอันตราย
“ มี แต่คนโง่เท่านั้นที่จะเจรจาเ” อันเฟย์ ตะคอกกลับ เขาคว้าเสื้อของวอนเมอร์กแล้วตะโกน”เจ้าขายหมูป่าพวกนั้นให้เขาหรือเปล่า? เขาจ่ายไหม? บอกข้า!”
“ เขาทํา” วอนเมอร์กกล่าวอย่างประหม่า
อันเฟย์ ตะคอกและผลัก วอนเมอร์ก ออกไป “ เอาล่ะ เจ้าไปได้แล้ว”
กุมาระ โกสะ เฝ้าดู อันเฟย์ อย่างเย็นชาและ อันเฟย์ จ้องกลับไปอย่างไม่เกรงกลัว หลังจากนั้นไม่กี่นาที กุมาระ โกสะ ก็ผ่อนคลายและกล่าวว่า “เอาล่ะ ข้าจะแลกกับเจ้าโดยใช้คริสตัล”เขาเปิดฝ่ามือของเขาและเผยให้เห็นคริสตัลเวทมนตร์สามอัน หนึ่งในนั้นกําลังลุกไหม้เป็นสีแดงและชัดเจนมากและเห็นได้ชัดว่าเป็นคริสตัลเวทมนตร์ระดับสูงอีกสองชิ้นมีคุณภาพน้อยกว่าแต่ก็ยังหายากมาก
อันเฟย์ หยุด เขาหยิบคริสตัลและมองดูพวกมันอย่างใกล้ชิด จากนั้นเขาก็ร้องเสียงดัง ฮาแกน!มาที่นี่!”
ฮาแกน กระโดดและวิ่งเหยาะๆ เขาหยิบคริสตัลขึ้นมาตรวจดูอย่างใกล้ชิดจากนั้นก็กระซิบอะไรบางอย่างกับอันเฟย์ “ เหรียญเหล่านี้มีมูลค่าเพียงสองร้อยเหรียญเท่านั้น” อันเฟย์ประกาศ
* อย่าโลภเกินไป” กุมาระ โกสะ กล่าวอย่างเงียบ ๆ
“ มันเป็นเพียงสองร้อยเหรียญทอง หากเจ้าต้องการเราสามารถจัดการได้ ถ้าไม่เช่นนั้นเจ้าควรจะไป”
กุมาระโกสะ มองไปที่เขาจากนั้นเขาก็พบคริสตัลอีกอันและโยนมันไปที่ อันเฟย์
มันเป็นอัญมณีเวทมนตร์น้ําแข็งสีน้ําเงินเข้ม ทันทีที่ อันเฟย์ คว้ามันเขารู้สึกว่านิ้วของเขาชาดวงตาของฮาแกน เปล่งประกาย
“จัดการ!” อันเฟย์ กล่าวยิ้ม ๆ ใคร ๆ ก็บอกได้ว่ามันเป็นคริสตัลชั้นยอด “ สุ่ยเหว่ ยรวบรวมหมูป่าให้พลโท”
“ พลโท” แฮร์ริสันเดินมาและกล่าวอย่างเงียบ ๆ “ ท่านคิดว่านี่อาจเป็นกับดักหรือเปล่า”
* ถ้ามันเป็นกับดักพวกเขาจะไม่พยายามท้าทายความอดทนของข้า มันเป็นแค่เด็กหนุ่มที่โลภ” กุมาระ โกสะกล่าวช้าๆ
“ แต่การซื้อขายคริสตัลระดับสูงสุดสําหรับหมูปา? นั่นเป็นข้อตกลงที่ไม่ยุติธรรม!” แฮร์ริสันกล่าวอย่างโกรธ ๆ
“ มันคืออะไร” กุมาระ โกสะ กล่าวยิ้ม ๆ “ มันไม่มีอะไรที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน”
